Marakissa River Camp

Gisteren heb ik een poging gedaan om een verhaal op mijn website te zetten en toen ik bijna klaar was viel de stroom uit in het internetcafe, met als gevolg dat ik alles weer kwijt was. Gerrit was zo aardig om zijn laptop aan mij uit te lenen zodat ik thuis opnieuw kon beginnen.

Vrijdagavond was er een dance contest georganiseerd door Alhagie in het jongerencentrum. In het begin dacht ik dit wordt niet veel want om 24.00 uur was er nog niemand die zich had aangemeld voor de danswedstrijd. Maar rond 1.00 uur waren er 7 aanmeldingen en kon de wedstrijd beginnen. Uiteindelijk was het zeer de moeite waard. Naast een groot aantal bezoekers waren er hele goede dansers bij en mijn hart werd gelijk gestolen door een jongen van 15 (hij leek een jaar of 12)danste op muziek van Michael Jackson en hij was werkelijk fantastisch. Uiteindelijk won hij de eerste prijs en dat was een mobiele telefoon. Wat een talent is deze jongen. Zondagochtend stond hij met een vriendje bij ons aan de poort en ik nodigde hem uit om binnen te komen. Na een glas fris, vertelde hij dat dit zijn eerste mobieltje was. Hij was er reuze trots op.

Om nog even terug te komen op de baby die vorige week dood gevonden was, hebben we gehoord dat het drama is begonnen met de moeder die een nieuwe jurk wilde hebben. Hiervoor ging ze naar een kleermaker, maar uiteindelijk toen ze de jurk ging ophalen had ze geen geld om de man te betalen. Hij stelde voor dat als ze een nachtje met hem zou slapen ze de jurk voor niets kon hebben,met als gevolg dat ze zwanger raakte.Ze zit nu in de gevangenis en de zaak zou gisteren voorkomen.

Rinie en zijn vrouw Miranda uit Helmond zijn gearriveerd en na een verblijf in Senegambia voor een paar dagen kwamen ze afgelopen week voor 3 nachten naar Kairoh Garden. Tijdens hun verblijf hier ben ik met hen naar de Tanji Lower Basic School geweest en het plaatselijke ziekenhuisje voor een rondleiding. Daarnaast natuurlijk ook naar het jongerenproject. Ze vonden het erg interessant. Donderdag zijn we een paar uurtjes naar Banjul geweest en hebben daar de Albert Market bezocht, wat niet zo n succes was vanwege mensen die je bij wijze van spreken haast hun kraampje intrekken omdat ze zo graag willen verkopen. Dit belemmerd mij juist om iets te kopen want hier heb ik een vreselijke hekel aan.

Vrijdag gingen ze voor 3 nachten naar Marakissa River Camp, een km of 15 onder Brikama. Omdat ik aan wat rust toe was had ik hen gevraagd of ik met hen mee mocht. Hier stemden ze in toe en ik was heel blij dat ik even de drukte en het lawaai kon ontvluchten. Kawsu bracht ons weg want we hadden geen auto tot onze beschikking. Het verblijf is van een Nederlandse eigenaar die getrouwd is met een Gambiaanse vrouw.
Het was een heel mooi een rustig gelegen verblijf aan een klein riviertje. Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt naar een dorpje 3 km verderop, maar het was erg heet die dag zodat we onder elke boom die we tegenkwamen even genoten van de koelte van de schaduw. Toen we in het dorp arriveerden zijn we het ziekenhuisje op gaan zoeken wat gesponsord wordt door een familie uit Duitsland. Het ziekenhuisje zag er heel mooi uit en was degelijk gebouwd, maar zoals bij de meeste ziekenhuizen hier twijfel ik aan de kwaliteiten van het verplegend personeel.
Tijdesn ons verblijf ontmoeten we een man uit Engeland die erg geinteresseerd was in vogels die dan ook met tientallen verschillende soorten te bewonderen waren.
Ik stelde voor om een dagje naar Kafountine te gaan in Senegal en de Engelsman, genaamd Jim had hier ook wel interesse in. Na een telefoontje met Alhagie, had die voor ons geregeld dat Kawsu ons op zou komen halen om naar Kafountine te gaan.
Nou dat werd uiteindelijk een hele belevenis. Bij de grenspost aangekomen hoorden we dat er een staking was van chauffeurs in Senegal en dat het niet toegestaan was om met een Gambiaanse auto de grens over te gaan. Wat nu? Uiteindelijk besloten we om verder te gaan met bush taxi's. Eerst een stukje in een hele oude Peugeot, door de bodem heen kon ik zo op de weg kijken. Maar gelukkig was dit maar tot de volgende grenspost waarin we weer in een ander auto moesten. In het eerstvolgende dorp zou Tanjo uit Kafountine ons komen ophalen. Na een half uur wachten kwam de auto aan, alleen van deze auto is de vering allerbelabbertst en viel halverwege, door alle gehobbel over een hele slechte weg het achterraam eruit. Maar goed moet allemaal kunnen hier in Afrika, niemand die daarvan opkijkt. Na een reis van drie uur, die anders een goed uur duurt, kwamen we in Kafountine aan. Eerst de Satang Jabang school bezocht (beroepsopleiding voor kansarme meisjes) en daarna naar Campement Kunja voor een lunch. Toen hadden we nog een uurtje om naar het strand te gaan wat zeer de moeite waard is. Rinie, Miranda en Jim genoten in volle teugen van alles wat daar te zien is. Omdat we voor 19.00 uur de grens weer over moesten zijn, omdat je anders niet meer kunt passeren moesten we al snel weer vertrekken. Gelukkig vonden we voor de terugweg een taxi die ons direct naar de grens wilde brengen.Om 5 minuten voor 7 kreeg ik mijn laatste stempel in mijn paspoort en konden we de grens nog net over.
Op maandag werden we wat later op de middag weer opgehaald door Alhagie en hebben we na een gezellig en rustig weekend, Rinie en Miranda naar hun volgende logeeradres gebracht nl. het Douns Hotel in Senegambia.