Kawsu (JJ)

Vrijdagavond voelde ik me niet lekker en lag even op bed toen Alhagie binnen kwam. Hij vertelde dat hij iemand op moest gaan halen op het vliegveld. Ik vroeg nieuwschierig; Wie dan? Dat is een geheim, antwoordde hij. Ik probeerde te raden wie er zou komen, maar hij gaf geen antwoord. Op een gegeven moment kon hij zijn blijdschap niet meer verdoezelen en vertelde hij mij dat zijn broer Kawsu ofwel JJ hier op het vliegveld stond te wachten. Ik zat gelijk rechtop en was zo verrast en blij met dit nieuws. Ik begreep er niets van hoe dit zo snel geregeld kon zijn. Vorige week kregen we het nieuws dat JJ nog in een vluchtelingenkamp in Egypte verbleef en hoe kon hij hier nu al op het vliegveld staan? Ik was blij maar ook totaal verbaasd. En natuurlijk had Alhagie dit tussen alle bedrijven door ook weer geregeld. Alhagie had contact opgenomen met het Ministerie van Buitenlandse zaken in Gambia die hem het telefoonnummer hadden gegeven van de Gambiaanse Ambassade in Libie. Dit telefoonnummer had hij doorgegeven aan JJ in Egypte en JJ had contact met hen gezocht. Deze ambassade heeft samen met de UN ervoor gezorgd dat JJ naar Gambia terug kon komen.
Alhagie en ik dus in haastige spoed naar het vliegveld en jawel hoor, daar stond JJ te wachten.
We waren zo blij om elkaar weer te zien. Ik vond het echt bijzonder dat ik erbij kon zijn. Hij zag er goed uit, wat me wel verbaasde na zo'n moeilijke tijd. Toen we bijna in Tanji arriveerden heb ik Franco gebeld en gezegd dat we met een grote verassing zouden komen. We zijn met JJ naar Franco's compound gereden en daar werd JJ natuurlijk hartelijk verwelkomd, ook door alle Nederlandse studenten die aanwezig waren. Hij was wel erg moe, want hij had twee dagen gereisd. Eerst van Egypte naar Ethiopie, vandaar naar Togo, Ghana, Sierra Leone en uiteindelijk Gambia.
Maar uiteindelijk na een reis van iets meer dan een jaar was hij weer thuis bij zijn familie en vrienden. Hij had al zijn bezittingen achter moeten laten in Libie en had alleen nog de kleding die hij droeg. Alhagie heeft op zaterdagmiddag zijn kast leeg getrokken en wat wat kleding gedeeld met zijn broer.
Een paar uur geleden heb ik nog een gesprek met hem gehad over zijn ervaringen tijdens de reis en zijn beslissing om via Libie naar Italie te gaan. Hij werkte als elektricien in Basse (Gambia) voor bijna een jaar toen hij in contact kwam met een jongen die het gelukt was om in Italie terecht te komen. Deze jongen heeft hem overgehaald om het ook te proberen. De beste weg was via Libie. JJ heeft zich voorbereid op de reis en het geld wat hij gespaard had met werken was bestemd voor de reis naar Italie. Net na Tabaski 2009 is hij vertrokken zonder iets tegen de familie te zeggen, omdat hij ze niet ongerust wilde maken, en via Senegal en Mali kwam hij in Burkina Faso terecht. Toen was zijn geld op. Onderweg was hij ook Soluman (goede vriend van Franco) tegengekomen, die hetzelfde avontuur aanging. Samen met Soluman heeft hij een tijdje gewerkt in Burkina Faso om geld te verdienen voor het vervolg van hun reis. Vanuit Burkina Faso hadden ze de keuze in twee mogelijkheden om via de woestijd, dwars door Niger in Libie terecht te komen. Een van een veilige en makkelijke weg en de andere een onveilige en moeilijke weg. Maar omdat ze niet genoeg geld hadden voor de veilige weg moesten ze kiezen voor de ander optie.
Met 30 mensen achter op een vrachtwagen en proviant voor meer dan een week zijn ze door Niger getrokken. De hele dag zittend in dezelfde houding, maar amper plek om je te bewegen, in de hete zon en alleen maar zand overal, zijn ze door de woestijn getrokken. Onderweg zagen ze overal lijken liggen van mensen die het niet gehaald hadden. Tot overmaat van ramp werd JJ ziek (malaria) en er waren geen medicijnen voorradig. Via paracetamol probeerde hij op de been te blijven. Gelukkig was de vrachtwagenchauffeur behulpzaam en mocht JJ als eerste een plek in de vrachtwagen kiezen voordat anderen hun plaats konden innemen. (voor een goede plaats werd immers gevochten, elke keer weer) 's Nachts sliepen ze in het zand en kon het heel koud worden. JJ had niets, alleen zijn kleding, maar omdat hij ziek was en het zo koud had, deelde hij een deken met een andere medereiziger. Uiteindelijk kwamen ze na een week aan in Libie, waar JJ medicatie kon krijgen. Daar hebben ze met zijn allen een dag of 10 opgesloten gezeten in een kleine ruimte waar niets was. Geen bed, niets. Ze sliepen in het zand op een matje. Vandaaruit zijn ze verdeeld over het land en is JJ in een grote stad (ben de naam kwijt) terecht gekomen waar hij 3 maanden voor niets gewerkt heeft. De baas heeft uiteindelijk zijn salaris nooit uitbetaald. Vandaar brak er een opstand uit in Libie en werd er elke dag geschoten en er vielen bommen op de stad. Het was te gevaarlijk om te blijven en is JJ uiteindelijk in een vluchtelingenkamp van de UN in Egypte terecht gekomen waar hij 10 dagen heeft doorgebracht, elke dag vechtend om eten, want er was niet genoeg voor iedereen. Maar nu is hij eindelijk weer veilig thuis en mag hij van geluk spreken.

Op onze compound praat iedereen voortaan zoals Bob dat doet. Iedereen die Bob kent weet precies wat ik bedoel "He, men I need to have small money, men".
Er hangen o.a. twee hangmatten op onze compound en er staan meerdere tuinstoelen en soms zijn al deze zitplekken gevuld met studenten, en dan beginnen ze tegen elkaar. Eentje zegt dan; He, men we are going to the club tonight, men. De ander antwoord daar weer op; Yeh, men, give me a bottle of beer, men. Yes, men give me another one, men. En zo gaat dat maar door. Dit is echter heel komisch af en toe en krijg ik er de slappe lach van.
Gistermorgen kwam Bob uit bed en had hij vreselijke kiespijn. Hij vertelde me dat hij naar de tandarts ging om zijn kies te laten verwijderen. Toen ik later thuis kwam zag ik hem weer en vroeg hem hoe het ging. Hij vertelde dat hij naar een Maribu was geweest die hem geholpen had van zijn kiespijn af te komen en hij was zo blij als een kind omdat hij geld had uitgespaard.
Vanmorgen echter toen ik in de badkamer was, zag ik Bob buiten zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik zag gelijk dat hij weer kiespijn had en vanmiddag kwam hij thuis met een getrokken kies en zijn mond vol bloedend verband. Hij was boos op de Maribu want die had hem belazerd, vond hij.

Gisteren was er een spellenmiddag op het terrein van het Jongerenproject, georganiseerd door Christel en Sharona (studenten die vorig jaar 10 weken bij ons in huis zijn geweest). Ze hadden 30 kinderen uitgenodigd maar uiteindelijk kwamen er zo'n 80 kinderen. Amie en Muhammed Jaiteh waren ook aanwezig i.v.m. de lokale taal. De meeste kinderen verstaan n.l. geen Engels.
Het was een groot succes en de kinderen genoten volop, hoorde ik later van hen. Ik kon jammer genoeg niet aanwezig zijn omdat er zo'n 20 mensen bij ons kwamen eten en omdat Tanta er helemaal alleen voor stond, wilde ik haar helpen. Anna, onze huishoudelijke hulp, is al 4 dagen niet gekomen, wat logisch is omdat haar vader gisterennacht is overleden. En ook Alhagie Bah is voor een paar dagen naar Serekunda, maar dat houd wel in dat Tanta en ik alles moeten doen en regelen en hiervoor moeten we dan ook alle zeilen bijzetten. Vooral in de avonduren wordt ik wel eens dol van alles. Buiten staat de generator te ronken, speelt een radio luid met voor mij toch wel redelijk irritante muziek en dan nog eens 20 luidruchtige Nederlanders aan de tafel. Binnen staat de TV luid aan en zit het meestal ook vol met mensen en ik kan dan geen plekje in huis vinden waar het gewoon rustig is na alle drukte van de dag.

Gisteravond nog wel wat leuks. Christel en Sharona wilden met mij en Alhagie praten, dus nodigden we hen uit om binnen te komen. De oma van Christel had geld in een enveloppe gedaan en hun mochten beslissen waaraan ze het zouden besteden. Ze kwamen op het idee om het beschikbaar te stellen aan het jongerenproject. Daar waren we uiteraard heel blij mee. Heel veel dank aan deze oma!!!