Weer in Gambia!!!

Alweer een week in Gambia en alweer vanalles gebeurd. Vorige week maandag kwam ik en Sebastiaan na een redelijk lange vlucht van acht uur aan in Gambia. Alhagie stond al enkele uren te wachten op het vliegveld. Het was leuk om weer hier te zijn en om Alhagie terug te zien. Hij stond gelukkig niet zoals hij telefonisch beloofd had alleen in zijn onderbroek (grapje) op het vliegveld maar was netjes gekleed.
Aangekomen op de compound was het alsof ik nooit was weggeweest. Tiger en Rik sprongen me van blijdschap bijna ondersteboven. Ze zien er goed uit, behalve het oor van Rik is helemaal geinfecteerd. Maar ja wat kun je eraan doen zonder dierenarts. Het was rustig op de compound, alleen Sally (een jonge vrouw uit Brikama) en Secou waren aanwezig.
In de loop van de dag en de volgende dag kwamen er steeds meer mensen om ons te groeten en het grappige is iedereen vraagt naar Alexander.
De eerste dagen een beetje rustig geacclimatiseerd en met Alhagie op pad om mijn telefoonnummer te activeren. Maar aangekomen bij Africell was het gesloten i.v.m. een public holiday. De volgende dag weer terug naar Africell, maar toen werd ons verteld dat het die dag niet te regelen was dus moesten we de volgende dag weer terugkomen. Volgende dag weer terug naar die man die we gesproken hadden, maar hij was er niet, terwijl hij gezegd had om 11.00 uur terug te komen. En toen was het zaterdag, Africell gesloten. Eindelijk vandaag (maandag), na een week heb ik mijn telefoonnummer van vorig jaar weer geactiveerd. Tel. 7992008.
Van de kerstsfeer hebben we hier niets meegekregen. Is zo totaal anders dan in Nederland. Het zijn gewone dagen die voorbij gaan net zoals alle andere dagen. Toen we met Alhagie onderweg waren naar Africell vroeg ik hem of zijn auto (Mercedes) nog in orde was en hij bevestigde dat het nog steeds een prima auto was. Promt sloeg de auto af en stonden we stil op het midden van de drukke kruising naar Senegambia. Vervaarlijke rook kwam onder de motorkap vandaan. Uiteindelijk bij een garage dichtbij kwamen ze erachter dat ze een paar dagen eerder vergeten waren om er water in te doen. Wel belangrijk natuurlijk!
Woensdagmiddag hadden we een meeting met het team van het jongerencentrum maar dat liep nogal uit de hand want Muhammed had een slimme zet gedaan. Alhagie was vreselijk boos op hem en hier moet nog grondig over gesproken worden. Ik heb uiteindelijk de meeting gecanceld omdat het te lang ging duren en twee dagen later heb ik een nieuwe meeting ingelast. Toen heb ik één voor één met de medewerkers kunnen spreken en de probleempjes die spelen boven water kunnen halen. Sommige kleine dingetjes spelen al een half jaar terwijl ik ze in een paar minuten heb opgelost. Zoals een kapotte ruit in de deur van de bibliotheek, die stuk is gegaan tijdens een gevecht tijdens en disco programma. Muhammed wil geen geld uitgeven om het te repareren en vind dat het door de jongen die hem stuk gemaakt heeft moet betalen. Volgens Alhagie is die jongen erg arm en heeft het geld niet en kan Ousman hem maken. Volgens Ousman zou Alhagie een stuk plaatmateriaal kopen om hem te maken en nog steeds niet gedaan. Zo draaien ze steeds om elkaar heen. Ik ben naar Ousman gegaan heb een stuk plaatmateriaal uitgezocht en gevraagd om het te maken. Gefixed is ie nu!!!
Zaterdag bij een bijeenkomst geweest met de theatergroep. Dat was zo inspirerend!! Naast het theater willen ze ook andere activiteiten organiseren zoals een cleaningday en een maraton. Erg leuk allemaal. Ze kwamen met zo´n 30 jongelui opdagen en Bakery had de leiding tijdens de bijeenkomst. Hij is daar prima geschikt voor. Tijdens de cleaningday a.s. zondag willen ze de afval die naast het Youth Centre opgestapeld ligt opruimen. Er moet een tractor geregeld worden om de rommel af te voeren. Iedereen is zeer te spreken over het werk wat Marlies hier de afgelopen 6 weken heeft verzet. Ze dragen haar op handen. Prachtig werk Marlies!!!!
Vanmiddag een gesprek gehad met de trainer van de karateclub. Hij is gestopt omdat de leden niet op tijd op komen dagen en niet betalen. Ik kan het me voorstellen als je 3 x per week uit Serekunda komt en kosten maakt hiervoor. Nu hebben we afgesproken dat we eerst meer reclame gaan maken voor karate via de theatergroep en via de scholen in Tanji om te zien of we meer leden kunnen krijgen. We gaan daarnaast een overeenkomst maken die nieuwe leden moeten tekenen. Zogauw iemand zich niet hieraan houdt vliegt hij of zij eruit. Anders is het geen werken voor die man en het is zo jammer dat het gestopt is want hij is erg goed in het geven van trainingen en een mogelijkheid voor de jeugd om wat discipline te leren wat hier overal ontbreekt.
Op 9 December willen we een dans wedstrijd organiseren en vanaf vandaag gaan we beginnen met adverteren. Ik wil het groots aanpakken want wie weet kunnen we in de toekomst ook een dansdocent naar Gambia halen.
Bolong heeft weer een baby, een klein meisje. Hij kwam me opzoeken en hebben een paar uur gezellig zitten te kletsen. Hij heeft nog steeds een drukke baan bij GRTS en is nog steeds dankbaar voor het gereedschap wat we hebben gegeven een paar jaar terug.
Ousman traint ondertussen 6 jongens en heeft het druk met timmer opdrachten. Ook geweldig natuurlijk voor hem en de jongens.
Houwa (Kadijatou) is weer terug gekomen. Ze kwam afgelopen vrijdag aangelopen met een grote tas op haar hoofd, net toen Alhagie en ik met de auto wilden vertrekken. Ik zag haar aankomen en rende naar haar toe. Ik was zo blij haar te zien. Mijn mooie meisje is weer terug (voor iedereen die mijn boek heeft gelezen weet wat ik bedoel).
JJ heef nu een winkel aan het strand. Een goede lokatie waar hij veel kan verkopen in de toekomst.
Alhagie Bah zit in zijn dorp in het binnenland. Ik hoop hem ook nog te zien. Vanavond heb ik een gesprek met Bah, die speciaal voor mij is gekomen. Hij zit met zijn handen in het haar (voor zover als hij die heeft want hij is kaal) want hij is zo moedeloos over zijn toekomst. Het is en blijft moeilijk hier voor jonge mensen en ik heb echt met ze te doen.

Laatste bericht!

Alweer terug in Nederland schrijf ik nog een laatste bericht om deze serie geschreven tijdens mijn drie maandelijks verblijf in Gambia af te sluiten. De laatste week was het druk en erg warm in Gambia waardoor ik er niet aan toe kwam om mijn verhaal af te ronden. Hoe moeilijk het afscheid altijd weer is, kijk ik op mijn verblijf terug met een zeer voldaan gevoel. Het samen zijn met Alhagie was fantastisch net zoals de gang van zaken op onze projecten.

De school in Jakaba, nu voorzien van een waterpomp en aangelegde tuintjes door de oudste leerlingen van de school. De leraren die door sponsoring vanuit Nederland nu betaald kunnen worden. De nieuwe studieboeken die ook hierdoor kunnen worden aangeschaft en de vele aanmeldingen van nieuwe leerlingen, omdat ouders zo tevreden zijn over de voorzieningen op school.

Het jongerenproject in Tanji, waar de afgelopen maanden een heleboel vooruitgang is geboekt.
Ousman is succesvol gestart met de timmerwerkplaats en geeft les aan drie jonge studenten.
Een vrouwengroep bestaande uit zo´n 50 vrouwen heeft zich aangemeld en gebruikt sinds vorige week het nog leegstaande lokaal, achter het hoofdgebouw om babyvoeding te maken voor ondervoede kinderen en daarnaast maken ze zeep voor de was.
Een enthousiaste theatergroep, die een opstart wil maken om via theaterproducties jongeren bewust te maken van de problematiek onder jongeren in Gambia. Via een bijeenkomst vorige week zaterdag hebben ze 80 studenten bijeen gebracht in het centrum om de bibliotheek te promoten als studiecentrum, met als gevolg dat er nu al de hele week studenten komen om huiswerk te maken en tevens gebruik maken van de boeken in de bibliotheek.
Een contract is afgesloten met Alu B (DJ) om elke week op woensdagavond een DJ programma te organiseren in het centrum.
De karateclub die nog steeds erg actief bezig is.
Het internetcafe, wat loopt als een trein, zeker nu er skype aanwezig is.

We hebben een 14 jarig gehandicapt meisje in Tanji gevonden wat vanaf vandaag voor het eerst naar school kan, omdat ze nu gesponsord wordt.

Bamadi, die op Kairoh Garden woont geeft sinds vorige week, 2 x per week een groepje van 4 jonge mannen Engelse les en rekenen.

Het meisje wat bij ons schoonmaakt wordt gesponsord voor een computer opleiding door mensen uit Nederland, waar ze twee keer per week zeer enthousiast van thuis komt.

Ik denk dat dit allemaal genoeg reden is om met een tevreden gevoel terug te kijken en ben ik iedereen die dit allemaal mogelijk heeft gemaakt zowel in Nederland als in Gambia erg dankbaar.

Zoals ik al liet weten is het afscheid altijd erg moeilijk. Aan de ene kant blij om weer naar huis te gaan en mijn familie en vrienden in Nederland weer terug te zien, aan de andere kant alle lieve mensen met wie ik zo´n hechte band heb opgebouwd in Gambia en die ik weer achter moet laten voor lange tijd.

Alhagie van wie ik zoveel houd en die ik bewonder om wie hij is en wat hij betekend voor mij en zovele landgenoten.
Franco, mijn steun en toeverlaat, een geweldige vriend die altijd voor mij klaar staat.
Alhagie Bah voor zijn zachte karakter, zijn echtheid en zijn vertrouwen in mij.
Houwa, die mijn hart heeft gestolen, wat een prachtige meid, zelden zo iemand om me heen gehad.
Het team in in het jongerencentrum, voor jullie inzet en vertrouwen.
Adama, die al die maanden zo lekker voor me heeft gekookt.
JJ en Seccou, die hun hart hebben opengesteld voor mij.
En dan niet te vergeten, Jarré, moeder van Alhagie, Franco, JJ, Muhammed en Yakuba, wat een fantastische mooie vrouw.
Soenkaro en Mbalo, de buren, en hun stralende kinderen, die me elke dag opnieuw met een lach begroeten en de mensen op onze compound voorzien van schalen met voedsel.
Balla, die ik bewonder om zijn zachte karakter en zijn vriendelijke uitstraling.
Binta, die ik al zolang ken en me praktisch elke dag komt begroeten en altijd blij is als ze me ziet.
Muhammed, Alhagie´s beste vriend, na jaren in Europa even terug in Gambia, met zijn laconieke grappen en respectvolle lach.

Lieve mensen, ik houd van jullie allemaal! Tot volgend jaar!

Op heterdaad betrapt!

Een kleine week niet geschreven maar weer vanalles gebeurt. Ja, dat is het leven in Gambia.
Vorige week kregen we in de ochtend een telefoontje dat Franco een ongeluk had gehad bij Ghanatown.
Alhagie moest komen en ja hoor de auto zat aan de voorkant helemaal in elkaar. Franco was aan het inhalen toen de auto die hij passeerde plotseling linksaf sloeg en op hem inreed, zonder richting aan te geven. Alle twee de auto´s flink beschadigd waarvan die van Franco het meest. De vrouw die in de andere auto zat had pijn in haar nek, waarmee eerst naar het ziekenhuis gegaan moest worden. Gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen en dank zij God is Franco er ook heelhuids vanaf gekomen. Uiteindelijk bepaalde de politie dat Franco fout was en moest hij voor alle kosten opdraaiien om de andere auto weer te laten repareren. In Nederland denk ik dat de linksafslaande auto fout was geweest want die moet ten eerste richting aangeven en in zijn spiegel kijken, maar hier blijken andere regels te gelden. Nu zit de auto van Franco dus voor de derde keer helemaal in elkaar en gaat het heel wat geld kosten om hem te laten repareren.

Zaterdagmiddag kwam er een vriend van JJ bij ons op bezoek. Hij kwam naar me toe om me te begroeten, maar omdat ik een serieus vermoeden had dat hij afgelopen weken spullen bij ons gestolen had kon ik niet erg hartelijk tegen hem zijn. Ik voelde tevens mijn hart bonken van boosheid, maar bewijzen kun je het niet. Een paar weken geleden zijn er bij ons drie paar voetbal/sportschoenen gestolen en een sportbroek. Het toeval wilde dat dit elke keer was gebeurd als hij bij ons op bezoek was geweest. Omdat hij laatst ook een paar tassen meegenomen had bij het uitladen van de container, verdacht ik hem ervan dat hij degene was die spullen stal van onze compound. Op een gegeven moment zag ik hem alleen zitten bij het kantoortje van Go4Africa op onze compound en stond de deur hiervan open. Ik ging naar Alhagie, die in overleg was met het Go4Africa team en vroeg hem om de sleutel om het kantoor af te sluiten.
Op het moment dat ik daar arriveerde was hij weg, maar zaten alle andere jongens daar die achter ons huis op een kamer slapen. Ik vroeg hen waar het vriendje van JJ was en ze vertelden me dat hij naar achteren was gelopen. Ik denk, he, naar achteren gelopen, wat doet hij daar terwijl daar niemand is? Dus loop ik ook naar achteren, en doe het gordijn wat voor de deur hangt open en wat zie ik daar; hij is net een jas van JJ van de muur af aan het halen die hij mee wil nemen als nieuwe buit. Als ik binnen kom schrikt hij hevig natuurlijk want hij had me daar niet verwacht en ik vraag hem gelijk met mijn vinger wijzend naar de uitgang om de compound te verlaten.
Ook ik loop langs de andere kant van het huis naar voren om te zien of hij weg is, maar hij staat nog bij de poort te dribbelen. Ik vraag hem nog een keer om weg te gaan, maar dan zegt hij Alhagie al langer te kennen dan ik. Ik zeg dat kan wel zo zijn, maar de blitse schoenen die je aan hebt heb je vast gekocht van het geld van de verkoop van de gestolen goederen. Nee, dat was niet waar natuurlijk. Hoe brutaal kun je zijn om dan nog steeds onschuldig te willen overkomen. Nogmaals heb ik gezegd hem niet meer te willen zien, waarop hij de compound verlaat. Hopelijk voorgoed, want dit kunnen we niet accepteren. Na het voorval ben ik even de held op onze compound, en al snel gaat het verhaal rond in de buurt over hie moedig ik ben geweest. Voor mij heel normaal om een dief weg te sturen die spullen van je steelt.

Ze zijn er weer!

Gistermiddag zijn de teams van Go4Africa gezond en wel gearriveerd. Van Alhagie die bijna niet meer kon praten van vermoeidheid, kregen we het bericht dat ze halverwege de middag zouden aankomen. En ja hoor, net na vieren kwamen ze met voorop een ambulance met luide sirene aanrijden met in totaal 10 auto´s. Beduidend minder dan vorige jaren maar zoals verteld werd een hecht en leuk team samen. Alhagie was al aanwezig toen ik bij Kairoh Garden aankwam. Hij was vooruit gereden en ik was blij hem weer heelhuids terug te zien. Bij aankomst waren er verschillende deelnemers die even moesten ontladen en hier en daar stroomden er dan ook tranen. Nadat iedereen even was bijgekomen werd iedereen naar de plek van verblijf gebracht. Bij Franco logeren de studenten, op dit moment zijn het er 11. Maar snel zullen er al een paar naar Senegal vertrekken voor hun stage. Bij ons verblijven de coaches dit keer inclusief Jan en bij Kairoh Garden verblijven de particulieren die meegereden zijn. Tot nu toe bij ons een stuk rustiger dan vorig jaar. Bij ons geen studenten meer die om 4 uur ´s nachts thuiskomen van de disco´s. Na zoveel vermoeienis van de laatste dagen viel Alhagie gisteravond als in blok in slaap in zijn stoel in de huiskamer en bij het naar bed gaan hem ik hem maar lekker laten zitten.

Vandaag veel bezoek gehad. Allemaal mensen die afspraken willen maken met Jan over de komende stageperiode. De studenten zijn vandaag een dagje naar het strand. Morgen zal het allemaal beginnen. Eerst een bijeenkomst in het Youth Center met docenten en leerlingen van de scholen waar ze stage gaan lopen en een dag later het leeghalen van de container. Een flinke klus met deze temperatuur. Het is een stuk warmer dan vorige week en de meesten worden er nogal lamlendig van.

Geralda en Cora, de studenten die op het Youth project hun afstudeer opdracht doen, gaat het prima. Ze zijn erg gediciplineerd en beginnen bij het krieken van de dag al om hun opdrachten uit te werken. Vroeg in de middag vertrekken ze naar het Youth Center om daar verder te gaan. Ze zijn gestart met het afnemen van intervieuws en woensdagavond ben ik aan de beurt. Ik ben erg benieuwd wat er uit hun onderzoek gaat komen.

Go 4 Africa op komst

Donderdagavond was ik uitgenodigd bij een meeting in een hotel met Nederlanders die of zaken doen in Gambia of een goed doel steunen. Ik had even het gevoel in een zaal bij van de Valk in Nederland te zitten, met alle Nederlanders om me heen. Een aantal daarvan kende ik al en uiteindelijk werd het een gezellige avond. Na een toespraak van de Nederlandse gouveneur in Gambia was het de bedoeling om te netwerken met andere aanwezigen. Een paar vrouwen vroegen of ik na de meeting mee uit wilde eten. Dat leek me wel gezellig en met zijn vieren zijn we naar een mooi en rustig restaurant gegaan aan de overkant van het hotel. Alleen mijn energie was een beetje beneden peil, omdat we die nacht daarvoor pas om half zeven 's ochtends thuis waren. Alhagie's beste vriend kwam over uit Zwitserland en zou om 3 uur 's nachts landen, maar dat werd kwart voor 4. Eindelijk geland werd hij nog een uur opgehouden bij de douane waar hij een flinke boete moest betalen voor het meebrengen van een paar mobieltjes. Samen met zijn vrouw is hij vertrokken naar Brikama en Alhagie en ik doken ons bed in toen het al bijna licht begon te worden.

Een dag later werden we gebeld door Nederlandse mensen die een paar dagen geleden naar Senegal waren getrokken met de vraag of we even langs wilden komen.
Omdat Alhagie nog vanalles voor moest bereiden voor zijn vertrek naar de grens om Go 4 Africa op te halen, besloot ik om te gaan. Deze mensen vertelden me dat ze waren opgehouden aan de grens omdat ze ervan verdacht werden dat de auto gestolen was. Dit omdat de tekst op verzekerings papieren overschreven was. Twee en een half uur zijn ze bezig geweest om de grens over te komen, waarbij gedreigd werd dat ze opgesloten zouden worden. Toen ze eenmaal toestemming hadden om de grens over te gaan mochten ze niet verder dan Beila. Vandaaruit moesten ze alles verder doen met een bushtaxi.
Terug naar Gambia kregen ze pech met de auto en moesten ze steeds aangeduwd worden en konden ze niet harder dan 40 km per uur. Ook werd er verteld dat ze nooit meer met de auto Senegal in mochten. Deze mensen flink teleurgesteld natuurlijk omdat ze de verzekering betaald hadden plus daarbij de tank vol hadden gegooid, voor een auto waar ze niets mee konden. Ook dit moest Alhagie maar weer op zien te lossen. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, omdat ik niet begrijp hoe hij dit allemaal maar trekt. Zowiezo kan dit niet door gaan op deze manier. Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden met Go 4 Africa. Deze mensen was beloofd een goede auto te krijgen en natuurlijk ben je dan teleurgesteld als dit gebeurd. Wij hebben echter geen Euro voor handen om de al jaren stilstaande auto's te onderhouden. Dus ja!!!!
's Avonds laat kwam Alhagie thuis van de garage, waarna hij om 12 uur 's nachts met zijn familie weer vertrok via de zuidbank op weg naar Jakaba. Vanmorgen om half 9 zijn ze gearriveerd, gelukkig allemaal heelhuids. Om 9 uur is hij weer vertrokken in de richting van Farafenni om de teams van Go 4 Africa op te halen waar hij onderweg pech kreeg met de auto, die in Wassu gerepareerd moest worden. Vanmiddag om 14.00 uur ontmoette hij de teams bij de grens waarna de tocht werd voortgezet naar Tendaba Camp waar ze vannacht zullen overnachten. Morgen rond de middag worden ze verwacht in Tanji. Ook ik heb vannacht weinig geslapen omdat ik me, denk ik, terecht zorgen maak om Alhagie, want aan alle kanten wordt er aan hem getrokken waardoor hij praktisch geen rust krijgt, en de kans dat er iets gebeurd is dan groot natuurlijk.

Veel te veel!!!

We slippen dicht, zowel Alhagie als ik. Na een heel drukke tijd houd het niet op met gebeurtenissen. Het een na het ander, we kunnen het maar amper bijhouden. Vandaag heb ik het gevoel het liefst in de grote kledingkast te kruipen die bij ons op de slaapkamer staat. Dat is volgens mij nog de enige plek waar ik met rust gelaten wordt.

Gisteren met het meisje wat bij ons werkt naar Nice International geweest om haar op te geven voor een cursus basiskennis van de computer. We hebben een sponsor voor haar gevonden, waar zij maar ook wij erg blij mee zijn. Het voordeel is ook nog dat de cursussen bij Nice gesponsord worden door Child Fund waarop ze nog 75% korting krijgt op de cursuskosten. Na 6 uur met haar rond gereden te hebben gisteren van het ene kantoor naar het andere hebben we het voor elkaar en kan ze morgen al beginnen met de 6 weekse cursus. Het enige probleem is nog even hoe ze daar moet komen. Gezien ze uit het binnenland komt en hier in de regio de weg niet weet, moet er de eerste keer iemand met haar mee.

Hieronder een aantal gebeurtenissen van de afgelopen dagen:

Toen we gisteren dus onderweg waren en in Serekunda reden, leek het even of ik in een actiefilm zat. Net voor mij verloor een brommer bestuurder de macht over het stuur. Gleed onderuit, waarbij een aantal onderdelen van de brommer over de weg schoven inclusief de twee jongens die erop zaten.
Gelukkig stonden ze heelhuids even later weer op. Was wel even schrikken.

Tiger ons hondje die steeds groter wordt en hier al de hele dag in het internetcafe verblijft omdat hij vanmorgen met Geralda en Cora is meegelopen, liep vanmorgen met een kuikentje in zijn bek. Kuikentje dood dus! Hij mag zo meteen met mij in de auto naar huis, want anders komt hij niet meer thuis ben ik bang.

De generator is weer stuk. Geen water, geen elektriciteit. Elke keer als we water moeten tanken gaan we naar Franco zijn generator ophalen. Dus een paar keer per dag op en neer, want Franco kan hem ook niet missen.

Vanmorgen vroeg Alhagie mij om een deurslot om te wisselen, wat niet paste op een kapot slot van een binnendeur. Toen ik bij de benzinepomp in het dorp stond wilde de auto niet meer starten, dus moest ik Alhagie bellen om me op te komen halen. Auto daar laten staan, want hij maakte niet eens meer geluid. Vanmiddag zijn er twee jongens gekomen, eentje van een jaar of 14/13 en eentje van een jaar of 10, die de auto hebben gerepareerd. Bleek te maken te hebben met het startslot. Wonderbaarlijk!

Een kennis van familie uit Spanje is zaterdagavond door ons opgehaald, en zou 10 dagen blijven.
Zondagochtend ontdekte de vrouw van het stel, dat er bij ons geen warm water was. Ze wilde gelijk weg en heeft Alhagie ze naar een vriend van hen in Fajikunda gebracht, maar ook die had geen warm water. Gelijk diezelfde dag heeft ze besloten dat ze terug naar huis wilde en hebben ze een vlucht terug geboekt. Een korte kennismaking met Gambia en komen waarschijnlijk nooit meer terug.

Zondagavond kwam onze administrateur van het jongerenproject bij ons op bezoek. Even gepraat waarna hij weer vertrok. Een uur later was hij er weer en was hij erachter gekomen dat hij het geld van het jongerencentrum wat hij in zijn zak had gedaan kwijt was geraakt. Dus paniek!!! Iedereen in het donker onze compound met zaklampen afzoeken. In de auto waarmee hij was gekomen gezocht, maar niets te vinden. Toen naar het centrum, ook niets. De volgende morgen kwam hij weer nog steeds met een beteuterd gezicht om te vertellen dat hij het geld weer gevonden had. Ik blij, vooral voor hem omdat ik weet dat hij zich daar ernstige zorgen over gemaakt had. Hij had ondanks dat hij het gevonden had de hele nacht niet geslapen, omdat hij bang was het vertrouwen wat hij heeft met ons te verliezen. Gelukkig kon ik hem een beetje opvrolijken en ging hij weer op weg om zijn werk te doen.

Gisteravond toen ik naar bed wilde gaan ontdekte Alhagie dat onder de deur van de keuken door water gestroomd kwam. De deur zat op slot en toen Adama kwam om de deur open te maken stond de hele keuken onder water wat al volop het restaurant in liep. Omdat er die avond geen water was geweest vanwege de kapotte generator heeft ze de kraan opengedraaid gehad, waar geen water uit kwam en niet dicht gedraaid. Toen we later op de avond water tankten is de kraan gaan lopen en heeft niemand dit op tijd gezien omdat de deur op slot zat. Tot half twee vannacht zijn ze met een paar mensen bezig geweest om al het water uit keuken en restaurant te verwijderen.

Vanmorgen vroeg kregen we het droevige bericht dat familie van Alhagie is overleden in Tanji. Een bekend zakenman in Tanji van rond de 45, met drie vrouwen en 10 kinderen, waarvan er drie via FFYP worden gesponsord. Iedereen in rep en roer bij ons, de telefoon die onophoudelijk rinkelt en binnen een uur is iedereen gereed om de getroffen familie te bezoeken en hun steun te betuigen. Vanmiddag was de begrafenis en was het er enorm druk. Het hele dorp is op de hoogte en het nieuws verspreid zich als een lopend vuurtje.
Gisterenmiddag nog heeft Alhagie met deze man staan praten en grappen met hem gemaakt. Hij gaf wel aan dat hij koorts had en hij dacht dat hij getroffen was door malaria. Vanmorgen om 5 uur is hij plotseling overleden. Wat een droevige gebeurtenis voor iedereen die hierbij betrokken is.

Misschien dat jullie nu snappen dat het zo nu en dan teveel wordt om allemaal in korte tijd te verwerken, maar voor dat we zover zijn gebeurt het volgende alweer.

Zoals het er nu uitziet kom ik 17 Maart weer naar Nederland en kan ik weer een beetje bijkomen van alles. Ook weer fijn!!!

Een paar dagen op stap!

Zondag zijn we met Jan en Trees naar een dorp in de buurt van Lamin Lodge geweest aan de Gambia rivier. We troffen in het dorp allemaal beschilderde huisjes en baobab bomen met allerlei taferelen. Wel apart om te zien omdat ik zoiets dergelijks nog nooit eerder in Gambia heb aangetroffen. Ook arriveerden we bij een lodge genaamd Wunderland. gelegen aan de rand van de Gambia rivier waar we een drankje genomen hebben met een mooi uitzicht over de rivier. De lodge was gebouwd door een Gambiaan die al jarenlang op en neer reisde tussen Hamburg en Gambia.
Maandagmorgen eerst met het meisje wat bij ons schoon maakt terug naar het ziekenhuis en wonder boven wonder hadden we weer voorrang op de ongeveer 75 wachtenden die voor ons waren. Moeilijk te begrijpen hoe het precies werkt. Ik voelde me dan ook wel schuldig voor alle andere patienten, maar volgens mij heeft het met mondigheid te maken. Als je achteraan aansluit wacht je gewoon de hele dag. Als je vraagt of je de dokter kunt zien wordt je gelijk de gang in gebracht waar je bij de deur van de behandelkamer kunt wachten, waarna de dokter je binnen roept zogauw hij klaar is met de patient die naar buiten gaat. Super dokter trouwens die we troffen, dezelfde als vorige week. Het meisje werd weer getest op haar zicht maar ze ziet echt helemaal niets meer met haar linkeroog. Wat jammer voor haar, en er is niets meer aan te doen zowel niet hier als in Nederland. Haar zicht is helemaal weg door groene staar. Haar rechteroog is nog wel gezond gelukkig. Naast de oogdruppels kreeg ze ook nog tabletjes mee voor 3 weken. Ze kan nu kiezen of ze geopereerd wil worden of niet. Het enige wat ze kunnen is haar pulil zwart kleuren omdat ze na verloop van tijd een witte pupil zal krijgen. De keus is uiteraard aan haar.
De dokter nam zelfs nog de tijd om met ons te praten over de projecten die we hebben in Gambia terwijl er zoveel mensen zaten te wachten. Hij vond het geweldig wat we doen en ik vond hem op mijn beurt een fantastische dokter. Geweldig ook hoe onze lieve meid nog steeds om gaat met haar handicap en Jan en Trees gaan kijken wat ze voor haar kunnen doen m.b.t. een computeropleiding.
´s Middags vertrokken Alhagie en ik met Jan en Trees voor twee nachten naar Tendaba Camp op de zuidoever. Toen we laat in de middag aankwamen hebben we na het diner nog lekker op het terras aan de rivier gezeten. Mooi park is dit ook en prachtig gelegen en superdruk altijd. Zweden, Engelsen, Duitsers, Nederlanders enz. nemen allemaal de moeite om over die nog steeds super slechte weg dit park te bereiken. Jan em Trees wilden graag de volgende ochtend met de boot mee de mangrove in om vogels te spotten, maar omdat ik en Alhagie dit twee weken geleden ook al hadden gedaan besloten wij het lekker rustig aan te doen. Na een bijna slapeloze nacht vanwege een heel slecht matras (ik had het gevoel dat ik de hele nacht op het beton gelegen had) ging Alhagie de volgende morgen vragen om een ander matras. Nou dat kregen we, eentje van zowat 40 cm dik. Ik had haast een trap nodig om in bed te komen. Alhagie vertelde me toen het matras verwisseld was dat ik maar even bij moest gaan slapen. Ik zat op dat moment een boek te lezen aan het water, maar gezien ik geen slaap had liet ik weten dat dit nu niet nodig was, toen nog niet wetende waarom hij me naar de slaapkamer wilde hebben. Later toen ik geen zin meer had om te lezen en mijn boek terug bracht naar mijn kamer stond me een verassing te wachten. Ik deed de slaapkamerdeur open en zag dat het bed prachtig was opgemaakt en helemaal versierd met bloemetjes. Ook stond er een vaasje met bloemen aan het hoofdeind. Helemaal ontroerd keek ik ernaar en dacht gelijk aan het lied van Bon Jovi,¨ I want to lay you down in a bed of roses ¨.
Later toen ik Alhagie weer zag op het terras vroeg ik ernaar. Hij zei dat het vandaag Valentijnsdag was en dat hij me wilde verrassen. Nou, een verrassing was het wel, gezien Alhagie helemaal niet zo romantisch is, verbaasde me dit wel en vind ik het erg attent van hem. Leuk hoor dat hij ondanks alle drukte van telefoontjes en alles wat hij aan zijn hoofd heeft ook nog hieraan denkt.
Verder de dag rustig doorgebracht. Aan het einde van de middag arriveerde er twee volle bussen met schoolkinderen uit Denemarken op Tendaba Camp. Deze kinderen trokken rond om zang uitvoeringen te geven in Gambia.´s Avonds hebben ze nog een paar liedjes gezongen en het klonk wel heel mooi (beetje klassiek) voor Europese begrippen, maar ik vroeg me wel af wat de Gambianen ervan vinden, gezien die een hele andere manier van klank en muziek gewend zijn. In de avonduren gaven de Gambanen nog een traditionele muziekuitvoering met dans maar het viel me op dat er maar 5 meisjes van de groep aanwezig waren terwijl de rest van de wel 40 aanwezige meisjes rondhingen op een ander deel van het park.
Na nog een nacht slecht slapen ondanks de mooie bloemetjes op mijn bed, dit omdat het matras naar het midden inzakte en ik de hele nacht mijn best moest doen om niet naar het midden te rollen vertrokken we in de ochtenduren weer richting Tanji en arriveerden we rond de middag weer thuis, waar ik een heerlijk matras aantrof om even een half uurtje uit te puffen van de reis.

Jan en Trees in Gambia

Druk, druk, druk de laatste dagen. Afgelopen zaterdag zijn Jan en Trees uit Friesland aangekomen in Tanji en blijven twee weken bij ons logeren. Leuk om hen hier te ontmoeten. Het is de eerste keer dat we samen in Gambia zijn. Jan en Trees zijn al vanaf 2004 bevriend met Alhagie.
De eerste nacht begon het al goed. Ons huis werd weer bevolkt met duizenden mieren. Ik werd ś nachts om 13.30 uur wakker omdat ik gebeten werd. Met mijn zaklamp aan mijn kamer afgezocht naar mieren, maar in eerste instantie was er niets te zien totdat ik ontdekte dat er achter mijn kussen door een spoor van mieren liep. Ik pakte mijn kussen en deken bij elkaar en besloot om maar weer op de bank te gaan slapen in de woonkamer, toen ik ook stemmen uit de kamer van Jan en Trees hoorde komen. Ook zij hadden last van mieren en snel maakte ik een andere kamer voor hun klaar waar ze die nacht door hebben gebracht.
Alhagie is de hele week druk geweest met het binnen halen van een gigantische container van Go4 Africa. Begin van de week had hij geen stem meer over en kon ik hem niet eens meer horen als ik hem belde. Het blijkt in de haven een enorme puinhoop te zijn en hij moet zijn longen uit zijn lijf schreeuwen om de boel bij elkaar te houden. Het is nl. zo dat de container helemaal uitgeladen moet worden ter controle en dat er dan mannetjes vandoor willen gaan met een deel van de lading.
In de loop van woensdagochtend zou de container in Tanji arriveren, maar het werd avond. Dus besloten we dat hij beter op donderdagochtend uitgeladen kon worden. Omdat het dit keer een huurcontainer is en deze binnen een paar dagen weer terug moest zijn in de haven, moest alles eruit en zijn de spullen opgeslagen in de andere containers die er nog staan. Het was ene drukte van belang en mooi om te zien hoe alle jongens samenwerken. Ze staan allemaal op een rijtje vanaf de container die uitgeladen werd naar de container die vol moest en gaven alles één voor één door.
Binnen een paar uur was de klus gefixed en is gelukkig deze keer iedereen er zonder kleerscheuren naar huis terug kunnen keren.
Van dinsdag op woensdagnacht zijn er per vliegtuig al 4 studenten van Go4Africa gearriveerd. Franco heeft ze opgehaald om Alhagie te ontlasten en ik heb ze ontvangen om 3 uur ´s nachts.
Nadat hun spullen naar binnen waren gebracht en hun kamers toegewezen kon ik weer gaan slapen, howel ik die nacht geen oog dicht heb gedaan. De volgende morgen aan het ontbijt de meisjes het e.e.a. verteld over de gewoonten, gebruiken en gevaren in Gambia. Ze zijn hier voor 5 maanden en starten met een stage bij Fajara Skill Center. Daarna zijn ze vrij om een ander project te kiezen.
Ze gaven aan misschien ook wel iets te willen doen voor het jongerencentrum. Dat zou leuk zijn natuurlijk.
Nadat de meiden twee nachten en een kleine twee dagen bij ons een beetje geacclimatiseerd waren zijn Franco en ik gisterenmiddag na het uitladen van de container met hen naar de bank gereden, waar we twee uur moesten wachten voordat we een bankrekening voor hen geopend hadden. Er moesten nl. nogal wat papieren ingevuld worden. Vandaar naar Africell voor een simkaart en toen naar Fajara, waar ze de komende maanden in een klein appartement zullen verblijven. Dat is goedkoper voor hen dan maandenlang in een lodge. Logisch ook!
Vandaag zijn Alhagie met Jan en Trees naar Abuko Nature Park gegaan om te wandelen. Het was heerlijk om weer even in de stilte van de natuur te zijn, na alle drukte van de afgelopen dagen.
Daarna bij Fast Ali weesten lunchen en naar Bakau Craft Market. Dit was wel leuk en voor mij nu de prettigste Craft Market in Gambia om rond te lopen. Niet teveel gezeur van mensen die je anders haast naar binnen trekken, klein en overzichtelijk. Op de terug weg nog even bij de meiden van Go4Africa langs geweest om te zien of alles goed ging, maar ze hadden het prima naar hun zin.

Ook Geralda en Cora hebben het uitstekend naar hun zin. Het zijn echt hele ijverige meiden, vragen veel en schieten al aardig op met hun opdrachten voor school. We hebben nu een doelstelling bepaald waarop zij verder kunnen. In eerste instantie vond ik het belangrijk om meer draagkracht te creeeren voor het jongerencentrum bij de dorpsgemeenschap. Maar omdat die in onderhandeling zijn om binnenkort een nieuwe gemeenschap te vormen, lijkt het me nu beter om te gaan kijken hoe we jongeren kunnen interesseren voor diverse (nieuwe) activiteiten in het centrum. Ze zijn nu bezig om vragen op te stellen om jongeren te gaan intervieuwen om te zien waar hun interesse ligt. Later als er een niewue dorpsgemeenschap gevormd is kunnen we de uitkomst van hun onderzoek aan hen overdragen.

Afgelopen maandag zijn we met het meisje wat bij ons de huishouding doet naar het nieuwe ziekenhuis in Kanifing geweest. Mooi ziekenhuis, maar veel wachtenden voor ons (wel 50)
We vroegen of we nog aan mochten sluiten, maar helaas we moesten woensdag maar terug komen. Ik vertelde dat dat niet kon omdat we dan ś nachts studentes op moesten halen van het vliegveld, toen de man die we spraken zei dat hij zou kijken of hij iets voor ons kon regelen. Ik was met Franco, Trees en het meisje. Ze vertelde me afgelopen vrijdag dat ze niets meer zag met haar linkeroog, waarop ik Eefje heb gebeld om te vragen of ze langs wilde komen om naar haar te kijken.
Ze bleek inderdaad niets meer te zien als ze haar rechteroog sloot, alleen de kleur groen. Omdat het bijna weekend was besloten we te wachten tot vandaag en haar mee te nemen naar een goed ziekenhuis. Uiteindelijk kwam de man die we aangesproken hadden terug en we mochten binnen komen waar een simpele oogtest werd gedaan. Ze bleek ook hier gewoon helemaal niets te zien met haar linkeroog. Na even op de gang te hebben gewacht werd er een andere oogtest gedaan, zo eentje die een opticien in Nederland ook doet. Algauw had de dokter in de gaten dat het goed mis was. Ze bleek groene staar te hebben. Het vocht in haar oogbol was weg getrokken en haar oogbol voelde zacht aan. Nog maar een week geleden kon ze zien, maar verloor na wat druk op haar oog het zicht.
De dokter vertelde ons dat ze niet meer zou kunnen zien met dat oog. Ik schrok me rot en ik had enorm met haar te doen. Zo´n lieve jonge meid van nog maar net 20 jaar oud.
De dokter was geweldig. Nog nooit zo´n oprechte dokter getroffen hier in Gambia en hij legde alles goed uit. Ik had veel bewondering voor zijn manier van omgaan met de patient en heb hem dat ook gezegd. We kregen oogdruppels mee en a.s. maandag moeten we weer terug komen. Toen we door de wachtruimte naar buiten liepen zaten alle wachtenden nog steeds op dezelfde stoel, waaronder ook Nuomi. Zij kwam om ook haar ogen te testen. Een paar weken geleden was ze plotseling erg ziek en is Alhagie met haar naar het ziekenhuis gereden. Ze was praktisch uitgedroogd en in Brikama is ze aan het infuus gelegd, waarna ze zich snel weer beter voelde. Nog steeds heeft ze uitslag op haar voorhoofd en zit haar linkeroog een beetje dicht. Ś avonds belde ze nog om te zeggen dat het prima was met haar ogen, maar dat ze van 7 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag had moeten wachten voordat ze aan de beurt was. Waarom wij zo snel geholpen werden is me nog steeds een raadsel. Fijn voor ons natuurlijk maar sneu voor de andere patienten.

Hoe onze lieve meid met haar handicap omgaat is bewonderenswaardig. Toen we uit de apotheek kwamen om haar oogdruppels op te halen vroeg ik haar of ze alles begreep wat de dokter had gezegd, waarop ze begon te huilen. Natuurlijk want het is ook niet niks. Thuisgekomen liep ze er wat verloren en stilletjes bij. Even later op de middag ging ik haar zoeken en lag ze in haar kamer op bed. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en ze zei dat het OK was, waarop ze me bedankte voor mijn belangstelling. In de avonduren heeft ze nog met Alhagie gesproken, waarop ze weer even moest huilen. De volgende dag straalde ze weer en ging ze weer gewoon door met haar leven zoals altijd. Wat geweldig en wat een bewondering heb ik voor haar manier van omgaan met deze beperking.
Een schat van een meisje, nooit zo´n lieverd meegemaakt. Ze wil graag computerlessen nemen, maar we hebben al zoveel te doen hier in Gambia en kunnen ook niet alles. Mocht er iemand zijn die zich geroepen voelt om haar te sponsoren, dit zou helemaal geweldig zijn, want haar gun ik het van harte!!!!

Geralda en Cora in Tanji

Twee studenten van de Sociale Academie uit Ede zijn gearriveerd om hun afstudeeropdracht te volbrengen op het Jongerenproject. Gisteren hebben Alhagie en ik hen opgehaald van het vliegveld in Banjul. Na gisteravond het een en ander doorgesproken te hebben met Franoc en Alhagie ben ik vanochtend met hen naar het project gelopen om hen voor te stellen aan ons team. Ze waren erg tevreden over wat ze hier zien zowel over het verblijf als over het project. Ook erg leuk voor ons natuurlijk en ik ben erg benieuwd hoe alles gaat lopen en wat voor resultaat het op zal leveren.

Gisterochtend zat er een meisje bij ons op de compound met maar 1 been. Alhagie had haar ontmoet in een straat in het dorp. Mensen uit Nederland wilden graag een gehandicapt kind sponsoren en gezien zij niet naar school kan omdat ze uit een arm gezin komt is zij nu degene die binnenkort van start kan met Engelse les. Haar been heeft ze verloren toen ze verstrikt is geraakt in de touwen waarmee de boten vast liggen op het strand. Erg triest natuurlijk voor een meisje van 14 jaar oud.

Morgen ga ik met Cora en Geralda naar Serekunda om even wat praktische dingen te regelen zoals een Gambiaanse simkaart en om wat boodschappen te doen. Zaterdag komen Jan en trees uit Friesland aan voor een verblijf van twee weken en zondag krijgen we nog 4 Go4Africa studentes die twee nachten bij ons verblijven voordat ze naar Fajara vertrekken voor hun stageperiode. Ook de container van Go4Africa is gearriveerd en is zowel Alhagie druk hiermee als ik met de thuisbasis.

Hier ben ik weer!!

Na een drukke, maar geweldig leuke en inspirerende tijd met onze 13 gasten uit Brabant, heb ik weer even tijd om mijn verhaal te doen.

Gisteren hebben we iedereen uitgezwaaid en we zijn er trots op dat alles perfect verlopen is. Omdat het de eerste keer was voor ons dat we een reis organiseerde was het toch wel spannend, maar gelukkig is iedereen met een goed gevoel naar huis gegaan en hadden we een fantastische groep mensen hier. De reis heeft op iedereen heel veel indruk gemaakt en we hebben hen veel van Gambia kunnen laten zien. Vooral het bezoek aan een klein Fula dorp in het binnenland en het bezoek aan de school in Jakaba was een topdag. Geweldig hoe de mensen ons daar ontvangen en hoe ze omgaan met de hulp die we bieden. Als afsluiting hadden we een programma op het Jongerenproject wat ook een fantastische voorstelling was. De karateclub gaf een presentatie, een theatergroep gaf een voorstelling en als afsluiting een geweldig optreden van "one men four drums".

En nu weer verder. Morgen ontvang ik twee studenten die voor 3 maanden een afstudeeropdracht hebben op het jongerencentrum en zaterdag komen er vrienden uit Friesland voor twee weken logeren. Ook zit Go4Africa weer in de lucht, die over een week of 4 alweer hier zijn. Komende week komt de container binnen en zal Alhagie daar weer druk mee zijn.
Ook de spullen die wij in November hebben opgestuurd zijn in goede orde angekomen.
Gisteren en vandaag is Alhagie met een heel team bezig geweest om alles uit te zoeken. Komende dagen zullen een aantal voetbalteams de kleding die we gekregen hebben van VV Sparta 25 uit Beek en Donk op komen halen. De computers zijn al op hun plaats en een aantal andere spullen zijn al verdeeld. Prachtig spul deze keer, bijna alles nieuw.

Vanavond ga ik op bezoek bij Eefje en Franco. Eefje moet zaterdag alweer terug en gezien ik vanaf morgen weer mensen krijg heb ik vanavond nog even tijd om bij te kletsen. Eefje heeft een week of twee geleden een heel klein hondje gevonden langs de kant van de weg, misschien nog maar een week of 4 oud. Ze is hem met babyvoeding groot aan het brengen. Hij doet het goed nu en zijn naam is Sammie. Ze zal het hondje ook gaan missen denk ik.

Verder zijn we bezig met een groep vrouwen uit Tanji die babyvoeding en zeep maken.
We willen hen een ruimte aan bieden in het Jongerencentrum. Vorige week zijn we bij een demonstratie van hen geweest en het is echt fantastisch wat ze doen.
Ook heeft zich een theatergroep aangemeld die jongeren bewustwording bij willen brengen aan de hand van theaterspel.
Daarnaast heeft de scouting uit Sanyang en Gunjur gevraagd of ze het jongerencentrum mogen gebruiken om jongeren te trainen in het maken van muziek voor een drumband. Afgelopen weekend hebben ze met zo'n 50 jongelui gelogeerd in het centrum. Het hele gebouw stond vol tenten. Dit zijn dezelfde mensen die op Eefje en Franco's bruiloft hebben gespeeld. We denken dat dit alles een goede aanwinst is voor het centrum.

Even geen tijd!!!

Sorry, alle lieve mensen die mijn blog volgen, maar gezien we morgen 13 gasten ontvangen en het al de hele week druk is geweest met alle voorbereidingen en nasleep van de bruiloft van Franco en Eefje heb ik de komende 10 dagen geen tijd om verslag te doen van mijn belevenissen in Gambia. Hopelijk breken er in Februari weer wat rustigere tijden aan.

De bruiloft was overweldigend en ontzettend druk bezocht en hopelijk kunnen jullie allemaal de TV opname zien die uitgezonden word in April van dit jaar op Net 5.

Tot later!!!!

Morgen is het zover!

Vorige week zaterdag is Eefje aangekomen in Gambia, net iets na het TV team uit Nederland wat die nacht ervoor was gearriveerd. 's Middags om een uur of een vertrekken we na een intervieuw met Franco met TV team naar het vleigveld om de aankomst van Eefje te filmen. De aanwezigheid van hen maakt het allemaal nog meer bijzonder. Het weerzien van Eefje en Franco was hartverwarmend en met het team vertrokken we weer in de richting van Tanji. De cameraman en regisseur zijn erg aardig en je voelt je meteen op je gemak bij hen. De hele week zijn Franco, Eefje, Alhagie en ik door hen gevolgd. Ze hebben ons allemaal uitgebreid geintervieuwd en gevolgd bij alle voorbereidingen voor de trouwerij. Alhagie en ik hadden een afspraak in Senegambia met een artiest die komt spelen op de trouwdag en ook hierbij wilden ze aanwezig zijn. Dus wij met team achterin de auto richting Senegambia. We kregen een micorfoontje op en moesten uit de auto stappen terwijl hun filmden. Dan moesten Alhagie en ik in gesprek met elkaar naar de artiest lopen die langs het strand in de duinen zat te trommelen. Een hele mooie man en prachtig uitgedost en apart om te zien. We moesten met hem praten over zijn muziek en over wat hij wil gaan spelen tijdens de trouwerij. Daarna hebben we met zijn allen nog even op het strand zitten bijpraten onder het genot van een fruitdrankje.
Dinsdag hadden Franco en Eefje een dagje vrij af en ben ik met hen naar het mooie strand geweest in Sanyang. Lekker relaxed die dag.
Woensdag kwam de familie aan van Eefje met 13 mensen, dus wij weer met TV team naar het vliegveld. Eefje, Franco en het TV team hadden zich verderop opgesteld want het moest een verassing voor de familie zijn dat hun aanwezig waren. Ook Nellie, mijn vriendin, Jan, Hannie, Loek en Yvonne kwamen aan. Leuk om hen allemaal weer te zien!
Afgelopen donderdag kwam de familie van Eefje naar Tanji om de kleding die gemaakt moet worden voor de trouwdag op te laten meten bij Taffa. Dat had nogal wat tijd nodig natuurlijk. Daarna heeft de hele familie Franco's compound en onze compound bezocht, waarna we met zijn allen naar het jongerencentrum zijn gegaan en naar het strand. Dit laatste maakte nogal wat indruk op de meeste van hen.
Nu de laatste dag voor de trouwerij aangebroken is, is iedereen in rep en roer. Het eten is ingeslagen, vrijwilligers besproken voor het bereiden van de maaltijden, de (trouw)auto is schoongemaakt, de stoelen geregeld, de bands en de DJ geregeld. De kleding is klaar. De kosten voor de wettelijke trouwerij voldaan, de Imman besproken voor de traditionele trouwerij, een aantal mensen uit Jakaba zijn al over of komen nog over vanavond. Ons huis zit zo vol dat er zelfs mensen slapen in de huiskamer.
En dan morgen de grote dag!!!!!!

Vrijdagavond ben ik en Nellie met het hele team van het jongerenproject uit geweest naar Senegambia. Was erg leuk en gezellig en dan vooral het zien van de dankbare gezichten van het team. Vooral Alfunesnie (watchmen) die beweerde maar 1 x per jaar vlees te kunnen eten, en dat is tijdens ons jaarlijkse avondje uit. De rest van het jaar fish, fish, fish......
Na nog even gedanst te hebben bij Ali Baba zijn we nog voor een uurtje naar Chossaan geweest. Daar kijk je soms je ogen uit naar allerlei Europesche types die denken de blits te maken in Gambia.
Zaterdagmorgen hebben we met zijn allen een vergadering gehad. Belangrijk natuurlijk omdat nu ook Nellie erbij kon zijn.

Voorbereidingen bruiloft

Zoals de meeste waarschijnlijk wel weten gaat Franco trouwen met Eefje op 16 Januari a.s. De voorbereidingen zijn in volle gang. Omdat het traditie is hier dat familieleden, vrienden en kennissen dezelfde kleding dragen op de trouwdag is de stof die hiervoor aangeschaft was al uitverkocht. Vele meters zijn al geknipt en genaaid en noodgedwongen is de kleur van de stof al veranderd, maar nog wel met hetzelfde patroon. De familie van Eefje moet nog komen a.s. woensdag met 13 mensen, en ook voor hen moet allemaal nog kleding worden gemaakt. Ik vraag me af of dat gaat lukken want de kleermaker heeft maar 4 dagen de tijd voor de trouwerij en dan moet het af zijn. Eefje en Franco zullen s'morgens trouwen voor de wet in Banjul en vandaar gaan we met zijn allen naar Franco's compound voor de traditionele wedding, waarna een lunch zal zijn. Later op de middag gaan we naar het Youth Center en heeft Alhagie een Gambiaanse groep geregeld met traditionele instrumenten, een zangeres en twee danseressen waarna nog een avond vol disco muziek zal volgen door Alu B. Verder heeft Alhagie voor nog meer verassingen gezorgd, maar dat kan ik nog niet verklappen. Al bij al zal het een leuke maar ook heel vermoeiende dag worden en iedereen kijkt er nu al naar uit.

Gisterochtend werd ik gebeld door de Nederlandse TV met de vraag of we ervoor kunnen zorgen dat er op het vliegveld gefilmd mag worden. Alhagie en ik zijn daarop naar het vliegveld gereden en hebben met de direkteur gesproken, die zonder meer toestemming verleend. We kregen een paar formulieren mee die ingevuld moesten worden en met de vraag om kopieen te maken van onze paspoorten. Omdat we de paspoorten van de cameraman en de regisseur die komende nacht aankomen in Banjul niet in bezit hadden heb ik weer contact opgenomen met SNP Media in Amsterdam en gevraagd om een kopie per mail toe te sturen. Laat op de middag had ik ze al in bezit en konden we vandaag terug naar het vliegveld om een bewijs van toestemming te krijgen. Werd allemaal keurig geregeld voor ons, al duurde het wat lang, want er moest op vrijdagmiddag eerst tijd gemaakt worden tussendoor om te bidden.

Ook word mij gevraagd om iets te vertellen voor de camera over hoe ik ertoe gekomen ben om Eefje en Franco aan te melden voor het programma "Trouwen in het buitenland". Dit zal morgen gebeuren, want om 12 uur komen ze naar Franco's compound voor een intervieuw met hem en mij. Ben benieuwd!
Daarna gaan we gezamelijk met cameraman en regisseur naar het vliegveld om Eefje te verwelkomen.

Ook Nellie Lemmens mijn vriendin komt a.s woensdag naar Gambia, waar ik erg naar uitkijk. Ook zij zal aanwezig zijn op de bruiloft en verder wil ik haar laten zien hie het eraan toe gaat op het Youth Center en gaan we samen met het personeel uit eten.

Verder heb ik de afgelopen week niet zoveel bijzonders gedaan. Veel relaxed en geslapen. Ik slaap hier als een os, mits de generator niet ronkt. Soms wel 12 uur achter elkaar.
Ik geniet er nog maar even van want het zal hier snel drukker worden en kom ik niet meer toe aan rust. Alhagie en ik zijn nog wel met een man uit Kunting meegereden die een school aan het bouwen is in Madiana. Bij de school is ook een moskee gebouwd. De school bestaat uit 6 klaslokalen maar er staat niets binnen. Er wordt les gegeven aan 60 kinderen, zonder ook maar iets van materiaal. Niet te geloven hoe ze kinderen op deze manier iets bij kunnen brengen. De man die de school gebouwd heeft, heeft voorheen les gegeven aan een andere man die door de kansen die hij hierdoor gekregen heeft rijk is geworden. Deze man wilde iets terug doen en heeft een groot stuk land aangekocht van 100 x 200 meter om een school op te bouwen. Alleen nu is het geld op en is er verder niets en wachten ze op support van een andere sponsor.

Oud en Nieuw

In de ochtend van oudjaarsdag komt Lamin me bezoeken. Lamin is de zoon van Genebar die batikkleding maakt en een winkeltje heeft in het dorp. Vorig jaar hoorde ik dat Lamin psychisch ziek was en naar een marabout in Senegal gebracht was voor een behandeling. Een paar dagen geleden ontmoette ik hem weer en was blij hem gezond weer terug te zien. Lamin heeft dezelfde leeftijd als mijn zoon Alexander en trok zo nu en dan wel eens met Alexander op hoewel hij voorheen erg stil was. Ik was verbaasd over de verandering, want hij vertelde me honderduit over zijn ziekte en de redenen hiervan. Lamin is al heel jong, zoals zovele kinderen in Gambia door zijn vader in de steek gelaten. Zijn moeder die ook vrij labiel is heeft hem alleen op moeten voeden en vaak werd hij ondergebracht bij familieleden omdat zijn moeder geld moest verdienen. Zijn vader hield er allerlei relaties op na met vrouwen en die zwanger van hem raakte. Zijn moeder heeft ook verschillende relaties achter de rug, maar heeft naar mijn inzicht nu wel een aardige man. Lamin heeft veel geleden onder de omstandigheden, waarbij hij ook nog haast niemand kon vertrouwen in zijn jonge leven. Dit allemaal gaf hem totaal geen houvast, waardoor hij een jaar geleden flipte en voor een behandeling een tijd lang in Casamas heeft moeten doorbrengen. Kortom het was een heel openhartig gesprek en ik voelde me enigszinds vereerd dat hij me in vertrouwen nam, want dit soort verhalen kun je hier haast aan niemand kwijt. Hij studeert elektrotechniek aan het GTTI en heeft voorheen mobieltjes gerepareerd, maar zijn gereedschap is weg geraakt. Ik heb hem voorgesteld om te zien of we via Gered Gereedschap in Nederland wat nieuw gereedschap kunnen krijgen en voor onderdelen was hij op zoek naar kapotte mobieltjes. Dus heeft iemand nog mobieltjes liggen die kapot zijn, deze zijn welkom bij ons.

In de middag komt een jeugdvriend van Franco langs, die schoenen verkoopt in Serekunda, maar de zaken gaan slecht. Hij heeft een huurachterstand van twee maanden en komt Alhagie vragen om hulp.
Maar ook Alhagie kan hem nu niet helpen, dus gaat hij zonder iets terug naar huis.En zo stapelen de problemen zich op hier. Soms staat het huilen me nader dan het lachen, als je de blik van sommige jonge mensen hier ziet. Zo zonder enige hoop, zo verdrietig, zo moedeloos, zo...........

Later op de middag vraagt Alhagie me met hem mee te gaan. Ik vraag hem waarheen, maar hij geeft geen antwoord, dus wacht ik maar af. We rijden naar het zuiden langs de kustweg en ik krijg het vermoeden dat hij me wil meenemen naar het strand in Sanyang. En ja hoor, we slaan rechtsaf en na de lange hobbelige weg parkeert hij de auto net voor het strand. Hij wil er ook even uit om alle verhalen en moeilijkheden het hoofd te bieden. Vandaag heeft hij alweer een begrafenis van een jonge vrouw van 29 jaar vlak bij Kairoh Garden achter de rug. Hij zegt te willen wandelen om de zonsondergang te zien, maar jammer genoeg teveel wolken vandaag. Ondanks dat is het toch heel fijn om even alleen met hem te zijn in alle rust en de geluiden van de zee, doen de rest. Even later wordt het donker en srijken we even neer in het nog warme zand. Terwijl ik omhoog kijk zie ik tussen de vele sterren de halve maan recht boven ons staan. Na een kleine twee uur bereiken we de auto weer en rijden we naar huis. Onderweg wat vlees gekocht voor oudejaarsavond. In de middag had ik al wat frisdrank en cake gekcoht voor iedereen. We wilden deze avond gewoon thuisblijven met alle vrienden en bekenden die bij ons aanwezig waren. Zo zaten we laat op de avond met 13 mensen rond het kampvuur gewoon wat te kletsen, onder het genot van een drankje. Heel simpel allemaal maar wel leuk en gezellig. Alhagie was op de bank in slaap gevallen en hebben we hem maar gelaten. Om 12 uur heb ik op zijn Hollands iedereen omhelst en gelukkig nieuwjaar gewenst. Hier gaat dat veel nuchterder. Er wordt niet eens op de klok gelet en veel later komt iemand erachter dat het nu toch wel nieuwjaar moet zijn en zegt iedereen "Happy Newyear" tegen elkaar. Geen vuurwerk, geen omhelzingen, verder niets. Alleen in Senegambia kun je het vuurwerk bewonderen, maar verder is het in Gambia heel stil. Even later ben ik naar binnen gegaan en heb ik Paul de Leeuw zitten kijken. Grappig is dat, Alhagie kan hier Nederland ontvangen en kijk ik regelmatig naar het nieuws of Paul en Witteman.

De volgende dag hoorde ik van iedereen dat ze het zo gezellig vonden die nacht. Hoe simpel kan een beetje geluk zijn voor de meeste mensen hier.