Ratten, muizen, hagedissen

Gisteren nadat ik opgestaan was voelde ik me niet lekker. Ik kan niet beschrijven wat er nou precies aan de hand was maar laten we het maar gewoon algehele malaise noemen. Moe, geen eetlust, hoofdpijn, pijnlijke spieren en een blok op mijn maag. Toen ik Alhagie in de ochtenduren tegenkwam en hij me vroeg hoe het met me ging vertelde ik hem dat ik me niet lekker voelde. Hij zei gelijk, je voelt zeker een blok op je maag. Ik wist meteen wat hij bedoelde. Ik liep weer eens rond met zijn stress en ongemakken. Wat hij ervaart en voelt neem ik over en dat is wel eens lastig. Ik sjouw dus rond met de ongemakken van anderen zonder dat ik het soms zelf weet. Dit noemen ze nou hyper sensitief.
Regelmatig voel ik dingen die Alhagie ook voelt. Slaapt hij slecht, slaap ik ook slecht. Is hij boos zoals vorige week tegen iemand van de politie ben ik verdrietig. Droomt hij, droom ik ook over hetzelfde onderwerp. Pffff, soms wel vermoeiend en lastig voor mij. Maar goed, nadat ik die ochtend met hem naar het ziekenhuis was geweest, gezien hij zich al lange tijd niet lekker voelt en we samen boodschappen hadden gedaan voor de grote invasie van Go4Africa komend weekend, ben ik op bed gaan liggen om even te slapen totdat ik wakker werd omdat ik het gevoel had dat er iemand door mijn kamer sloop. Al kijkend waar het geluid vandaan kwam zag ik op mijn tas die in de hoek van de kamer staat, een rat die mijn chocoladereep, die ik ochtend gekocht had, in de gaten kreeg. Zo gauw ik maar ietwat bewoog schoot hij weg. Dus bleef ik even stil liggen om te zien wat het beest van plan was. Daar kwam hij weer met zijn koppie boven mijn tas uit en probeerde de chocoladereep te bemachtigen. Dat gaat mooi niet door dacht ik en pakte een zaklamp van mijn nachtkastje en gooide die naar hem toe. Weg was hij weer. Ik zocht al mijn moed bij elkaar om de chocoladereep te pakken voordat ´mijn vriend´ hem te pakken had en ja hoor ik was toch slimmer dan de rat en stopte de reep in de la van mijn nachtkastje. Terug op bed bleef ik weer stil liggen en even later verscheen zijn koppie weer boven mijn tas uit. Jammer voor hem, de reep was ondertussen verdwenen maar uiteindelijk kreeg ik toch ook een beetje medelijden met hem want hij zag er best wel lief uit met dat koppie, twee kleine oortjes en glimmende oogjes.
Vorige week werden we ´s nachts wakker van geritsel tussen de gordijnen die achter het hoofdeinde van ons bed hangen. Alhagie en ik sprongen tegelijkertijd uit bed en met zaklampen probeerden we waar te nemen wat er zich in de gordijnen bevond. Alhagie trok de gordijnen achter het hoofdeinde omhoog en ik zette het op een lopen naar de andere hoek van de slaapkamer uit angst wat voor eng beest er achter vandaan zou komen. Uiteindelijk was het alleen maar een hagedis, die hier met tientallen tegelijk rondlopen op muren, schuttingen en zelfs op de muur van je slaapkamer regelmatig verschijnen. Ze doen niets en voordat je het weet lopen ze van schrik weg. Na dit nachtelijk avontuur besloten we maar weer te gaan slapen.
Vannacht om twaalf uur werd Alhagie gebeld door een man uit het dorp waarvan zijn vrouw op het punt van bevallen stond. Gezien er al dagen geen diesel meer te krijgen is in het land kon hun auto niet rijden en werd Alhagie gevraagd om de vrouw naar het lokale ziekenhuisje te brengen. Daar aangekomen bleek de baby al dood te zijn en moest de vrouw overgebracht worden naar het ziekenhuis in Banjul. Wat erg voor deze familie!







Naast dat er geen diesel meer te krijgen is, is er ook geen stroomvoorziening meer. Het berichtje wat ik nu stuur via ons internetcafe zou voorlopig het laatste berichtje kunnen zijn. Hier koop je prepaid stroom in bij Nawec (energiemaatschappij). Als dat op is ga je naar Nawec om opnieuw je stroomvoorziening op te waarderen. Dit is voorlopig niet meer mogelijk en hebben we vanaf vandaag, als dat tenminste niet snel veranderd, geen stroomvoorziening meer alleen via generatoren. Wat daarvan de reden precies is begrijp ik niet goed, maar we zullen zien.

Muhammed terug naar Barcelona

Zaterdagavond wilde Alhagie en ik naar het vliegveld rijden om zijn allerbeste vriend Muhammed uit te zwaaien, die na een verblijf van 6 weken weer terug wilde vliegen naar Barcelona, toen we onderweg een telefoontje van hem kregen. De deur van de auto waarmee hij uit Brikama wilde vertrekken was dichtgevallen met in de auto nog zijn autosleutels en zijn ticket. Dus kon hij niet vertrekken. Wat nu? ANWB service is er in Gambia immers niet. Toen Alhagie dit verhaal tegen me vertelde schoot me te binnen dat hij beter een raam in kon slaan dan dat hij zijn vlucht miste. Maar gezien Muhammed nogal in de war raakt bij dit soort situaties twijfelde hij om dit te doen. Een half uur later hoorden we dat hij nog steeds naast zijn auto stond te denken wat te doen. Alhagie schreeuwde door te telefoon dat hij een beslissing moest nemen en gewoon een ruit in moest slaan. Eindelijk stemde hij toe. Weer een half uur later arriveerde hij met zijn vrouw, een neef en een paar zussen op het vliegveld. Helemaal in de stress, maar gelukkig had hij het gehaald. De hal van het vliegveld was deze keer vol met Gambianen of wat er voor door moest gaan. De nationaliteit van iedereen is moeilijk in te schatten, waarschijnlijk waren er meerdere nationaliteiten uit andere buurlanden aanwezig. Bij de incheckbalie stonden rijen met mensen, allemaal Afrikanen die naar Barcelona wilden. Muhammed sloot aan, en wij besloten om samen met zijn familie wat te gaan drinken in de bar. Na een uur wachten ging ik eens door het raam kijken om te zien waar hij bleef, maar ik zag dat hij nog steeds op dezelfde plaats stond als waar hij aangesloten was. Hij haalde zijn schouders op toen hij me zag en hij zag er enigsinds wanhopig uit. Hij wilde immers nog even tijd hebben om afscheid te nemen van zijn familie en van ons.
Nog een uur later kwam hij gefrustreerd over het lange wachten dan eindelijk afscheid nemen en even later zag ik hem gaan. Verdrietig om wat hij achterliet, zijn vrouw, twee nog hele kleine kinderen, zijn familie en zijn beste vrienden, niet wetende wanneer hij weer terug zal komen. Hij vertelde me dat als je eenmaal iets opgebouwd hebt in Europa het dan erg moeilijk is om in Gambia nog iets op te starten. Hij moet terug om geld te verdienen voor zijn familie maar ondertussen huilt zijn hart. Ik hoop dat hij deze keer meer geluk heeft in Europa en snel een baan kan vinden.

Een week eerder nog was Muhammed boodschappen aan het doen samen met zijn zus in Brikama toen hij plotseling heel erg naar het toilet moest. Hij riep tegen zijn zus, snel ik moet naar huis! Zo vlug als ze konden stapten ze in de auto en wilden naar huis rijden toen ze plotseling een knal hoorden tegen de voorbumper. Ze stapten uit en zagen dat ze een paar emmers verf omver gereden hadden die in de tussentijd dat ze in de winkel waren voor hun auto waren neergezet. De hele auto zat aan de voorkant onder de verf, en ook nog in verschillende kleuren. De eigenaar van de betreffende verfemmers schreeuwde woedend naar hem en eiste een schadevergoeding. Maar Muhammed moest voordat hij ook maar iets kon zeggen met hoge nood ergens op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. Pas toen hij terug kwam kon hij onderhandelen over de toegebrachte schade. Zijn auto moest ook helemaal gereinigd worden en dit is natuurlijk ook niet gratis.

Zaterdagmiddag heb ik twee jonge dames van Go 4 Africa naar een andere verblijfsplek gebracht. Zij liepen stage in Sanyang Hospital en verbleven gedurende 5 weken bij ons. Vanaf vandaag gaan ze stage lopen in een ziekenhuis in Serekunda en verblijven ze in Kololi. Deze dames waren erg op zichzelf en maakten weinig contact met de Gambiaanse bevolking, wat natuurlijk erg jammer is. Ze sloten zich vaak op in hun kamer of zaten bij ons in de huiskamer achter hun laptop. Als ze zich wat meer openstelden zouden ze hier een geweldige tijd kunnen hebben, maar ja niet iedereen is hetzelfde natuurlijk.

Zondag was Alhagie uitgenodigd voor een gesprek in Kanilai door een paar erg aardige mensen die bij de overheid werken. Eén van hen was vorige week aanwezig bij het intervieuw door de lokale TV zender over Piet Forschelen uit Eindhoven. Piet had het plan had opgevat om vanuit West Gambia op zijn mountainbike naar het oosten van Gambia te fietsen en terug. Deze prestatie is interessant genoeg hier om op TV uit te zenden. Piet heeft zich bij ons op de compound voorbereid op deze lange fietstocht en is afgelopen donderdag vertrokken.
Toen deze overheidsman Alhagie vroeg wat hij allemaal deed, vond deze dat hij een zoals wij dat noemen ´gouden lintje´ verdiende. Daarom werd hij voorgedragen in Kanilai om zijn verhaal te doen.
Ik was ook meegereden en was benieuwd wat er zoal zou gebeuren. We hebben na het doen van ons verhaal te horen gekregen dat er een procedure in gang wordt gezet om wat betreft overheidswege het makkelijker voor ons te maken. Er werd mij gevraagd om een overzicht te maken over wat Alhagie allemaal doet en gedaan heeft in Gambia de afgelopen jaren.
We wachten nu met spanning af. Geweldig dat er ook in Gambia mensen zijn die zien wat we doen en daar zoveel respect voor hebben.

Jan en Trees uit Friesland die al 10 jaar bevriend zijn met Alhagie zijn vandaag na een prettig verblijf van twee weken weer vertrokken. Ook zij helpen verschillende schoolkinderen via sponsoring en zijn erg betrokken bij de vele Gambianen die ons dierbaar zijn. Ook met Houwa, een jongedame die bij ons werkt hebben ze een hele goede band opgebouwd. Samen met Houwa en Marjella heb ik ze vandaag naar het vliegveld gebracht.

Even naar de bank

Nadat Franco en ik gisteren Jan en Trees voor twee dagen naar een lodge in Kubuneh gebracht hadden, moest Franco nog even naar de bank. Bij bank één stond zo´n lange rij dat we niet eens meer binnen konden. Dan maar naar bank twee, maar ook daar lange rijen mensen. Pffff dat kan wel eens even gaan duren dachten we. Gezien er na afgelopen weekend tweer public holidays vielen is de bank 4 dagen gesloten geweest en blijkt nu iedereen geld nodig te hebben. Franco moest eerst in een rij aansluiten om te zien of er wel voldoende op zijn bankrekening stond. Hier viel de rij nogal mee, er waren immers maar drie mensen voor hem. Maar ondanks dat duurde het bijna een uur voordat hij aan de beurt was. Op een gegeven moment kwam er een jongeman binnen gelopen die dacht iedereen slim af te zijn door voor te schieten, maar jammer voor hem ging dat algauw niet door. Bijna iedereen die in de rij stond begon tegen hem te mopperen en hij droop daarop snel af en sloot zoals het hoort keurig achterin de rij aan. Een oudere man die naast mij op een stoeltje tegen de muur zat maakte van de situatie een grapje en binnen de korste keren was het keet. Vele wachtenden reageerden op het commentaar (voor mij onverstaanbaar) van de oude man en algauw onstond er een heleboel hilariteit. Deze oude man doorbrak de sfeer van verveling en maakte iedereen aan het lachen. Erg leuk was dat, dit zijn nou weer dingen die wij ons in Nederland praktisch niet voor kunnen stellen. Waar je ook moet wachten (dokter, ziekenhuis, bank) er wordt nauwelijks met elkaar gesproken.

Toen een medewerkster na een kwartier zoeken op een computer eindelijk het voor Franco benodigde bedrag tevoorschijn toverde, mocht hij weer achter in een andere lange rij aansluiten om het geld in handen te krijgen. Hij besloot daarom om naar een naast de bank gelegen Western Union kantoor te gaan, maar ook daar was de rij erg lang. Er was maar één van de drie balies open. Het systeem ging als volgt; twee of drie mensen mochten steeds in de rij aan de balie staan en de rest zat op een lange stoelenrij die tegen de muur was bevestigd. Degene die binnenkwam sloot achteraan de stoelenrij aan. Elke keer als er één persoon klaar was aan de balie, stond degene die het dichtst bij de balie zat op en verschoven alle mensen op de stoelenrij weer een plaats op. De enige man die aan de balie hielp deed zijn uiterste best, maar moest bij elke client naar de daarnaast gelegen bank lopen om geld te halen, dus dat koste nogal wat tijd. Ook wordt er nog steeds met bankboekjes gewerkt waar met de hand de bij- of afgeschreven bedragen in worden vermeld. Na weer anderhalf uur gewacht te hebben konden we eindelijk naar huis. Om even naar de bank te gaan moet je in Gambia zo ongeveer een halve dag uittrekken.

Gisteren ontving ik een mail uit Nederland van een sponsor van FFYP dat ze na een bezoek vorige week aan het Youth and Community Center (één van onze projecten in Gambia) zo enthousiast waren over ons werk in Gambia dat ze spontaan een mooi bedrag aanboden voor het repareren van de waterpompen in Jakaba en een muziekinstallatie voor gebruik in het Youth Center. Geweldig! Ik was zo blij. Heb gelijk Alhagie en Franco gebeld en ook zij waren erg blij met dit aanbod. Fijn dat er mensen zijn die ons werk zo waarderen en oog hebben voor de bezieling waarmee we dit doen voor de vele nog arme Gambianen.

Zaterdagavond ook een gesprek gehad met een jongen die ik al jaren ken en erg waardeer om zijn betrouwbaarheid en bescheidenheid. Ik wil hem al twee jaar een kans geven om iets op te bouwen maar wist niet zo goed hoe. Hij kan geweldig djembe spelen en dansen, maar al verscheidene keren zijn zijn kansen vergooid door anderen die misbruik maakten van zijn behaalde succes. Elke keer als ik hem zie ontdek ik moedeloosheid in zijn ogen en voel ik medelijden met hem. Ik had hem uitgenodigd om bij Franco te komen praten. Ook Marjella en Muhammed waren bij dat gesprek aanwezig omdat ze geinteresseerd waren in de toekomstplannen die we voor hem en voor Franco´s compound hebben. De jongen vroeg ons om een brommertje om zijn familie in het Senegalese dorp waar hij vandaan komt te kunnen helpen. In eerste instantie had ik niet het gevoel dat hij daarmee geholpen zou zijn, omdat hij dan alsnog zijn talent voor dans en muziek niet kan uiten. Ik wil hem immers kansen bieden op dit gebied. Maar toen vertelde hij me dat als zijn familie geholpen kan worden met een brommertje zodat ze met transport van mensen en goederen in hun dorp geld bij kunnen verdienen, hij vrij is van de zorgen die hij heeft voor zijn familie. Daarnaast wil hij zijn talenten ontwikkelen. Franco is toekomstplannen aan het maken voor zijn compound en ik denk dat deze jongen daar een belangrijke rol in zou kunnen spelen. Het gesprek verliep prettig en na zo´n gesprek bruis ik weer van de energie. Het is zo leuk en het geeft mij zoveel voldoening om mensen een kans te bieden en plannen daarvoor te maken.

Zondagmiddag hebben Alhagie en ik een paar uurtjes op het strand van Tanji gewandeld. Dit na drie vermoeiende dagen voor Alhagie omdat hij gevraagd was een bruiloft voor één van zijn beste vrienden te organiseren. Deze vriend woont in Spanje, maar is nu in Gambia voor twee maanden. Hij heeft een paar jaar geleden een herseninfarct gehad en was niet om staat om dat zelf te doen. Gezien het bruidspaar beiden Fula´s zijn is de bruiloft traditioneel gezien erg ingewikkeld en duurt dus maar liefst drie dagen. Alhagie huurde de stoelen voor de gasten, bracht de gasten vanuit Serekunda naar Tanji en moest midden in de nacht in de bossen ergens buiten Serekunda op zoek naar zijn vrouw, die zich daar verstopt had. Vandaaruit werd ze naar haar familiecompound in Serekunda gebracht en een dag later naar de compound waar haar man verbleef. Hier omheen speelt zich het feest dan af. Vrijdagmiddag ben ik even gaan kijken om hen te feliciteren, maar trof ik naast een compound vol met gasten alleen de bruidegom aan. Alhagie Bah, die ik al een paar jaar ken en een paar dagen bij ons was, nam me mee en samen zijn we naar het feest gegaan. Nadat ik een stoel aangeboden kreeg en plaatsnam tegenover de bruidegom, viel het me op dat hij enorm zenuwachtig was over het hele gebeuren. Ik zag hem de ene na de andere sigaret roken. Ik probeerde hem gerust te stellen maar dat hielp niet echt. Toen ik eens goed om me heen keek zag ik 6 geiten staan voor de slacht en enorme ketels met kokende rijst op brandende takken, die zo groot waren dat ze op boomstammen leken. In de hoek van de compound stond een enorme geluidsinstallatie waar zoveel lawaai uit kwam dat je niet eens met elkaar kon praten. Na een uurtje had ik het wel gezien en zat ik te bedenken hoe ik hier ongegeneerd weg kon komen. Opeens schoot me te binnen dat ik dringend naar het internetcafe moest en probeerde ik Alhagie Bah over te halen om me daar naar toe te brengen. Gelukkig kent hij me en weet hij dat ik niet zo van drukte en lawaai houdt. Dus even later zat ik in mijn eentje in het internetcafe waar ik me beter op mijn plek voelde. Een paar dagen later hoorde ik dat er 4000 mensen op de bruiloft waren geweest.

Verschil tussen Nederlanders en Gambianen

Wat me afgelopen week duidelijk werd is dat als we ons als team met heel veel liefde inzetten voor Nederlanders via het leggen van contacten, hulp, advies en steun via het bieden van onze vriendschap, het geven van inzicht in deze zo andere cultuur en onze openheid over ons leven hier,

krijgen we daarvoor met regelmaat terug: onbegrip of onverschilligheid.

Als we ons met dezelfde liefde inzetten voor Gambianen o.a. via het schenken van een paar kapotte mobieltjes en een schroevendraaiersetje, zodat een jongeman een klein inkomen kan verdienen met het repareren van mobieltjes,

krijgen we daarvoor met regelmaat terug: een gulle glimlach, een dankbare blik, woorden van waardering en respect.

Is dit misschien het resultaat van onze ´gematerialiseerde´ manier van leven of  het individualisme?

Dit moest ik even kwijt!

Ups en Downs

Afgelopen woensdag ben ik met twee studentes die met het vliegtuig aangekomen waren via stichting Go4Africa naar Serekunda gereden om wat praktische dingen te regelen voor hun verblijf van vijf maanden. Ze gaan stage lopen op de St. John´s School for the Deaf aldaar. Ze verbleven een paar dagen bij ons om te acclimatiseren en om de juiste begeleiding te krijgen wat nodig is om een prettig verblijf in Gambia te garanderen. (Jonge) mensen die hier komen en niets weten van de cultuur, de mensen en het land raken vaak in de problemen. Alles werkt hier immers anders dan in Nederland en je moet even weten wat wel en niet te doen. Vandaar dat we hen begeleiden. Alleen merken we soms dat ze niet altijd in de gaten hebben dat we dat doen om hen te beschermen tegen vervelende dingen en willen ze als ze weten dat ze uiteindelijk naar een ander adres gaan alweer snel weg om zelfstandig hun gang te gaan. Begrijpelijk natuurlijk, maar soms kan dit tot vervelende dingen leiden waarna ze uiteindelijk toch weer bij ons terecht komen als ze in de problemen raken. Na een verblijf van 4 dagen bij ons heeft Alhagie ze vrijdag naar Fajara gebracht waar ze de rest van hun verblijf een klein appartement hebben gehuurd.

Vrijdagavond hadden we weer een traditionele avond op onze compound georganiseerd. Dit was het idee van Franco en het was zoals altijd weer erg gezellig. Alle mensen op onze compound waren aanwezig, buren uit onze omgeving, de vader van Eefje met nog drie andere mensen uit Nederland, een aantal mensen van Kairoh Garden en vreemden die gewoon langs kwamen lopen. Onze compound was die avond aardig vol. Zo´n avond is met alle geluid van de trommels natuurlijk een enorm lawaai. Maar hier maakt dat niet uit. Niemand die hierover klaagt. Mensen uit de buurt komen gewoon gezellig meedoen en dansen soms met snelle en heftige bewegingen, maar altijd vrolijk tot laat in de nacht rondjes rondom het kampvuur, terwijl de anderen actief meezingen en klappen. Rondom middernacht bracht Franco de vader van Eefje met aanhang weer terug naar hun hotel.

Zaterdagavond hadden we een danswedstrijd georganiseerd in het Youth Center, waar we lang naar uitgekeken hadden. We hadden veel aan PR gedaan en er waren vele mensen uitgenodigd. Alhagie had een aantal keer contact gehad met Alu B (bekende DJ in Gambia) die ons beloofd had dat een paar jongens waarmee hij werkt zouden komen spelen en een sound systeem mee zouden brengen. Alhagie had een een vrachtwagentje geregeld om de geluidsapparatuur op te gaan halen aan het einde van de middag en ik ging op weg met JJ (broer van Alhagie en Franco) om een aantal prijzen in te kopen voor de winnaars. Een mobieltje hadden we al gekocht en we waren net onderweg op de markt van Serekunda om nog een damestas te kopen, toen Alhagie ons belde met een teleurstellende mededeling. Degene die zou komen spelen had besloten ergens anders heen te gaan (waarschijnlijk omdat hij daar meer geld dacht te verdienen) en er was daarom geen DJ en geluidssysteem voor ons meer beschikbaar. Dat hield in dat we de hele avond af moesten blazen. Het was te kort dag om nog een andere DJ te regelen. Een vreselijke teleurstelling natuurlijk voor iedereen die hierbij betrokken was. Ja, zo gaat dat hier soms. Afspraken nakomen ho maar! En elkaar aan het lijntje houden zijn ze hier erg sterk in. Nou ja, ik baalde hier gewoon vreselijk van. Toen ik thuis kwam ben ik naar mijn kamer gegaan en wilde niemand meer zien. Ook Alhagie had er flink de balen van en ging vroeg naar bed. Ik heb me die nacht afgevraagd wat ik hier doe en waarom ik het doe? Ik heb hier echter nog steeds geen antwoord op gekregen. Die nacht droomde ik wel dat ik in Nederland was. Alhagie was bij me op bezoek. Ik woonde in een groot huis met verschillende verdiepingen en de begane grond was schoon, alleen had ik al lange tijd geen mogelijkheid meer gehad om de 1e en 2e verdieping te stofzuigen en het kwam er maar niet van. Ik moest gewoon tijd hiervoor creëren, maar het lukte me steeds niet. Die droom bleef maar in mijn hoofd hangen de volgende dag, ook nadat ik nog lang in bed was gebleven om wat te doezelen en wat te lezen.
Tegen de middag had ik weer voldoende moed bij elkaar geraapt om weer onder de mensen te komen. Ik moest immers ook Jan en Trees uit Friesland van het vliegveld gaan halen.
Toen ik weer thuis kwam in gezelschap van hen, vertelde Alhagie me dat we die middag samen naar het strand in Sanyang zouden gaan om te vieren dat we vandaag officieel 5 jaar samen waren. Dat was natuurlijk wel weer een verrassing. Onderweg naar het strand vertelde ik Alhagie over mijn droom van die nacht. Hij verklaarde de betekenis ervan als volgt; ik moet me concentreren op wat in de basis werkelijk belangrijk is en me niet uit het veld laten slaan door alle (betrekkelijk onbelangrijke) dingen die ik hier tegenkom. Als ik me dit allemaal teveel aantrek zal ik nergens meer toe in staat zijn en zouden we misschien samen nog problemen kunnen krijgen terwijl al deze vervelende gebeurtenissen niets met ons samen van doen hebben. Hier heeft hij natuurlijk wel gelijk in.
Toen we bij het strand aankwamen en ik uitgestapt was en op hem stond te wachten vanwege één van de zovele telefoontjes die hij dagelijks ontvangt, kwam ook hij tien minuten later de auto uit. Ik vroeg hem waarom dat telefoontje zo lang duurde, totdat hij vertelde dat hij iets voor me geregeld had. Ik was natuurlijk nieuwsgierig en vroeg door en toen vertelde hij me dat Jeliba Kuyateh (Gambia´s bekendste koraspeler) zou komen spelen op het strand. Dat hij zijn beste vriend Muhammed met zijn vrouw en Fatimata, zijn zus, had uitgenodigd om daarna samen te barbequen op het strand. Een erg leuke verrassing natuurlijk maar daar stond ik dan in mijn doordeweekse kloffie, met een veel te wijd gelubberd T shirt en een lange broek, terwijl ik wist dat als Jeliba komt spelen iedereen uitgedost is alsof er een gala diner plaatsvindt. Dus voelde ik me even of ik zo van de boerderij kwam, maar Alhagie zei me daar niets van aan te trekken. We hadden ondanks dat een hele gezellige avond en samen met Fatimata, die getrouwd is met een Gambiaan die voor de Gambiaanse ambassade in Saoedi Arabië werkt, heb ik nog even gedanst. Zij zag eruit als een prinses met prachtige sieraden, een glitterend tasje en een hele mooie lange jurk in schitterende kleuren, en ik zag eruit als .......nou ja!
Nadat Jeliba weer verder ging voor een volgend concert hadden we besloten om met zijn allen thuis te gaan barbecueën gezien het kil werd op het strand.
Thuisgekomen had Alhagie maar liefst 7 kilo vlees ingekocht wat op de barbeque bereidt moest worden. Iedereen op onze compound kon die avond meegenieten van ´ons feestje´ en weer waren onze buren aanwezig, Muhammed en zijn vrouw, hun pasgeboren baby, drie zussen met nog een baby, een paar mensen van Kairoh Garden en natuurlijk onze gasten, Marjella, Geertje, Stephanie, Jan, Trees, Liesbeth en Jack. Een gettoblaster produceerde muziek, bierflesjes werden opengetrokken en voor de anderen werd vruchtensap geschonken totdat na een reuze gezellige avond om 1.00 uur in de nacht iedereen naar huis vertrok.

Mieke de geit was kwijt

Drie dagen geleden was Mieke onze geit opeens verdwenen. Alhagie vond het tijd worden dat zij los in de tuin zou lopen, wat ze zo nu en dan weleens deed. Maar toen ik thuis kwam van het internetcafe vertelde Houwa dat onze geit verdwenen was. Houwa en JJ zijn´s avond nog op zoek gegaan, maar omdat het al gauw donker werd hadden ze het al snel opgegeven. Dan maar afwachten tot de volgende dag, in de hoop dat ze weer terug zou komen.
Maar nee hoor, geen Mieke te bekennen. Alhagie vond het toch wel erg dat hij zijn speciale geit kwijt was en ging zondagochtend al vroeg tevoet op pad. Toen ik laat op de ochtend aan het ontbijt zat kwam plotseling een vermoeide Alhagie het restaurant in gelopen, en ja hoor met aan een touw Mieke achter hem aanslepend. Ik was helemaal verbaasd dat hij de geit weer gevonden had. Gezien de omgeving van Tanji een uitgestrekt gebied is, is het haast onmogelijk om een weg gelopen geit terug te vinden. Alhagie vertelde zijn intuitie te hebben gevolg en in de richting van Tujering was gelopen. Na veel navraag gedaan te hebben op diverse compound zag hij uiteindelijk Mieke onderweg grazen in hoog gras.
Nu leggen we Mieke voorlopig maar weer vast totdat ze meer bekend is met onze compound en de omgeving.

Zaterdag hebben Alhagie en ik een echtpaar uit Veldhoven naar Kafountine (Senegal) gebracht voor een paar dagen. Nadat we in de ochtenduren vertrokken waren en de grenspost naderden, waar we bij drie verschillende kantoortjes ons paspoort moesten laten stempelen, werden we bij het laatste kantoorje nogal intimiderend benaderd. Dit was achteraf als grapje bedoeld, maar grappig vonden we het zeker niet. Het kwam even in me op om die man een klap te verkopen, maar gezien ik mezelf dan hoogstwaarschijnlijk in nog grotere problemen breng hield ik me maar in. Het Veldhovense echtpaar vertelde onderweg dat ze blij waren dat Alhagie erbij was en dat ze niet meer terug durfden zonder ons. Op de lange weg naar Kafountine troffen we allerlei barricades aan en kwamen ons legerauto´s tegemoet met daarop soldaten met hun geweer in de aanslag. We dachten dat dit misschien kwam omdat de rebellen regelmatig actief zijn in dit gebied. Toen we uiteindelijk bij de lodge aankwamen waar het echtpaar zou logeren troffen we daar tijdens de lunch een ander Nederlands echtpaar die vertelden dat er vrijdagavond tussen 20.00 en 23.00 uur constant geschoten was in het dorp en dat er een bank overvallen was. De buit was 5 miljoen cefa´s.
Toen Alhagie en ik later op de middag weer terug reden naar Tanji hoorde ik van Alhagie dat er die avond 4 mensen bij die bankoverval vermoord waren.
En weer kwamen een vijftal legerauto´s ons tegemoet. Gelukkig deden ze ons niets maar het zag er erg angstaaanjagend uit. Ik kan me nu in elk geval voorstellen hoe een bedreiging in een Afrikaans land er ongeveer uitziet en voelt.
Weer terug bij het kantoortje was nog steeds diezelfde man in dienst die die ochtend ons probeerde te intimideren. Ik was nog steeds boos om zijn gedrag van die ochtend en ik groette hem daarom niet. Ik gaf hem mijn paspoort, en na de stempel draaide ik me om zonder iets te zeggen en liep met een rechte rug terug naar de auto, in de hoop dat hij nu begreep dat ik zijn eerdere gedrag niet op prijs stelde.

Gisteren (zondag) is Jacqueline, die nog behoorde bij het reisgezelschap van vorige week vertrokken. Ze is de afgelopen week erg actief geweest voor een gehandicapt meisje uit het dorp. We zijn met haar naar het Ministerie van Health and Welfare geweest om te informeren of ze voor dit meisje een kunstbeen aan kunnen meten. Dit is mogelijk en binnenkort gaan Alhagie en ik samen met het meisje terug om dit mogelijk te maken.
Verder zaten er die dag verschillende mensen met hulpvragen bij ons op een rij. Dit keer waren het geen Gambianen maar Nederlanders, die een project willen opstarten in Gambia. Ze komen voor advies van ons en wij doen ons best om hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.
In de middag was er een Nederlands echtpaar op bezoek die het theaterproject sponsoren. Na een gesprek en een lunch bij ons op de compound hebben we hen meegenomen naar het Youth Center en hebben ze meegekeken met een meeting en een training van de theatergroep. Ze vonden het erg interessant en boeiend om te zien. Na anderhalf uur zijn ze tevreden en verrast door het hele gebeuren terug gegaan naar hun hotel.
In de avonduren hadden we nog een afsluitend gesprek met Jan, Hannie, Loek en Yvonne over sponsoring van de kinderen in Gambia, waarvan zij de administratie doen. Een dag later zouden ze immers weer naar huis gaan. We zouden hen ontmoeten in hun hotel. Aangekomen, hoorden we dat Jan ziek was geworden. Nuomi (de vrouw die door hen gesponsord wordt) was wel bij hen. Alhagie heeft nog even met Nuomi gesproken gezien ze op dit moment veel problemen heeft met haar dochter in Engeland en kleindochter (2 jaar) die nu sinds een paar weken in Gambia is en vanwege haar paspoort niet meer terug kan naar haar moeder in Engeland. Nuomi zorgt nu voor haar kleindochter, maar de ouders van de ex-man van haar dochter eisen het kind op wat voor veel frustratie en verdriet zorgt natuurlijk.
Na een half uurtje vertrok Nuomi met een taxi en vervolgden wij ons gesprek.
Even later kreeg Alhagie een dringend telefoontje en toen hij opgehangen had was hij totaal verbijsterd. Hij had zojuist gehoord via Franco dat de moeder van Nuomi plotseling overleden was. Haar lichaam lag in het ziekenhuis van Fajikunda. Hannie, Yvonne, ik en Alhagie zijn snel in de auto gestapt en naar dit ziekenhuisje gereden. Na even navraag gedaan te hebben bleek deze info inderdaad te kloppen en zijn we doorgelopen naar het kamertje waar het lichaam van de moeder van Nuomi lag. Ze zag er goed en vredig uit.
Hier troffen we ook Nuomi totaal overstuur aan. We probeerden haar te troosten door haar vast te houden en troostende woorden te gebruiken. Haar moeder was niet ziek. De dag daarvoor had ze nog samen met Jan, Hannie, Loek en Yvonne gedanst en gelachen. Wij denken dat het een hartstilstand is geweest. De doodsoorzaak is hier maar zelden duidelijk. We zijn een tijdje bij Nuomi gebleven totdat het lichaam van haar moeder in een kist werd getild en met een auto weg werd gebracht naar de familiecompound.
Toen hebben Hannie en Yvonne in tranen afscheid van Nuomi genomen. Ze zullen haar immers een jaar lang niet meer zien, maar toch waren ze blij dat ze nog even naar het ziekenhuis zijn gegaan om het verdriet met Nuomi te kunnen delen. Vandaag wordt de moeder van Nuomi begraven en Alhagie is vanmiddag naar de begrafenis vertrokken.