Muhammed terug naar Barcelona

Zaterdagavond wilde Alhagie en ik naar het vliegveld rijden om zijn allerbeste vriend Muhammed uit te zwaaien, die na een verblijf van 6 weken weer terug wilde vliegen naar Barcelona, toen we onderweg een telefoontje van hem kregen. De deur van de auto waarmee hij uit Brikama wilde vertrekken was dichtgevallen met in de auto nog zijn autosleutels en zijn ticket. Dus kon hij niet vertrekken. Wat nu? ANWB service is er in Gambia immers niet. Toen Alhagie dit verhaal tegen me vertelde schoot me te binnen dat hij beter een raam in kon slaan dan dat hij zijn vlucht miste. Maar gezien Muhammed nogal in de war raakt bij dit soort situaties twijfelde hij om dit te doen. Een half uur later hoorden we dat hij nog steeds naast zijn auto stond te denken wat te doen. Alhagie schreeuwde door te telefoon dat hij een beslissing moest nemen en gewoon een ruit in moest slaan. Eindelijk stemde hij toe. Weer een half uur later arriveerde hij met zijn vrouw, een neef en een paar zussen op het vliegveld. Helemaal in de stress, maar gelukkig had hij het gehaald. De hal van het vliegveld was deze keer vol met Gambianen of wat er voor door moest gaan. De nationaliteit van iedereen is moeilijk in te schatten, waarschijnlijk waren er meerdere nationaliteiten uit andere buurlanden aanwezig. Bij de incheckbalie stonden rijen met mensen, allemaal Afrikanen die naar Barcelona wilden. Muhammed sloot aan, en wij besloten om samen met zijn familie wat te gaan drinken in de bar. Na een uur wachten ging ik eens door het raam kijken om te zien waar hij bleef, maar ik zag dat hij nog steeds op dezelfde plaats stond als waar hij aangesloten was. Hij haalde zijn schouders op toen hij me zag en hij zag er enigsinds wanhopig uit. Hij wilde immers nog even tijd hebben om afscheid te nemen van zijn familie en van ons.
Nog een uur later kwam hij gefrustreerd over het lange wachten dan eindelijk afscheid nemen en even later zag ik hem gaan. Verdrietig om wat hij achterliet, zijn vrouw, twee nog hele kleine kinderen, zijn familie en zijn beste vrienden, niet wetende wanneer hij weer terug zal komen. Hij vertelde me dat als je eenmaal iets opgebouwd hebt in Europa het dan erg moeilijk is om in Gambia nog iets op te starten. Hij moet terug om geld te verdienen voor zijn familie maar ondertussen huilt zijn hart. Ik hoop dat hij deze keer meer geluk heeft in Europa en snel een baan kan vinden.

Een week eerder nog was Muhammed boodschappen aan het doen samen met zijn zus in Brikama toen hij plotseling heel erg naar het toilet moest. Hij riep tegen zijn zus, snel ik moet naar huis! Zo vlug als ze konden stapten ze in de auto en wilden naar huis rijden toen ze plotseling een knal hoorden tegen de voorbumper. Ze stapten uit en zagen dat ze een paar emmers verf omver gereden hadden die in de tussentijd dat ze in de winkel waren voor hun auto waren neergezet. De hele auto zat aan de voorkant onder de verf, en ook nog in verschillende kleuren. De eigenaar van de betreffende verfemmers schreeuwde woedend naar hem en eiste een schadevergoeding. Maar Muhammed moest voordat hij ook maar iets kon zeggen met hoge nood ergens op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. Pas toen hij terug kwam kon hij onderhandelen over de toegebrachte schade. Zijn auto moest ook helemaal gereinigd worden en dit is natuurlijk ook niet gratis.

Zaterdagmiddag heb ik twee jonge dames van Go 4 Africa naar een andere verblijfsplek gebracht. Zij liepen stage in Sanyang Hospital en verbleven gedurende 5 weken bij ons. Vanaf vandaag gaan ze stage lopen in een ziekenhuis in Serekunda en verblijven ze in Kololi. Deze dames waren erg op zichzelf en maakten weinig contact met de Gambiaanse bevolking, wat natuurlijk erg jammer is. Ze sloten zich vaak op in hun kamer of zaten bij ons in de huiskamer achter hun laptop. Als ze zich wat meer openstelden zouden ze hier een geweldige tijd kunnen hebben, maar ja niet iedereen is hetzelfde natuurlijk.

Zondag was Alhagie uitgenodigd voor een gesprek in Kanilai door een paar erg aardige mensen die bij de overheid werken. Eén van hen was vorige week aanwezig bij het intervieuw door de lokale TV zender over Piet Forschelen uit Eindhoven. Piet had het plan had opgevat om vanuit West Gambia op zijn mountainbike naar het oosten van Gambia te fietsen en terug. Deze prestatie is interessant genoeg hier om op TV uit te zenden. Piet heeft zich bij ons op de compound voorbereid op deze lange fietstocht en is afgelopen donderdag vertrokken.
Toen deze overheidsman Alhagie vroeg wat hij allemaal deed, vond deze dat hij een zoals wij dat noemen ´gouden lintje´ verdiende. Daarom werd hij voorgedragen in Kanilai om zijn verhaal te doen.
Ik was ook meegereden en was benieuwd wat er zoal zou gebeuren. We hebben na het doen van ons verhaal te horen gekregen dat er een procedure in gang wordt gezet om wat betreft overheidswege het makkelijker voor ons te maken. Er werd mij gevraagd om een overzicht te maken over wat Alhagie allemaal doet en gedaan heeft in Gambia de afgelopen jaren.
We wachten nu met spanning af. Geweldig dat er ook in Gambia mensen zijn die zien wat we doen en daar zoveel respect voor hebben.

Jan en Trees uit Friesland die al 10 jaar bevriend zijn met Alhagie zijn vandaag na een prettig verblijf van twee weken weer vertrokken. Ook zij helpen verschillende schoolkinderen via sponsoring en zijn erg betrokken bij de vele Gambianen die ons dierbaar zijn. Ook met Houwa, een jongedame die bij ons werkt hebben ze een hele goede band opgebouwd. Samen met Houwa en Marjella heb ik ze vandaag naar het vliegveld gebracht.