1e Kerstdag zijn we met het hele stafteam van jongerencentrum uit eten gegaan. Dat was wel heel gezellig maar vooral ook grappig. Alfusenie, onze watchmen, was voor het eerst in zijn leven in een restaurant en genoot met volle teugen. Als eerste kregen we wat brood met boter, maar hij was zo hongerig dat we uiteindelijk ook de laatste stukjes brood maar aan hem gegeven hadden. Toen het eten was besteld kon hij niet meer wachten en vroeg steeds wanneer hij zijn vlees kreeg. Toen hij na een uur wachten uiteindelijk zijn maaltijd op zijn bord had, kiepte hij de sauskom die bijgeleverd was voor iedereen, helemaal over zijn bord. En probeerde hij met mes en vork te eten wat hem nauwelijks lukte. Wel heel grappig natuurlijk om dit te bekijken.
Tussen de bedrijven door moest er nog een band verwisseld worden, dat kan hier allemaal, zelfs met Kerstmis. De auto was van Kalifa uit Engeland, een neef van Alhagie, die er ook bij was. Zijn auto stond met een slappe band, dus dat moest even gefixed worden. Later hebben we nog wat gedanst op de reggae muziek van de band die bij Ali Baba (restaurant) speelde. Ook heeft iedereen een enveloppe gekregen met een extra'tje erin van de stichting en Alfusenie kon zijn geluk niet op, hij heeft wel honderd keer dank je wel tegen me gezegd!

Uiteindelijk met 9 mensen in 1 auto naar huis gereden, ook dat kan hier. Niet voor iedereen even comfortabel natuurlijk, maar het belangrijkste is dat we thuiskomen zonder dat iemand hoeft te lopen.

Alhagie is met zijn neef Kalifa en een paar andere familieleden voor een paar dagen naar het binnenland om te bidden. Ik vermaak me hier wel want ik ken ondertussen zoveel mensen dat er altijd wel iemand is om mee te kletsen. Ook Franco komt veel op bezoek en soms doen we boodschappen samen of leer ik hem de Nederlandse taal.

Dinsdagavond toen Tanta (het meisje wat bij ons kookt) klaar was, stelde ik Franco voor om haar te voet naar huis te brengen. Ik zou voor de gezelligheid even meelopen. Het is hier s'avonds pikkedonker en kan me voorstellen dat je dan als jong meisje bang bent om naar huis te gaan.
Uiteindelijk weet ik nu ook dat dit niet onterecht is.
Net vijf minuten de poort uit, op de hoogte van Kairoh Garden, hoor ik iets aankomen. Dus schijn ik met mijn zaklamp wat hoger om te zien wat ons nadert. Er komt een man aan en toen we hem passeerden begon hij te schreeuwen tegen Franco. Ik begreep dat het om mijn zaklamp ging, want ik hoorde steeds Lampo, Lampo. Op een gegeven moment brak er een gevecht uit. Ik was doodongerust over Franco, maar ja, wat kon ik doen. Het enige wat ik kon zeggen is, stop it, stop it. Tanta, die ook bang was, ging zich ermee bemoeien om ook te proberen om ze te doen stoppen. Uiteindeljk lag die man op de grond en zat Franco er bovenop. Gelukkig was Franco sterker, want die man bleek flink gedronken te hebben, maar de man bleef maar schreeuwen. Ik wilde hulp gaan halen, maar we waren te ver weg van onze compound en ook net te ver van Kairoh Garden. Uiteindelijk zag ik iemand aan komen en gelukkig was het Bamedi (werkt op Kairoh Garden) samen met nog iemand. Zij hebben Franco en die andere man uit elkaar gehaald. Wij zijn verder gelopen, Franco meetrekkend, want die was zo boos. En Bamedi heeft die andere man op zijn plek gehouden zodat ze elkaar niet meer te lijf konden gaan. Toen we honderd meter verderop waren bleek hij ons nog steeds te achtervolgen. Hij bleef maar schreeuwen tegen Franco, die normaal altijd kalm en geduldig is, maar nu steeds bozer werd en weer terug wilde rennen om hem tegen de grond te slaan. Ik zei Franco, laat hem, hij is het niet waard, waarop hij uiteindelijk kalmeerde en met ons mee liep. Net Kairoh Garden voorbij namen we een ander pad en liet hij ons met rust.
Omdat ik er natuurlijk niets van kon verstaan vroeg ik Franco later wat er precies aan de hand was. De man komt oorspronkelijk uit Mali en was dronken. Omdat ik met de zaklamp in zijn gezicht scheen, werd hij boos en begon te Franco ervan te beschuldigen dat hij voor witte mensen opkwam, die het niet waard waren omdat het slavendrijvers waren. Toen werd Franco dus boos.
Later bleek hij ook vanalles wat niet deugde geschreeuwd te hebben over de moeder van Franco.
Nou ja, dit zou in Nederland wel in de krant komen, maar hier wordt er verder niet meer over gepraat. Ik weet nu wel dat ik hier s'avonds niet meer alleen over straat ga.

Hopelijk worden de mensen die nog naar Gambia komen, de komende paar maanden niet bang door dit verhaal want ook voor mij is dit de eerste keer dat ik dit meemaak op straat hier.

Kerstmis in Gambia

Kerstavond hebben we buiten doorgebracht want het is heerlijk weer hier, deels kijkend naar een speech van een Katholieke priester op TV en deels in het politieburo van Tujering.
Alhagie heeft de afgelopen 4 dagen doorgebracht in een garage in Serekunda om de auto van zijn neef (Kalifa) uit Engeland te repareren. Gisteren vroeg Alhagie of ik mee wilde gaan om hem in de garage af te zetten zodat ik met onze auto terug kon rijden. Alhagie kon dan later die middag met de auto van Kalifa naar het vliegveld om hem daar op te halen.
Ik ben terug gereden met een vriend van Alhagie, genaamd Lamin uit Tujering. Hij heeft me afgezet bij het Jongerencentrum en ik had hem gevraagd de auto terug te brengen naar huis.
Een uur later belde Alhagie me op met de vraag wat ik in Tujering deed. Ik zei, ik zit in het jongerencentrum om e-mails te sturen. Wat bleek nou, was die zg. vriend Lamin, zonder het te vragen met Alhagie zijn auto naar Tujering gereden en omdat hij geen rijbewijs en geen verzekeringspapieren bij zich had is de auto ingenomen door de politie. Dus moesten wij op kerstavond om 23.00 uur nog naar het politieburo van Tujering om de auto weer op te halen.
Dit was echter verder geen probleem want Alhagie had de juiste papieren bij zich.

Maar goed, voor ons Nederlanders, je weet niet wat je ziet als je in zo'n politieburo beland.
Het lijkt wel of je terug bent in de middeleeuwen. Een oud vies hok, met een tafel en een paar rechte stoelen waar de mensen die er werken de hele nacht op moeten zitten. Ik zou er pijn van in mijn rug krijgen. Dan hangen er vieze papiertjes met foto's erop aan de wand van mensen die gezocht worden en een cel in de hoek van amper een vierkante meter groot met een klein gat erin voor de zuurstof van 10 x 10 cm. Ik hoorde dat hier wel eens drie tot vier mensen ingestopt worden en vanwege de beperkte ruimte en ze dan niet eens kunnen zitten. Er staat een emmer om in te urineren en dat is het. Het is soms werkelijk niet te geloven.

Alhagie was natuurlijk uiteindelijk teleurgesteld over de gang van zaken m.b.t. Lamin, die de auto zonder vragen mee had genomen naar Tujering. Vanmorgen kwam Lamin op onze compound, waarschijnlijk om zijn excuses aan te bieden, maar Alhagie was al weg.

Ook kwam Amiata (onze kokkin van vorig jaar) gisteren aan op de compound. Ze was ervan overtuigd dat Alhagie haar gevraagd had om voor mij te komen koken. Ze had geld geleend in Kafountine (Senegal) om naar Tanji te komen, maar dit blijkt helemaal niet de afspraak. Ik vond het wel leuk om haar weer te zien, maar toch merk ik dat ik wat meer afstand van haar neem omdat ze vorig jaar dingen gestolen heeft uit de keuken. Ook vraagt ze me steeds om dingen, zoals het gebruik van mijn telefoon en of ik babykleertjes bij me heb (ze is nl. weer zwanger) enz.

Soms denken mensen hier echt niet na, zoals Amiata b.v. Ze heeft al twee kinderen van twee verschillende mannen en kan niet eens voor hen zorgen. Ze is altijd op zoek naar werk waar dan ook en laat de kinderen gescheiden van elkaar achter bij familie en nu is ze weer zwanger van een man waar ze niet serieus mee is.
Dan hebben we hier Alfusenie, de watchmen op het jongerencentrum, waar ik gisteren een gesprek mee had. Hij heeft altijd geldproblemen. Vind het salaris te weinig wat wij hem betalen (is ook weinig, dat geef ik toe) en zegt daar zijn gezin niet mee te kunnen onderhouden. Maar dan sta ik er weer versteld van als ik zie dat zijn vrouw weer zwanger is van het 6e kind.
Weer een kind om te voeden en te kleden en wat kun je als ouder zo'n kind bieden? Al zijn kinderen hebben geen enkele kans op een toekomst, want er is nooit geld genoeg om al deze kinderen naar school te sturen. Soms wordt ik gewoon boos als ik ze dan hoor klagen, dan denk ik potverdomme (Sorry!!!, maar moet dit even kwijt) het is toch je eigen schuld, je brengt jezelf in de problemen. Mensen denken hier soms werkelijk nergens over na.
Nou ja, ik hoor en zie hier zoveel waarover ik steeds weer verbaasd ben, het is niet te geloven soms. Wat hier allemaal gebeurd in een week maken wij in Nederland nog niet mee in een jaar tijd.
Saai is het leven hier dus alles behalve.

Tussen de bedrijven door geef ik ook nog taallessen. Ik ben natuurlijk helemaal geen lerares, maar heb dit beroep voor de afwisseling ook maar op me genomen. Franco wil graag Nederlands leren. Dan hebben we Alhagie, de watchmen op onze compound, die een paar dagen geleden aangekomen is, na ruim een maand in zijn geboortedorp doorgebracht te hebben. Hij wil graag Engels leren lezen en schrijven. En ikzelf vind het wel leuk om wat Mandinka te leren. Soms zitten we uren aan tafel om elkaar de verschillende talen te leren. Alhagie, onze watchmen, heeft volgens mij nog nooit een pen vastgehouden. Ik had voor hem het Engelse alfabet opgeschreven en hem gevraagd de letters na te schrijven maar toen hij bij de letter h was gaf hij het op en gaf er de voorkeur aan om nog maar eens een rondje om het huis te lopen.

Vanmiddag heb ik met Mohammed de financiele gang van zaken betreft het jongerencentrum op een rijtje gezet. Nu ik iedereen die in het jongerencentrum werkt persoonlijk gesproken heb ga ik alles wat hieruit gekomen is doorspreken met Alhagie en Franco en daarna hebben we een bijeenkomst met iedereen. We zullen zoals het er nu uitziet dingen bij moeten sturen om het hier overeind te houden, maar gelukkig zijn we nog niet te laat en moet dat lukken.

Vanavond, 1e kerstdag, gaan we uit eten bij Ali Baba met het hele jongerencentrum team. Voor onze watchmen is het helemaal een verassing want hij vertelde nog nooit in een restaurant uit eten te zijn geweest.

Ik wens iedereen vanuit Gambia hele fijne kerstdagen toe!

Weer thuis in Gambia!

Zoals ik iedereen heb laten weten zou ik mijn tel. nr. bekend tijdens mijn eerste bericht.
Ik ben te bereiken op tel.nr. 00220-7537423

Na een flinke vertraging afgelopen vrijdag op Schiphol vanwege de zeer barre weersomstandigheden met heel veel geluk toch aangekomen in Gambia. We hadden gepland om met de trein vanuit Heeze naar Schiphol te gaan, maar toen Sebastiaan belde dat hij mij en Alexander weg kon brengen met de auto, hebben we toch hiervoor gekozen. Wat waren we achteraf blij dat het zo gelopen was, want onderweg hoorden we dat er geen treinen meer reden vanaf Utrecht. Na een lange rit van drie uur kwamen we aan op het vliegveld. We hoorden dat alle vluchten binnen Europa waren geannuleerd, dus het was even spannend of onze vlucht zou vertrekken, maar ja hoor, we konden door naar de gate. Daar aangekomen hebben we eerst twee uur moeten wachten voordat we het vliegtuig in konden en nadat we onze plek hadden ingenomen waren we nog eens drie uur verder voordat we konden vertrekken. Het vliegtuig moest eerst ijsvrij gemaakt worden en van zijn plek af om naar de startbaan gebracht te worden. Dit lukte niet omdat de speciale truck die hiervoor wordt ingezet, door de gladheid geen grip had op het asfalt. Dus na een lange zit, kwamen we uiteindelijk 's nachts om kwart voor twee aan in Gambia. Na het verlaten van het vliegtuig kwam de warmte ons tegemoet. Het ene laagje kleding na het andere werd uitgedaan. Het was midden in de nacht nog steeds 23 graden. In de vliegtuighal vielen twee mensen spontaan flauw. Wat wil je ook, het is als of je van een vrieskist in een oven terecht komt.
Alhagie, Franco en Amie stonden op ons te wachten. Wat was het leuk om hen weer terug te zien!
Het was tegen de morgen voordat we uitgeput ons bed konden opzoeken.

Volgens mij wist iedereen dat we zouden komen want de volgende dag kwam de hele buurt ons begroeten. Kemo, die twee keer smaller en kleiner is geworden door alles wat hij afgelopen jaar meegemaakt heeft, Bolong, Abdulai, Baks, Binta, de buren, te veel om op te noemen.
Wat leuk om iedereen weer te zien en nu we hier zijn is het net of we nooit zijn weg geweest.
Alles is zo vertrouwd. Alhagie heeft twee meisjes in huis genomen, eentje om schoon te maken, haar naam is Anna en Tanta om voor ons te koken. Ze wonen allebei in Tanji. Ik wordt hier wel erg verwend, hoef niet te poetsen, te wassen of te koken. Ik heb wel aangegeven dat ik niet altijd op een stoel wil zitten en zelf graag mijn eigen badkamer en slaapkamer wil schoonhouden en voor het ontbijt en de lunch wil zorgen. Dan zijn de taken wat verdeeld. Ik wil hier niet de dame uithangen en voel me gelijkwaardig aan de mensen hier. Ze hoeven niet alles voor me te doen, ik voel me daar zelf ook niet prettig bij.
De eerste dag hebben we een beetje rustig aan gedaan om even te acclimatiseren. Het is zo'n groot verschil met Nederland.

's Avonds hebben we naar de documentaire en de 3 delen van de serie van "Suprising Europe" gekeken, samen met Bolong, Franco, Alhagie en Baks, die het erg interessant vonden.
Voor degene die niet weten wat dit inhoud, het gaat over een man uit Oeganda, Ssuuna, die 6 jaar illegaal in Nederland heeft gewoond en alle problemen die hij tegen kwam verwerkt heeft in een TV documentaire en een serie van 7 delen. Omdat nog steeds een groot aantal Afrikanen denken dat Europa het ultieme paradijs is, wil hij met deze documentaire het ware verhaal vertellen over het leven van illegalen in Europa. De bedoeling is dat dit materiaal uitgezonden gaat worden in heel Afrika. Ik ben blij dat de TV producent het materiaal aan ons beschikbaar heeft gesteld en ik heb van hen toestemming om de documentaire en de serie te laten zien in het Jongerencentrum
Voor mensen in Nederland die het interessant vinden,de documentaire is te downloaden op human.nl


Zondag weer veel aanloop gehad. Iedereen komt ons begroeten en soms weet ik niet eens meer waar ik al die gezichten van ken. De hele dag door zitten er mensen om je heen en je bent hier echt nooit alleen. Alexander is die dag samen met Amie naar het internetcafe gegaan om het e.e.a. na te kijken. Er staan vier computers stuk en de internetverbinding is heel langzaam sinds een aantal weken. Dit heeft als gevolg dat het internetcafe gesloten is en dat kost geld, dus moet er snel iets gebeuren. In het Jongerenproject was die middag een bijeenkomst met de burgemeester het dorpscomite (VDC) en een aantal dorpelingen, maar volgens Alhagie waren ze alleen maar ruzie aan het maken over geld. Hij was weg gegaan omdat hij het niet meer interessant vond en kwam mij halen om samen naar de uitbreiding van het Jongerenproject te gaan kijken.
De nieuwbouw ziet er mooi uit. Het kantoor en de opslagruimte zijn klaar, alleen moet de vloer in de opslagruimte nog aangesmeerd worden. Er zijn 3 toiletten, een voor de staf en de andere twee voor de bezoekers inclusief een watervoorziening. De eetruimte voor de kinderen van de op dit terrein gesitueerde school, en de lokalen voor de timmerwerkplaats en de kookopleiding zijn klaar op nog wat schilderwerk na. Wat is er weer veel werk verzet in die paar maanden tijd. De bedoeling is nu dat er binnenkort een gesprek komt tussen ons als stichting, de burgemeester en het dorpscomite over de invulling van de timmerwerkplaats en de kookopleiding.
Ik was natuurlijk ook heel benieuwd naar de gang van zaken in het eerste gedeelte van het project en vroeg aan Mohammed, onze administrateur, bijna met knikkende knieen (dit omdat ik dacht dat misschien het hele systeem wat aangebracht was in de boeken, door elkaar zou liggen) om de bibliotheek voor me open te maken. Maar tot mijn verbazing zag het er nog steeds mooi uit. Jeetje, wat was ik trots op hem en dat heb ik hem ook gezegd. En dan zie je hem glunderen, prachtig is dat! Hij werkt hier echt met hart en ziel, dat kun je aan hem zien en wij zijn zo blij met hem hier op deze plek. Ook zijn we blij met Alfusenie Sillah, die in plaats van Bob gekomen is als barkeeper. Hij heeft zijn baan bij Kairoh Garden opgezegd om dit werk te kunnen doen en ook hij doet het fantastisch. Bob kon niet door een deur met Mohammed en vanwege problemen die hij veroorzaakte hebben we hem ontslagen.
Het enige wat jammer is, is dat het internetcafe gesloten is, maar daar gaan we morgen wat aan doen.

Maandagochtend kwamen Willy uit s'Gravenzande samen met Jabel (een Gambiaan) om de laptop op te halen, die Gerrit voor hem meegegeven had. Na een kop thee zijn we naar het internetcafe gegaan, waar Alexander wat uitleg zou geven aan Jabel over het gebruik van de laptop. In de middag zijn we naar Q cell (internetprovider) gereden om te vragen wat er aan de hand is met de internetverbinding. Degene die ons te woord stond zei dat we een te langzame verbinding hadden ingekocht en dat we een snellere moesten nemen (dus meer betalen). Hier was ik het niet mee eens. Alhagie en Franco hebben zich met dit verhaal al een keer eerder laten afschepen, maar ik vind dat als een provider een bepaalde snelheid verkoopt tegen een bepaalde prijs dat ze zich daaraan moeten houden. Het eerste half jaar is het wel goed gegaan, de ene dag wat sneller dan de andere, maar op zich oke. Nu is het echt hopeloos en mensen willen geen geld betalen als ze na een half uur wachten nog steeds geen verbinding krijgen. Dus bleef ik volhouden dat het probleem niet bij ons lag maar bij hun. Uiteindelijk belde het meisje dat ons hielp met een collega en kregen wij de mededeling dat ze intern iets om zouden zetten en dat we het dan nog eens moesten proberen. Ze willen hier ook echt aan alles geld verdienen en proberen mensen zomaar af te schepen met een of ander verhaaltje, maar goed daar trap ik niet in en in die zin is het soms maar goed dat ik Europese ben.
In Tanji aangekomen bleek de internetverbinding inderdaad beter te zijn.
Vandaag dinsdag kijken we nog eens hoe het gaat en maken we alles weer in orde zodat we morgen weer open kunnen.

Vorige week was er weer ingebroken bij Alhagie. De derde keer al dit jaar en hij is het echt helemaal zat. Soms is het echt water naar de zee dragen hier. Je probeert iets op te bouwen en anderen pakken het zo voor je neus weg. Het raam aan de voorkant van het huis hebben ze open gekregen en zijn er doorheen geklommen. De voetstappen stonden op de bank, die net onder het raam staat. Een paar weken geleden toen zijn paspoort en een aardig bedrag aan contant geld is weg gehaald zijn ze door het zijraam (Toon en Nellie's logeerkamer) naar binnen gekomen en hebben de deur die op slot zat eruit getrapt. Buiten hetgene wat weg is zit Alhagie nu ook nog met kosten om dit weer te repareren.
Hij is naar een Maribu gegaan en heeft een of ander opgerold papiertje gekregen waar wat in zit (kruiden of iets dergelijks), met daar om heen een touwtje. Hij moest dit verbranden en daarna zou degene die zijn spullen gestolen heeft heel dik worden en ook weten waarom dit gebeurd in de hoop dat hij de gestolen spullen terug zou brengen.
Dit is wat mensen hier geloven, ik zeg niet dat het niet kan of niet waar is, want ik heb vorig jaar ook hele vreemde dingen zien gebeuren, maar moet het eerst nog zien.

Komende week ga ik gesprekken voeren met alle stafleden die op het jongerenproject werken om een indruk te krijgen van het wel en wee en de financiele situatie. Ben erg benieuwd naar hun verhalen. Daarna wil ik een bijeenkomst houden met allemaal om alles wat uit hun persoonlijke verhalen komt nog eens door te spreken.
Komende vrijdagavond, eerste kerstdag, hebben we een tafel gereserveerd bij restaurant Ali Baba in Senegambia en gaan we met het hele team uit eten. Dit hebben ze dik verdiend allemaal. Je hoort zo vaak dat als mensen vanuit Europa iets op starten in Afrika dat er dan na een jaar niets meer van over is. Maar wat kunnen we trots zijn op de mensen waar we nu mee werken. Petje af voor ze!!!!!

Dit is dan het laatste weekverslag vanuit Gambia. a.s. Vrijdagavond nemen Alexander en ik het vliegtuig terug naar Nederland en we zullen dan zaterdagochtend aankomen op schiphol na 4 maanden Gambia. Ik probeer me al voor te stellen hoe het zal zijn om weer terug te zijn. Het zal wel even wennen zijn na zo'n lange tijd in deze toch wel heel andere wereld als die wij kennen.
Het afscheid van sommige mensen zal moeilijk zijn. Er zijn heel hechte vriendschappen ontstaan in deze tijd. Afgelopen weekend zijn Alhagie en ik naar Senegal geweest en toen we gisteren terug kwamen werd ik verwelkomd door Alfusenie, Amiata, en Jarre; de moeder van Alhagie, alsof ze me lange tijd niet meer gezien hadden.
Het weekend in Senegal (Kafountine) was erg leuk. We hebben overnacht op campement Kunja, vergelijkbaar met Kairoh Garden, maar ligt maar 300 meter van de oceaan. Daar ben ik gistermorgen ook nog even naar toe gewandeld. Alleen jammer dat ik steeds achtervolgd wordt door jongemannen en me daardoor niet op mijn gemak voel als ik alleen op pad ben. Ze proberen steeds contact met je te maken in de hoop dat je wel geinteresseerd in ze raakt. Ze willen hier allemaal contacten leggen met blanken in de hoop bevriend met ze te raken en iets van je gedaan te krijgen. Nog liever willen ze allemaal trouwen met een blanke vrouw. Dit brengt natuurlijk ook de armoe met zich mee en het vaak uitzichtloze leven van jonge mensen hier, maar soms ook gemakzucht en het niet willen nemen van eigen verantwoordelijkheid.
Het enige wat ik wil is gewoon even op mijn gemakje wandelen langs het water en genieten van de geluiden van de zee maar als je hier geen begeleiding bij je hebt zit dat er niet echt in.
Zaterdagavond hebben we nog een vriend van Kawsu opgezocht in Kafountine. Dit weekend werd de onafhankelijkheid gevierd van Senegal met allerlei feesten in het hele land. Toen we zaterdagavond naar de vriend van Kawsu toe reden troffen we in het dorp een groep met soldaten
met fakkels. Wij reden stapvoets achter deze groep aan en het was net of ik naar een film zat te kijken. Stel je voor, alles is zwart in de nacht. Geen verlichting alleen het licht van de fakkels. De geur van Afrika vermengd met de geur van de brandende fakkels. Dan de bouwvallige van golfplaten opgetrokken huisjes en winkeltjes langs de kant van de weg. Een weg vol met diepe kuilen. Allemaal zwarte mensen aan de kant van de weg, hun gezichten enigszinds verlicht door het licht van de fakkels en een groep zwarte,luid schreeuwende soldaten in legerkleding met hun fakkels.
Later toen we aankwamen bij de compound waar we moesten zijn zag ik geen hand voor mijn ogen. Ook moesten we nog een stuk lopen en ik had er geen benul van waar ik was. Ik zei nog tegen Alhagie, als mijn moeder me nu moest gaan zoeken vond ze me nooit meer.
Maar goed, bij deze mensen aangekomen was het wel gezellig. Ik vroeg hun hoe het was om in dit deel van Senegal te wonen i.v.m. de rebellen die zich overal in het bos verstoppen. Ze vertelden dat een week geleden nog een legerkamp was overvallen door de rebellen dichbij Zichanchor en dat veel mensen daar op de vlucht zijn geslagen. Ook worden er veel persoonlijke eigendommen gestolen en drie jaar geleden is een broer van Binta, die op Kairoh Garden werkt vermoord door de rebellen. Het lijkt mij wel beangstigend om in dit deel van Senegal te wonen. Overal zie je dan ook soldaten langs de kant van de weg die proberen de bevolking te beschermen tegen de rebellen. De grenspost Gambia/Senegal is dan ook dicht s'avonds na 7 uur omdat het niet veilig is om na die tijd te reizen.
Zondag hebben we de Satang-Jabang school in Kafountine opgezocht. Deze school is opgezet door Tanjo uit Senegal en zijn Nederlandse vrouw, Tine Veldkamp. Het is een school voor kansloze jongeren die daar een vak kunnen leren zoals naaister, kok, foodprocessing ed. De kosten om deze 3 jarige vakopleiding te volgen zijn dan ook erg laag gehouden. Erg interessant om de school weer te zien, ondanks dat ik hier 4 jaar geleden ook ben geweest. We hebben met name deze school opnieuw bezocht omdat ik mijn twijfels heb betreft het jongerencentrum om een naaiatelier op te zetten. Dit omdat er al zoveel naaiateliers zijn hier in Gambia en waardoor ze allemaal erg moeizaam hun geld kunnen verdienen. Daardoor kwam het idee om misschien eeb abdere opleiding aan te bieden. De leraar van het schooltje achter het jongerencentrum kwam met het idee om iets te doen met foodprocessing, omdat er hier zoveel fruit en groenten zijn die langer bewaard kunnen blijven door ze b.v. in te maken of er fruitsap van te maken. En eten moeten mensen elke dag. Verder zie je hier in Gambia niet zoveel ingemaakt fruit ed. Dus misschien voor hier iets nieuws op de markt. Ik heb de keuken gezien op de school in Kafountine waar ze foodprocessing lessen geven en ook de keuken waar koks worden opgeleid. Ik wilde alleen foto's hiervan maken, maar jammer genoeg is er iets mis met mijn fotocamera. Maar goed ik probeer het in mijn hoofd te houden wat ik daar heb gezien.
Daarna zijn we nog even bij Antje (bestuurslid van Go for Africa) in Abene op bezoek geweest. Het was wel moeilijk vinden. Ze woont erg achteraf, maar wel een hele mooie grote compound midden in de natuur met een paar ronde witte huisjes, mooi beschilderd met Afrikaanse designs.
We konden alleen niet lang blijven, anders konden we de grens niet meer over terug naar Gambia.
Na een wilde rit over een vreselijk slechte weg, waardoor alles in de auto van plaats was verschoven, zelfs ik, bereikten we net voor 7 uur de grens en kwamen we rond 8 uur weer thuis.

Alexander is dit weekend in Tanji gebleven en is er met Ami een paar uurtjes op uit getrokken. Ze mochten de Mercedes van Alhagie gebruiken en dat was voor Ami natuurlijk heel luxe. Haar familie heeft geen auto en om ergens te komen moeten ze altijd gebruik maken van de bushtaxi.
En nu met Alexander en haar zoontje Matarr erop uit in een Mercedes!!! Alexander heeft voor haar een webcam en een koptelefoon gekocht zodat ze contact met hem kan houden in Nederland. Daarna zijn ze samen een pizza gaan eten bij Ali Baba. Ze had erg genoten en zelfs voor Matarr was het de eerste keer dat hij een paar uurtjes van huis weg was geweest.

Vorige week ben ik samen met Bolong en Jarre, Kemo weesten opgezoeken in het ziekenhuis en we hebben hem een rolstoel gebracht. Hij is maandag geopereerd en ze hebben een ijzeren plaat langs het bot van zijn bovenbeen geplaatst. Hij zit al drie weken op dezelfde plaats in zijn bed en alles doet hem pijn. Ik vertelde hem dat hij voorzichtig aan zijn onderbeen moest proberen te bewegen beginnende met zijn voet, want al dit stil liggen kan trombose veroorzaken. Hier doen ze daar verder niets tegen. Dus wat oefeningetjes gedaan met zijn voet, wat redelijk ging, maar wat gaan verzitten deed vreselijk veel pijn. Het probleem van de rolstoel is alleen dat er geen voetsteunen aan zitten en hij moet steun hebben voor zijn been. Bolong vertelde wel iets te kunnen maken hiervoor. Nu wordt ik elke dag gebeld door Kemo met de vraag of die steun nog niet klaar is en ja, alles gaat hier op Afrikaanse tijd en dat houdt in dat er geen tijd is om dingen op tijd klaar te hebben. Ik heb Kemo het telefoonnummer van Bolong gegeven, dan kan hij zelf contact houden met Bolong.
De jongen die ik een paar keer heb gesproken in het ziekenhuis is vrijdag naar huis gegaan. Deze jongen was al 4 maanden in het ziekenhuis zonder eneige vooruitgang. Zijn lichaam was al zo misvormd door de infectie dat hij niet eens meer kon zitten. Zijn moeder wil hem meenmen naar een lokale dokter en kijken of die iets kunnen betekenen. Ik heb haar gezegd dat als ze een rolstoel voor de jongen nodig heeft in de toekomst dat ze contact met ons op kan nemen via Alhagie.

Amiata (onze kokkin), is vorige week zo beroerd geweest als reactie op de behandeling van de Maribu (natuurgenezer), dat ik erg ongerust ben geweest over haar. Af en toe lag ze te kermen van de pijn in haar hoofd. De pijn uit haar schouder is verdwenen, en ze kan zelfs haar arm weer optillen, maar nu is de pijn verplaatst naar haar hoofd. Vrijdag zouden we weer met haar terug moeten voor de derde en afsluitende behandeling, maar ze kon niet mee. Ik ben samen met Franco naar Brikama gereden om de behandeling af te sluiten. Ik wilde Franco graag meenemen voor de vertaling, want de maribu spreekt geen Engels. Hij vertelde me dat Amiata teveel lucht vasthoudt. Dit is door klap van de "heks" destijds in Senegal aan Amiata toegebracht. Die lucht moet eruit en verplaatst zich nu naar het hoofd d.m.v. de medicijnen die Amiata gekregen heeft. Na een paar dagen zal het beter met haar gaan. Dat klopt ook, want gisteren was Amiata weer aan het dansen in het restaurant. De moeder van Alhagie riep me en zei tegen mij, kijk Petra, Amiata wordt weer de oude.
Ook heb ik gevraagd aan de maribu of het conflict wat Amiata heeft gehad met Omi (onze huishoudelijke hulp) te maken kan hebben gehad met de behandeling. Hij bevestigde dat en legde me uit dat Omi paranormaal begaafd is. Op het moment dat Omi de geur rook van de medicijnen die Amiata moest innemen, kon Omi die geur niet verdragen (dit was de reden dat ze ruzie kregen), omdat die medicijnen negatieve energieen uitdrijven. Sinds die tijd was het oorlog tussen Amiata en Omi. Alhagie heeft vrijdag besloten om Omi naar huis te laten gaan. Ze was een maand in dienst bij ons en die periode liep vrijdag af. Voor Amiata een hele opluchting nu en kan ze haar eigen gang weer gaan.

Volgende week maandag gaat de basiscursus Computer die gegeven gaat worden door Ami en de Engelse les van Mohammed in de bibliotheek van start. Ze zijn zich druk aan het voorbereiden op de lessen. Dit is natuurlijk ook voor de bibliotheek een goede manier om mensen te trekken. Mohammed wil boekjes uit de bibliotheek gebruiken om les uit te geven.
Het is nu 2 weken vakantie hier i.v.m. pasen, maar daarna zal Mohammed ook weer de school in Tanji benaderen en klassen uitnodigen voor een leesuurtje in de bibliotheek.

Komende vrijdag wordt het jongerencentrum weer afgehuurd door Jaliba Kuyateh, de koraplayer uit Brikama. Dat zal wel eeer heel druk worden hier. Wij zitten dan in het vliegtuig terug naar huis.

Als laatste iedereen in Nederland die mijn verhalen vanuit Gambia heeft gevolgd, bedankt voor jullie interesse en belangstelling!
En alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen in deze vier maanden, bedankt voor jullie warmte, oprechtheid, inzet en liefde die ik van jullie mocht ontvangen!
Hopelijk tot volgend jaar!!!!!

Afgelopen week was de week van spirits in the Gambia!!!
Weer heel wat gebeurd zoals altijd wel. Je valt soms van de ene verbazing in de andere hier.
Afgelopen woensdag kregen Omi en Amiata die bij ons werken ruzie. Nu zat het al langer niet altijd lekker tussen die twee, maar afgelopen woensdag liep het dus flink uit de hand. Ik was met Amiata naar de stiefvader van Alhagie in Brikama geweest omdat zij al maanden met pijn in haar schouder rond liep. Zij moest een medicijn nemen gemaakt van planten, wat een bepaalde geur heeft. Omi en Amiata slapen op een kamer en Omi vond die avond dat het stonk in de kamer en wilde de deur open laten staan. Amiata had het koud en voelde zich niet goed en wilde dat de deur dicht ging. Hier ontstond dus ruzie over. Toen ik s'avonds onder de douche stond hoorde ik luide stemmen buiten en ging na het douchen kijken wat er aan de hand was. Ik hoorde toen dit verhaal. Eenmaal in mijn bed hoorde ik weer luide stemmen, heb even geluisterd waar het geluid vandaan kwam en hoorde Amiata's stem uit de woonkamer komen. Ik ben gaan kijken en zag daar Amiata, Omi, Alfuseni en Alhagie in gesprek met elkaar. Amiata was duidelijk boos en Alhagie vertelde hun dat het belangrijk was om respect voor elkaar te tonen om goed samen te kunnen werken. Op een gegeven moment was hij tegen Omi aan het vertellen dat ze niet alleen haar hart maar ook haar hoofd moest gebruiken om goed samen te werken met elkaar. Op dat moment zag ik dat het Omi allemaal teveel werd. Ze stond op, begon te kermen en te schreeuwen, rende de gang op en viel daar languit neer. Alhagie en ik erachteraan. We tilden haar op en schoven haar naar het vloerkleed in de gang. Ze was helemaal buiten bewustzijn en het leek of ze bezeten was door het een of ander. Ik heb alleen bij Jomanda op TV zulke reacties wel eens gezien. Ze sloeg zich steeds met haar vuist op haar borst, kermde en schopte met haar benen. Nu ben ik niet zo gauw van slag en heb al veel meegemaakt in het verleden met mensen in mijn praktijk, dus ben ik samen met Alhagie boven op haar gaan zitten om haar kalm te houden. Alhagie fluisterde verzen uit de Koran in haar oor en ik hield mijn hand op haar voorhoofd om haar rustig te krijgen. Dat hielp en even later lag ze op de vloer te slapen. Alhagie en ik hebben even bijgepraat en een half uur later kreeg ze weer zo'n zelfde reactie. Weer geprobeert om haar te kalmeren en we hebben haar op de bank gelegd. Alhagie is die nacht bij haar gebleven en ze heeft nog een keer zo'n reactie gehad die nacht. De volgende morgen ben ik gaan kijken en ze was nog steeds buiten bewustzijn.
Een paar uur later zat ik te ontbijten en kwam ze strompelend voorbij gelopen, slaand met haar vuist op haar borstgebied. Ze was ook niet aanspreekbaar. Ik vroeg haar steeds hoe het ging maar ze reageerde niet. Later op de dag kwam ze achter de bar in het restaurant zitten maar was nog steeds niet helemaal oke. Kreeg nog een keer een lichte reactie en Johan en ik hebben haar proberen te kalmeren. Moeilijk te verklaren zoiets. Ze praat er ook verder niet over. Ik denk dat sommige mensen hier soms zulke traumatische ervaringen hebben en zoveel emoties met zich meedragen die nooit geuit kunnen of mogen worden dat ze bij het triggeren van die emoties helemaal doordraaien. Verder denk ik ook dat het een combinatie is van verschillende dingen, maar dat gaat te ver om allemaal uit te leggen.
Hier vertellen ze dat er naast de mensen die hier wonen ook "gins" zijn, dit zijn een soort geesten die zich hechten aan bepaalde mensen die hiervoor openstaan en hen kwaad willen doen.
Nu een paar dagen later is het probleem tussen Amiata en Omi nog steeds niet opgelost. Ze praten nog steeds niet tegen elkaar. Deze sfeer is natuurlijk niet goed voor de gasten en er moet toch weer gepraat worden hierover anders zal er eentje naar huis moeten.

Wat ik al vertelde ben ik vorige week dinsdag met Amiata en Mohammed (broer van Franco) naar de stiefvader van Alhagie geweest. Deze man is een Maribu (natuurgenezer). Mohammed had een ontsteking aan het topje van zijn wijsvinger en er kwam allemaal vocht en bloed uit zijn vinger, deze was ook helemaal dik. Bij Mohammed kneep hij het vuil uit zijn vinger, wat ontzettend pijn deed. Het zweet gutste van zijn hoofd, maar hij gaf geen kik.
Hij heeft er een natuurlijk zalfje op gedaan en hij kreeg een touwtje om zijn pols als bescherming. Bij Amiata, vroeg hij haar naam, schreef dit op een papiertje in het Arabisch en begon toen allemaal streepjes op het papiertje te zetten. Dit blijkt dus informatie te zijn die hij doorkrijgt. Aan de hand van die streepjes (een soort codes) kan hij zien wat er precies aan de hand is met haar. Hij bond een lint heel strak om haar hoofd, wat ook pijn deed. Ik zat naast haar en ze greep mijn hand vast. Later bond hij dat zelfde lint om haar borstgebied. Hij herhaalde dat een paar keer. Terwijl Amiata mijn hand vast had, voelde ik me heel verdrietig, maar ik voelde ook dat dat verdriet niet van mij was. Ik heb dit haar later ook verteld en ze bevestigde dat ze heel veel verdrietige dingen in haar leven had meegemaakt en dit nooit heeft kunnen uiten. Verder kreeg ze een kruidendrankje mee wat ze moest gaan nemen. Er werd verteld dat we vrijdag moesten terug komen en een kip mee moesten brengen. Dat hebben we dan ook gedaan. Amiata, de moeder van Alhagie en Franco (Jarree) de kip en ik in de auto naar Brikama.
Ze kreeg ongeveer dezelfde behandeling en er werd lang gepraat, alleen versta ik natuurlijk niets van het Mandinka en het Wolof wat gesproken wordt. Er werd ook een goedje klaargemaakt van bladeren waarmee ze zich moet wassen om haarzelf te reinigen van alle negativiteit. De kip kwam als laatste aan bod. De kip werd binnen gebracht met een touwje om zijn poot en een stokje daaraan. Iedereen begon te bidden met zijn of haar handen boven de kip. Ik moest ook mee doen.
Toen werd de kip los gelaten en die liep tokkend het kamertje uit. Later kwam er een jonge vrouw bij ons zitten die wat Engels sprak en ik vroeg haar wat het ritueel met de kip te zeggen had. Ze vertelde mij dat als de kip werd losgelaten je kon zien waar het probleem bij Amiata vandaan kwam. Als de kip binnen blijft, betekend dat dat het probleem is opgelopen ergens in huis. Als de kip naar de straat loopt het probleem is opgelopen op straat en als de kip naar de tuin loopt het probleem is opgelopen in de tuin. In dit geval liep de kip naar de straat en dat bleek ook te kloppen. Amiata is in Augustus j.l. door een vrouw op straat op haar schouder geslagen bij wijze van groet. Dit bleek een vrouw te zijn die jaloers was op Amiata en haar dan bewust pijn wil doen (dit noemen ze hier een heks) Amiata is al naar verschillende Maribu's geweest en naar de dokter maar niemand kan iets doen om haar te helpen. Nu gaat het beter met haar schouder alleen nu was ze gisteren ziek (overgeven) en klaagt ze van pijn in haar hoofd. Volgens de stiefvader blijkt dit met elkaar in verbinding te staan en zal het over een paar dagen beter met haar gaan. Mohammed zijn vinger is weer helemaal genezen. Wel apart om zoeits mee te maken.

Verder wel leuke dingen gebeurd in het jongerencentrum afgelopen week. Er zijn Nederlandse mensen hier, een echtpaar Ep en Liz, en zijn uitgenodigd door Go for Africa.
Ep geeft Gambiaanse leraren bijscholing in auto techniek en Liz is normaal gesproken lerares Engels in Nederland en komt met haar man mee. Nu kwam Liz op het idee om in de bibliotheek een voorlees ochtend te houden voor de kinderen van de school achter het jongerenproject. Daar was de leraar wel voor in dus woensdagochtend zat de bibliotheek vol met kindertjes. Liz had samen met 2 meisjes van Go for Africa, die stage lopen op een school hier in het dorp, een boek uitgezocht over dieren. De kinderen moesten dan allemaal de bewegingen van de dieren nadoen.
Dat was heel leuk en later moesten ze een tekening over een dier maken. Maar toen ze papier en een potlood van ons kregen wisten de meesten niet was ze ermee moesten doen. Ze keken elkaar aan en wachten tot een ander of wij iets op papier getekend hadden. Dit was heel verassend voor ons. Zo kwamen we tot de conclusie dat creativiteit en eigen inbreng hier helemaal niet wordt gestimuleerd. Alles wordt klassikaal gedaan. Zelfstandig of in groepjes werken via opdrachten kennen ze hier niet. Ook zagen we dat de leraar geen positief gedrag stimuleerd, maar alleen negatief gedrag afkeurd. Op een gegeven moment ging de leraar op elke tekening de naam van het kind schrijven. Een jongen had niets op papier getekend, pakte een tekening van een ander kind en ging ermee naar de leraar om zijn naam op het papier te laten schrijven. Ik zag het gebeuren en vertelde tegen de leraar wat hij van plan was. Dat plan ging toen echter niet door.
We hebben allemaal wel erg genoten van het uurtje met de kinderen.

s'Middags had Liz besloten om Engelse les te geven aan een paar mensen met een laag niveau Engels. Nu was het kort dag om een grote groep bij elkaar te krijgen maar uiteindelijk hadden we toch 8 mensen bij elkaar. De les begon om 16.00 uur, maar ik had Liz al gewaarschuwd voor de Afrikaanse tijd, ik bedoel de meeste mensen kennen hier geen tijd en kwamen dus een uur te laat.
Maar goed toch op tijd begonnen met de moeder van Alhagie, Alfusenie, onze buurjongen en nog een meisje van een jaar of 17. Later kwam de vrouw van Bolong nog binnen met haar vriendin en nog 2 jongens. Liz deed het echter heel erg leuk en ik ben dan ook de hele tijd aanwezig geweest tijdens de les. Vooral met de moeder van Alhagie hebben we heel erg moeten lachen. Ze heeft echt nul komma nul kennis van het Engels, maar ik vond het heel knap van haar dat ze durfde. Ze wilde Engels leren zei ze, zodat ze met mij kan praten. Lief he!
Liz had mij gevraagd om een glas, een bord, een flesje water, sleutels en bestek mee te brengen en zo begon ze de Engelse les. Er mocht alleen Engels gesproken worden en geen lokale talen. Liz begon met het uitspreken van de Engelse benamingen van de voorwerpen die ik had meegebracht. Toen zette ze alles op tafel en moest iedereen de woordjes herhalen en zeggen of doen b.v. the glass is on the table of put the glass on the table, put the plate on the table. Elke keer als de moeder van Alhagie aan de beurt kwam wist ze het niet meer of deed ze alles verkeerd. Alfusenie en ik lagen dubbel van het lachen. Maar ze probeerde wel en dat is heel knap.
Later moest iedereen zijn of haar leeftijd in het Engels vertellen. Bij de moeder van Alhagie aangekomen zei ze dat ze dertig jaar oud was. Weer ontzettend gelachen natuurlijk. Ze heeft al een paar zonen die ouder zijn dan dertig, dus ja! Grappig dat veel mensen hier niet eens weten hoe oud ze zijn.

Liz vond het erg leuk om dit te doen en ze wil volgend jaar als ze terug komt hier Engelse lessen geven van een paar dagen. Ook met haar afgesproken om contact te houden en elkaar op te zoeken in Nederland.

Vrijdagmorgen kwam er een klas van de basisschool in Tanji om te lezen in de bibliotheek. Mohammed, onze administrateur die veel met kinderen heeft gewerkt in het verleden heeft dit begeleid en kan dat heel goed. Hij heeft alle kinderen een boek uit laten zoeken en ze hebben zo'n anderhalf uur heel geinteresseerd zitten lezen. Het plan is om deze week weer een klas uit te nodigen. Op deze manier hopen we de bibliotheek te introduceren bij de jeugd hier.

Zondag was er een meeting in de grote zaal met alle Go for Africa mensen. Er waren zo'n 45 mensen aanwezig. Dus ook weer lekker druk.

Afgelopen weekend is de computerruimte en het kantoor opnieuw geschilderd door Karafa, onze schilder. De muren in deze ruimtes waren heel erg beschadigd en zaten vol met gaten. Ik heb 2 weken geleden alle gaten dicht gesmeerd en nu hadden we gratis verf (Sigma) gekregen van Go for Africa. Nu is het heel mooi geworden. Je ziet echt verschil in de kwaliteit van verf die hier wordt verkocht of de verf uit Nederland. Gisteren hebben Alexander en ik alles schoongemaakt en ik zit nu heel trots in ons pas geschilderde internetcafeetje. Het is druk nu, er zijn 6 computers bezet. We betalen eigenlijk maar voor 3 computers maar Alexander heeft het voor elkaar gekregen om praktisch alle computers op internet aan te sluiten.
Ook is er een man uit Zwolle (Gerrit) hier die heel veel verstand heeft van computers. Er stond hier nog een computer stuk, maar Alexander heeft van hem een nieuwe CD rom gekregen om die computer te repareren.

Kemo wordt vandaag geopereerd. Het bot in zijn bovenbeen wordt aan elkaar gezet met een ijzeren plaat. Vorige week donderdag heb ik Kemo nog opgezocht in het ziekenhuis en hij vertelde me dat Nel Bus zou komen en me met haar in contact zou brengen. Nel en haar man Jur zijn goede vrienden met Kemo. Gisteren heb ik contact met Nel gehad en we hebben afgesproken dat we Kemo deze week samen zullen bezoeken. Ik hoorde ook van Nel dat hun de operatie van Kemo gaan betalen. Daar ben ik wel blij mee want omdat Kemo nu misschien weken of maanden niet kan werken en dus geen inkomsten heeft kan hij wel wat financiele steun gebruiken.

Volgende week nog een keer een verhaaltje en dan komen we weer naar huis.

Groetjes uit Gambia!

Vorige week vertelde ik dat ik een bal had gekocht voor een jongen van 12 jaar die in het ziekenhuis ligt. Vorige week woensdag met ik met de moeder van Alhagie en Abdulai naar het ziekenhuis gegaan om Kemo op te zoeken. Kemo riep alleen maar de hele tijd om Alhagie. Hij zou de enige zijn die hem kon helpen door hem uit het ziekenhuis te halen. Hij voelde zich helemaal niet goed en alles deed pijn. Ondertussen ben ik nog even naar de jongen gelopen en het bleek dus dat deze jongen de voetbal die ik voor hem had gekocht niet had ontvangen. De bal is dus ergens anders terecht gekomen. Op het moment dat ik de bal gaf aan de zg. broer van de jongen had ik al het gevoel dat de bal niet op de juiste plaats terecht zou komen en het bleek dus weer te kloppen.
Kemo is vandaag geopereerd aan zijn gebroken been. We weten op dit moment nog niet hoe het met hem gaat, maar we hopen op een goede afloop. Voor Alhagie is de verantwoordelijkheid te groot om Kemo uit het ziekenhuis te halen. Hij zegt, mocht de behandeling via een lokale genezer niet goed gaan dan ben ik degene die erop aan gekeken wordt en daar heeft hij natuurlijk gelijk in.

Afgelopen vrijdag kwam er een studente autotechniek uit Senegal bij ons logeren. De week daarvoor was ze ook het weekend bij ons en meegekomen met een paar studenten van Go for Africa.
Ik vroeg Jan wat ze bij ons kwam doen. Jan wist hier geen antwoord op. Ook vroeg ik Alhagie en Johan of ze wisten wat ze bij ons kwam doen. Ook zij wisten hier niets van en dachten dat Jan ervan af zou weten. Niemand wist er dus iets vanaf. Ik kon niet met haar communiceren omdat ze alleen Frans sprak en wat lokale talen. Ik heb toen Franco gevraagd of hij wilde vragen wat ze bij ons deed. Ze vertelde dat ze met Jan was meegekomen om het weekend bij ons door te brengen. Dit was dus niet waar want Jan was de hele week bij ons geweest. Ik vertelde Alhagie dat hij uit moest zoeken wat ze precies deed bij ons want ik vertrouwde haar niet. Alhagie heeft haar gisteren weg gestuurd. We weten nog steeds niet wat ze precies bij ons deed, maar we weten sinds vanmorgen wel dat ze 2 paar nieuwe kinderschoentjes die we aan Amiata gegeven hadden en afkomstig waren uit de container van Go for Africa gestolen heeft. Zo zie je maar weer!

Vorige week nog zo'n verhaal. Een van de jongens van Go for Africa had een leuke meid leren kennen afkomstig uit Sierra Leone. Ze vertelde mij hier te zijn voor een vakantie en studente was in Freetown. Ze hing regelmatig op onze compound rond. Vrijdag was ze weer bij ons en wilde een gesprek met Alhagie. Later hoorde ik dat ze deze jongen had leren kennen in de Wow, een club waar ze werkt als prostituee. Omdat de jongen de relatie vanwege een ruzie niet meer zag zitten had hij het uitgemaakt, maar zij eiste 5000 dalasi van hem omdat ze vond dat hij haar tijd verspilt had. Het probleem is nl. als dit niet betaald wordt ze aangifte gaat doen bij de politie vanwege misbruik. Bewijs dan maar is dat het niet waar is. Alhagie heeft haar af kunnen schepen met 1000 dalasi, wat uiteraard door de jongen is terug betaald, in de hoop dat ze nu tevreden is.

Het is echt ongelooflijk soms wat mensen hier allemaal doen om geld te verdienen en/of misbruik te maken van andere goedwillende mensen. Elk dag gebeurt er op dat gebied wel iets en elke keer ben ik nog meer verbaasd over de manier waarop. Zoals vanmorgen b.v. Ik ging met Ami naar NTA voor haar vergunning als docente basiskennis computer. Daarna wilde ik nog een paar brieven afgeven om ons centrum te promoten voor het houden van conferenties en bijeenkomsten bij instanties zoals Unicef en National Aids Secretary. We konden de instanties niet vinden, omdat er hier geen adressen zijn en vroegen iemand om hulp. We vonden een wat oudere man bereid om ons te helpen zoeken. Hij rende wel erg hard voor ons om deze instanties te vinden en ik zei al tegen Ami, wedden dat hij iets van ons verwacht als we zover zijn. En ja hoor, hij had ons naar het laatste adres gebracht en ik vroeg hem waar ik hem af kon zetten. Maar dat hoefde niet, zei hij. Hij wilde alleen geld voor de moeite die hij voor ons had gedaan zodat hij verder kon reizen naar zijn bestemming. Ik zie hem geen geld bij me te hebben en dat ik hem alleen wilde helpen om hem naar zijn bestemming te brengen. Nou, die bestemming was 100 meter verderop. Ik vroeg hem hoe had u de reis betaald als wij er niet waren geweest, maar daar kon hij geen antwoord op geven.

Maar goed, het is niet allemaal negatief. Er zijn Nederlandse mensen gearriveerd, die ook vorig jaar met Go for Africa bekend zijn geraakt. De man gaat les geven aan de leraren hier en de vrouw is docente Engels in Nederland. Ze waren geinteresseerd om ons Jongerenproject te zien en gisterenmorgen zijn ze met me meegelopen naar ons centrum. Ze waren reuze enthousiast. Ook was er een man bij die heel veel af weet van computers en die zat al gelijk in ons internetcafe achter de computer om Engelse basiskennis lessen op onze computers te installeren. De vrouw wil a.s. woensdag een voorlees ochtend organiseren in de bibliotheek voor de kinderen van de Nursery School die achter het centrum gelegen is. De leraar van de school vond dit erg leuk. Woensdagmiddag wil ze in de bibliotheek Engelse les geven aan 10 Gambiaanse mensen en Donderdagavond had ze het idee om een filmavond te organiseren in de grote zaal. We moeten alleen nog het een en ander organiseren i.v.m. stoelen ed. maar we willen niet al te veel mensen uitnodigen. Alleen de mensen van onze compound, Franco's compound en Kairoh Garden. Dit is wel heel leuk. Ze vertelde ook dat als ze volgend jaar terug komt ze eventueel een langere cursus Engels wil gaan geven, maar nu is ze hier niet op voorbereid.

Musa, de gehandicapte jongen op de compound van Bolong wordt nu behandeld door Petra van Kunna Foundation. Ze is verpleegster en elke week komt ze langs voor de wond op in zijn kuit met schoon verband en zalf. Ik heb het gevoel dat Musa nu wel in goede handen is en dat het beter zal gana met hem over een aantal weken.

Morgen ga ik met Amiata die bij ons kookt en Mohammed, de broer van Alhagie en Franco naar hun stiefvader in Brikama voor een behandeling. Hij is een hele goede Maribu (natuurgenezer).
Amiata heeft al zolang ze bij ons werkt last van haar schouder en Mohammed heeft een hele pijnlijke vinger die open is. Hij kan niet veel doen op dit moment. Ik heb hen aangeboden om met hen naar Brikama te rijden. Lijkt me ook wel interessant om te zien hoe hij hen behandeld.

Het begint nu op te schieten en het einde is al in zicht. Nog 3 weken dan zijn we weer thuis. Zojuist nog met Opa en Oma gesproken hier in ons internetcafe. Altijd leuk om weer nieuws uit Nederland te krijgen en te horen dat het goed gaat. Ik merk nu dat ik me er ook wel weer op instel dat we weer terug moeten en ben al dingen aan het afronden hier.

Tot volgende week!!!!

Hier weer een nieuw bericht. Als ik alles op zou moeten schrijven wat hier gebeurd kan ik elke dag wel een uur typen, maar ik zal de belangsrijkste gebeurtenissen beschrijven.
Vrijdag is Bob getrouwd met Caddy. Bob is een vriend van Franco die bij Franco op de compound woont.
Wij waren uitgenodigd om bij de bijeenkomst aanwezig te zijn in de moskee. Ook de meisjes die bij ons logeren en hun ouders die hier nu voor een week op bezoek zijn gingen met ons mee.
In de moskee zitten de mannen vooraan op de grond en de vrouwen achterin. Er waren een heleboel mannen aanwezig en maar een paar vrouwen, maar geen Bob en Caddy. Er werd wat gebeden en overlegd, een kola noot werd gedeeld en na 20 minuten waren Bob en Caddy getrouwd. Wij als Nederlanders begrepen er helemaal niets van dat het bruidspaar niet aanwezig was. Bob was ondertussen gewoon de grote zaal in het Jongerenproject aan het schoonmaken want die avond zou er een DJ komen spelen.
Toen we terug kwamen hebben we om uitleg gevraagd aan Alhagie en hij vertelde ons dat elk dorp zijn eigen traditie kent in het geval van een huwelijk. In Tanji hoeft het bruidspaar niet aanwezig te zijn tijdens de ceremonie. Het gaat om familie afspraken. Als de familie accoord gaat met het huwelijk en er is gebeden dan is het stel getrouwd. Het feest zou later komen als er geld is en ik heb het vermoeden dat dat feest nog lang gaat uitblijven want Bob zit altijd zonder geld.

Vrijdagavond kregen we het bericht dat Kemo, onze elektricien een ernstig ongeluk had gehad. Hij reed op een brommertje hier in Tanji op de strandweg terwijl hij werd geschept door een bushtaxi die hem vanachter aanreed. Hij belande in het water. Hij heeft toen een blackout gekregen en is met een politieauto naar het ziekenhuis in Banjul gebracht. Zijn bovenbeen is gebroken en zijn hele lijf doet hem pijn. Deze man heeft in December ook al 2 kinderen verloren.
Zondag heb ik hem met Alhagie opgezocht in het ziekenhuis. De situatie in het ziekenhuis is te vergelijken met de ziekenhuizen in Nederland in de jaren 50. De mensen liggen met 20 man op een zaal. Geen enkele privacy, slechte bedden en geen kussen. We troffen Kemo aan met een metalen pin dwars door zijn onderbeen, met daaraan verband onder zijn voet door en een gewicht daar weer aan van 10 kg. Hij kan geen kant op. Zitten doet hem pijn, maar ook liggen. Ik vroeg om een kussen voor hem maar dat was er niet. Hij vertelde dat hij de pin uit zijn been wilde en dat hij het zieken huis wilde verlaten en koos voor een lokale dokter, die het been spalken. Ik beloofde hem standby te staan voor vandaag (maandag). Dat als hij me nodig had om naar een lokale dokter te brengen dat hij me kon bellen. Vanmorgen vroeg belde hij al dat we hem konden komen halen. Alhagie had het druk vandaag met Go for Africa en heb ik Franco gevraagd om met me mee te gaan omdat Kemo een hele grote zware man is en ik hem niet alleen baas kan. Het duurde maar liefst 2,5 uur voordat we Banjul bereikten. Eerst ging de auto stuk op de hoogte van Senegambia en moesten we er een auto monteur bij halen. Het bleek dat de motor geen benzine meer kreeg want de benzineslang zat verstopt. Gelukkig was dit probleem snel opgelost. Op Kairaba Avenue aangekomen stonden er overal soldaten met geweren en het verkeer ging heel erg langzaam.Later bleek dat er vooraan een soort demonstratie was met een muziekband voorop en een aantal auto's van ministers er achteraan.
Toen we eenmaal Serekunda uitreden en de demonstratie was afgelopen konden we achter de auto's van de ministers aan. Iedereen moet hiervoor aan de kant. Met een hoop lawaai van sirenes en dreigende soldaten wordt iedereen aan de kant gestuurd. Wij zaten net achter de auto's en konden we even flink doorrijden.
Uiteindelijk in het ziekenhuis aangekomen was Kemo druk aan het discussieren met de dokters en de verpleegkundigen. Hij wilde weg, maar de dokter vond het onverantwoordelijk en wilde hem niet laten gaan. Ze vonden dat dit de enige goede behandeling voor hem was. Kemo was het er niet mee eens en zelfs de security kwam erbij. Deze man bleek later alleen op geld uit.
Ik had van Alhagie 300 dalasi gekregen om aan Kemo te geven en had die ogen van die security man moeten zien. Uiteindelijk moesten we allemaal Kemo met rust laten om hem te laten bedaren. Franco en ik bleven toch en vertelde Kemo dat we kussens voor hem zouden gaan kopen. Die security man achtervolgde ons tot aan de deur om geld van ons los te krijgen. Ongelooflijk he, en dat in een ziekenhuis waar sommige mensen er echt heel slecht aan toe zijn. Zo'n kerel kan op zijn kop gaan staan maar dan nog krijgt hij geen butut van mij.
Terwijl ik bij Kemo op bezoek was zag ik een jongetje van een jaar of 12 op een bed heel erg huilen. Ik had het gvoel dat ik naar hem toe moest gaan om hem te troosten. Dat heb ik ook gedaan. Hij had heel dunne beentjes en er zat verband om zijn onderbeen. Hij klaagde van pijn in zijn bovenbenen. Zijn moeder was er ook bij maar die sprak geen Engels dus vroeg ik om iemand die Engels sprak om voor mij te vertalen. Deze jongen bleek een infectie te hebben op de botten van zijn benen en hij huilde omdat hij bang was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Volgens degene die ik sprak sloeg de behandeling wel aan. Ik heb hem gezegd dat hij sterk moest zijn en erin moest geloven dat hij eens weer zou kunnen voetballen. Ik had zo met deze jongen te doen dat ik Franco vroeg of we geen cadeautje voor hem konden kopen.
Zo gingen we in Banjul op zoek naar een kussen en een cadeautje. Dat viel nog niet mee. Niet een speelgoedwinkel konden we vinden, alleen maar kleding en schoenen. Uiteindelijk zagen we een voetbal die ik voor hem heb gekocht. Ook vonden we 2 kussens. Ik was naar een zacht kussen op zoek, maar ze hadden alleen maar van die dikke waar geen beweging in te krijgen is. Maar goed beter dit dan niets. Terug bij het ziekenhuis mochten we er niet meer in. Ze zeiden dat het sluitingstijd was, terwijl andere (zwarte) mensen wel door mochten lopen. Ook hier weer de security die probeert geld van me los te krijgen om binnen te mogen. We hebben toen via iemand anders de spullen op zijn plek laten bezorgen.

Zaterdag waren we net aangekomen in Farato om een voetbalwedstrijd bij te wonen tussen de voetbalploeg van Seydekan en het team van Go for Africa, toen Alhagie een telefoontje kreeg dat 2 jongens van Go for Africa een ongeluk hadden gehad en een fietser hadden aangereden op dezelfde weg als het ongeluk met Kemo. We zijn toen naar het ziekenhuisje van Brufut gereden waar de man ter observatie was opgenomen. Het was een oude man die naast Kairoh Garden woont en hij klaagde over pijn in zijn rechterschouder en zijn rug. Hij was tegen de spiegel van de rijdende auto aangefietst en gevallen. We hebben wat geld achter gelaten om eten voor hem te kopen, en we zijn toen naar het politiebureau van Tujering gereden waar de jongens van Go for Africa zaten te wachten op hulp. Het bleek dat de fietser geen remmen had en niet op tijd kon stoppen voor de auto. Na een uur te hebben onderhandeld en nadat Alhagie garant was gaan staan voor deze jongens door zijn identietijdskaart in te leveren mochten de jongens naar huis.
Zondagmorgen moesten ze dan wel de zieke man op gaan zoeken in Brufut om te kijken hoe het met hem was. Dit hebben ze gadaan en ze hebben hem naar huis gebracht. Hij is thuis gaan liggen en s'avonds zijn we nog even langs geweest om te gaan kijken hoe het met hem was, maar het ging alweer beter. Het idiote is dat iedereen hier probeert misbruik te maken van de situatie. Zogauw ze zien dat er blanken bj zijn betrokken proberen ze op allerlei manieren geld los te krijgen.
Deze man vertelde dat hij zijn schoenen kwijt was en dat hij nieuwe schoenen moest hebben. Of dat waar is weet niemand, maar ze proberen gewoon.

Gisteren (zondag) het bericht gekregen dat Hans Barvelink uit Amsterdam is overleden. Hans is jaren lang een grote hulp geweest voor verschillende mensen in Tanji, vooral voor Ousman (vriend van Franco) die hem als zijn vader beschouwde. Hij heeft mij vorig jaar verteld dat het zijn wens was om in Februari zijn dochter in Australie op te zoeken en daarna in Gambia te sterven (hij was naar ik schat ongeveer 75 jaar oud). Een dag nadat hij was aangkomen in Australie is hij daar opgenomen in het ziekenhuis en is een paar dagen later overleden.
Vanmiddag nog even met Ousman gesproken die oprecht verdrietig is en we hebben afgesproken dat we met een aantal mensen op zijn compound voor Hans gaan bidden.

Ook met Alfuseni onze watchmen gaat het niet goed. Hij heeft veel persoonlijke problemen. Hij is
donderdag van zijn compound afgezet met zijn vrouw en 5 kinderen en zijn vrouw heeft psychische problemen. Ze huilt de hele dag en wil dood, waardoor de kinderen allemaal overstuur zijn.
Ook Alfuseni zat bij mij uit te huilen. We hebben hem een voorschot op zijn salaris gegeven waarvan hij naar een mariboe (lokale dokter) kan om zijn vrouw te laten behandelen.

Mohammed onze administrateur vertelde me zojuist dat het salaris wat hij zaterdag voor het eerst had gekregen verloren is tijdens de voetbalwedstrjd in Farato. Deze jongen werkt zo hard en maakt zoveel uren voor ons en dit is natuurlijk heel sneu. Mohammed is heel oprecht en zal geen dalasi verspillen of hierover liegen. Maar ja, wat moet je met zoiets. Volgende keer gebeurd het met iemand anders en kun je steeds mensen dubbel betalen.

Nou dit was weer een heel verhaal en het meeste was deze keer allemaal niet zo vrolijk, maar ook dat is een deel van het leven.

Met Alexander en mij gaat het verder allemaal prima. Alexander was gisteren en vandaag niet zo fit en wat verkouden, maar samen met Ami houdt hij het toch maar een hele dag vol in het internetcafe. Nog een week of 3 dan komen we weer naar Nederland. Het is wel heel dubbel, leuk om iedereen weer te zien maar ook jammer om afscheid te nemen hier van zoveel lieve mensen.

Groetjes aan iedereen!

De problemen van vorige week op de compound van Franco zijn ondertussen opgelost.
Er is nu een tijdelijke douche en ze zijn bezig met het maken van een watertoren zodat er een watervoorziening kan worden aangelegd voor alle 5 gastenverblijven. Ook heeft Franco gisteren een nieuwe generator gekocht zodat hij niet meer van anderen afhankelijk is. De vorige generator had hij geleend van Kemo, onze elektricien. Ik heb het idee dat de jongens het nu goed naar hun zin hebben bij Franco.
Het had er ook mee te maken dat Jan ze niet de juiste informatie had gegeven in Nederland. Er waren andere verwachtingen geschept.

Het is druk in en om het huis. Zondag hadden we 17 mensen te eten, omdat Amiata, degene die bij ons kookt zo goed kan koken. Het is moeilijk om nog ergens rust te vinden. Zelfs op de slaapkamer komen mensen steeds aankloppen met vragen. Ik regel op dit moment de betalingen voor Alhagie en Franco die door de gasten en Go for Africa gedaan moeten worden. Ik doe vaak de boodschappen, het probleem is dat ik geen auto meer ter beschikking heb omdat de Galopper kapot in Senegal achter gebleven is, en ben ik steeds afhankelijk van anderen. Er moet heel wat ingekocht worden voor al deze gasten.

Verder ben ik elke dag wel even op het jongerenproject. Gisteren hebben we nog een sollicitatie gesprek gehad met een jongen genaamd Mohammed, die als vervanger voor Yasin zou kunnen komen werken. Met Yasin heb ik het wel gehad, ze wil niet eerder starten met haar baan in de computerruimte, voordat ze 2000 dalasi heeft gehad. Dat hebben we geweigerd. Sinds 14 Februari belt ze al elke dag met Alhagie over wanneer ze kan beginnen, maar we denken er nu over om iemand anders te nemen. Mohammed heeft een opleiding gedaan bij Nice International. We hebben hem verteld dat hij wat betreft salaris voorlopig niet teveel moet verwachten omdat de inkomsten nog erg laag zijn op dit moment. Het internetcafe loopt wel als een trein, maar ook hier moeten kosten vanaf. Op dit moment krijgt Ami heel veel steun van Alexander. Alexander begint vroeg, om 10.00 uur in de ochtend en Ami start wat later, om 13.00 uur in de middag. Alexander gaat dan om 19.30 uur naar huis en Ami blijft tot 20.00 uur. Tegen de tijd dat wij naar huis gaan moet er een vervanger komen voor Alexander. Vanavond zou Mohammed ons laten weten of hij de baan wel of niet neemt.
Het niveau van de mesnen die het internetcafe bezoeken ligt erg laag. Als ik zo eens rond kijk zitten de meesten alleen maar op Facebook of op Yahoo. Elke 2 minuten roepen ze om Alexander of om Ami om hen te helpen. Alexander is dan wel eens ongeduldig omdat het allemaal simpele vragen zijn. Maar ik leg hem dan uit dat het niveau hier nu eenmaal veel lager ligt dan in Nederland en dat hij ervoor is om ze hier wegwijs te maken op de computer.

Morgen hebben we ons eerste staf programma. We geven de mensen die voor ons werken de kans om elke maand een programma voor henzelf te organiseren. Dit om hun salaris wat te verhogen. DJ Alu B komt morgenavond spelen en we noemen het een Lady's Night. De meisjes krijgen dan na betaling van hun entree een gratis drankje. Dit ook om meer meisjes naar deze avond te trekken. Bij een disco avond in dit dorp zijn het vooral jongens die erop af komen. Omdat er zoveel canabis en alcohol gebruikt wordt vinden de meisjes het vaak niet prettig om naar zulke muziek avonden te komen. Wij verkopen geen alcohol tijdens deze avonden, maar ze brengen het zelf mee.
Vrijdagavond komt de beroemde DJ Fireman hier spelen en wordt de de grote zaal dus aan hem verhuurd.

Met de poesjes die we laatst hebben gevonden gaat het goed. Ze zijn nu beiden bij Bolong, onze timmerman, onder gebracht en ik ga ze 2 x per dag eten geven. Musa, de gehandicapte jongen die bij Bolong woont zorgt voor ze. Ze zitten vaak bij hem op schoot en hij is er heel lief voor. Dit is wel heel verwonderlijk want de meeste mensen hier houden helemaal niet van honden en katten. Ze gooien ze met stenen of zien ze niet staan. Ook Bolong en de kinderen zijn dol op de poesjes. s'Nachts zitten ze in een doos. Bolong heeft een verharde bodem gemaakt van hardboard, zodat ze de doos schoon kunnen houden. Het is ook wel heels speciaal om 2 x per dag bij deze familie op bezoek te gaan. Ik denk dat de meeste mensen in Nederland er geen voorstelling van kunnen maken, hoe deze mensen wonen. Het is zeer armoedig, maar er is altijd zoveel vrolijkheid en zoveel sfeer bij deze lieve mensen. Het zijn echt vrienden van ons geworden in deze drie maanden.

Verder hoor en zie ik veel gebeuren hier en ben ik vaak verbaasd over hoe mensen zich gedragen.
Niet alleen de Gambianen maar ook de Nederlanders die hier nu zijn. Op het gebied van relaties, manipulatie van mensen, leugens die verteld worden om geld los te krijgen. Alles is aanwezig. Ik weet deze dingen gelukkig vrij goed in te schatten en weet meestal wel hoe hier op te reageren.

Vorige week werd er aan de container (van Go For Africa) die hier in Tanji staat, allemaal speelgoed uitgedeeld. Ik was hier erg boos over. Op deze manier worden de kinderen hier verpest. Ze zien blanke mensen en ze denken dat we allemaal sinterklazen zijn. Op deze manier houden we het gedrag en gezeur van de kinderen in stand, denk ik.
Wij als blanken worden hier constant lastig gevallen door kinderen die vanalles van ons willen hebben. Als ik van het jongerencentrum naar huis loop wordt er soms 10 keer gevraagd om geld, ballen en snoepjes. Ze zijn soms vreselijk brutaal. Gisteren ben ik met Franco boodschappen gaan doen en moesten er wat spullen uit de achterbak op de voorbank geladen worden. Voordat je het in de gaten hebt staat er een hele school met kinderen om de auto heen. Ik deed de achterbak en de deur open, om de spullen over te laden en toen ik bij de deur stond hadden een paar kinderen al blikjes drank uit de achterbak gehaald. Terwijl ik die afpakte zat er alweer een ander kind op de achterbank. Soms raak je hier vreselijk geirriteerd van. Niet alleen ik maar ook Alexander en de meisjes van Go for Africa worden soms boos om dit gedrag. Veel ouders kijken niet naar hun kinderen om en er wordt ze niets geleerd. Als we met een jeep door Tanji rijden hangen er 10 kinderen aan de auto. Ze gebruiken auto's soms als schoolborden en schrijven erop met stenen. Vaak hebben ze echt geen benul van de waarde van dingen.

Er zijn echter ook hele lieve kinderen die wel opgevoed worden. Gisteravond is er een klein meisje van een jaar of 3 uit Yakaba aangekomen. De moeder van Alhagie en Franco zorgt voor dit kindje en hun moeder
is al een week of 4 bij ons in huis. Het kindje was in Yakaba bij familie achter gebleven, en heeft gisteren haar beentje verbrand door kokend water. Ze moest met haar brandwonden naar het ziekenhuis. Er zit nu verband om haar beentje en ze heeft medicijnen gekregen. Vandaag moet het verband vervangen worden, maar het wondvocht en bloed is opgedroogd in het verband, dus ik denk dat dat een pijnlijke situatie wordt. Vanmiddag zijn Christel en ik met haar naar de medische post in Tanji geweest, maar het was te druk en we moeten vanavond terug komen. Ook de kinderen van onze buren en van Bolong zijn allemaal erg lief en wel goed opgevoed. De jongste dochtertje van Bolong wil met Alexander trouwen zegt ze. Ze zegt dat ze verliefd op hem is. Het meisje is ook een jaar of 3 oud, schattig he!

Dit waren wel weer de belangrijkste gebeurtenissen van deze week en hoop jullie volgende week weer opnieuw te voorzien van info. Oh, ja gisteren geboekt voor de terug reis. 9 April komen we naar huis, dus Sebas ik kan niet bij je verjaardag zijn. Jammer, maar dat maken we wel goed als ik thuis kom. Kom je gezellig bij ons taart eten en bijkletsen het eerste weekend, oke!

Ik moet deze keer even iets van me afschrijven! Go for Africa is zondagavond gearriveerd op Kairoh Garden. Rond twee uur in de middag kreeg ik een telefoontje dat ze stonden te wachten in Barra om met de boot mee te kunnen en dat ze 2 uur later zouden arriveren. Uiteindelijk werd dat 1 uur in de nacht voordat iedereen over was. Op Kairoh Garden was een buffet en een optreden georganiseerd om de gasten welkom te heten. Daarna begonnen de problemen. Een aantal jongens wilden niet slapen op de plaatsen waar ze waren ingedeeld, 5 van hen wilden mee naar ons huis gaan kijken of het hun daar beviel dus vroegen ze mij om mee te lopen. Ik vertelde hen dat alles was ingedeeld en dat ze zomaar niet konden veranderen, maar ze vonden dat dat wel moest kunnen. Na het bekijken van ons huis struinden ze weer de deur uit. Ik ben gaan slapen want het was al 3 uur in de nacht.
De volgende morgen begonnen de problemen pas echt goed. De 10 personen die bij Franco zouden slapen zaten bij ons op de compound omdat ze niet bij Franco wilden verblijven. Ze wilden niet met zijn 2en in een groot twee persoons bed, ze vonden het geen sfeer hebben en ze waren het niet eens met de water voorziening (geen stromend water). Ze kwamen allemaal in ons huis douchen.
Franco vond dat ze dan maar met Jan moesten praten, dus kwam Franco met hen naar onze compound waar Jan verblijft. Later is Jan met Franco en de jongens naar Franco's compound gegaan om daar te praten. Later kwam Jan terug en ik vroeg hoe het verlopen was. Hij zei dat alles was opgelost.
Franco zou extra matrassen bij kopen. De bedden die er stonden zouden uit de kamers worden gezet (Franco heeft hier 100,-- euro per stuk in geinvesteerd) Ze wilden liever op matrassen op de grond slapen. Jan zou Franco 300,-- euro lenen om een watervoorziening te treffen en een tijdelijke douche voor 2 weken. Alleen deze tijdelijke douche koste al meer dan 200,-- euro.
In een week tijd zou Franco alle kamers kunnen voorzien van stromend water maar daar wilden de studenten niet op wachten. Dus moet hij meer dan 200,-- euro investeren voor iets tijdelijks. Dat is hier echt zonde van het geld. Mocht Franco de watervoorziening niet af hebben binnen 2 weken dan zou hij alle studenten onderbrengen op andere plaatsen. Toen hij dit vertelde werd ik zo boos op Jan. Ik had dus ook al gelijk onenigheid met hem. Ik vind het gewoon geen manier van doen om te verwachten dat voor de 5000,-- euro die hij aan Franco gegeven heeft alle voorzieningen aanwezig zijn. Het is gewoon te weinig geld. Ook hier zijn de bouwmaterialen duur. Jan vond dat het Franco zijn verantwoordelijkheid was omdat hij accoord is gegaan met het bedrag destijds. Ik heb toen ik het hoorde afgelopen najaar 2 nachten van wakker gelegen omdat ik wist dat de verwachtingen die Jan had niet te verwezelijken waren voor dit bedrag. Nu blijkt dat dus en schuift Jan zijn verantwoordelijkheid af op Franco. Dit maakt me erg boos.
Later op de dag werd het nog erger. Franco had aan de meisjes die bij ons logeren gevraagd of hij hun auto mocht gebruiken om benzine te halen op het strand. De rit daar naar toe ontmoeten ze Jan. Een van de meisjes zat met Franco in de auto en Jan vertelde haar dat ze niet haar auto zomaar moest uitlenen aan anderen omdat ze niet te vertrouwen waren. Omdat Franco redelijk Nederlands kan verstaan had hij het ook gehoord. Het meisje was door de opmerking van Jan ook erg gefrustreerd en kwam met dit verhaal naar mij toe. Ze kon niet geloven hoe Jan dit kon zeggen. De meiden kennen Franco nu al drie weken en ze weten hoe eerlijk en hoe goed hij is voor iedereen. Ook heeft Franco vorige week iemand aangenomen om voor de gasten te koken. Nu lieten de studenten weten dat ze voorlopig niet bij Franco willen eten omdat ze zelf nog genoeg eten in de auto hebben. Dat houdt in dat Franco diegene die hij heeft aangenomen moet betalen en geen inkomsten heeft. De meisjes waren door alle gebeurtenissen allemaal erg geraakt. Gisteravond riepen ze mij bij hun op de kamer en ze hadden zo te doen met Franco. Ze vertelden mij dat ze besloten hadden om een deel van hun sponsorgeld aan Franco te geven om hem te helpen. Toen schoot ik vol. Ik vond het zo ontzettend lief van hen. Ik weet hoe hard Franco werkt en hoe graag hij wil dat iedereen het naar zijn zin heeft en dan deze teleurstelling. Wat fijn dat er ook nog mensen zijn die het goed met Franco voor hebben.
Toen ik even kans heb om Alhagie te spreken, die ik al een week praktisch niet meer heb gezien vanwege drukte i.v.m. Go for Africa, vertelde ik hem over de teleurstelling voor Franco. Hij was hierdoor erg geraakt en wilde die avond naar Franco gaan om met hem te praten. Wij besloten met zijn allen mee te gaan en tegelijkertijd Franco te verassen met het sponsorgeld.
Toen we allemaal rond het kampvuur zaten, Alhagie, Franco, Jan, de meisjes, ik, een aantal jongens die nu ook bij ons logeren en een aantal jongens/mannen die bij Franco logeren (van de 10 wilden er 2 leraren perse niet daar blijven) stond Alhagie op en vertelde iedereen het verhaal over zijn leven, hoe hij heeft geworsteld om vooruit te komen en hoe hij en Franco hun best hebben gedaan om dit mogelijk te maken. Dat iedereen hetzelfde is, ook al is er verschil in huidskleur, cultuur, het land of de plaats waar je woont. Iedereen is in wezen hetzelfde en we moeten samenwerken met elkaar. Dat ze niet hier zijn om vakantie te vieren, maar om ervaring op te doen in sociale contacten en het uitwisselen van kennis. Dat ze moeten leren delen met de mensen hier en dat ze open moeten staan voor deze cultuur. Het was prachtig. Iedereen was erg geraakt door de manier hoe hij dit aanpakte. Een van de jongens moest zelfs huilen en schaamde zich over zijn gedrag. Anderen waren stil en lieten de woorden op zichzelf inwerken.
Hierna heb ik Franco gevraagd om even tijd voor ons te maken en vertelden de meisjes dat ze hem wilden helpen met wat sponsorgeld. Hij wilde het natuurlijk eerst niet aannemen maar uiteindelijk was hij er erg blij mee.
Vanmorgen had ik gelijk weer irritaties t.o.v. Jan, en weet niet hoe lang ik het volhoudt met hem in 1 huis, maar we zullen wel zien. Ik probeer me zoveel mogelijk bezig te houden met het Jongerenproject en de dagelijkse dingen die moeten gebeuren, zoals het doen van de boodschappen voor de gasten, en het schoonmaken van het huis, zodat Amiata die voor ons kookt een beetje ontlast wordt. Verder zijn we nog steeds bezig met alle documenten die we nodig hebben voor het National Trainings Autority en probeer ik de meisjes en de jongesn die in ons huis logeren tot steun te zijn. Vanmorgen nog met de moeder van Alhagie naar de medische post geweest want ze loopt al drie weken rond met kiespijn, waarschijnlijk een ontsteking. Ze heeft nu antibiotica gekregen en ik hoop dat het haar helpt.
Ook passeerden we vanmorgen de container van Go for Africa die uitgeladen werd, en dan zie ik daar iedereen van Go for Africa bij elkaar. Dan zie ik ook dat de mentaliteit van de meeste Nederlanders zo anders is als van de mensen hier. Vanmorgen was ik even alleen op mijn kamer en ik schaam me soms dat ik in een land woon en bij mensen hoor die deze mentaliteit hebben. Het was zo fijn hier om samen te zijn met de Gambianen, ook toen de meisjes uit Nederland in ons huis kwamen was het erg gezellig. Ze zijn erg sociaal, vriendelijk, behulpzaam en meevoelend. Wat zijn de meeste mensen hier anders, vriendelijker, zachter, behulpzamer, geduldiger, socialer, zuiverder, en back to the basic. Ik ben zo dankbaar dat ik de Gambianen en hun cultuur heb mogen leren kennen.
Dit moest ik even kwijt!!!

Eindelijk weer even tijd voor een berichtje! Op het moment is het erg druk voor ons hier.
Alhagie is voor een week naar Mauretanie om daar de teams van Go for Africa op te halen. Gisteren een telefoontje gehad dat hij de teams ontmoet heeft aan de grens, alleen staat hij met een kapotte auto die vandaag gerepareerd moet worden. Het plan is dat ze zondag aankomen in Tanji.
De voorbereidingen op onze compound zijn in volle gang. Het restaurant wat gebouwd wordt moet af zijn voor zondag en de kamers moeten worden schoon gemaakt om de nieuwe gasten van Go for Africa te ontvangen. Amiatia die voor ons kookt is voor 2 dagen naar Senegal en alle verantwoordelijkheid voor het schoonmaken van het huis en de zorg voor het eten voor de gasten die er nu al zijn (5) komen nu op mij neer. Verder is het jongerenproject sinds vorige week woensdag open en nu komen mensen langzaam aan binnen gedruppeld. Sinds maandag hebben we internet en gisteren was al best een drukke dag. Vanmorgen stonden er al mensen aan de duer voor dat het centrum open was.
We komen ook tot de conclusie dat er toch meer interesse is voor de middag en de avond uren. We zijn vorige week gestart met de openingstijden van 8.00 tot 17.00 uur. Gisteren hebben we besloten om nu open te gaan van 10.00 tot 20.00 uur. Ami, die de computerruimte runt is gisteren hier geweest van 8.00 uur tot 22.00 uur, vanwege de internet bezoekers. Ik vind dat te lang voor haar, ze heeft ook nog een baby om voor te zorgen,dus mag ze nu s'morgens later beginnen. Alexander vindt het hier ook erg leuk volgens mij. s'Morgens staat hij om 7 uur al op om op tijd met Ami in de computerruimte te kunnen zijn. Ik vindt het wel knap wat ze samen voor elkaar hebben gekregen. De computers werken allemaal nu,op een na waarvan de harde schijf stuk is, en we hebben internet op 2 computers nu. Alexander is vandaag uit aan het vogelen of we nog meer computers op internet kunnen krijgen.
Af en toe moeten we de staf wat bij sturen. Alfinseni onze watchmen nodigde s'nachts hier mensen uit om met hem Ataja (groene thee) te drinken en Bob,onze barkeeper, maakte er gisteren ook een gezelligheid clubje van. Dat houdt in dat een paar jongens die hier de hele dag op straat hangen, canabis gebruiken en verder niets doen,nu in de hal komen hangen samen met Bob.Ik vond dat niet goed omdat het er nu 2 zijn, volgende week misschien 5 en over een paar weken hangt de hele jeugd van Tanji hier binnen.Franco heeft met Bob en Alfiseni besproken dat dat dus niet de bedoeling is.

Gisteren ben ik de hele middag op stap geweest, samen met Abdulai, een bouwvakker die veel gedaan heeft op het centrum, Mohammed, onze administrateur en Alexandra, een meisje wat bij ons logeert en voor 2 maanden vrijwilligers werk doet hier, om het centrum te promoten bij scholen in de buurt. Deze mensen zijn allemaal erg enthousiast over wat we hier doen en bereid om heel wat energie te stoppen in promotie van het centrum. We hebben een aantal scholen bezocht en flyers uitgedeeld en in de buurt zijn posters opgehangen. We willen ook voor de radio wat promotie gaan maken, maar tot nu toe hebben we nog geen tijd gehad om naar Gunjur te rijden voor een radio programma.

Verder hebben we deze week een dierenweek. Afgelopen zondag kwamen er 2 mannen naar onze compound met een papegaaitje.Ze vroegen mij of ik het papegaaitje wilde kopen. Ik vroeg hen waar ze het vandaan hadden. Een van hen bleek een jager te zijn. Hij ving vogels in het bos en verkocht de dieren. Ik had hier natuurlijk helemaal geen goed gevoel bij en vroegmeaf hoe dit aan te pakken.Omdat mensen hier nogal gevoelig zijn voor religie en God heb ik het als volgt aangepakt. Ik vertelde hen dat ook vogels door God zijn geschapen in vrijheid, zoals wij als mensen. Wie zijn wij dan om vogels te vangen,ze in een kooi te stoppen en ze hun vrijheid af te nemen. Ik vertelde hun dat ik begreep dat ze ook ergens hun geld mee moesten verdienen maar dat ze beter een andere manier konden zoeken om dat te doen. Ze vonden eigenlijk wel dat ik gelijk had en ze vroegen toen of ik de vogel wilde kopen voor 100 dalasi en hem dan vrij te laten.
Ik heb dat geweigerd en ze wilde toen op Alhagie wachten. Gelijk op dat moment belde Alhagie mij dat hij onderweg was met de IG Police (gelijk aan de MEin Nederland) naar ons huis. Ik vertelde dat aan de mannen en ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen.

Twee dagen gelden belde Alexander mij terwijl ik in Serekunda was, dat hij een jong poesje had gevonden en niet wist wat hij ermee aan moest.Ik zei hem het ook niet te weten en hij heeft het later weer terug gezet op straat. s'Middags liep ik naar de compound waar de container van Go for Africa staat, omdat de andere container daar aan gekomen was en vond ik ook een klein poesje op de straat. Dit poesje was er erg slecht aan toe en ik heb het naar huis gebracht. Kawsu vertelde mij dat mensen de poesjes vaak ergens neer zetten om ervan af te zijn. De meisjes die in ons huis logeren hadden allemaal erg te doen met het poesje en vroegen zich af wat we konden doen. Ik zei hen dat we het hier niet konden houden en ben naar de buren gelopen,waar een paar kinderen zijn, die misschien voor het poesje konden zorgen. Alleen nu zien we dat de buren er helemaal niets van snappen. Ze stoppen het poesje de hele dag in een donkere schuur waar geen dag licht in kan, in een doos. Wij moeten elke dag 3 keer het poesje gaan voeren. Gisteren hadden we zo'n medelijden met het poesje dat we het maar weer naar ons huis hebben gehaald om hem te bevrijden uit de donkere schuur. Hij drinkt nu melk en eet wat vis. Hij ziet er na 2 dagen al veel beter uit. Christel, een van de meisjesvond kort nadat ik het poesje had gevonden ook nog een poesje. Dit is bij Bolong onder gebracht. Hier wordt door de oudste meisjes die daar wonen redelijk goed voor gezorgd. Drie keer per dag gaan we om de beurt de poesjes opzoeken om ze eten te geven. Hopelijk zijn ze tegen de tijd dat we hier moeten vertrekken in staat om voor zichzelf te zorgen.

Elke dag hier is een verassing. Plannen kun je hier dan ook niets want elke dag dat ik wat plan om te doen komt er niets van terecht en veranderen de plannen weer. De tijd gaat hier razend snel. Over een week of 5 moeten we alweer naar huis, maar van mij mag het nog wel een half jaar duren. Ik voel me hier meer thuis dan in Nederland met alle verplichtingen, structuren en regels Ook al is het hier een politiestaat en is er veel controle door politie en leger, toch vindt ik hier veel meer vrijheid. Ik denk dat het ook erg moeilijk zal worden voor mij en Alexander om afscheid te nemen van alle lieve mensen die we hier hebben leren kennen.Als ik hier op straat loop wordt ik steeds aangesproken en veel mensen kennen ons nu bij naam en worden we steeds geroepen.Het is hier niet mogelijk om regelrecht naar huis te lopen vanuit het centrum. Onderweg worden we steeds opgehouden door mensen die we kennen en die willen weten hoe het met ons gaat.

Ik ga nu naar huis want ook daar moet nog veel gebeuren voordat de teams van Go for Africa ontvangen kunnen worden. Tot volgende keer!!!!

Zojuist hebben we Sebastiaan, Jop, Toon en Nellie weer naar het vliegveld gebracht.
Het was erg fijn om hun hier in Gambia op bezoek te hebben en de dingen te kunnen delen waar we mee bezig zijn. Jammer dat ze weer naar huis moesten. Alexander en ik blijven nog een week of 6 a 7 zodat we het jongerenproject mee op kunnen starten. Er moet nog een hoop gebeuren op administratief gebied.

De opening afgelopen zondag was overweldigend. Zoveel mensen zijn langs geweest tijdens het programma. Moeilijk te zeggen hoeveel, maar ik schat toch wel een paar duizend. Voor ons was het erg druk. Zeker voor Franco, Alhagie, de staf, the sisters, Seydekan en zijn groep mensen en iedereen die zich hebben ingezet om van deze dag een succes te maken. Ook GRTS de landelijke televisieploeg was aanwezig voor opnames. Ik moest een intervieuw geven voor de camera. Voor de bezoekers was het dan ook een geweldig succes. Voor ons was het vooral veel problemen oplossen. Het programma begon al anderhalf uur later dan gepland en net toen het donker begon te worden en het gebouw officieel geopend zou worden viel de stroom uit. Dat hield in dat de sprekers niet meer te verstaan waren en dat het gebouw donker werd. Gauw thuis een generator gehaald, maar die had niet voldoende power om daar de hele boel weer aan de gang te krijgen. Dan maar wachten tot dat de elektriciteit weer werkte.
Gelukkig duurde dit niet al te lang en kon het programma weer verder gaan.
Later op de avond na even een time out genomen te hebben kwamen we terug en hoorde ik dat onze hoofdact, Jeliba Kuyateh, nog niet op was komen dagen. Het was op dat moment 9 uur in de avond en om 10 uur zou hij moeten optreden. Onze DJ, Alu B heeft al de tijd op moeten vullen om de mensen bezig te houden. Ondertussen wisten we niet of we wel of niet kaartjes moesten gaan verkopen. Na enige tijd hebben we het er toch maar op gewaagd om te starten met de verkoop van de kaartjes want mensen kwamen van ver en wilden kaartjes kopen. Alleen de kaartjes waren dachten we meegenomen door Mohammed, onze administrateur, die weg was gegaan. Dus geen kaartjes. Na een half uur wisten we waar de kaartjes waren terwijl er al rijen mensen aan de poort stonden. Tegen 12 uur kwam dan eindelijk Jeliba opdagen, maar zijn apperatuur moest allemaal nog geinstalleerd worden. Het was 1.00 uur in de nacht voordat hij begon te spelen. Niemand die zich hier druk over maakt. Dat is allemaal normaal hier.
Het is wel apart om te zien hoe mooi de vrouwen hier gekleed zijn tijdens zo'n programma en hoe vrolijk ze dansen. Een galabal in Nederland kan hier niet aan tippen. Ze besteden hier heel veel aandacht aan hun uiterlijk. Wij hadden ook allemaal kleding laten maken bij een naaiatelier zodat we allemaal dezelfde kleding droegen. Ons avondtenu zag er ook erg mooi uit. Ons middagtenu was iets minder mooi en de stof leek van plastic, dit zat niet lekker onder de hete zon.
Om 4.00 uur was het programma afgelopen en moesten er nog mensen naar Serekunda worden gebracht. Ik vond het niet meer verantwoord dat Alhagie dit zou doen omdat hij van vermoeidheid bijna niet meer op zijn benen kon staan. Ik ben toen samen met Franco met 2 auto's mensen weg gaan brengen, want midden in de nacht kunnen ze anders niet meer thuis komen. Toen de zon al opkwam kwam ik thuis. Ook Alexander was net thuis omdat hij ook mensen naar huis had gebracht maar dan dichter bij huis.
Eindelijk konden we na een vermoeiende, maar succesvolle dag ons bedje weer opzoeken.

De volgende dag kwamen we pas laat uit bed en Alhagi was nog steeds bekaf. Hij verkoos het om in een bijgebouw waar Ceeney slaapt te gaan rusten omdat er elke paar minuten mensen komen die hem willen spreken. Ik vertelde tegen iedereen dat Alhagie vandaag met rust gelaten wilde worden. Ook tegen de 2 damens die al een aantal dagen bij ons in huis logeerden om bij het programma te kunnen zijn. Een van hun zou in de computerruimte komen werken, de andere is betrokken bij Go for Africa.
Maar dat liep echter fout af die dag. Al een paar weken geleden heb ik Alhagie en Franco gezegd dat ik geen geod gevoel had bij hen, maar wist niet precies waardoor. Ik had gewoon geen goed gevoel bij deze 2 dames. Nu ze hier een paar dagen in huis waren is het me in elk geval veel duidelijker geworden. Ze kwamen afgelopen zaterdag, eten gratis mee en slapen gratis in huis. Dit is op zich nog niet zo erg, maar als we dan later horen van Amiata, de jongedame die sinds een paar weken voor ons kookt, dat ze 10 eieren klaar maken voor 2 personen en dan zeggen dat het niets uitmaakt omdat dat toch betaald wordt door de blanken en als Aminiata aan ze vraagt om hun schoenen in huis uit willen doen omdat iedereen dat doet en ze dan tegen haar zeggen dat ze hier niets te zeggen heeft omdat het haar huis niet is, dat gaat me te ver. Verder lopen ze regelmatig door het huis in alleen maar een handdoekje, willen ze gebruik maken van mijn kamer om in de spiegel te kunnen kijken. Bieden ze aan om te koken voor de opening en vragen 5000 dalasi teveel voor de benodigdheden zodat we iemand anders gevraagd hebben om te koken. Zeggen tegen mij dat ze willen wachten totdat Alhagie wakker is omdat ze hem moeten spreken en degene die voor ons zou gaan werken gaat dan stiekum naar Alhagie's kamer om hem wakker te maken. Ik zag het gebeuren en ben haar achterna gegaan. Ik was zo boos op haar dat ik haar aan haar arm uit de kamer heb getrokken. Ik schreewde tegen haar dat ik het echt niet meer leuk vond. Ze hebben hun spullen gepakt en zijn naar het huis van Ami gelopen.
Ik trilde als een rietje van boosheid. Een paar jongens op de compound zeiden, Petra cool down please! Ik wordt ook niet gauw boos maar deze dames gingen echt te ver en gelukkig stond iedereen achter mij en gaven ze me groot gelijk.
Later toen we weg waren bleken ze voor de poort te hebben staan huilen. Alhagie is opgestaan en heeft met ze gepraat. Hij zei ook tegen hen, als Petra boos wordt is het niet voor niets. Nu twee dagen later hebben we niets meer van hen gehoord. Ze zou vandaag in het Youth and Community Centre moeten beginnen, maar vond dat Alhagie haar eerst een onkostenvergoeding moest betalen van 2000 dalasi omdat ze haar werk bij de andere werkgever moest opzeggen. Natuurlijk is dit niet gebeurd want dit is idioot.

Verder is alles oke, het jongerenproject is vandaag open gegaan en de stafleden waarmee we nu werken zijn allemaal erg gemotiveerd en we hopen dat het in de toekomst een succes zal worden.

Tot volgende keer maar weer!

Daar ben ik weer! 3 Weken lang flink verkouden geweest waarschijnlijk van de stof en de tocht hier waar we elke dag mee te maken hebben. Nu is het bijna over en heb ik een plekej in het internetcafe zonder dat ik in de tocht zit.
Ondertussen zijn Toon, Nellie, Sebastiaan en Jop hier vorige week aangekomen. We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de opening van het jongerenproject voor a.s. zondag. Er moet veel geregeld worden voordat het zover is. De uitnodiging zijn nu weg. Dit had heel wat in omdat degene die de uitnodigingen zou afdrukken zich niet aan de afspraken hield die gemaakt waren. Elke dag beloofde hij dat alles klaar was en elke dag was het weer niet gedaan. 3 Weken zijn we met die jongn aan het onderhandelen geweest en uitindelijk heeft Alhagie nog enkele honderden uitnodigingen moeten copieeren omdat we niet kregen wat we gevraagd hadden terwijl alles al betaald was. Dus dubbele kosten. Verder wil de hele staf samen met ons dezelfde kleren dragen voor zondag. Vorige week vrijdag zijn we naar een naaiatelier geweest in Serekunda en hebben ze ons opgemeten om de kleding voor ons te maken. Er moeten stoelen besteld worden, want de president en de minister van educatie is uitgenodigd (of ze komen moeten we nog afwachten!!) en er is eten besteld voor mensen die van ver komen. A.s. zaterdag gaan we met een team van zo'n 20 mensen de hele boel schoonmaken op het project.

Afgelopen zondag zijn we voor een paar dagen naar Kuntaur(Yakaba) gegaan om de school te bezoeken die we uitgebreid en opgeknapt hebben. Maandag werden we door alle leerlingen ingehaald, wat een hele happening was en daarna hadden we een gesprek met het schoolbestuur in aanwezigheid van de leerlingen. Iedereen was heel dankbaar voor wat we gedaan hadden. Ze vertelden ook dat we op het juiste moment gekomen waren met hulp omdat de school ophield te bestaan omdat er geen sponsoring was. Nu is er veel verbeterd op school. Er is water, toiletten, een omheining, een kantoor en opslagruimte voor de schoolmaterialen die we gestuurd hebben en een keukentje waar gekookt kan worden voor de kinderen. Ook komen er voor alle klassen binnen een aantal weken meubeltjes,zodat de kinderen kunnen zitten.
Een paar punten waar nog aandacht aan besteed moet worden is reparatie van de vloeren in de klassen, het schilderen van de deuren en ramen en beveiliging voor de waterput zodat er geen kinderen in kunnen vallen.
Nadien hebben we stickers en ansichtkaarten uit Nederland uitgedeeld waar de kinderen heel blij mee waren. Wij kunnen het ons haast niet voorstellen dat kinderen blij kunnen zijn met een ansichtkaart, maar de kinderen hier zien zoiets nooit. Een jongetje zei tegen mij dat ik hem die dag zo gelukkig had gemaakt met hetgene wat hij gekregen had.

Dinsdag zijn we naar Koho Sosse in Senegal gegaan om schoolspullen te brengen voor de twee klassige school daar. Ook hier waren ze erg blij. We werden ontvangen door het dorpscomite
in een hut van leem en stro en het hele dorp kwam ons begroeten. Er komen weinig of geen blanken in dit dorp dus dat wij er waren was voor hun een hele happening.
Dit dorp en vele identieke dorpen in Senegal zijn erg bijzonder. De hutten en de hele omgeving is gemaakt van natuurlijke materialen en iedereen leeft van de natuur en alles wat het brengt. Het zijn ook hele mooie dorpen om te zien. Veel nomaden trekken rond in de omgeving en s'avonds zie je vaak lichtjes in de omgeving op plekken waar nomaden overnachten met hun kuddes. Er was ook een waterbron ongeveer 1 km buiten het dorp die 160 jaar geleden ontdekt is door een koe. De eigenaar van de koe was elke avond zijn koe een tijdje kwijt en op een gegeven moment is hij zijn koe gevolgd en kwam uit bij een waterbron. Nu staat de bron in het droge seizoen leeg maar in het regenseizoen staat er water in. Het is een hele diepe kuil, erg gevaarlijk om dichtbij te komen, maar er groeit een prachtige boom in en de wortels hiervan reiken meters naar beneden. Ook leven er kaaimannen in de kuil.
Kortom een prachtige dag in gezelschap van hele bijzondere mensen en prachtige cultuur. In die zin is het jammer dat deze cultuur langzaam aan verloren gaat omdat velen van hen naar de stad trekken om daar een (beter?)leven op te bouwen.

Woensdag zijn we weer terug gereden naar Tanji. We hadden geluk dit keer met de oversteek van de boot van Barra naar Banjul. Op de heen weg hoefden we maar 10 minuten te wachten en op de terug weg een half uur. Soms wachten mensen uren voordat ze de kans hebben om met de boot mee te kunnen. Om 12 uur in de middag waren we alweer thuis in Tanji, waar ondertussen 4 meisjes vanuit Nederland aangekomen waren om hun stages te doen onder begeleding van Go for Africa. Zij logeren ook in ons huis.
De anderen van Go for Africa zijn nu onderweg met auto's en komen over twee en een halve week aan.
Later in de middag kwamen er ook nog 2 andere dames bij ons op gesprek die voor 3 maanden vrijwilligers werk willen doen in het Jongerenproject als activiteitenbegeleidsters. Zij kunnen de staf die we aangenomen hebben met het opzetten van een dagelijks programma voor de culturele ruimte. Zondag komen ze ook naar de opening om kennis te maken met het
project.

De avond werd afgesloten met een optreden van een spektaculaire djembe groep op Kairoh Garden. Eeen par van de jongens die in de groep spelen wonen op Kairoh Garden (Balla en Modu). Ze zijn echt heel goed, en wat een energie en vreugde stralen ze uit. Een van de jongens vroeg mij om te komen dansen en probeerde mij enkele Afrikaanse danspassen bij te brengen. Leuk was dat! Ook Sebas, Alexander, Jop en Nellie dansten mee. Kortom een prachtige avond en een geweldig optreden.

Volgende keer hoop ik te kunnen vertellen over de opening. Het zal wel een vermoeiende dag worden maar ook heel spannend allemaal.

Dit keer een kort berichtje van Alexander.
Moeders is vandaag thuis gebleven met een verkoudheid, omdat morgen Sebastiaan en Toon en Nellie arriveren wilde ze even een dagje thuisblijven, maar verder gaat het goed met haar. Ze heeft me gevraagt even een berichtje te plaatsen.

We zijn de laatste paar dagen bezig geweest met het regelen van vanalles voor onder andere het internet cafe en NTA, en afgelopen Zaterdag is er een man (Sander) van Nice Gambia langsgekomen op het jongerencentrum om het een en ander aan te sluiten. Waarschijnlijk ga ik vanmiddag met Amie even het resterende werk doen zodat het grootste gedeelte klaar is voor Sebastiaan, Jop en Toon en Nellie arriveren. We hebben er heel veel zin in dat er wat versterking uit Nederland komt, en het word vast en zeker gezellig.

Verder houd ik het bericht even kort want ik meot nog een aantal emails sturen in naam van moeders en ik heb begrepen dat er iemand (een bekende van Alhagie) op me staat te wachten buiten voor een lift terug naar Tanji.

Groetjes van Petra en Alexander.

Amie en Alexander zijn voortaan flink gewaagd aan elkaar. Amie lacht de hele dag om Alexander's slungelige gedrag. Vanmorgen struikelde Alexander over een drempel en viel bijna languit in het zand. Nog geen minuut later struikelde een klein jongetje over Alexander zijn grote voeten en viel ook bijna languit. Amie ligt dan helemaal dubbel. We zijn nu bezig om haar aan te melden als trainer voor een basis cursus computer bij het National Trainings Institute. We hopen dat dat lukt anders mogen we geen trainingen geven. Ze heeft veel certifcaten en diploma's op het gebied van computer en het is een vlotte dame die van veel dingen goed op de hoogte is.

Alhagie is een paar kamers voor mensen die bij hem wonen en een restaurant aan het bijbouwen. Nu zag ik gisteren vanuit mijn badkamerraam dat er iemand in 1 van de kamers had staan plassen, dus ik vertelde s'avonds wat ik had gezien en ik was verwonderd over wie nu zoiets doet. Schijnbaar kwam het nogal komisch over want iedereen moest lachen. Vanmorgen kwam ik op het idee om op een A4 blaadje een tekening te maken met verboden te plassen (schrijven werkt hier niet, want bijna niemand kan lezen) Alexander en ik dat blaadje opgehangen bij het bewuste kamertje.
Even later zat Alfiseni (tweelingbroer van Alasana) tegen de muur aangehurkt en hij zag de tekening hangen. Hij keek eens rond, keek er nog een keer na en stond toen op. Liep naar de tekening toe bekeek hem eens goed en keek weer eens rond.
Hij begreep niet waar de tekening vandaan kwam. Alleen Ceenay wist gelijk wie de tekening gemaakt had, want die had het hele verhaal gisteren gehoord.

Mensen komen met allerlei problemen naar ons toe. De man die we aan gaan nemen als watchman kwam zondagmorgen en vertelde dat zijn vrouw hem wilde verlaten. Ik heb een tijdje met hem gesproken en hem geadviseerd om met Alhagie te komen praten samen met zijn vrouw, psychiaters bestaan hier nu eenmaal niet, dus helpen mensen elkaar ook op deze manier. Vanmorgen was hij er met zijn vrouw en twee van zijn kinderen waarvan er eentje erg ziek was. Ze hebben twee uur met Alhagie en Franco gesproken. Vanmiddag zag ik de man weer en hij vertelde dat de lucht was opgeklaard en dat hij weer verder kon.

Gisterenmorgen zijn we met Franco naar een paar ziekenhuizen gereden om te vragen of er een mogelijkheid is voor plastische chirurgie in Gambia. Een gehandicapte jongeman van 30 jaar oud die bij Bolong, onze timmerman, woont is toen hij klein was uit een brandend huis kunnen komen, maar er is nog duidelijk te zien dat hij zeer ernstig verbrand is geweest. Ook mentaal is hij niet helemaal in orde. Voorheen werkte hij heel hard maar sinds een paar jaar groeit er wild vlees in zijn kuit. Dat houdt in dat hij bijna niet meer kan lopen en zijn kuit is helemaal ingescheurd wat veel pijn veroorzaakt. Hij kan niet veel meer doen vanwege de pijn bij het lopen. Nu zou er een deel van zijn kuit weggenomen moeten worden om hem het lopen weer mogelijk te maken, maar jammer genoeg is er hier in Gambia geen plastisch chirurg te vinden. Hiervoor zouden we naar Dakar moeten. Bolong gaat nu via iemand info proberen te krijgen wat de mogelijkheden zijn in Dakar. Mocht dit te kostbaar zijn of mochten we geen mogeljkheden zien dan denk ik eraan om iets te doen voor deze jongen zodat hij niet nog eens 30 jaar op een stoel moet blijven zitten. Met dit iets bedoel ik om b.v. een klein kaarsenmakerijtje op te zetten zodat hij die ook kan verkopen op zijn eigen compound. Kaarsen worden hier veel gebruikt door mensen want misschien wel 85% van de mensen in Tanji hebben niet eens elektriciteit en branden s'avonds kaarsen.

Morgen zijn de uitnodigingen klaar voor de opening van het jongerenproject klaar en kunnen we ze gaan verspreiden. Dat worden er 1500 en een postbode bestaat hier niet dus moeten we dat allemaal zelf doen. Dus komende week kunnen jullie wel raden wat we aan het doen zijn!!!

Tot volgende keer!