Dagelijks leven

Soms is het wel lekker om het e.e.a. hier op te schrijven en kan ik daardoor wat van me afschrijven. Vandaag even iets over het dagelijks leven.

Zoals ik al liet weten hebben we twee jonge dames bij ons werken. Houwa, een Fula meisje uit een huttendorpje in het binnenland, die schoon maakt en Adama uit Kafountine die een kook opleiding heeft gedaan aan de Satang Jabang School.Het zijn erg aardige meiden en doen goed hun best. Houwa was nog nooit aan de westkust van Gambia geweest en alles is nieuw voor haar. Vorige week heb ik hen meegenomen om boodschappen te doen en ze betrad voor het eerst een supermarkt. Ik vroeg haar wat ze ervan vond en haar antwoord was: ´Je kan hier alles kopen´!
Afgelopen week wilde ik een kop Cup a Soup maken, maar dat kan heel wat voeten in de aarde hebben.
Terwijl ik water wil koken kom ik erachter dat er geen water uit de kraan komt, dus moet eerst de generator worden opgestart om water te pompen. Nadat ik Alhagie Bah gezocht heb om de generator op te starten lukt dat niet omdat het touw eraf ligt. Even later komt Franco gelukkig langs die het touw weer bevestigd. Oke, de generator kan nu draaien. Als ik naar de keuken loop om het gasfornuis aan te maken, is er geen lucifer te vinden. Dus eerst maar even naar de winkel van Kairoh Garden om lucifers te kopen. Een uur verder met een knorrende maag maar gauw even wat water gekookt voor mijn soep wat nu natuurlijk twee keer zo lekker smaakt.

Gisteren wilde ik met Franco op bezoek bij Henny en Pieter Goedhart in Bakau van Stichting Geef Gambia Toekomst. Net voordat we Tanji uit rijden zit er geen benzine meer in de auto. Gelukkig staan we maar een paar honderd meter van de benzine pomp en terwijl ik op een stoepje wacht gaat Franco met een taxi richting benzine pomp om wat benzine te halen. Als hij terug komt met een jerrycan stopt hij de uitgang van een plastic fles in de benzinetank. Dan zoekt hij een tak die het klepje open moet houden zodat de benzine via de plastic fles feilloos naar de tank loopt.
Na een paar start pogingen slaat de auto aan en kunnen we verder.

Vandaag wil ik met Franco naar de kippenboerderij gaan kijken gelegen tussen Alhagie´s en Franco´s compound. Een paar honderd meter verderop gaat de auto van Franco raar doen en moeten we stoppen. Het blijkt dat de verbinding van het linkervoorwiel met de carrosserie los is.
Levensgevaarlijk natuurlijk als je met flinke snelheid rijdt. Gelukkig deden we het op de zandweg rustig aan en is er niets gebeurd. Ik zei tegen Franco dat hij een engeltje op zijn schouder gehad moet hebben, want hij kwam net van Serekunda vandaan. Ik vraag hem ook welke auto hij gaat gebruiken als trouwauto, en moeten we beiden lachen om de grap. Als je de auto van Franco ziet zou je hem in Nederland regelrecht naar de schroothoop brengen. Nadat Franco iemand gebeld had voor hulp kruipt hij zelf alvast onder de auto. Even later arriveerd er iemand met een schroevendraaier en vraag ik me af of dit probleem met 1 schroevendraaien die dan ook nog net de juiste maat zal moeten hebben kan worden opgelost. Ik besluit naar huis te gaan om te douchen. Na een half uur bel ik Franco en wonder boven wonder is het probleem met deze ene schroevendraaier gefixt.

Franco gaat 16 Januari trouwen met Eefje, mijn collega in het verpleeghuis. Net 5 komt volgende week vrijdag uit Nederland met een cameraploeg om in Gambia opnamen te maken van hun huwelijk. Ze gaan nl. een nieuw programma maken, ¨Trouwen in het buitenland¨. Ik heb Eefje en Franco daarvoor aangemeld bij Endemol Producties en wonder boven wonder komen ze nog ook. Volgende week zaterdag komen ze naar Franco´s compound om alvast opnamen te maken. Maandagavond zijn ze bij Eefje terwijl ze een paar vriendinnen uitnodigd om te eten. Het TV team zal anderhalve week verblijven in een hotel in Bakau. In April zal het programma in Nederland worden uitgezonden. Ik ben ook erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan lopen en natuurlijk ben ik van de partij om toe te kijken volgende week zaterdag tijdens de opnamen.

Alweer een begrafenis!

Alhagie is vanmorgen voor de 8e keer sinds ik hier ben, vertrokken naar wéér een begrafenis. Vanmorgen om half 8 werd hij gebeld dat er een broer van Wé, manager van Kairoh Garden Kuntaur, is overleden. Samen met Bakawsu is hij naar Bakadaj gereden maar stond om 13.00 uur nog steeds in Banjul aan de boot te wachten. Drie dagen geleden is er ook nog een bekende van Alhagie uit Tanji overleden. Half de dertig, getrouwd en een paar kinderen. Misschien een beetje cru uitgedrukt maar ze overlijden hier met bosjes en soms vraag ik me af hoe groot moet hun incasseringsvermogen wel niet zijn om dit allemaal te verwerken!!!! Ik voelde me vanmorgen verdrietig omdat Alhagie alweer iemand moest gaan begraven.

Daarnaast speelt er nog zoveel dat ik elke dag twee uur nodig zou hebben om alles op te schrijven dus hou ik het maar bij de dingen die het meeste indruk op me maken.
Gisteren wel een leuke en speciale dag gehad met Alhagie. Hij vroeg me dus om mee te gaan naar een marabout in Sifoe. Toen we wilden vertrekken zat Caddy, die met Bob getrouwd is op onze compound. Ze wil scheiden van Bob maar deze wil geen toestemming geven. Er moet een formulier door hem getekend worden, maar dat doet hij dus niet. Caddy heeft er nu een rechtzaak van gemaakt en gisteren moest Alhagie een getuigenis afleggen tijdens de rechtzaak om te vertellen welke rol hij had gespeelt in het geven van toestemming voor hun huwelijk. Ook wil Caddy geld van Bob en natuurlijk wil Bob nog meer geld van Caddy. Dus voordat we naar Sifoe konden gaan moesten we eerst met Caddy naar het gerechtsgebouw in Brikama. We kwamen in een betrekkelijk schone ruimte, met daarin houten bankjes waarop we moesten plaatsnemen en ik na vijf minuten al een pijnlijke rug had. Voorin de ruimte zaten drie mannen in een hogere houten bank, waarvan er eentje waarschijnlijk rechter was met twee advocaten (tenminste dat denk ik) Daarvoor zat een man die alles vertaalde in het Engels en een vrouw in een burka, die door een kleine spleet met haar ogen vervaarlijk naar mij zat te turen. Ik kreeg er in elk geval een onheimelijk gevoel van.
Voordat Caddy aan de beurt was zat er een ander echtpaar wat in scheiding lag. Er was een misverstand over de eigendommen.
Toen Caddy aan de beurt kwam werd ook Alhagie naar voren geroepen die achter weer een andere houten bank de eed op de Koran af moest leggen. Ik vond het wel apart om Alhagie daar zo te zien staan, want hij wilde zich hier eigenlijk helemaal niet mee bemoeien.
Ze vroegen hem te vertellen welke rol hij had gespeelt tijdens hun huwelijk en hoeveel geld hij gespendeerd had tijdens de bruiloft. Dat waren toen alleen wat drankjes en verder niets omdat er destijds geen geld was voor een uitgebreide bruiloft. Schijnbaar was deze informatie genoeg want na dit verhaal mochten we gaan.
Het verhaal van Bob heeft dus nog steeds een staart.

Daarna naar Sifoe. We komen aan op de compound van de marabout. Een eenvoudige compound, omheind met takken en voorzien van een lemen huisje. Als we via het gordijn wat voor de deur hangt de kleine ruimte betreden, zit er een oude man op een vloerkleed in een hoek van de kamer. In een andere hoek staat een bed. Na een hartelijke begroeting en wat grappenmakerij, mag ik op het bed gaan zitten. Alhagie gaat op de grond zitten bij de marabout. De marabout is familie van hem en is een broer van zijn opa. Hij vraagt me of ik Alhagie wil ruilen met hem en als ik daarmee in wil stemmen zal hij zijn vrouw wegsturen, laat hij me weten, waarbij hij met nog één tand in zijn mond hartelijk lacht. Ik lach mee, want zijn humor en uitstraling vind ik wel komisch.
Ik vraag om zijn leeftijd en hij verteld me dat hij 95 jaar oud is (of dat klopt is wel de vraag, maar ik denk dat hij een heel eind in de buurt komt). Alhagie vraagt hem om bescherming en onmiddelijk stuurt de oude man zijn zoon weg met een houten plankje waarop koranteksten staan geschreven om e.e.a. goedje voor Alhagie klaar te maken. Dan is de lunch klaar en schuift iedereen aan rondom een ronde schaal op de grond. Ze vragen of ik ook mee wil eten, maar als ik zie wat er in de schaal zit besluit ik het maar bij mijn liga te houden die nog in mijn tas zit.
Na de lunch maakt de marabout een oude mayonaise emmer open waarin naar mijn inzicht een smerig goedje zit en neemt daar een paar slokken van. Dan zie ik hem met een oud sardineblikje waar hij een rasp van heeft gemaakt een kolanoot raspen en neemt hier ook nog wat van. Verbaast kijk ik ernaar en denk ondertussen dat als ik dit zou nemen, mijn darmen waarschijnlijk voor een week op zijn kop staan. Maar hij wordt er dan toch maar 95 mee.

Alhagie praat verder met de oude man en ik kijk en luister genoeglijk naar hen, al kan ik er niets van verstaan. Ik voel de liefde en betrokkenheid die deze man uitstraalt voor de familie van Alhagie en voel de tranen branden achter mijn ogen en kan ze nog net wegslikken.
Even later maakt de man twee zakjes met vloeistof klaar voor Alhagie waarmee hij zich moet reinigen. Hij adviseert ook om een wit schaap te kopen en een wit stuk stof van 2 meter, om dit te geven aan een arme familie. Na een hartelijk afscheid van deze lieve oude man rijden we het straatje uit terwijl ik hem nakijk en een beetje strompelend terug zie lopen naar zijn huisje.

Op de terugweg passeren we de dierenfarm bij Kanilai waar Alhagie een mooi wit schaap koopt. Het schaap wordt in de achterbak van de auto gezet en zo rijden we met een blatend schaap achterin de auto terug in de richting van Tanji. Onderweg poept hij natuurlijk in de auto en stopt Alhagie bij een supermarkt om wat luchtverfrissers te kopen. Terwijl Alhagie me in de supermarkt ook nog wat les geeft over het belang van luchtverfrissers in Gambia, lig ik weer helemaal in een deuk en zogauw we de auto instappen begint Alhagie te sprayen en ruikt het naar, volgens hem, een heerlijke sinasappelgeur.

2e Kerstdag

Alles loopt weer anders dan gedacht ook met kerst. Ik dacht met kerstavond door te brengen bij het kampvuur, maar net toen ik een douche genomen had, kwam Binta naar me toe met de vraag of we die avond uit konden gaan naar Senegambia. De twee meisjes die bij ons werken wilden graag een keertje uit en waren nog nooit in Senegambia geweest. Dus Alhagie besloot om met hen, nog een kennis van Alhagie, genaamd Ousman en mij uit te gaan. Nadat de dames om twaalf uur eindelijk klaar waren met omkleden (dat neemt hier nl. nogal wat tijd in beslag) konden we vertrekken. We kozen ervoor om naar Chossaan te gaan, waar een life band speelt. De meiden wisten niet wat ze zagen. Eentje van hen komt uit een klein dorpje in het binnenland en is niet gewend aan het uitgaansleven. Ze was helemaal verbaasd over de kleding die de meeste meisjes dragen. Dit soort kleding heb ik in Nederland zelfs maar amper ooit gezien. Ze lopen met korte jurkjes die niets te wensen over laten, en waar hun borsten uitpuilen met pruiken op en hun gezichten voorzien van een laag make up. Meestal zitten ze met een groepje bij elkaar alleen maar mooi te wezen en begrijp ik niet wat dit allemaal voor moet stellen. Als we om drie uur naar huis rijden valt het me op dat er in Senegambia weinig blanken zijn op dit moment, terwijl vorig jaar met kerst het wemelde van de Europeanen.
Terwijl we in de auto zitten de verschillende uitgaansgelegenheden passeren, zien we dames lopen die zoals Alhagie zegt, bijna "empty" zijn. De walletjes in Amsterdam is er niets bij.

Gistermorgen even naar Franco gewandeld. Franco was zijn winkel aan het schoonmaken en aan het organiseren, dus gaf hij me een stoel en kon niet meer doen dan toekijken. Omdat ik niet weet waar hij alles wil hebben is het moeilijk om mee te helpen. Op een gegeven moment kwamen er een paar kinderen brood halen. Muhammed, zijn broer kwam te hulp en smeerde het stokbrood met wat boter. Het moest natuurlijk ook nog ingepakt worden. Muhammed kijkt eens rond en ziet dat er niets voorhanden is, maar ziet een lege cementzak op de grond tussen het stof liggen, scheurt daar een stuk af en wikkelt het om het brood. Ik lig helemaal in een deuk, dit kun je natuurlijk in Nederland niet voorstellen, want dan wordt je winkel gelijk gesloten. Nu weet ik in de ochtend in elk geval wat ik eet, "brood voorzien van een laag cement".

S'avonds neemt Alhagie me mee uit naar Senegambia. We strijken neer in een club waar ook een life band speelt met wat danseressen erbij. Leuk om naar te kijken en terwijl we daar zitten draait een vrouw zich om en roept mijn naam. Het is Tineke uit Amsterdam die Franco Nederlandse les geeft. Ze vraagt of we bij haar komen zitten. Ze is samen met haar vriend uit Kartong. Na wat gekletst te hebben komt haar Engelse vriendin bij ons zitten. Zij vertelt met een Londons accent dat ze ruzie heeft met haar vriendje waarmee ze samenwoont in een appartement in Kololi.
Uiteindelijk belt het vriendje haar en roept ze tegen hem dat ze niet met hem wil praten. Het is erg komisch om het verhaal aan te horen en om te zien hoe ze reageert op haar vriendje. Uiteindelijk besluit ze toch maar naar huis te gaan om het weer goed te maken met hem.
Wat zo grappig maar ook herkenbaar is voor mij is dat zoveel Europese vrouwen steeds dezelfde problemen hebben met hun mannen-vrienden. In Europa zijn we eraan gewend altijd te weten wat onze mannen-vrienden doen en als ze weg zijn weet je meestal wel hoelaat ze ongeveer thuis komen. Dit moet je in Gambia dus helemaal uit je hoofd zetten, want dat werkt hier niet. Maar omdat we gewend zijn aan deze manier van omgaan met elkaar levert dat heel wat teleurstellingen op tussen Europeanen en Gambianen. Gambianen worden hier helemaal gek van en omdat de hele samenleving anders in elkaar zit, kun je dit ook niet van hen verwachten.
Later op de avond gaan we met zijn vieren nog even naar Chossaan. Op een gegeven moment wordt er door de band een rock en roll nummer gespeelt en roept Tineke tegen mij, kom Petra, dit kunnen wij he! Dus wij de dansvloer op (we zijn nu even de enigen) en Tineke laat haar danskunsten zien.
Omdat ze vrij groot en fors is en flink met haar achterwerk kan schudden steelt ze de show en het publiek in Chossaan vind het geweldig. Iedereen klapt, lacht en roept. Prachtig! Haar vriend zit zich in een hoekje te schamen, tenminste zo lijkt het. Later zegt hij het toch wel leuk te vinden.
Alhagie en ik hebben die avond ook de grootste lol om sommige stelletjes die we zien (dansen)
Grappig is het dat we steeds om dezelfde dingen moeten lachen. Nadat we Tineke en haar vriend in Kololi hebben afgeleverd komen we om 4 uur thuis. Moeilijk om hier echt alles uit te leggen maar we hadden een erg komische en gezellige avond gehad met zijn vieren.

Bijna Kerstmis!

Van kerst is hier niets maar dan ook niets te merken op een kerstmanpop na in de supermarkt of een Gambiaan die een net iets te blinkende kunstkerstboom wil verkopen aan de toeristen. Vanavond dus kerstavond. Vorig jaar zat ik op het politieburo van Tujering omdat Alhagie auto in beslag was genomen. Ik hoop dat de avond nu niet met dit soort dingen gepaart gaan. Gewoon bij het kampvuur onder de sterrenhemel met duizende lichtjes in de hoop dat dat kerst 2011 voor mijn wordt!

Gisteren is Alhagie via de badkamer naar de dakruimte geklommen om op zoek te gaan naar de rat.
Ik liep door het huis en hoorde gestommel boven me. Even later zag ik hem in de badkamer met zijn benen uit het gat hangen en kwam gelukkig heelhuids weer naar beneden. Voor mij wonderlijk hoe hij dat voor elkaar krijgt. Hij kwam naar beneden behangen met spinnewebben. Hij had onder het dak een grote hoop met bladeren gevonden die waarschijnlijk of door de ratten of door vogels naar binnen zijn gebracht om daar een nest te bouwen. Maar goed, vannacht geen last meer gehad van de rat in de hoop dat Alhagie hem de stuipen op het lijf gejaagd heeft en niet meer terug durft te komen.

In de ochtend wilde ik de slaapkamer schoonmaken maar dat had meer tijd nodig dan ik dacht. Toen ik een lade van de kast eruit trok vond ik allemaal muizekeutels tussen Alhagie ondergeod. Omdat ik niet wist hoe daar aan te gaan staan riep ik één van de meisjes die bij ons in huis werken erbij, die al het ondergoed mee nam om te wassen terwijl ik de overige lade´s nakeek op muizekeutels. Ook wat kastjes van de wand afgetrokken waarachter ik vanalles vond, zelfs het overlijdensbericht met foto van mijn oma. Nou ja alles maar eens goed schoongemaakt en was uiteindelijk tevreden over het resultaat.

Alhagie voelt zich sinds hij thuis is van Nederland niet helemaal confortabel en heeft het gevoel dat iemand hem belaagd met zwarte magie. Voor ons misschien niet te begrijpen maar hier bestaat het wel degelijk. Twee dagen geleden is hij naar een marabout geweest en heeft zichzelf met een aftreksel van plantenextracten gereinigd om de negatieve energieen van zich af te wassen. Gisterenochtend werd hij wakker en had allemaal striemen in zijn nek. Ik vroeg hem wat hij daar gedaan had, toen hij mij vertelde dat er tijdens zijn slaap iets om zijn nek was gedaan wat hem wilde laten stikken. Gisteravond is hij weer naar de marabout gegaan om het hele proces af te sluiten zodat hij weer verder kan met positieve energie. Gek eigenlijk, want voordat ik naar Gambia vertrok had ik een naar voorgevoel gedurende een paar weken. Ik heb het zelfs tegen een paar mensen verteld. Toen ik in Gambia aankwam ben ik blijven zitten totdat iedereen het vliegtuig uit was. Ik voelde weerstand om uit te stappen, maar kon niet verklaren waarom. Nu ik dit verhaal van Alhagie hoorde heb ik het idee dat mijn voorgevoel en zijn oncomfortabele gevoel met elkaar te maken hebben, omdat we verbonden zijn met elkaar.

Vandaag heb ik Tiger, ons hondje voor het eerst mee uit genomen aan een riem. Hij deed het heel goed voor zo´n eerste keer alleen kon ik merken dat hij niet gewend is om buiten onze compound te komen. Hij schrikt van alles en is bang van alles. Hij moet duidelijk nog wennen aan een andere omgeving. Soms erger ik me rot hier aan hoe sommige mensen met dieren omgaan. Gisteravond trok de jongen die het jongerencentrum schildert en al de hele week bij ons verblijft zomaar voor de lol keihard aan de staart van Tiger. Hij lol, Tiger pijn! Wat is dat nou toch.

Iedereen hele fijne feestdagen gewenst hier vanuit Gambia. Ik denk met weemeoed aan de kerstsfeer in Nederland, maar vind het mooie weer hier en de gezelligheid toch ook wel heel lekker!

Youth Center

Het jongerencentrum wordt prachtig! Met twee mensen zijn ze al dagen in de weer om alles te schilderen. Gezien er misschien een cameraploeg komt uit Nederland om de bruiloft van Franco en Eefje te filmen en gezien het aantal Nederlanders wat komt de komende tijd is het belangrijk dat het centrum er netjes uitziet en ik ben erg tevreden met het resultaat. Ook is er behoefte aan een vrouw die wekelijks komt schoonmaken en vanmiddag heeft zich iemand aangemeld. Tot nu toe werd de schoonmaak alleen aan mannen overgelaten maar ja na twee jaar, je weet wel...... een beetje erg stoffig wordt het toch wel en dan is een vrouwenhand toch onmisbaar.
Verder ben ik bezig met het intervieuwen van iedereen die op het project werk en geef ik ze hier en daar opdrachten zoals Muhammed Jaiteh, die hier de hele dag zit maar niet op het idee komt om mensen in het dorp te vragen wat ze belangrijke activiteiten vinden om te organiseren in het jongerencentrum. Dus heb ik hem nu gevraagd dat te doen en daar komen wel leuke dingen uit.
Ousman die kort geleden de timmerwerkplaats is opgestart gaf aan dat het belangrijk voor hem is om een vergunning te hebben voor zijn bedrijf. Ik heb hem nu gevraagd om uit te zoeken wat de kosten daarvan zijn.

Nog steeds komen er elke dag meerder mensen aangelopen op onze compound om hulp. Gisteren kwam er een jongen uit Madiana, waarvan de moeder was overleden die dag. Hij had geen geld om de begrafenis te betalen dus kwam hij om hulp. Alhagie is gisteravond naar de begrafenis gegaan omdat hij de moeder van die jongen ook kent. Dit was de 6e begrafenis al in deze ene week dat ik hier ben.

Vannacht was het weer spannend bij ons op de slaapkamer. Gezien Alhagie nog niet thuis was om 23.00 uur ging ik alvast naar bed, maar toen ik goed en wel in bed lag leek het net of er iemand in de slappkamer was. Dus ik steeds met mijn zaklamp de kamer afzoeken, maar niets te zien. Even later dacht ik dat het misschien de honden waren die buiten op iets aan het knagen waren, dus probeerde ik te slapen. Om 24.00 uur kwam Alhagie de slaapkamer in en schrok ik me rot, en weer zat ik rechtop in mijn bed met mijn zaklamp in de aanval. Alhagie vroeg mij wat er mis was en ik vertelde hem dat ik steeds iets hoorde. Toen hij in bed kwam en bijna in slaap was gevallen begon het knagende geluid weer. Toen ging hij met mijn zaklamp het bed uit en liep naar de hoek waar nog wat spullen uit de container staan. Hij schopte een paar keer tegen de spullen aan en op een gegeven moment zie ik hem praktisch een meter de lucht inspringen. Er kwam een rat achter de spullen vandaan die achter de linnenkast schoot. Alhagie vroeg mij om te komen kijken en
ja hoor, ik zag hem, een dikke grijze rat. Ik wist niet hoe snel ik mijn bed in moest komen.
In de hoop dat hij niet in bed zou kruipen ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en zullen we af moeten wachten of hij komende nacht weer verschijnt.

Als je in Afrika bent heb je te dealen ook met dit soort dingen en ben je bang uitgevallen dan kun je beter veilig in Nederland blijven. Niet dat ik dit nu zo'n leuk gezelschap vind, maar goed we zijn nu eenmaal hier.

Weer in Gambia

Hier ben ik weer vanuit het warme Gambia. Deze paar dagen is er alweer van alles gebeurd. Na een vlotte vlucht vanuit Amsterdam kwam ik al vroeg in de middag aan op het vliegveld van Banjul. Omdat het vliegtuig te vroeg was, was er nog niemand die op me stond te wachten en heb ik gebeld met Alhagie. Na een half uurtje kwamen hij, samen met Franco en Baks me ophalen. Leuk om hen weer terug te zien, alleen was iedereen in mineur omdat er die dag 4 mensen waren overleden in het dorp en nog allemaal familie van elkaar ook. Aangekomen in Tanji was het helemaal stil op het strand. Een vreemde gewaarwording omdat er altijd leven is daar. Als we de moskee passeren ziet het zwart (zowel letterlijk als figuurlijk) van de mensen omdat ze net aan het bidden zijn voor de overledenen.
Verder leuk natuurlijk om iedereen weer terug te zien en sommige van hen zijn zo blij dat ik er weer ben dat ze gillend met gespreide armen aan komen rennen om me te begroeten. En als ik dan weer hier ben is het net of ik nooit ben weg geweest.
Alhagie heeft twee meisjes aangenomen om schoon te maken en te koken. Ze zien er nog erg jong uit maar blijken ouder te zijn dan ze lijken. Eentje van hen heeft al een zoontje van zes.
Op het moment wordt er aan alle kanten geschilderd, ons huis, maar ook het jongerenproject vanwege de gasten die komen. Ze zijn met twee mensen de hele dag bezig, maar ik verbaas me er nog steeds over dat ze zo kunnen kliederen met de verf. Alles zit steeds onder en het kost meer werk om het allemaal op te ruimen dan het te voorkomen, maar dat snapt nog steeds niemand.
Verder heb ik al in drie bedden geslapen sinds ik hier ben. Een keer vanwege een leger mieren die door de slaapkamer trokken om 12 uur s´nachts, een keer vanwege het geblaf en gehuil van honden en koos ik ervoor om op de bank te gaan liggen waar ik er minder lastm van had en dan natuurlijk in mijn eigen bed. Vannacht waren we pas om drie uur thuis. Gisteren hadden we een vriend van Alhagie op bezoek uit Duitsland (Gambiaan met zijn Duitse vrouw) Was erg gezellig en een leuk stel en zijn we laat op de avond nog even naar Senegambia geweest.
Zaterdag een meeting gehad in het jongerencentrum. Dit was erg geslaagd en ik heb ze dan ook wat complimenten gegeven. Ben er trouwens trots op dat we zo goed samen kunnen werken met alleen maar mannen hier, terwijl ik van zoveel andere stichtingen hoor dat ze veel beter met vrouwen kunnen werken.Zoals ze nu werken is het een goed team, alleen zou er wat meer inspiratie moeten zijn om nieuwe dingen te introduceren in het centrum, maar misschien dat de twee stagaires die uit Nederland komen daar verandering in kunnen brengen.

Ook lach ik hier heel wat af. Het is soms moeilijk uit te leggen waarom, maar sommige dingen zijn echt zo grappig en kunnen we ons dat in Nederland niet voorstellen. Allereerst bij Africeel waar ik ging om een nieuwe simkaart voor mijn telefoon. Aleen al voor een simpel simkaartje werd ik naar 6 verschillende loketten gestuurd zodat ik het hele kantoor gezien had. Lach helemaal dubbel daar en iedereen keek naar mij natuurlijk. In de avond had Alhagie honger en kocht nog wat brood wat hij op een stoel neer legde. Even later toen hij zijn brood wilde opeten was het verdwenen.
Had een van de honden het weg gepakt en die stonden in een hoekje smakelijk te smullen. Alhagie kwaad en rende ernaar toe. Toen hij vloekend terug kwam en ging zitten zat zijn schoenzool onder de hondepoep. Ik lag helemaal in een deuk en hij werd alleen maar bozer en was even in staat de honden allebei op straat te zetten. Even later zakte dat natuurlijk wel weer, maar Tiger, het jonge hondje heeft zoveel energie en bijt echt overal in en aan. Overdag liggen ze beiden aan een ketting, maar als ze dan s´avonds de vrijheid hebben wordt je er af en toe helemaal dol van. Ik vind dat wel grappig, maar hier vinden ze dat wat minder. De honden zijn al helemaal verknocht aan mij en ze voelen natuurlijk wel dat ik anders met ze om ga dan de meeste anderen hier. Tiger hangt dan ook de hele tijd aan mijn broekspijpen en als hij mij ziet gedurende de tijd dat hij aan zijn ketting zit piept hij alles bij elkaar, terwijl bij anderen doet hij dat niet.
Maar wel erg leuk om weer hier te zijn.

Bob

Nog even een kort laatste bericht vanuit Gambia voordat ik a.s. woensdag weer vertrek naar Nederland. Afgelopen weekend ben ik een dag of 4 ziek geweest. Mijn verkoudheid begon weer op te spelen nu met koorts en ben ik een paar dagen in bed/thuis gebleven. Ik had ook helemaal geen zin om iets te ondernemen en besloot toch maar om antibicotica te gaan nemen. Dit heeft me er uiteindelijk wel bovenop geholpen maar ik werd daar weer heel moe en lusteloos van. Nu na een paar dagen voel ik me weer beter en ben ik de laatste dingen aan het afsluiten.
Gisteren vroeg Alhagie me of ik mee wilde naar Banna, die na drie jaar nog steeds in de gevangenis verblijft. Ik vond het wel heel fijn om hem nog even te kunnen zien. Hij had een flinke buik gekregen en ik vroeg hem of ze een goed restaurant hadden in de gevangenis. Daar moest hij wel om lachen. Hij vertelde dat op 6 Mai de uiteindelijke beslissing valt. Uit andere bronnen hoorde ik dar ze zijn vrijgesproken en dat ze binnenkort vrij komen. Ik hoop oprecht hen alle 6 volgende keer in vrijheid terug te zien in Jakaba/Kuntaur.
Vanmorgen een hoop tumult weer betreft Bob. Twee dagen geleden had hij uit een doos met kleding die achter gelaten was door studenten, schoenen gestolen. Alhagie sprak hem vanmorgen hierop aan wat uitliep op een gevecht tussen hem en Bob. Gelukkig waren er voldoende jongesn aanwezig om ze te kalmeren. Alhagie hebben ze met 5 mensen van Bob af moeten halen, zo kwaad was hij. Afgelopen week had hij ook al schade toe gebracht aan de fiets die hier op de compound staat en troffen we hem al sluipend over de compound aan, midden in de nacht. Nu was het genoeg en heeft Alhagie hem van de compound afgezet. Later op de ochtend hebben we ook de politie ingeschakeld die hier zijn komen zoeken in de straat of ze Bob ergens konden vinden, maar hij was verdwenen. Zojuist is hij zijn koffer met zijn spullen op komen halen en is met een taxi weg gereden. Ik heb daarom het vermoeden dat hij het dorp uit is, want hij is in dit dorp nergens meer welkom. Hij probeerde vanochtend bij onze buren onderdak te vinden, maar die zeiden, als Alhagie jou weg gestuurd heeft hoef je hier ook niet aan te komen. Ik heb Alhagie al zo vaak gezegd, dat dit een never ending story is. Bob is te lui om te werken en vind het allemaal wel makkelijk als hij de hele dag rond kan hangen met wat vrienden, een sigaret en canabis terwijl er iemand ander opdraait voor zijn kosten. Het is misschien hard, maar de beste manier voor hem om te leren overleven is hem de straat op te sturen.

Aan de ene kant jammer dat mijn tijd in Gambia er weer bijna op zit, aan de andere kant ook fijn om weer naar huis te gaan en iedereen weer terug te zien. Ik heb weer een hoop te doen als ik terug ben in Nederland, zeker ook voor Gambia, dus vervelen hoef ik me voorlopig niet. Ik heb ook weer nieuwe ideeen die ik met hulp van alle lieve vrienden (misschien denken jullie wel, daar komt ze weer.....) uit ga werken. Verder ga ik de tweede helft van deze maand weer van start bij Amaliazorg en vind het ook leuk om alle collega's en bewoners weer terug te zien.
Hierbij wil ik iedereen bedanken die met interesse mijn weblog elke week hebben gelezen en wil ik vooral dank zeggen aan alle lieve mensen die ik hier in Gambia heb ontmoet en de mensen die me vanuit Nederland tot steun zijn geweest.
Tot volgend jaar!!!!!!

Marakissa River Camp

Gisteren heb ik een poging gedaan om een verhaal op mijn website te zetten en toen ik bijna klaar was viel de stroom uit in het internetcafe, met als gevolg dat ik alles weer kwijt was. Gerrit was zo aardig om zijn laptop aan mij uit te lenen zodat ik thuis opnieuw kon beginnen.

Vrijdagavond was er een dance contest georganiseerd door Alhagie in het jongerencentrum. In het begin dacht ik dit wordt niet veel want om 24.00 uur was er nog niemand die zich had aangemeld voor de danswedstrijd. Maar rond 1.00 uur waren er 7 aanmeldingen en kon de wedstrijd beginnen. Uiteindelijk was het zeer de moeite waard. Naast een groot aantal bezoekers waren er hele goede dansers bij en mijn hart werd gelijk gestolen door een jongen van 15 (hij leek een jaar of 12)danste op muziek van Michael Jackson en hij was werkelijk fantastisch. Uiteindelijk won hij de eerste prijs en dat was een mobiele telefoon. Wat een talent is deze jongen. Zondagochtend stond hij met een vriendje bij ons aan de poort en ik nodigde hem uit om binnen te komen. Na een glas fris, vertelde hij dat dit zijn eerste mobieltje was. Hij was er reuze trots op.

Om nog even terug te komen op de baby die vorige week dood gevonden was, hebben we gehoord dat het drama is begonnen met de moeder die een nieuwe jurk wilde hebben. Hiervoor ging ze naar een kleermaker, maar uiteindelijk toen ze de jurk ging ophalen had ze geen geld om de man te betalen. Hij stelde voor dat als ze een nachtje met hem zou slapen ze de jurk voor niets kon hebben,met als gevolg dat ze zwanger raakte.Ze zit nu in de gevangenis en de zaak zou gisteren voorkomen.

Rinie en zijn vrouw Miranda uit Helmond zijn gearriveerd en na een verblijf in Senegambia voor een paar dagen kwamen ze afgelopen week voor 3 nachten naar Kairoh Garden. Tijdens hun verblijf hier ben ik met hen naar de Tanji Lower Basic School geweest en het plaatselijke ziekenhuisje voor een rondleiding. Daarnaast natuurlijk ook naar het jongerenproject. Ze vonden het erg interessant. Donderdag zijn we een paar uurtjes naar Banjul geweest en hebben daar de Albert Market bezocht, wat niet zo n succes was vanwege mensen die je bij wijze van spreken haast hun kraampje intrekken omdat ze zo graag willen verkopen. Dit belemmerd mij juist om iets te kopen want hier heb ik een vreselijke hekel aan.

Vrijdag gingen ze voor 3 nachten naar Marakissa River Camp, een km of 15 onder Brikama. Omdat ik aan wat rust toe was had ik hen gevraagd of ik met hen mee mocht. Hier stemden ze in toe en ik was heel blij dat ik even de drukte en het lawaai kon ontvluchten. Kawsu bracht ons weg want we hadden geen auto tot onze beschikking. Het verblijf is van een Nederlandse eigenaar die getrouwd is met een Gambiaanse vrouw.
Het was een heel mooi een rustig gelegen verblijf aan een klein riviertje. Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt naar een dorpje 3 km verderop, maar het was erg heet die dag zodat we onder elke boom die we tegenkwamen even genoten van de koelte van de schaduw. Toen we in het dorp arriveerden zijn we het ziekenhuisje op gaan zoeken wat gesponsord wordt door een familie uit Duitsland. Het ziekenhuisje zag er heel mooi uit en was degelijk gebouwd, maar zoals bij de meeste ziekenhuizen hier twijfel ik aan de kwaliteiten van het verplegend personeel.
Tijdesn ons verblijf ontmoeten we een man uit Engeland die erg geinteresseerd was in vogels die dan ook met tientallen verschillende soorten te bewonderen waren.
Ik stelde voor om een dagje naar Kafountine te gaan in Senegal en de Engelsman, genaamd Jim had hier ook wel interesse in. Na een telefoontje met Alhagie, had die voor ons geregeld dat Kawsu ons op zou komen halen om naar Kafountine te gaan.
Nou dat werd uiteindelijk een hele belevenis. Bij de grenspost aangekomen hoorden we dat er een staking was van chauffeurs in Senegal en dat het niet toegestaan was om met een Gambiaanse auto de grens over te gaan. Wat nu? Uiteindelijk besloten we om verder te gaan met bush taxi's. Eerst een stukje in een hele oude Peugeot, door de bodem heen kon ik zo op de weg kijken. Maar gelukkig was dit maar tot de volgende grenspost waarin we weer in een ander auto moesten. In het eerstvolgende dorp zou Tanjo uit Kafountine ons komen ophalen. Na een half uur wachten kwam de auto aan, alleen van deze auto is de vering allerbelabbertst en viel halverwege, door alle gehobbel over een hele slechte weg het achterraam eruit. Maar goed moet allemaal kunnen hier in Afrika, niemand die daarvan opkijkt. Na een reis van drie uur, die anders een goed uur duurt, kwamen we in Kafountine aan. Eerst de Satang Jabang school bezocht (beroepsopleiding voor kansarme meisjes) en daarna naar Campement Kunja voor een lunch. Toen hadden we nog een uurtje om naar het strand te gaan wat zeer de moeite waard is. Rinie, Miranda en Jim genoten in volle teugen van alles wat daar te zien is. Omdat we voor 19.00 uur de grens weer over moesten zijn, omdat je anders niet meer kunt passeren moesten we al snel weer vertrekken. Gelukkig vonden we voor de terugweg een taxi die ons direct naar de grens wilde brengen.Om 5 minuten voor 7 kreeg ik mijn laatste stempel in mijn paspoort en konden we de grens nog net over.
Op maandag werden we wat later op de middag weer opgehaald door Alhagie en hebben we na een gezellig en rustig weekend, Rinie en Miranda naar hun volgende logeeradres gebracht nl. het Douns Hotel in Senegambia.

Babylijkje gevonden

Vannacht is er een babylijkje gevonden op de compound van de stiefvader van Baks in Tanji. De stiefvader van Baks heeft een compound waar casave op groeit. Omdat er s nachts nog wel eens wat wordt weggehaald liep hij tegen drieen vannacht nog even zijn compound op om rond te kijken toen hij iets wits zag liggen. Hij liep erheen en zag dat het muskietennetten waren. Toen hij ze optilde zag hij daaronder een blauwe plastic vuilniszak liggen en nadat hij die geopend had ontdekte hij een pasgeboren babylijkje in de zak. Alhagie werd gebeld en die heeft samen met Baks het lijkje naar eht ziekenhuis in Banjul gebracht voor sectie. Vanmorgen was half Tanji in rep en roer want iedereen wilde weten wie na een zwangerschap van 9 maanden dit een baby aan kon doen. Uiteindelijk is bij de buren van Baks een vrouw aangehouden die zwanger was en zij is samen met de eigenaar van die compound ingesloten in het politieburo van Tujering. Vanmorgen werden Alhagie en een paar getuigen van de vondst uitgenodigd op het politieburo om een verklaring af te leggen. Ik ben ook meegegaan, en uiteindelijk na uren wachten kwam Alhagie naar buiten emt het verhaal. De moeder van de dode baby was zwanger van haar 4e kind. Haar eerste 3 kinderen zijn van haar man die in Spanje verbljft. In eerste instantie vertelde ze dat ze aangerand was door een andere man en dat ze niet wist van wie ze zwanger was, maar na een uur werd Alhagie terug geroepen omdat ze hem wilde vertellen wie de vader was. Het blijkt een kleermaker te zijn uit Tanji. Alhagie zit op dit moment nog steeds op het politieburo terwijl ik onderweg ben om Rinie van Neerven en zijn vrouw op te halen in Senegambia. Zij komen voor 3 nachten naar Tanji en zullen op kairoh garden verblijven.
Maar goed, heel erg natuurlijk wat er met de baby is gebeurd, zowel voor dit kindje als voor de andere kinderen van deze vrouw. Hun moeder zal jarenlang opgesloten worden en het huwelijk zal alsnog stranden na deze daad. Ongelooflijk soms wat er allemaal gebeurd in zo'n kleine gemeenschap als Tanji.

Soluman

Dinsdagavond kreeg Alhagie een telefoontje dat ook Soluman (goede vriend van Franco) was gearriveerd op airport Banjul. Hij is door de UN terug gevlogen vanuit Libie naar Gambia.
Laat in de avond is Alhagie hem op gaan halen en heeft hem naar de familiecompound in Serekunda gebracht. Woensdagavond kwam Soluman tijdens een gezellige avond, inclusief djembee muziek en kampvuur, aan bij Franco. Iedereen was heel blij om ook hem weer terug te zien. Sindsdien verblijft hij op Franco's compound. Vanmiddag heb ik met hem zitten praten. Ongelooflijk wat ook hij heeft meegemaakt. Na een tijd in Basse gewerkt te hebben als constructor werd hij door vrienden (nou ja, vrienden!!!) overgehaald om de reis naar Europa te maken. Al het geld wat hij bij elkaar had verdiend heeft hij besteed aan de reis met als eindbestemming Italie. Alleen dat is er echter nooit van gekomen en gelukkig maar. Toen hij via Senegal en Mali, uiteindelijk Burkina Faso bereikte was zijn geld op en moest hij werken om de kosten van zijn reis naar Libie bij elkaar te sparen. Later is hij via een barre toch door de woestijn door Niger in Libie terecht gekomen. Vaak was hij bang dat hij tijdens die reis zou sterven in de woestijn, zoals zovelen onderweg die dood achter gebleven waren. In Libie heeft hij geprobeerd werk te zoeken en dat lukte uiteindelijk. Op die manier kon hij weer wat geld verdienen voor de overtocht naar Italie. De jongens die met JJ en Soluman meegereisd waren hadden al snel het geld voor de overtocht bij elkaar en namen een bootje om de reis te maken. Allemaal kwamen ze om in de Middelandse zee. Alleen JJ en Soluman bleven over. Na een tijdje brak de opstand in Libie uit.
JJ werd zoals ik eerder beschreef overgebracht naar een vluchtelingenkamp in Egypte. Soluman moest blijven en heeft gezien dat mensen zowel zwart als wit, op staat werden vermoord door libiers.
Vanmiddag was iedereen hier in Tanji naar de Moskee voor het vrijdag gebed, alleen Soluman was achter gebleven. Ik vroeg hem of hij niet naar de moskee wilde gaan. Hij zei dat hij er niet voor in de stemming was, waarop hij vervolgens zijn verhaal aan mij vertelde, met tranen in zijn ogen. Hij is nu vooral boos op zichzelf en zijn vrienden (!!!) die hem overgehaald hebben om deze reis te maken en het geld en alle bezittingen die hij daarmee kwijt is geraakt. Ook maakt hij zich zorgen over hoe hij hier een nieuw leven op kan bouwen. Ik heb hem geadviseerd om eerst even tijd te nemen voor zichzelf om dit allemaal te verwerken en zijn familie in Jakaba op te zoeken en van daaruit te zien wat voor mogelijkheden hij aangeboden krijgt, zodat hij weer aan het werk kan. Het leven is hier niet makkelijk voor jonge mensen, dat ben ik me zeer bewust. Velen hebben niet de mogelijkheid om naar school te gaan en degenen die dat wel hebben kunnen na school geen werk vinden zodat ze vaak jaren thuis zitten of allemaal losse baantjes doen wat geen enkele zekerheid biedt.
Maar goed, iedereen is blij dat beide jongens weer veilig thuis zijn. Ik denk dat ze beiden hulp gehad hebben van boven.

Vanmiddag zijn alle studenten (7), Gerrit en Vanousa (uit Guinnee Bissau) en Jan, die allemaal op onze compound verblijven vertrokken naar Senegal (Casamas). Ik keek erg uit naar een beetje rust en kan nu het hele weekend lekker bijkomen van alle drukte en lawaai die dit gezelschap met zich mee brengt. Ik ga er in elk geval van genieten dat is een ding wat zeker is.

Vanavond komt Rinie van Neerven (uit Helmond) en zijn vrouw aan in Gambia. Ze gaan komende dagen logeren in een hotel. Dat vind ik wel erg leuk. Ze zouden me morgen bellen voor een afspraak. Vanaf komende dinsdag verblijven ze 3 dagen op Paradise Inn in Tanji en zal ik wel het e.e.a. met ze gaan ondernemen. Ik ben benieuwd wat ze van het jongerenproject vinden. Rinie is iemand die heel erg thuis is in het organiseren van activiteiten en festivals. Wie weet wat ze in petto hebben voor dit project.

Vanavond hebben we een danswedstrijd georganiseerd in de grote zaal van het jongerenproject. De beste danser(es) kan een mobieltje winnen. We hebben een paar mensen gevraagd te jureren. Dit zal gedaan worden door twee jongens uit Engeland (die bij Franco verblijven) en Tanta en Fanta. Amie en ik zullen tickets verkopen bij het loket aan de ingang. Nou ja loket!!!!! Er is een steen weg gelaten in de schutting. Het loket is dus een klein gat van ongeveer 20 x 30 cm. Ik vroeg al aan Alhagie of ik geen zaklamp mee moest nemen omdat ik denk dat ik anders niet weet met wie ik te doen heb aan de andere kant van het loket. Het is pikkedonker s'avonds en dan zijn ze ook nog eens allemaal zwart. Meestal kun je alleen maar hun tanden zien. Ben benieuwd!

Kawsu (JJ)

Vrijdagavond voelde ik me niet lekker en lag even op bed toen Alhagie binnen kwam. Hij vertelde dat hij iemand op moest gaan halen op het vliegveld. Ik vroeg nieuwschierig; Wie dan? Dat is een geheim, antwoordde hij. Ik probeerde te raden wie er zou komen, maar hij gaf geen antwoord. Op een gegeven moment kon hij zijn blijdschap niet meer verdoezelen en vertelde hij mij dat zijn broer Kawsu ofwel JJ hier op het vliegveld stond te wachten. Ik zat gelijk rechtop en was zo verrast en blij met dit nieuws. Ik begreep er niets van hoe dit zo snel geregeld kon zijn. Vorige week kregen we het nieuws dat JJ nog in een vluchtelingenkamp in Egypte verbleef en hoe kon hij hier nu al op het vliegveld staan? Ik was blij maar ook totaal verbaasd. En natuurlijk had Alhagie dit tussen alle bedrijven door ook weer geregeld. Alhagie had contact opgenomen met het Ministerie van Buitenlandse zaken in Gambia die hem het telefoonnummer hadden gegeven van de Gambiaanse Ambassade in Libie. Dit telefoonnummer had hij doorgegeven aan JJ in Egypte en JJ had contact met hen gezocht. Deze ambassade heeft samen met de UN ervoor gezorgd dat JJ naar Gambia terug kon komen.
Alhagie en ik dus in haastige spoed naar het vliegveld en jawel hoor, daar stond JJ te wachten.
We waren zo blij om elkaar weer te zien. Ik vond het echt bijzonder dat ik erbij kon zijn. Hij zag er goed uit, wat me wel verbaasde na zo'n moeilijke tijd. Toen we bijna in Tanji arriveerden heb ik Franco gebeld en gezegd dat we met een grote verassing zouden komen. We zijn met JJ naar Franco's compound gereden en daar werd JJ natuurlijk hartelijk verwelkomd, ook door alle Nederlandse studenten die aanwezig waren. Hij was wel erg moe, want hij had twee dagen gereisd. Eerst van Egypte naar Ethiopie, vandaar naar Togo, Ghana, Sierra Leone en uiteindelijk Gambia.
Maar uiteindelijk na een reis van iets meer dan een jaar was hij weer thuis bij zijn familie en vrienden. Hij had al zijn bezittingen achter moeten laten in Libie en had alleen nog de kleding die hij droeg. Alhagie heeft op zaterdagmiddag zijn kast leeg getrokken en wat wat kleding gedeeld met zijn broer.
Een paar uur geleden heb ik nog een gesprek met hem gehad over zijn ervaringen tijdens de reis en zijn beslissing om via Libie naar Italie te gaan. Hij werkte als elektricien in Basse (Gambia) voor bijna een jaar toen hij in contact kwam met een jongen die het gelukt was om in Italie terecht te komen. Deze jongen heeft hem overgehaald om het ook te proberen. De beste weg was via Libie. JJ heeft zich voorbereid op de reis en het geld wat hij gespaard had met werken was bestemd voor de reis naar Italie. Net na Tabaski 2009 is hij vertrokken zonder iets tegen de familie te zeggen, omdat hij ze niet ongerust wilde maken, en via Senegal en Mali kwam hij in Burkina Faso terecht. Toen was zijn geld op. Onderweg was hij ook Soluman (goede vriend van Franco) tegengekomen, die hetzelfde avontuur aanging. Samen met Soluman heeft hij een tijdje gewerkt in Burkina Faso om geld te verdienen voor het vervolg van hun reis. Vanuit Burkina Faso hadden ze de keuze in twee mogelijkheden om via de woestijd, dwars door Niger in Libie terecht te komen. Een van een veilige en makkelijke weg en de andere een onveilige en moeilijke weg. Maar omdat ze niet genoeg geld hadden voor de veilige weg moesten ze kiezen voor de ander optie.
Met 30 mensen achter op een vrachtwagen en proviant voor meer dan een week zijn ze door Niger getrokken. De hele dag zittend in dezelfde houding, maar amper plek om je te bewegen, in de hete zon en alleen maar zand overal, zijn ze door de woestijn getrokken. Onderweg zagen ze overal lijken liggen van mensen die het niet gehaald hadden. Tot overmaat van ramp werd JJ ziek (malaria) en er waren geen medicijnen voorradig. Via paracetamol probeerde hij op de been te blijven. Gelukkig was de vrachtwagenchauffeur behulpzaam en mocht JJ als eerste een plek in de vrachtwagen kiezen voordat anderen hun plaats konden innemen. (voor een goede plaats werd immers gevochten, elke keer weer) 's Nachts sliepen ze in het zand en kon het heel koud worden. JJ had niets, alleen zijn kleding, maar omdat hij ziek was en het zo koud had, deelde hij een deken met een andere medereiziger. Uiteindelijk kwamen ze na een week aan in Libie, waar JJ medicatie kon krijgen. Daar hebben ze met zijn allen een dag of 10 opgesloten gezeten in een kleine ruimte waar niets was. Geen bed, niets. Ze sliepen in het zand op een matje. Vandaaruit zijn ze verdeeld over het land en is JJ in een grote stad (ben de naam kwijt) terecht gekomen waar hij 3 maanden voor niets gewerkt heeft. De baas heeft uiteindelijk zijn salaris nooit uitbetaald. Vandaar brak er een opstand uit in Libie en werd er elke dag geschoten en er vielen bommen op de stad. Het was te gevaarlijk om te blijven en is JJ uiteindelijk in een vluchtelingenkamp van de UN in Egypte terecht gekomen waar hij 10 dagen heeft doorgebracht, elke dag vechtend om eten, want er was niet genoeg voor iedereen. Maar nu is hij eindelijk weer veilig thuis en mag hij van geluk spreken.

Op onze compound praat iedereen voortaan zoals Bob dat doet. Iedereen die Bob kent weet precies wat ik bedoel "He, men I need to have small money, men".
Er hangen o.a. twee hangmatten op onze compound en er staan meerdere tuinstoelen en soms zijn al deze zitplekken gevuld met studenten, en dan beginnen ze tegen elkaar. Eentje zegt dan; He, men we are going to the club tonight, men. De ander antwoord daar weer op; Yeh, men, give me a bottle of beer, men. Yes, men give me another one, men. En zo gaat dat maar door. Dit is echter heel komisch af en toe en krijg ik er de slappe lach van.
Gistermorgen kwam Bob uit bed en had hij vreselijke kiespijn. Hij vertelde me dat hij naar de tandarts ging om zijn kies te laten verwijderen. Toen ik later thuis kwam zag ik hem weer en vroeg hem hoe het ging. Hij vertelde dat hij naar een Maribu was geweest die hem geholpen had van zijn kiespijn af te komen en hij was zo blij als een kind omdat hij geld had uitgespaard.
Vanmorgen echter toen ik in de badkamer was, zag ik Bob buiten zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik zag gelijk dat hij weer kiespijn had en vanmiddag kwam hij thuis met een getrokken kies en zijn mond vol bloedend verband. Hij was boos op de Maribu want die had hem belazerd, vond hij.

Gisteren was er een spellenmiddag op het terrein van het Jongerenproject, georganiseerd door Christel en Sharona (studenten die vorig jaar 10 weken bij ons in huis zijn geweest). Ze hadden 30 kinderen uitgenodigd maar uiteindelijk kwamen er zo'n 80 kinderen. Amie en Muhammed Jaiteh waren ook aanwezig i.v.m. de lokale taal. De meeste kinderen verstaan n.l. geen Engels.
Het was een groot succes en de kinderen genoten volop, hoorde ik later van hen. Ik kon jammer genoeg niet aanwezig zijn omdat er zo'n 20 mensen bij ons kwamen eten en omdat Tanta er helemaal alleen voor stond, wilde ik haar helpen. Anna, onze huishoudelijke hulp, is al 4 dagen niet gekomen, wat logisch is omdat haar vader gisterennacht is overleden. En ook Alhagie Bah is voor een paar dagen naar Serekunda, maar dat houd wel in dat Tanta en ik alles moeten doen en regelen en hiervoor moeten we dan ook alle zeilen bijzetten. Vooral in de avonduren wordt ik wel eens dol van alles. Buiten staat de generator te ronken, speelt een radio luid met voor mij toch wel redelijk irritante muziek en dan nog eens 20 luidruchtige Nederlanders aan de tafel. Binnen staat de TV luid aan en zit het meestal ook vol met mensen en ik kan dan geen plekje in huis vinden waar het gewoon rustig is na alle drukte van de dag.

Gisteravond nog wel wat leuks. Christel en Sharona wilden met mij en Alhagie praten, dus nodigden we hen uit om binnen te komen. De oma van Christel had geld in een enveloppe gedaan en hun mochten beslissen waaraan ze het zouden besteden. Ze kwamen op het idee om het beschikbaar te stellen aan het jongerenproject. Daar waren we uiteraard heel blij mee. Heel veel dank aan deze oma!!!

Nederlandse les

Sinds een week of drie heb ik er weer een nieuwe taak bij en geef ik elke week Nederlandse les aan 3 volwassenen. De twee Muhammeds die in het Jongerenproject werken en Omar de leraar van de Nurseryschool. Ze vinden het reuze interessant en het is ook wel leuk om te doen. Voor mij is het soms ook wel grappig als ik naar hun uitspraak luister. Ik was er natuurlijk niet op voorbereid toen ze het me vroegen, maar gelukkig had Franco nog een boek met Nederlands voor immigranten en dat gebruik ik nu maar voor de paar weken die me nog resten hier.

Gisteravond toen we met zo'n 15 mensen bij het kampvuur zaten, kwam Sankung van 7 er ook bij zitten. We zaten een beetje te stoeien met zijn tweeen en hij had de grootste lol. Plotseling kwam hij bij mij op schoot zitten en gaf me een kusje op mijn wang. Ik was zo vertederd door dit gebaar. Echt heel lief en bijzonder.
Davy, een student van Go 4 Africa, die vannacht weer naar huis is gegaan had nog wat kadootjes voor Sankung achtergelaten en die had ik hem vanmorgen gegeven. Hij was er dolblij mee. Morgen (zaterdag) krijgt hij van mij de wekelijkse 5 dalasi en ik heb afgelopen week nog nieuwe kleertjes voor hem gekochtt. Bijna alles waar hij in loopt is kapot en maandag is er een speciale dag op school en kan hij er ook mooi uitzien.

Een week of twee geleden heb ik mijn kleine teen aan een steen gestoten en sinds die tijd blijft hij pijn doen. Ook heb ik een infectie op mijn arm. Waar dit vandaan komt weet ik niet maar het duurt allemaal lang voordat het over is. Ik kan niet met dichte schoenen lopen omdat mijn teen dan pijn doet dus moet ik op open schoenen lopen en ondanks een pleister op mijn teen of verband komt er hier in dat losse zand steeds vuil in. Sinds een paar dagen heb ik ook keelpijn en gisteravond werd ik verkouden. Allemaal lastig, maar zolang het hier bij blijft mag ik blij zijn. Twee dagen geleden is er een student terug gevlogen omdat hij al twee weken ziek was en maar niet beter werd. Dan ben je in Nederland toch wat beter af.

Dinsdag hebben we samen met Gambian Future Fund een gesprek gehad op de Tanji Lower Basic School, waar dagelijks zo'n 1300 kinderen naar toe gaan. De school is deels in een erbarmelijke staat en deze stichting wil de school gaan opknappen en aanpassen. Hiervoor is een groots plan uitgedacht incl. een tuin voor de moeders en een voetbalveld wat geschikt moet worden gemaakt voor competities, wat geld moet gaan genereren voor het onderhoud van de school. Alhagie is gevraagd of hij in een onafhankelijk bestuur wil plaatsnemen m.b.t. de belangen voor het voetbalveld. Dit plan zal pas in een latere fase tot stand komen want eerst willen ze beginnen met de renovatie van de school.

Komende week ga ik naar Travelpoort om mijn terug vlucht te boeken. Het schiet immers alweer op en ik ben me stilletjes alweer aan het voorbereiden op mijn thuiskomst. Het is niet even van oh.. ik vlieg wel weer naar huis. Nee, ik moet me echt voorbereiden en een knop omzetten in mijn hoofd om de omschakeling aan te kunnen. Als je hier vier maanden geweest bent ga je helemaal op in de cultuur, de mensen en dit land en Nederland is dan een totaal andere wereld.

Ik wens iedereen een fijn weekend toe!

Lieve groeten van Petra

Weeshuis

Sinds Go 4 Africa hier is, voel ik me zo nu en dan net een moeder die een heel weeshuis runt.
Alleen de bewoners van het weeshuis (Nederlandse jongens van rond de 20 jaar oud) zijn allemaal net 2 a 3 maten groter en breder dan de meeste Gambianen hier. Maar ze hebben me ondanks hun leeftijd en formaat toch regelmatig nodig. Het zijn allemaal erg aardige jongens maar het geeft wel de nodige drukte. Ik heb zo'n beetje de supervisie over alles. Elke dag moeten er boodschappen gedaan worden en dat valt niet altijd mee, zeker als er geen auto ter beschikking is. Iedereen die bij ons werkt is erg druk met vanalles en nog wat. Tanta die bij ons kookt, staat 's morgens om 6 uur al op om op tijd het ontbijt klaar te hebben voor de jongens die al vroeg vertrekken naar hun stage adres. Anna, die bij ons schoonmaakt, komt elke morgen al om 7 uur en brengt dan vers boord mee. Alhagie Bah loopt ook de hele dag heen en weer. Hij tankt water als de tank leeg is, haalt benzine voor de generator, Geeft de planten in de tuin water en springt bij waar hulp nodig is. Daarnaast zijn er ook regelmatig dingen stuk, zoals eeen deurslot van de jongens, een toilet, een deur die los hangt ed. Hier moet steeds iemand voor geregeld worden en elke dag is er wel wat.
Omdat onze compound niet zo groot is brengt het ook veel geluidsoverlast te weeg. Vorige week heb ik maar 1 nacht redelijk kunnen slapen. Ze gaan door tot laat in de nacht of komen rond 4 uur in de nacht thuis, met veel lawaai van een avondje uit. 's Morgens vroeg zijn ze alweer vroeg van de partij en zitten ze om 7 uur te ontbijten. Mijn slaapkamer grenst aan het restaurant en is erg gehorig. Daarnaast nog alle bezoekers en studenten van Kairoh Garden of Franco''s compound die de hele dag door aan komen lopen. Soms heb ik het wel eens gehad en ga ik een wandeling maken met Alhagie of op Franco''s compound bij het kampvuur zitten. Hierdoor kom ik wel weer een beetje tot rust. Verder ligt er regelmatig eentje ziek in bed omdat hij teveel gedronken heeft. Maar goed dat is eigen schuld, dikke bult, zo gaat dat nou eenmaal met Nederlandse jongens van deze leeftijd.
Vorige week dinsdag zou de container voor het eerst geopend worden zodat alle spullen verdeeld konden worden onder de verschillende projecten. Er was een afspraak met 2 Nederlanders van Go 4 Africa en Alhagie dat ze om 8.30 uur bij de container zouden zijn. Maar omdat Alhagie tot 3.30 uur in de nacht naar een dronken student aan het zoeken was geweest, lag hij pas laat in bed.
's Morgens vroeg komen deze 2 Nederlanders de slaapkamer binnen gestormd zonder eerst te kloppen, op zo'n lompe manier, dat ik heel erg boos geworden ben. Ze hadden de sleutel nodig van de container en stonden met veel geweld midden in de slaapkamer. Zoals ze binnenkwamen vond ik echt geen manier van doen. Een Gambiaan zou dit nooit in zijn hoofd halen en klopt altijd respectvol op de deur of roept voorzichtig je naam. Toen ik boos werd en er wat van zei, lachten ze me nog uit ook. 's Middags zag ik 1 van de mannen op Kairoh Garden en heb ik hem nog eens goed gezegd dat ik deze manier van doen geen stijl vond. Als antwoord gaf hij dat het niet zijn probleem was maar mijn probleem. Dit maakte me nog bozer. Alhagie vertelde me later dat de betreffende man er toch wel mee zat dat ik zo boos geworden was en dat hij waarschijnlijk zijn excuses aan kwam bieden. Diezelfde avond bezochten beide mannen onze compound en ik veronderstelde dat ze hun excuses kwamen aanbieden, maar niets was minder waar. Ze vonden dat ik mijn excuus moest aanbieden. Nou, mooi niet. ik zou niet weten waarvoor. En nu hebben we dus een probleem, maar goed ik kan er eigenlijk niet mee zitten. Ik heb ze gezegd wat ik ervan vond vond en hier laat ik het maar bij.

Met Sankung (jongetje van 7 jaar) gaat het nog steeds erg goed. Afgelopen zaterdag kreeg hij voor het eerst 5 dalasi van mij voor zijn goede gedrag en trots dat hij was. We zijn echt vrienden geworden en hij is zo blij nu elke keer als hij mij ziet. Ik vertel hem ook steeds hoe goed dat hij het doet en hoe lief hij is. Hij is echt opgebloeid in amper twee weken tijd. Ik heb het vermoeden dat zijn moeder in Yakaba hem teveel vrijheid geeft en hij dan niet weet wat te doen en daardoor overal vervelende dingen uit gaat halen. Een paar regeltjes betreft de dagindeling werkt bij hem voortreffelijk. Toen ik zaterdag die 5 dalasi gaf, vertelde ik hem dat nadat ik mijn ontbijt op had, we samen naar Franco's winkeltje zouden gaan om snoepjes en koekjes te kopen. Toen ik zover klaar was en hem ging zoeken hoorde ik dat hij al naar een ander winkeltje was gegaan. Hij kon immers niet meer wachten.

Eergisteren nog een vervelend bericht gehad. JJ ofwel Kawsu (broer van Alhagie en Franco) en Soluman (vriend van Franco) zijn al een jaar spoorloos. Ze hebben een tijdje samen in Basse gewerkt, zijn beiden bouwvakker en hadden redelijk wat werk her en der. Twee weken geleden kwam er een jongen bij ons op de compound die vertelde dat hij JJ in Libie had gezien, waar hij ook net vandaan kwam. Ik vroeg hem hoe hij er dan uit zag en hij vertelde dat het een redelijk lange jongen was. Omdat JJ niet zo groot, zei ik tegen hem dat het dan wel om iemand anders zou gaan.
Nu kreeg Alhagie eergisteren een telefoontje van JJ met het bericht dat hij samen met Soluman naar Libie was gegaan, om zo uiteindelijk in Europa terecht te kunnen komen. Maar omdat de situatie in Libie onveilig is op dit moment zijn ze moeten vluchten en nu verblijven ze beiden in een vluchtelingenkamp in Egypte. Dit is weer een zorg meer voor Alhagie en Franco, want hoe krijgen ze hen weer thuis???? Franco vertelde me vanmorgen dat hij er de hele nacht niet van geslapen heeft. Hoe halen ze het ook in hun hoofd. Waarschijnlijk zijn ze beinvloed door anderen.
Ze willen dit verhaal niet tegen hun moeder vertellen want die slaapt geen nacht meer natuurlijk totdat JJ weer veilig thuis is.

Er is nog zoveel te vertellen, maar hier laat ik het maar bij voor vandaag. Misschien als ik over 5 weken weer thuis ben, dat alles wat hier speelt weer terug komt in mijn gedachten. Elke dag is weer anders hier en dat is ook de reden dat de tijd hier 5 x sneller lijkt te gaan dan in Nederland.

Go 4 Africa

Even een leuk berichtje. Met Sankung (het jongetje waar ik vorige keer over schreef) gaat het goed. Tot nu toe volgt hij keurig de regeltjes die ik ingesteld heb en hij is er heel trots op. Ook Alhagie Bah geeft hem klusjes in de tuin of in huis en op deze manier hebben we wat meer zicht op hem.

Vorige week was het lekker rustig in huis. Alhagie was weg en dat maakt het gelijk een stuk rustiger. Mensen blijven weg van de compound en geen telefoongerinkel van de morgen tot laat in de nacht. Ik heb echt even van de rust genoten, maar dat veranderde gisteravond natuurlijk toen de teams van Go 4 Africa aankwamen. Zaterdag kreeg ik een telefoontje van Alhagie dat er in de nacht van vrijdag op zaterdag ingebroken was in het campement in Senegal waar de teams van Go for Africa verbleven. Terwijl de mensen lagen te slapen in hun kamer zijn er dieven binnen gedrongen en is er 2500,-- euro gestolen, twee foto camera's, een mobieltje en nog eens 150,-- euro. Dat krijg je dus niet meer terug en natuurlijk is er aangifte gedaan bij de politie en is de direktie van het verblijf aansprakelijk gesteld, maar dan nog geeft dit een heleboel rompslomp.
Zondagavond moest ik 4 mensen ophalen op het vliegveld, die ook bij Go 4 Africa betrokken zijn.
Ik had alleen de Mercedes tot mijn beschikking en realiseerde me dat ze met Brusseles Airlines zouden komen en daar mag iedereen 46 kilo bagage meenemen. Dus ik voorzag een probleem m.b.t. de ruimte in de auto. Op Kairoh Garden kon ik gelukkig een Landrover regelen en ben samen met Bakuwsu de mensen op gaan halen. Een van de gasten was Gerrit Marskamp, onze Go 4 Africa computerexpert (Zit nu naast mij in ons internetcafe om wat problemen samen met Amie op te lossen).
Net toen we thuiskwamen kwamen ook de teams van Go for Africa aan na een rit van drie weken. Allemaal doodvermoeid natuurlijk. Alhagie had nog een lokale muziekgroep geregeld en er stond een buffet klaar voor iedereen. Het was een drukte van jawelste. Ook veel mensen uit het dorp die even een kijkje kwamen nemen en er werd volop gedanst op de muziek van de drums. Toen het tegen elf uur liep wilde iedereen gaan slapen en zijn we met een 8 tal studenten naar ons huis gegaan. Franco nam er ook 8 mee naar zijn compound. Na nog even wat gedronken te hebben ging iedereen naar bed. Ik heb nog met Amie, Tanta, Alhagie, Alhagie Bah, Bob, Bah en Mala tot 3 uur in de nacht gezellig bij het kampvuur gezeten.

Sankung

Sebastiaan is weer terug naar Nederland. Hij was hier maar voor een week, maar heeft toch veel indrukken opgedaan en een leuke tijd gehad. Afgelopen dinsdag was er een klein afscheidsfeestje voor hem georganiseerd door Franco. Bij het kampvuur, onder een hemel van duizenden sterren, werd er djembee gespeeld. Als je je goed concentreerd zou je zelfs in een trance kunnen raken bij het geluid van de drums. En ongelooflijk wat spelen ze goed, vooral Balla en Franco. Woendag hebben we Sebastiaan weer naar het vliegveld gebracht.

Sinds een week of 7 verblijft Sankung in ons huis. Sankung is een jongetje van 7 jaar en komt uit Jakaba. Maar omdat zijn moeder hem niet de baas kan heeft Alhagie hem meegenomen om hem bij ons op te voeden. Nou, dat lukt aardig, maar niet heus! Dat ouders hun kinderen bij andere familieleden onder brengen is hier echter heel normaal. Veel kinderen groeien niet bij hun ouders op, omdat ze het niet aankunnen of omdat de familie vind dat ze ergens anders beter af zijn.
Alhagie is er bijna nooit en er is niemand die Sankung persoonlijk kan begeleiden. Ik ben ook veel weg en heb andere dingen aan mijn hoofd en per slot van rekening ben ik hier maar tijdelijk. De eerste week dat hij bij ons was, was hij mij steeds aan het uitdagen totdat hij op een dag met een groot mes naar me uithaalde. Ik schrok me rot en ben gelijk achter hem aangerend en heb dit voorval tegen Alhagie Bah (onze watchmen) verteld. Die werd gelijk kwaad op hem en ik heb hem een uur lang genegeerd.
Dit vond ik echter wel genoeg straf voor een jongetje van 7, maar daar werd hier anders over gedacht. Alhagie Bah vertelde dit voorval in de avond tegen Alhagie (2Pac) en toen kreeg Sankung er vreselijk van langs. Ik kon dit echter niet aanzien en liep naar binnen. Alhagie kwam achter mij aan en vroeg me wat er aan de hand was. Ik zei dat ik niet wilde dat hij Sankung sloeg vanwege mij. Ik kreeg echter als antwoord dat dit de manier was om kinderen op te voeden en als ze niet geslagen werden dat ze dat dan volgende keer weer zouden doen. Vanaf die tijd werd Sankung wel aardiger naar mij toe en luisterde hij zelf naar mij. Hij is erg bij de hand en slim en vind het leuk om letters en getallen te oefenen in het Engels en Eefje leerde hem zelfs een Engels liedje.
Maar ook na regelmatig slaag voor onbenullige dingen weet Sankung zich nog steeds niet te gedragen. Ik wijt dit aan het feit dat er geen liefdevolle begeleiding voor hem voorhanden is. Er wordt alleen maar op hem gemopperd en goed gedrag wordt niet beloond. Ik vind dat een kind bij zijn moeder hoort, maar goed ik ben hier niet in Nederland en hier denken ze er anders over.
Hij gaat sinds een aantal weken naar school, maar vaak horen we dat hij i.p.v. school ergens aan het spelen is. Om hem wat meer structuur te bieden dacht ik dat het misschien goed was om hem op karateles te doen in het Jongerencentrum. Dus sinds vorige week zit hij op karate en vind het erg leuk tenminste als hij al gaat. Want steeds gaat het fout. Afgelopen dinsdag is hij na school niet thuisgekomen en we hebben tot in de avond naar hem gezocht. Uiteindelijk vonden we hem in de buurt op een compound. Gisteren weer hetzelfde verhaal en ook was hij een paar keer niet op karateles verschenen. Hij gaat dan zo in zijn spel op waarschijnlijk dat hij nergens meer aan denkt. Ook is de afspraak dat hij bij onze buren eet, maar we horen dat hij overal waar ook maar eten voorhanden is wat eet. Gisteravond dacht ik, nou is het genoeg en ik ga met Sankung zitten om wat regels op te stellen betreft zijn dagindeling. Ik heb een stuk papier gepakt en aan de hand van een klok en tekeningetjes een dagindeling gemaakt waaraan hij zich moet houden. Als hij zich een week lang goed gedraagd krijgt hij van mij elke zaterdag 5 dalasi. Nou, hij was er helemaal blij mee. Ik heb de afspraken met Alhagie, Anna en Tanta doorgesproken, omdat zij vaak bij ons in huis zijn zodat iedereen dezelfde regels hanteert.
Totdat het vandaag weer fout ging. Toen hij thuis kwam uit school gooide hij zijn schooluniform in het zand, vond ergens nog een viezig T shirtje en weg was hij weer terwijl er afgesproken was dat hij na school bij de buren gaat eten. Alhagie Bah is weer op zoek gemoeten naar hem en vond hem terug op de compound van Bolong waar hij aan de lunch zat. Alhagie en Anna hebben hem er weer van langs gegeven en hem een tijdje opgesloten in de slaapkamer. Toen hij daaruit kwam zag hij er heel verdrietig uit en ik had er moeite mee om boos op hem te zijn, maar probeerde toch streng te blijven kijken. Later op de middag heb ik hem in de auto gezet en hem naar karate gebracht. Ik vind het moeilijk om dit allemaal aan te zien, maar kan er ook niet veel aan veranderen. Als ik weg ben over een paar weken gaat het toch weer zoals ze hier gewend zijn en ik weet niet of er op deze manier iets van Sankung terecht komt.
Hij hoort gewoon thuis bij zijn moeder, vind ik!!!!

Alhagie is sinds dinsdag, samen met Baks, en twee Nederlandse jongens vertrokken naar de grens van Senegal/Mauretanie om de groep van Go for Africa op te halen.
Gisteren hoorde ik dat ze elkaar ontmoet hebben, maar dat er een auto achter gelaten was in de woestijn omdat er niet meer mee te rijden viel. Alle 41 mensen die onderweg zijn maken het goed en zondag zullen ze aankomen op Kairoh Garden.
Er is een muziekgroep geregeld voor tijdens de ontvangst en gisteren heb ik met Kawsu geregeld dat er voor iedereen een diner beschikbaar is als ze aankomen.
Zal wel weer erg druk zijn net als vorig jaar en daarom geniet ik nu nog maar een paar dagen van de rust op onze compound. Ik ben samen met Anna bezig om alle kamers schoon te maken, de bedden op te maken, zodat alles klaar is voor ontvangst van de studenten. Er is zoals altijd weer veel onduidelijkheid over wie, wat moet regelen zoals het ophalen van de studenten die met het vliegtuig aankomen. Niemand weet wiens verantwoordelijkheid het is, zoals afgelopen woensdag toen er twee mensen op mij en Franco stonden te wachten terwijl wij niet wisten dat we hen moesten ophalen. Gelukkig is dat goed gekomen en zijn ze op eigen houtje op Kairoh Garden kunnen komen. Ook op Kairoh Garden zijn er veel dingen niet duidelijk en Kawsu had ons uitgenodigd om het e.e.a. door te spreken, maar ook wij weten van veel dingen nergens van.

Ben benieuwd hoe het er komende weken aan toe gaat. Ik ben van plan om me een beetje afzijdig te houden van het hele gebeuren en me te richten op het jongerenproject.

Tot volgende keer maar weer!

Sebastiaan in Gambia

Afgelopen woensdag is Sebastiaan aangekomen. Leuk om hem weer te zien en bij te praten.
Na zijn aankomst op het vliegveld, zijn we naar Maloes Kok gereden die betrokken is bij Stichting Gambian Future Fund om alle rekeningen die te maken hebben met het invoeren van de container te overleggen. Marloes woont al 14 jaar in Gambia.
Daarna zijn we naar huis gereden en werd Sebastiaan verwelkomt door het hele huisteam (alle mensen die bij ons werken, Anna, Tanta en Alhagie Bah) Na wat bijgekletst te hebben, de cadeutjes en foto's uitgepakt te hebben die Alexander en Eefje meegegeven hadden en een heerlijke maaltijd gemaakt door Tanta, zijn Franco en Sebastiaan naar Franco's compound gegaan. De volgende ochtend ben ik naar Franco's compound gelopen om wat beweging te hebben en Sebastiaan te zien. Hij had lekker lang doorgeslapen want de dag ervoor moest hij vroeg op om het vliegtuig te halen. Bij Franco in het restaurant nog een tijdje zitten kletsen en daarna zijn we naar Serekunda vertrokken om het e.e.a. te regelen en matrassen bij te kopen voor alle Go for Africa gasten die we druppelsgewijs vanaf vandaag verwachten. Alhagie heeft het druk met het regelend van bouwmaterialen. Er moet nog een ruimte bijgebouwd worden om iedereen onder te brengen. Ook was er iets mis met de Galloper waarmee hij volgende week naar de grens van Mauretanie moet rijden om de mensen van Go for Africa op te halen, zodat hij weer een dag in de garage door heeft moeten brengen.
Verder spelen er nog een heleboel dingen waarover ik me steeds weer verbaas en niet eens allemaal op kan schrijven hier. Eentje ervan is dat Franco gistermorgen een telefoontje kreeg van iemand die vertelde dat Bob in automaterialen handelt. Wij vroegen ons dus af waar hij die automaterialen vandaan haalt. En het idee kwam op dat hij ze misschien bij ons wel uit de garage haalt. Hij doet echter vanalles om aan geld te komen behalve werken, dus je weet maar nooit. Franco heeft hierover Alhagie gebeld en die zal vandaag met hem daarover praten. Vandaag kregen we weer te horen dat hij een poort wil gaan verkopen die hij gevonden heeft op de compound van Caddy (zijn vrouw) voor 25 dalasi. En dat allemaal om canabis te kunnen roken.
Weet je, ik kan niet eens echt kwaad worden op Bob, en moet er soms vreselijk om lachen, het is net een klein kind in een groot lijf, We weten echt niet wat we met deze jongen aan moeten, psychiatrische hulp is er hier niet en vrienden en/of famile moeten het dan maar opknappen. Gisteravond was ik wel boos op een vriend van Alhagie.
Alhagie Bah (onze watchmen) vroeg mij of de generator aan moest. En omdat we met maanlicht gezellig met zijn allen bij het kampvuur zaten vond ik het niet nodig. Toen kwam een van Alhagie (2Pac) zijn beste vrienden aan lopen en zei dat hij de generator aan wilde hebben om zijn telefoon op te laden. Hij vertelde Alhagie Bah ook dat hij aan mij toestemming had gevraagd, dus Alhagie geloofde dat en deed de generator aan.
Toen struinde hij naar binnen deed alle lampen en de TV aan en ging languit op de bank liggen tot vannacht drie uur. Ik was helemaal verbaasd want hij had mij niets gevraagd. Maar goed, ik ben naar Franco gelopen en vroeg wat hij daar nou van vond. Hij antwoordde, ik zei toch dat hij Alhagie (2Pac) gewoon gebruikt. Later op de avond toen Alhagie (2Pac) thuiskwam heb ik hem het verhaal verteld en hij vond het ook nogal brutaal wat er gebeurd was. Ik kan me natuurlijk niet met hun vriendschap bemoeien en vind dat Alhagie hier met hem over moet praten, maar toch..... Soms ben ik echt verbaasd over hoe mensen elkaar hier gebruiken om er zelf beter van te worden.
Komende week zullen we druk zijn met de komst van Go for Africa en willen we ook het internetcafe weer openen wat behoort bij het jongerenproject.
Heel veel groetjes voor iedereen in Nederland en tot volgende week!

Feestje

Door het gebeuren met de container vorige week ben ik snel overstuur door kleine dingen. Het heeft nogal wat impact op me gehad, maar door een aantal gesprekken met mensen hier gaat het nu wel weer beter.
Afgelopen woensdag heb ik samen met Amie en Franco, Eefje (mijn collega) naar het vliegveld gebracht. Ze voelde zich niet helemaal in orde de laatste twee dagen en moest helaas ziek naar huis. Gelukkig is ze goed aangekomen en kan ze thuis een beetje uitzieken. Ze heeft hier verder echt een hele fijne tijd gehad. Ik vond het ook erg gezellig met haar en zal haar gaan missen.
Toen we weer thuis kamen vroeg Alhagie of ik met hem mee wilde gaan naar Serekunda, maar hij wilde niet vertellen waarvoor. De auto werd geparkeerd bij het politieburo en hij vertelde mij dat ik absoluut niet uit de auto mocht komen en dat hij wat boodschappen ging doen. Met een CD tje van Kalif Seita en wat sms'jes sturende naar Sebastiaan en Alexander dacht ik het wel even vol te kunnen houden. Mijn uitzicht was een golfplaat waarachter om de beurt de politie mensen stonden te plassen. Nou ja, ik rook het gelukkig nog net niet. Na een half uur gewacht te hebben kwam Alhagie terug naar de auto om te zeggen dat er mensen die hij kende bij een ongeluk waren betrokken geraakt en dat hij hen wilde helpen. De jongen die schuldig was zat in de gevangenis en hij wilde regelen dat deze jongen vrij kon komen. Het duurde even maar nadat ik een kleine twee uurtjes gewacht had in de auto mocht de jongen vrij uit. Terug naar huis vroeg ik om een verklaring, wat de reden was dat ik in de auto moest blijven, maar hij kon me dat niet vertellen zei hij. Ik werd natuurlijk steeds nieuwschieriger en haalde allerlei dingen in mijn hoofd, maar s'avonds ontdekte ik het geheim. Hij had cadeautjes voor me gekcoht vanwege ons driejarig samenzijn en een hele mooie kaart laten schrijven (door Amie) en hij had vlees en drinken gekocht zodat we een klein feestje konden geven voor de mensen die bij ons wonen en werken. De radio werd naar buiten gehaald, het kampvuur opgestookt en op reggea muziek en andere Afrikaanse songs werd onder een hemel van duizenden sterren gedanst. Het restaurant werd die avond de dansvloer en Amie, Tanta en Alhagie Bah met nog een paar anderen hadden het grootste plezier. Kortom het was erg gezellig en een grote verassing voor mij.
Gisteren ben ik met Alhagie nog naar een paar projecten van Go for Africa gegaan om een uitnodiging af te geven voor 1 Maart. De bedoeling is dat de Nederlandse stage begeleiders en studenten die nu onderweg zijn met auto's en de Gambiaanse leraren en studenten die betrokken zijn bij de stages elkaar gaan ontmoeten in het jongerencentrum in Tanji. Na een bezoek aan de scholen zijn we een vriend van Alhagie op gaan zoeken in Kanifing. Hij woont in een heel mooi groot huis, wat hier het witte huis genoemd word. Het huis is twee verdiepingen hoog en zo groot als de compound, je kan er via een paadje nog net omheen lopen. Daarna zijn we naar Fajikunda gereden om daar Alhagie Jaiteh (die werkt bij de lokale TV zender GRTS) op te zoeken. Ik heb nl. een paar weken geleden een erg indrukwekkende documentaire op TV gezien waarin hier in Afrika, een hele groep albino's bij elkaar gebracht worden om hun organen en hersenen te verwijderen en deze te verhandelen.
Ik wilde Alhagie van GRTS vragen of hij voor mij deze documentaire kan achterhalen.
Ik wil in Europa gaan kijken of ik via een mensenrechten organisatie iets kan doen tegen dit onrecht. Ook wil ik kijken of ik via Kalif Seita (een bekende Malinese zanger en ook een albino) iets kan bereiken.

Thuis gekomen werd het vrij koud in de avonduren en heb ik binnenshuis, samen met Amie naar 4 voor mij erg interessante (maar niet echt) Nigeriaanse films gekeken.

Container

Na bijna twee weken lang doorgebracht te hebben bij Ministeries, de haven en de douane kon Alhagie zaterdag eindelijk de container van Gambian Futrue Fund en Go4Africa via een truck naar Tanji laten komen.
We waren net op de markt aan het strand wat boodschappen aan het doen toen we de truck Tanji in zagen rijden. We kregen de boodschap van Jan Huizinga dat de container heel wat kilo s woog en ik zei tegen Alhagie dat hij hiermee rekening moest houden met het bestellen van een hijskraan. De hijskraan is nodig om de container van de truck af te tillen. Gelukkig stond er een heel degelijke hijskraan paraat toen we aankwamen.
Vele mensen en kinderen kwamen aangelopen om te kijken naar deze spectaculaire actie.
Op het moment dat de hijskraan de container op wilde tillen en de vier kettingen die aan de container bevestigd waren strak stonden, knapte er 1 van de kettingen met een geweldige kracht en deze sloeg tegen de grond. We schrokken ons rot. Levensgevaarlijk en wat een geluk dat daar niemand stond. Er moesten zwaardere kettingen komen en we moesten daar op wachten. Het kraanverhuurbedrijf werd gebeld en er zou een auto komen met zwaardere kettingen. Wij zijn naar huis gegaan om even bij te komen. Later kwam Alhagie om te vragen of we wilden helpen de container deels leeg te maken en over te laden in de andere containers. Ik vertelde Alhagie dat hij ervoor moest zorgen dat de mensen bij de container weg bleven als hij van de truck getild moest worden vanwege levensgevaar.
Weer terug bij de container bleek dat suto met de zwaardere kettingen was aangekomen en er werd besloten het gewoon nog een keer te proberen. Alhagie probeerde met nog een aantal mensen zoveel mogelijk publiek weg te houden bij de container. Op het moment dat de hijskraan de container optilde reed de truck er onder uit. Iedereen dacht dat het deze keer goed zou gaan, dus wat gebeurde er, verschillende mensen liepen richting container om alles in goede banen te leiden en toen gebeurde het.
Ik en Eefje durfden niet te kijken, we namen wat afstand en we draaiden ons om en toen we hoorden een enorme klap. We keken om en zagen dat de hijskraan omgevallen was en de container met een klap op de grond terecht gekomen was. Mijn eerste gedachte was dat er mensen onder zaten en ik raakte even helemaal in paniek, Ik stond te trillen op mijn benen en rende naar Alhagie toe en schreeuwde, Shit, I told you, I told you!!!!! Iedereen was zo geschrokken maar wat een geluk dat er niemand gewond was. Zelfs de man die in de hijskraan zat was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Er moet vast hulp zijn geweest van boven want dit was echt een wonder. Maar wat een puinhoop, de container lag half op zijn kant tegen de andere container aan en de hijskraan lag daar weer bovenop. Nu moest dit allemaal weer rechtop komen.
Die avond zijn is er nog een andere hijskraan gestuurd om de omgevallen hijskraan recht te zetten, maar dit lukte niet. Zondagochtend na weer een andere kraan gestuurd te hebben lukte het eidelijk.
Die nacht heb ik praktisch niet geslapen en heb echt overwogen om naar huis te gaan.
Ik kan deze verantwoordelijkheid niet dragen samen met Alhagie. Het is teveel en voor wat!!!! Om mensen hier te helpen met een container vol met materieel waardoor andere mensen hun leven in gevaar gebracht wordt. Het risico is te groot en het moet gewoon afgelopen zijn. Zondagmiddag besefte ik pas wat een geluk we hebben gehad, ongelooflijk!!!!!!!! Toen kreeg Alhagie nog een telefoontje dat een vriend van hem was overleden aan diabetes en diezelfde dag begraven zou worden, dus moest hij na al deze gebeurtenissen ook nog een vriend gaan begraven. Ik sta er soms versteld van hoe veerkrachtig mensen hier zijn. Ik heb er bewondering voor!!!!

Kuntaur/Jakaba

Zondagochtend zijn we met 10 mensen vertrokken naar Kuntaur/Jakaba. De reis verliep goed en we hoefden niet al te lang te wachten bij de boot, maar met zijn drieeen op de achterbank met de hitte viel niet mee. Toen we daar aankwamen had ik het dan ook helemaal gehad. Ook Nuomi, de Gambiaanse vrouw die gesponsord wordt door Jan en Hannie was erbij want zij wilde haar zus opzoeken die in Wassu woont. In Wassu aangekomen zijn we eerst naar de compound van haar oom gegaan waar we overvielen werden door een heleboel kinderen. Ik kreeg het er helemaal benauwd van na al die uren op de achterbank gezeten te hebben. Vandaar uit naar de zus van Nuaomi waar we werden verwelkomd door een hele groep dansende vrouwen en kinderen. Toen ik dat zag had ik het helemaal gehad en weigerde uit de auto te komen. Het werd me allemaal teveel.
Bijna iedere keer als ik in het binnenland ben gebeurd me dat en niet alleen mij, uiteindelijk werd het alle Nederlandse vrouwen teveel op een bepaald moment.
Er komen nogal wat indrukken op je af hier en het is heel intens om hier te zijn.
Later op de middag arriveerden we in Kuntaur waar we twee nachten zouden blijven slapen.
De volgende dag zijn we eerst naar de markt in Wassu gegaan en later zijn we doorgereden naar Kuho Sosse in Senegal, het dorp waar ik al vaker geweest ben. Het is altijd heel bijzonder om hier te zijn. Het is nog een heel traditioneel dorp met allemaal hutten en hele lieve vriendelijke mensen en kinderen. Hier wordt nog niet gevraagd om geld of andere spullen.
Ik heb daar ook een meisje leren kennen en ze is heel bijzonder voor mij. Ze stond al te zwaaien toen we aankwamen en ze is niet meer bij me weg gegaan. Na een kleine twee uurtjes werd ook deze ervaring teveel voor onze medereizig(st)ers en zijn we terug naar ons logeeradres gereden.
Dinsdag was er een bezoek aan de school gepland. We werden ingehaald door honderden kinderen die met vlaggetjes zwaaiden en liedjes zongen. Het was een fantastische ontvangst. Na de school gezien te hebben volgden er een aantal toespraken. Ook alle ouders van de kinderen waren erbij. Het was razend druk, het hele dorp was uitgelopen. De gemeenschap is zo dankbaar voor wat we gedaan hebben voor de school, maar ik ben ook heel trots op deze gemeenschap omdat ze het zo goed opgepakt hebben. Dat heb ik ze ook gezegd. Wij hebben dan wel het geld bij elkaar verzameld, maar hun hebben het project op een goede en eerlijke manier opgepakt en ze kunnen zeker ook trots zijn op henzelf. Dit is echt een heel geslaagd project. Ik zag dat ze ook Engelse lesboekjes en rekenboekjes uit Gambia hebben aangeschaft en ze zijn bezig met het bouwen van een nieuw toilet, nadat het vorige afgelopen zomer is vernield door het slechte weer. Ik was erg blij om te zien wat er voor vooruitgang is geboekt op deze school. Er zouden nu alleen weer twee klaslokalen bijgebouwd moeten worden want weer zijn er zoveel nieuwe kinderen aangemeld dat een groep buiten onder een boom les krijgt. Vroeg op de middag zijn we doorgereden via Georgetown naar Tendaba Camp, gelegen op de zuidbank. Een hele mooie verblijfplaats, ook gelegen aan de rivier. Woensdag zijn we van hieruit terug gereden. Nadat we gisteren in Jarasoma getankt hadden begonnen de problemen. De auto trok niet meer. Met een slangegangtje gingen we vooruit. Uiteindelijk besloot Alhagie dat de Galopper, waarin Franco reed ons dan maar moest trekken. Zo zijn we dus ruim 100 km naar huis gereden met nog een tussen stop in Kanilai waar we nog even een lekkere maaltijd naar binnen hadden
gewerkt. Na een enerverende reis eindelijk weer thuis in Tanji.

Hannie, Jan, Loek en Yvonne in Gambia

Zaterdag hebben Eefje en ik een spelletjesmiddag georganiseerd op het terrein van het Jongerenproject. De school in Tanji stuurde 22 kinderen en zelf hadden we nog een aantal kinderen van de buren gevraagd om te komen. We hadden 6 spelletjes uitgezet die de kinderen konden doen met o.a. zaklopen, touwtje springen, trefbal enz.
We trokken met de hele bups (35 kinderen) van spel naar spel, omdat de meeste kinderen onze uitleg in het Engels niet begrijpen. Daarom hadden we Franco en Amie gevraagd de spelletjes in hun eigen taal uit te leggen. Amie hield de kinderen keurig in toom en ze genoten met volle teugen van de spelletjes en van elkaar. Ook was er veel bekijks natuurlijk van buurtgenoten. De kinderen waren ingedeeld in groepen en er konden punten behaald worden per groep. We hadden prijsjes voor de vier beste groepen en de laatste twee groepen kregen een paar lollies zodat ze niet met lege handen naar huis hoefden. Het was een hele geslaagde middag.
Zondag hadden we aan afspraak met Jan, Hannie, Loek en Yvonne uit Helmond die afgelopen vrijdag zijn aangekomen. Zij sponsoren samen met vrienden, familie en kennissen het schoolgeld van zo'n 60 kinderen. We hadden afgeproken bij restaurant Ali Baba. Het was erg leuk om hun hier te zien en we hebben veel gelachen die avond.
Ze zijn erg open en spontaan en dat brengt af en toe komische taferelen te weeg.
Maandag zijn we met Amie, Eefje en Franco naar Banjul geweest om info op te vragen bij Gamtel over een mogelijk andere internetverbinding voor het internetcafe bij het jongerenproject. Ook hebben Eefje en ik hier dubbel gelegen van het lachen. In een klein kantoortje zaten twee mensen achter een computer, eentje met een grote zonnebril op. Eefje vond dit wel grappig en ik zei, misschien kan hij niet tegen de straling van het scherm. In eht kantoortje moesten we achter het telefoonnummer van het jongerencentrum zien te komen, want daar ligt nog een oude telefoonlijn voor een mogelijke ADSL verbinding. Na een tijdje gezocht te hebben in een bestand op de computer hadden ze eindeljk het Community Center (wat nu het jongerenproject is) gevonden. Ik vroeg of ik even mocht kijken en toen zag ik dat ze het telefoonnummer van Community Fishing Center aan ons gegeven hadden. Na enige uitleg dat dit niet ons centrum was kwam er een telefoonboek voor de dag. Tanji, waar wij gevestigd zijn begint met een T, wat voor ons zo logisch is als wat. Maar wat doen ze, ze beginnen te bladeren bij de A. Blaadje voor blaadje, dat was al komisch voor ons en toen zag ik dat er aan de zijkant van de bladzijde ook Banjul area vermeld stond. Ik zei tegen die man waarom zoek je bij Banjul area, want Tanji ligt helemaal niet in deze regio. Toen schoot Eefje helemaal in de lach en moest naar buiten van het lachen. Ik er achteraan.... we kwamen niet meer bij. Die mensen vroegen wat er aan de hand was en ik zei, dit is wel een heel grappig kantoor!!!!! Soms verbazen we ons echt over het niveau van de mensen hier en dan moet je na gaan dat op deze kantoren nog de best geschoolde mensen werken.
Na dit lachwekkende bezoek zijn we nog even bij Anna Bouwman, een Nederlandse vrouw, op bezoek geweest. Zij heeft hier in Gambia een Kliniek gebouwd voor psychisch zieke mensen. Ze woont deels in Gambia, is al aardig op leeftijd, en is hier 15 jaar mee bezig geweest om dit van de grond te krijgen. Heel hard nodig hier, want er is verder niets op dit gebied.
Gisteren zijn Jan, Hannie. Loek en Yvonne bij ons op bezoek geweest om te praten over de sponsorkinderen. Daarna zijn we naar Franco''s compound gelopen om daar te lunchen. Franco en Eefje hadden een uitgebreide lunch samengesteld en het was heerlijk. Terug op onze compound had Alhagie geregeld dat ze de drie kinderen die hun hier in Tanji sponsoren konden ontmoeten. Dat was wel leuk, na een paar foto's gemaakt te hebben kregen de kinderen allemaal een klein cadeautje en gingen weer trots naar huis.

Kafountine

Donderdag zijn Eefje (collega) en ik samen met Franco en Balla (werkt op Kairoh Garden en komt oorspronkelijk uit Kafountine) naar Kafountine vertrokken. Ik vond het wel leuk om Eefje daarmee naar toe te nemen en ook om Balla een plezier te doen.
Donderdagochtend zijn we vertrokken en na 3 tussen stops aan de grens, immigratiedienst, douane en het leger mochten we doorrijden. Kafountine is gelegen in Zuid Senegal en dit gebied heet Casamas. Het enige is dat er zo nu en dan geurilla's actief zijn, een paar weken geleden zijn er nog 6 soldaten vermoord, maar nu was het rustig. Na een hele slechte weg van zo'n 20 km kwamen we aan in het dorp. Eerst hebben we de Satang Jabang School bezocht. Deze school wordt gesponsord vanuit Nederland en is opgezet door Tanjo en zijn Nederlandse vrouw Tine. Naast de school wordt nu een jongerencentrum gebouwd wat vandaag zaterdag geopend wordt. Het is heel vergelijkbaar met ons jongerenproject in Tanji. Daarna zijn we naar Campement Kunja gereden, waar we zouden verblijven voor een nacht. Op het teraas ontmoette ik een vrouw die me heel bekend voor kwam. Het bleek de presentatrice van de programma's van Wilde Ganzen te zijn. Ze was daar samen met haar man en kwam al jaren lang in Gambia en Senegal. Ze ondersteunen Tanjo m.b.t. de school maar ook om Campement Kunja te renoveren. De huisjes die nu klaar zijn zien er ook echt prachtig uit en het is gelegen in een heel mooi natuurpark, 10 minuten lopen van het strand.
In de middag een lange wandeling gemaakt met Balla, Franco en Eefje over het strand.
Het was prachtig, de vissersboten, het geluid van de zee en een goed gesprek met Balla. Ik ken Balla al een lange tijd en zie hoe stil en teleurgesteld hij soms is in zijn werk. Hij heeft heel veel talent op het gebied van muziek en dans en ik vind het soms zo sneu dat hij zich niet kan ontwikkelen. Vorig jaar is de groep waarmee hij optrad uit elkaar gevallen doordat een van de jongens gestolen had en een ander deel naar Europa is vertrokken en niet meer is terug gekomen. Balla wil graag opnieuw een groep samenstellen en ik heb hem geadviseerd om met een klein groepje te beginnen met mensen die hij vertrouwd. Ook Modu (heeft bij Kairoh Garden gewerkt) zal waarschijnlijk deel gaan uitmaken van de groep. Ik heb Balla aangeboden dat hij in de namiddag de grote zaal van het jongerencentrum gratis mag gebruiken om te oefenen. Daar was hij blij mee en nu maar even afwachten totdat hij een groep bij elkaar heeft. Ik vind het zo jammer dat zoveel mensen met talent hier geen kans hebben om zich te ontwikkelen, dus vandaar dat ik vind dat dit gestimuleerd moet worden waar het kan.
Op de terug weg kwamen we bij een compound uit waar een paar jongens djembee aan het spelen waren. Terug op het campement zijn we even lekker gaan douchen en daarna kregen we een uitgebreid diner voorgeschoteld. Het was heel gezellig. Een lange tafel buiten met kaarsjes erop en een kora speler die voor ons muziek maakte. We aten samen met Kawsu, Tanjo, Franco, Eefje, en de TV presentatrice van Wilde Ganzen, en haar man. Eefje had het gevoel dat ze in een sprookje terecht was gekomen. Het was ook erg romantisch allemaal. Later zijn Balla, Franco, Tanjo en Modu djembee gaan spelen voor ons en Balla had Eefje beloofd om nog voor haar te dansen. Ook dat heeft hij gedaan.
Na lekker geslapen te hebben zijn we de volgende morgen nog even terug gegaan naar het strand om wat mooie foto's te maken. De dag ervoor waren Eefje en ik ons foto toestel vergeten, vandaar. Daarna nog even de compound van Modu en Balla bezocht en toen weer terug naar huis over de lange slechte weg en de drie cheque punten bij de grens.

Met Eefje in Gambia

Vorige week woensdag is mijn collega Eefje aangekomen. Ze voelde zich hieral meteen thuis en ondertussen hebben we al heel wat meegemaakt en gedaan samen. Het begon al goed vorige week donderdag met een schreeuwende Bob op de compound. Gelukkig hebben we hem kunnen kalmeren en hij wil nu scheiden van zijn vrouw Caddy. Afgelopen zaterdag is hij zonder het iemand te vertellen bij ons ingetrokken. Hij heeft gewoon zijn spullen opgehaald en is die dag in Alhagie Bah zijn kamer gaan slapen. Alhagie Bah is degene die op ons huis past. Een hele aardige man die het goed met iedereen voor heeft. Hij kwam terug van een paar dagen familie bezoek en toen zag hij dat Bob in zijn kamer was getrokken.
Nu is het probleem dat we zelfs na eindeloos praten met Bob, hij niet wil vertrekken omdat hij niet weet waar hij heen moet. Alhagie (2Pac) wil hem ook niet zomaar op straat zetten omdat hij dan misschien rare dingen gaat doen. Bob eist nu van Alhagie dat als hij moet verdwijnen, dat Alhagie hem zijn reis naar Guinnee betaald waar zijn moeder woont. Hoe dit af gaat lopen weet ik ook niet, maar op een gegeven moment zal er iets moeten gebeuren.

Vrijdag was een een staf bijeenkomst in het Jongerencentrum. Ik heb voorgesteld om elke maand bij elkaar te komen om ideeen uit te wisselen. Dit was een hele nuttige bijeenkomst omdat er bij de mensen die in het project werken best veel ideeen leven, maar ze weten niet hoe dit ten uitvoer te brengen. Ik probeer ze hierbij te helpen en te begeleiden.

Zondagavond hebben we de documentaire "Suprising Europe" gedraaid in het centrum. Het zou om 20.00 uur beginnen, maar pas rond negen uur kwamen er mensen binnen (African time zullen we maar denken). Er waren toch zo'n kleine 30 mensen op aanwezig. Er was veel geloop tijdens de avond, deels denk ik dat toch een aantal mensen geen Engels verstaat of kan lezen en deels omdat het best lang duurt, zo'n 2,5 uur.
Uiteindelijk bleven er 5 echt geinteresseerde jongens over die nog een tijdje met Alhagie en Franco gepraat hebben over de voor en nadelen van een leven in Europa.
Er was een jongen aanwezig die 4 weken geleden is proberen te vluchten met een boot naar Europa en is opgepakt en tijdelijk vast gehouden door de politie. Hij woont tegenover het Jongerenproject. Al is er maar een van de aanwezige die nu bewust na denkt over een mogelijk leven in Europa, dan denk ik dat we ons doel al bereikt
hebben. Komende zondag gaan we Kingsleys Crossing draaien. Ook heel interessant!

Maandag ben ik eerst met Kemo naar het consulaat geweest om nog even een werkgeverscontract te brengen en daarna zijn we met Alhagie naar Banjul gegaan.Ik heb daar een radio'tje voor Alhagie Bah gekocht. Die jongen zit altijd thuis op het huis te passen en hij vertelde me dat hij laatst een radio had gekregen en dat Bob dat had gemold. Hij houd veel van muziek en ik wilde hem blij maken met een nieuwe radio. Nou dat was wel gelukt, hij sprong een gat in de lucht toen hij zag wat er in de doos zat.
Na wat rond gelopen te hebben in Banjul zijn we bij het Ministerie van Educatie geweest om het e.e.a. te regelen voor de container van Gambian Future Fund die binnenkort aan gaat komen. Alhagie moet deze container binnen halen en daar gaat altijd veel werk aan vooraf. Daarna nog even naar Serekunda een lekker frietje gegeten. Af en toe heb ik daar wel eens zin in. En omdat de CD speler in de auto niet meer werkte moesten we ook nog even naar de garage om dit te laten fixen. Nou ja, even, vergeet het maar! Alles duurt hier erg lang. Omdat we de nacht ervoor maar 4 uurtjes geslapen hadden kwamen we doodmoe thuis.

Gisteren, dinsdag, zijn Eefje en ik met Franco naar de stiefvader in Brikama gereden.
Hij is een Maribu (natuurgenezer) en omdat Eefje wat huidklachten heeft wilde ze dit wel eens proberen. Omdat hij de juiste bladeren niet had om een drankje van te maken moesten we naar Serekunda. Op een plek ergens in het hobbelige en stoffige Ebo Town wisten ze de juiste planten te vinden. Met zijn vieren bladeren geplukt op deze plek en achterin de auto deze meegenomen. Franco heeft toen we thuis kwamen de bladeren gekookt in water en er drankjes van gemaakt. Eefje heeft nu twee flessen met verschillende drankjes waarvan ze twee keer per dag een glaasje moet nemen. We zijn benieuwd of het gaat helpen.
In het eind van de middag zijn we met Tanta (meisje wat bij ons kookt)naar het strand gegaan om naar de binnenkomst van de vissersboten te kijken. Het was een erg druk en kleurrijk geheel, speciaal voor Eefje natuurlijk die dit nog nooit had
gezien.

Morgen gaan we twee dagen naar Kafountine in Senegal met Franco en Balla, die werkt op Kairoh Garden en afkomstig is uit Kafountine. Volgende keer weer meer!

Wel en wee in Gambia

Afgelopen maandag ben ik met Kemo naar het consulaat geweest om een visum voor hem aan te vragen. Hij vroeg mij hem daarbij te helpen. Kemo heeft een jaar geleden een ongeluk gehad en daarbij zijn bovenbeen gebroken. Hij heeft twee vrouwen en twaalf kinderen en wil graag werken (elektricien), maar omdat hij nog steeds niet kan lopen vanwege de fractuur die niet goed genezen is kan hij niet werken. Nel en Jur Bus van June Foundation hebben hem uitgenodigd voor een behandeling in Nederland. Ik had hem beloofd te helpen met alle papierwerk voor een visum en hij was daar erg blij mee. Nadat alles in orde was ben ik maandag met hem naar het consulaat gegaan om zijn visum aan te vragen. Ik hoop echt van harte dat het hem lukt, want dit is een man die echt wil werken zodat hij zijn gezin kan onderhouden en het is heel triest dat hij een jaar na het ongeluk nog steeds niets kan doen.

Twee dagen gelden heb ik een middag in de garage door gebracht want de rechter achterrem van de Mercedes was versleten. Je kan je er in Nederland haast niets bij voorstellen want daar zien alle garages er toppie uit, maar hier ongelooflijk!!!
Allemaal roestige auto's die nog aangezwengeld moeten worden en die wij allang op de schroothoop hebben liggen. Zo'n 20 jongens die er rondlopen en wat klungelen aan suto's. Niet echt een prettige omgeving, maar goed, gezeten op een versleten achterbank onder een mangoboom was het wel een middagje vol te houden. Ik amuseerde me wel, alleen al om te zien onder welke omstandigheden die jongens werken hier.

Gisteren voordat we Eefje (collega van mij) van het vliegveld zijn gaan halen nog naar een baby ceremonie geweest op de familie compound in Banjul. Ik moest me traditioneel kleden met sluier en al (veel te heet hier zo'n ding, maar goed)
Daar angekomen was het zo druk dat we niet eens de baby en de moeder hebben gezien.
Ik kreeg een stoel aangeboden en zodra ik daarop zat kwamen er steeds een viertal vrouwen bedelen. Dit blijkt traditie te zijn op een baby ceremonie en ik heb ze wat geld gegeven, maar ze bleven maar aanhouden. Ik wordt daar erg geirriteerd door. O een gegeven moment was ik helemaal omsloten door deze vier vrouwen en ze bleven maar vragen om geld. Ik werd zo boos dat ik ben opgestaan en de poort van de compound ben uitgelopen met de vraag aan Alhagie of we konden gaan. Dat hebben we gelukkig ook gedaan. Op het vliegveld aangekomen zagen we Eefje, die hier nu voor een maand verblijft al naar buiten komen. Ze genoot gelijk van het mooie weer en terwijl we onderweg waren anar huis hadden we nog een bijna ongeluk met een grote koe. Dat scheelde maar een haartje. Alhagie meost flink op de rem en we schoten de berm in.
Gelukkig kwamen wij en de koe er allemaal heelhuids vanaf.

Vanmorgen kwam Bob met een hoop stennis onze compound op. Omdat hij in Mandinka sprak wist ik niet waar het over ging, maar hij bleek ruzie te hebben met Caddy, zijn vrouw. Hij zei dat hij de baby die pas geboren is van haar af wil pakken en wil scheiden van haar. Hij wilde de baby naar SOS in Serekunda brengen waar ze voor de baby zullen zorgen. Ik heb gelijk Alhagie gebeld die in Serekunda is, met de vraag wat ik kon doen. Alhagie heeft geprobeerd om hem via de telefoon te kalmeren en ik heb ook een met hem gepraat. Bob heeft een tijdje geleden onze administrateur die in het jongerencentrum werkt met een glazen fles op zijn hoofd geslagen, die daardoor bewusteloos raakte. Ik was bang dat hij weer iets raars zou gaan uithalen en daarom ben ik met hem naar Franco gelopen. Het was een heftig gesprek, maar uiteindelijk hebben we hem ervan kunnen overtuigen dat hij zich kalm houd totdat Alhagie terug is vanavond en dat hij dan samen met Alhagie met Caddy kan gaan praten. Dus afwachten weer hoe dit verhaal gaat aflopen. Bob is een en al problemen en als ik zo naast hem loop heb ik het idee dat hij alleen maar een moeder nodig heeft die hem zijn hand vast houd anders red hij het niet in zijn leven.