Kerstmis 2013

De dag voor kerst ben ik samen met Houwa en Mr. Darbou (sociaal werker in het dorp)op huisbezoek geweest bij de gehandicapte kinderen, die wekelijks naar de dorpsschool komen. Het klasje is opgezet door drie studenten uit Nederland die vorig jaar met stichting Go for Africa meegekomen zijn. Houwa en Mr. Darbou runnen dit klasje nu wekelijks en bieden de kinderen extra mogelijkheden aan om zich te kunnen ontwikkelen. Het leek me wel leuk om de kinderen en hun ouders te ontmoeten. De bedoeling van dit huisbezoek was om alle kinderen te registreren. In Nederland zouden we dat doen voordat het betreffende kind naar school komt. In Gambia komen ze er na een jaar achter dat het toch wel belangrijk is om wat meer achtergrond van het kind te hebben. Gezien er geen auto ter beschikking was moesten we te voet. De kinderen wonen verspreid door het dorp heen en de voettocht incl. bezoekjes hebben dan ook vier uur in beslag genomen. Maar interessant was het wel. Bij een kindje, die ziek op bed lag hoorden we het trieste verhaal dat de moeder zelf ook gehandicapt was en niet voor het kind kon zorgen. Het kind is nu geadopteerd door een andere familie. Een andere jongen dacht dat hij met ons mee naar school kon, maar helaas, dat was niet de reden waarvoor we kwamen. Hij was dan ook erg teleurgesteld toen we zonder hem weer weggingen. 

Ook troffen we een kind met het Syndroom van Down en drie van de kinderen die we bezocht 

hebben zijn niet in staat om te spreken. Voor deze kinderen zouden picto boekjes en gebarentaal natuurlijk een uitkomst zijn, maar helaas is dat hier haast niet te realiseren of deze hulp zou uit Nederland moeten komen. Aan het eind van elk bezoek werd er genoteerd of het kind dan wel geestelijk of lichamelijk gehandicapt is. Veel verder als dit komen ze dan ook niet. Mr. Darbou vroeg steeds aan mij wat ik ervan dacht en van het Syndroom van Down had hij nog nooit gehoord. We hebben besloten om een paar Engelse boekjes met plaatjes uit onze bibliotheek te halen van het Youth and Communty Centrum zodat de kinderen aan de hand van plaatjes toch wat woordenschat aangeboden krijgen. 

In de middag heb ik Adema, onze nieuwe kokkin, breien geleerd. Ik heb een breiwerk bij me omdat lezen nauwelijks lukt. Je bent hier immers nooit alleen en ze vinden het vreemd als je in een hoekje alleen gaat zitten lezen. Herhaaldelijk word ik gestoord met de vraag wat ik aan het doen ben of roepen ze me voor het een of ander. Breien gaat dan wel, omdat ik dat kan zonder dat ik me daarop intensief moet concentreren. Adema had de breikunst zo te pakken en ze vindt het erg leuk om te doen. Iedereen vindt het trouwens super interessant als ik aan het breien ben. Dat kennen ze hier niet. Haken en borduren wel, dat wordt veel gedaan door de vrouwen. Zelfs de mannen komen geinteresseerd kijken als ik aan het breien ben en bewonderen elke gevordere naald met belangstelling. 

In de avonduren stelde Alhagie voor om kerst te gaan vieren in Senegambia. Ik in een lange rode jurk met daarop een wit vest en Alhagie in een rode bloes, grijze broek en zwart colbertjasje zagen we er samen op zijn ¨kerst¨ uit. Houwa en Adema gingen met ons mee. In Senegambia aangekomen kijk je werkelijk je ogen uit naar alle bijzondere, gekke en a-sociale Europeanen. Het was voor mij, Alhagie, Houwa en Adema dan ook of we naar een lachfilm zaten te kijken. Voordurend lagen we plat van het lachen. Stel je voor: Een Engels gezin, compleet met kinderen, die in kerstman-vrouwpak inclusief kerstmuts in een bar zitten en foto´s van elkaar maken. De korte broek die de man droeg trok hij op tot onder zijn oksels en dat was blits genoeg voor een foto. Naast ons zat een Engelse vrouw, zo dik dat ik verbaasd was dat de plastic stoel onder haar het niet begaf. Uit alle gaten die in de stoel zaten puilde haar overtollig vet. Een op leeftijd zijnde opa die gevolgd werd door een sexie uitziende dame van een jaar of 25 met een rokje tot net onder haar kruis. Schijnbaar erg verliefd kropen ze achter in een taxi. In een ander bar was het helemaal feest, voor ons tenminste. Een blanke, blonde, flink 

opgemaakte dame van rond de 60 compleet in jurk met tijgerprint, die reikte tot net onder 

haar kruis. Ze schudde met haar billen of haar leven ervan af hing. Haar ogen afwisselend 

dan weer wijdt open en dan weer dicht. 

Dan een aardig normaal uitziend Europees vrouwtje met een zwarte man. Leuk stel om te zien. 

Alleen had het vrouwtje totaal geen gevoel voor ritme. Kan ze natuurlijk ook niets aan doen. Haar ritmische en lenige vriend probeerde datzelfde ritme er bij haar in te krijgen maar dat was tot mislukken gedoemt. Een oudere, blanke en ietwat lelijke dame die alleen was, nogal mager in een lange zwarte avondjurk met blote rug, leefde zich uit op de dansvloer. Verschillende West Afrikaanse jonge mannen vergezelden haar en probeerden haar over te halen tot een nachtje in één van de vele hotels in de buurt. En dan last maar not least, een Europese dame, vlot gekleed met bril, van naar schatting tussen de 75 en 80, danst in haar eentje tussen een tiental jonge West Afrikaanse mannen. Geweldig om te zien! Dan de West Afrikaanse dames, niet alleen uit Gambia maar uit allerlei omringende landen, in hun uitgaanstenue. Korte rokjes, strakke truitjes waar hun boezems bovenuit puilen en hoge hakken, waar ik nog niet eens op zou kunnen staan, laat staan lopen. Alles bij elkaar hebben we wat afgelachen en ook nog even gedanst en wie weet zijn er ook mensen die om ons lol hebben gehad. Om drie uur in de nacht had Alhagie honger en wilde hij nog naar Serekunda waar ergens in een afgelegen straatje een slager vlees stond klaar te maken. Om vier uur arriveerden we dan eindelijk weer thuis en viel ik binnen een paar minuten in een diepe slaap. Eerste kerstdag, als iedereen in Nederland aan een kerstdiner zit, ben ik voor de verandering nog maar eens aan de schoonmaak in mijn kamer. Ramen lappen, tegels van de badkamer schoonmaken en onder het bed en kast vegen en dweilen. Dat was hard nodig, behalve een dode kikker, een grote dode sprinkhaan en een paar wormen vond ik nog een lege fles en twee paar stoffige schoenen onder het bed. Na een paar uur ben ik eindelijk klaar en kan ik nu genieten van mijn opgeruimde en frisse kamer. Alhagie moest weg, nieuwe accu halen, hout bestellen voor het dak van de zorgboerderij en een gesprek met Jan Huizinga die voor twee dagen in een hotel verblijft.

Tweede kerstdag moesten er boodschappen worden gedaan. We krijgen opnieuw gasten. Een van de studentes van vorig jaar van Go for Africa komt samen met haar vriend. Met Lamin en Adema ben ik naar Serekunda gereden. Lamin moest het e.e.a. inkopen om in het kantoor van Go for Africa de elektriciteit aan te kunnen leggen, wat op onze compound gerealiseerd wordt. En ik wilde een internetverbinding op mijn mobieltje. Adema moest boodschappen hebben voor het avondeten. Uren ben je dan onderweg omdat alles hier zo langzaam gaat. Het begint al in het verkeer. Maximum of minimum snelheid heeft nog nooitiemand van gehoord. Dus als je pech hebt zit je steeds achter auto's die max. 30 km per uur rijden. Bij het afrekenen van de ingekochte spullen moeten de bonnetjes met de hand geschreven worden wat eindeloos duurt en als je er dan achterkomt dat er fout geteld is 

moet dat hele bonnetje weer opnieuw. Bij het betalen tel ik het geld natuurlijk na. 100,-- Euro's zijn hier i.p.v. een of twee briefjes, vijftig of honderd briefjes. Als ik het geld aan Lamin geef telt hij het ook nog eens na en de winkelier nog een keer, om zich ervan te verzekeren dat het toch wel zeker klopt. Voordat dit gebeurt is ben je weer tien minuten verder. Ik realiseerde me hierdoor wel weer dat ik veel geduld moet hebben en dit bij moet stellen om me hier de komende maanden staande te houden. Zoals jullie hieruit begrijpen gaat het leven hier gewoon door, Kerst of niet. Ik mag op zich niet klagen, heb in elk geval een gezellige en plezierige kerstnacht gehad.

Weer gesetteld in Gambia!

Ondertussen ben ik weer helemaal gesetteld in Gambia. Mijn eerste taak was het schoonmaken en organiseren van mijn slaapkamer. Maandenlang was er niet veel opgeruimd en jarenlang zijn er geen lades en kasten schoongemaakt. Dus toen ik de kledingkast opentrok kwamen de spinnen me tegemoet gekropen. Verder heeft Alhagie ondertussen zoveel verzameld dat nadat ik het e.e.a. georganiseerd had er al één lade was die vol gestapeld is met zaklampen, eentje met medicatie en vitaminepillen en eentje met van alles en nog wat en niemand weet wat er ooit mee te doen. Maar ik mag niets weg doen, dat is zonde hier.
Ook moest er een plafond plaat vervangen worden omdat er vorig jaar i.v.m. een elektriciteitsprobleem op zolder iemand met zijn voet doorheen is gezakt. En heb ik de kledingkastdeuren laten repareren waarvan er niet eentje meer fatsoenlijk dicht kon. Als ik ´s morgens wakker werd keek ik altijd naar een kast waarvan minstens drie deuren wagenwijd open stonden. Ik heb Ousman laten komen en hij heeft zaterdag j.l. plafond en kast gerepareerd, maar toen ik na afloop de kamer binnenkwam was het weer een grote puinhoop. Dus moest ik weer een paar uur aan het schoonmaken. Eindelijk is nu mijn kamer bijna weer in orde op een paar kleine klusjes na.

In de avonduren ben ik met JJ naar Franco´s compound gelopen. Het zag er allemaal prima uit. Het huis was keurig in orde en op de compound groeiden allerlei soorten groenten en fruit waar d.m.v. verkoop wat geld mee verdiend wordt.

Het Youth Center draait nog steeds naar wens. We hebben alleen besloten om de fitnessruimte op te heffen omdat dat meer geld kost dan het oplevert en de ruimte te gaan verhuren. Binnen één dag had Muhammed, de beheerder van het centrum, al iemand gevonden die de ruimte wil huren. De man wil een restaurant beginnen. Nou moet je dat in Nederland niet zo letterlijk nemen. Er zullen wat drank en hapjes worden verkocht in de avonduren voor als de vissers terug komen van de zee. Maar toch leuk en het levert weer een vast inkomen op voor het centrum.

Verder heeft Muhammed nogal wat avonden gepland voor DJ programma´s de komende tijd. Hij wil alleen DJ´s inhuren die toegang hebben tot radio reclame. Dat houdt in dat ze via de radio hun muziekavonden bekend maken. Dat is hier de beste vorm van adverteren omdat hier geen lokale kranten zijn. Nu de muziekset klaar is, die vanuit Nederland is gesponsord, kunnen we alleen de DJ´s inhuren en hoeven ze geen muziekset meer mee te brengen. Dit is goedkoper en zo kan het centrum er meer aan verdienen. Morgenavond (kerstavond) het eerste programma met de nieuwe muziekset.
Ziet er trouwens prachtig uit.

In het vliegtuig zat ik naast een heel aardig stel. Zij was logopediste en ze vroeg me of er een dovenschool was in Gambia. Toevallig wist ik die te vinden en afgelopen donderdag zijn ze een dag bij me op bezoek geweest in Tanji. Samen met hen heb ik eerst in het dorp, de in aanbouw zijnde zorgboerderij laten zien. Zij waren net las ik erg verrast door de grote compound en over wat er allemaal al staat. Daarna ben ik met hen naar de Tanji Lower Basic School gelopen om de klas met gehandicapte kinderen van Houwa te zien. Dit klasje is in het begin van dit jaar opgezet door studenten van Go4Africa. Er was op dat moment één jongetje aanwezig. De andere drie jongetjes bleken ziek te zijn. Ik heb van hen begrepen dat ze op donderdag een paar uurtjes les geven aan de jongens en vrijdags aan de meisjes. Het jongetje wat op dat moment aanwezig was begon liedjes voor me te zingen, wat heel ontroerend was. Zo schattig!
In de middag ben ik met hen naar Serekunda gereden om de dovenschool te bezoeken. We vroegen aan de directie wat er nodig was op school en natuurlijk krijg je dan zoals altijd een hele waslijst met materialen voorgeschoteld. Overal is immers gebrek aan. Maar omdat ik ondertussen weet hoe het in Gambia gaat en de mensen waarmee ik was hier voor het eerst zijn, probeerde ik hen hiervoor een beetje in bescherming te nemen. Ik heb hen er dan ook op gewezen om het vooral klein te houden en zich te focussen op structurele hulp zoals b.v. het maken van picto- boekjes voor de dove kinderen. Dit zijn boekjes met plaatjes zodat ze op die manier woordjes kunnen leren aan de hand van gebarentaal. En mochten ze dat willen doen, het gebruik hiervan dan uit te leggen aan de onderwijzers zodat zij dat weer kunnen leren aan de kinderen.
Na een rondleiding op de school en hen terug gebracht te hebben naar het hotel waren ze me erg dankbaar voor de leuke en interessante dag en mijn aanwezigheid op de dovenschool. Ze nemen nog contact met me op als ze terug zijn in Nederland.

Zaterdagavond ben ik samen met Alhagie Bah bij Gerrit en Jabou op bezoek geweest. Leuk om te zien waar hij woont in Sanchaba. Hij maakt het goed en gaat woensdag na een bezoek van drie weken aan Gambia weer naar huis.
Het was nog een hele toer om bij Gerrit te komen en weer terug naar huis.
We waren met Alhagie meegereden, die ons zou afzetten bij de bekende turntable ofwel rotonde in Brusubi, omdat hij door moest naar het vliegveld om iemand weg te brengen. Bij de turntable maakte hij een prijs afspraak met een taxichauffeur, die mij en Alhagie Bah dan zou afzetten bij Gerrit en ons daarna weer op zou komen halen. Zo gezegd zo gedaan! Ik kreeg als instructie mee dat ik naar Gerrit toe alvast 100 dalasi kon betalen en zo gauw hij ons af zou zetten in Tanji nog eens 200 dalasi. Wij in die taxi die al gelijk de afslag naar rechts voorbij reed. Dus na een belletje met Jabou weer omgedraaid en de juiste afslag in. Ik wist dan dat hij rechtdoor moest naar de grote moskee, maar hij sloeg rechtsaf een vreselijk slechte weg in en omdat hij geen Engels sprak kon ik hem niet uitgelegd krijgen dat hij terug moest de harde weg op. Weer gebeld met Jabou. Hobbeldebobbel terug de asfaltweg op. Richting moskee. Bij de moskee weer gebeld met Jabou. Ze zouden ons daar komen halen. Eindelijk na drie kwartier vanaf de tunrtable aangekomen bij Gerrit terwijl die rit normaal gesproken 10 minuten duurt. Dan de weg terug naar huis. Chauffeur weer gebeld. Hij nam niet op. Nog eens gebeld met een ander nummer en toen nam hij op. Ja, hij zat in Bakau en wilde niet meer komen. Nee, natuurlijk niet omdat hij zijn 100 dalasi makkelijk verdiend had met een zogenaamd kort ritje en voor 200 dalasi niet weer helemaal naar Tanji wilde rijden. Jabou is de straat opgelopen om een andere taxi te zoeken voor ons en ja hoor na enige tijd kwam ze terug met de mededeling dat ze een taxi gevonden had die ons naar de turntable zou brengen. Bij de turntable aangekomen heb ik Alhagie gebeld die onderweg was van het vliegveld naar huis en ons dan op zou pikken. Na een uur wachten langs de straat, bijna midden in de nacht, kwam hij aanrijden.

Daarna waren we nog uitgenodigd op een feest van de voetbalclub die gekoppeld is aan de stichting. Ze hebben dit jaar de cup gewonnen en Alhagie werd daar geeerd omdat hij ze vorig jaar voetbalkleding had geschonken.
Gezien een paar dagen geleden de container is aangekomen met o.a. nog een paar voetbaltenues heeft Alhagie hen die avond nog een tenue overhandigd. Dit keer in een oranje kleur. Op de voor mij alombekende typisch Afrikaanse discomuziek hebben we nog even gedanst samen met JJ en Lamin.

Vandaag kwam Gerrit hier op het Youth and Community Center de kopieermachine installeren die vorige week in goed orde is aangekomen.
Fijn soms om Gerrit achter de hand te hebben voor dit soort dingen want hier is het moeilijk om iemand te vinden die dit soort techniek echt goed beheerst.
Nogmaals bedankt Gerrit als je dit leest!

Hier is weinig te merken van een kerstsfeer en heb ik het gevoel alsof ik midden in de zomer zit. Is natuurlijk ook zo! Alhagie heeft wat kerstballen aan het plafond van ons restaurant laten hangen die vorige week uit de container kwamen en ik vond in mijn kast nog ergens een kersttafelkleed. Op die manier probeer ik toch een beetje een kerstsfeer te creeren.
Ik wens iedereen in Nederland een fijne kerst!

Tot volgende keer!

Thuis in Gambia!

Gisteren weer aangekomen in Gambia. Het is of ik weer thuis ben en nooit weg geweest ben. Na een vlotte vlucht kwam ik halverwege de middag aan op onze compound. Onderweg nog even gestopt bij de in aanbouw zijnde zorgboerderij. Jeetje wat hebben ze hard gewerkt en wat is het grooooootttttt.
Op de acte van aankoop van de compound staat dat de afemeting 30 x 60 meter is. Maar volgens Alhagie is het nu 80 x 60, dus haast 2,5 keer zo groot. Er zijn al 20 vrachtwagens met zand aangevoerd en 400 zakken cement om de stenen te maken. Het is echt gigantisch.
Thuisgekomen kwam de hele buurt me weer begroeten. Leuk om iedereen weer te zien. Wat me opvalt is dat ik me hier zo comfortabel voel tussen de mensen. Ik kan zijn wie ik ben en lach wat af met iedereen. Houwa en Alhagie Bah kennen mijn humor precies. Zoals vandaag aten ze rijst met een bruine saus, dus vroegen ze me om mee te eten. Ik antwoordde dat ik de suas op iets vond lijken zonder precies te zeggen waarop. Maar ze snapten het meteen en lachen dan wat af. En natuurlijk erg leuk om Alhagie en zijn broers weer te zien. Wat me opviel is dat Houwa en Lamin, de zoon van Jeneba erg afgevallen zijn. Ze zijn zo mager geworden doordat ze erg ziek zijn geweest. Beiden hebben malaria gehad. Muhammed Saho kwam me gisteravond ook even begroeten. Ik ben van plan om morgen naar hem toe te gaan om te zien hoe Franco''s compound ervoor staat. Hij zag er goed uit maar was alleen nog steeds verdrietig om zijn relatie die pas geleden is uitgeraakt.
Na goed geslapen te hebben werd ik vannacht om 5 uur wakker en kon niet meer slapen. Zogauw het een beetje licht begon te worden ben ik begonnen met het opruimen van de kledingkast op onze slaapkamer. Gisteren toen ik hem opentrok kwamen de spinnen me tegemoet. Ik ben van plan om elke dag een paar kasten te gaan opruimen/schoonmaken, want dat wordt anders nooit gedaan.
Ook hebben we een nieuw meisje in dienst uit Kafountine die komt koken. Adema heet ze me ze lijkt me erg aardig. Maar goed, eerst maar even afkijken want we hebben op dat gebied al zoveel teleurstellingen gehad.
Nu ben ik even op het Youth Center. Het ziet er allemaal goed uit. De muziekset is klaar. Prachtig ding.
Nu zijn ze bezig om DJ programma's te organiseren,zodat dat wat opbrengt voor het centrum. Alleen het trainingscenter brengt niets in het laatje. Ik ga even met Alhagie overleggen wat hiermee te doen.
Voor degene die me willen bellen, mijn tel. nr. blijft hetzelfde 00220-7992008

Volgende keer weer meer!
Groetjes uit Gambia!

Na afscheid genomen te hebben van familie, vrienden, collega´s, buren en goede bekenden zit ik nu bij mijn zoon Alexander. Nog één kort nachtje slapen hier in Nieuwegein, dan vlieg ik morgenochtend voor de 5e keer voor drie maanden naar Gambia. Ik ben benieuwd wat me allemaal weer te wachten staat. Buiten dat ik weer een tijd samen met Alhagie door kan brengen en me op de projecten van Future for Young People ga concentreren, zit mijn hoofd vol met allerlei plannen en opdrachten van mensen die mij ingeschakeld hebben als bemiddelaar. Ik zou er een maandsalaris aan over kunnen houden als ik hiervoor betaald kreeg, maar omwille van de armoede waarin veel Gambianen nog steeds verkeren vind ik dat het hen toe moet komen en zet ik me vrijwillig voor hen in. Wat ik ervoor terug krijg is dankbaarheid, vriendelijkheid, liefde en begrip van en inzicht in een andere cultuur. Dat is genoeg voor mij om met voldoende energie dit uiterst interessante en dankbare werk te kunnen doen.

Tot in Gambia!

Liefs van Petra

Laatste bericht uit Gambia

Om nog even terug te komen op 1 April. Jullie hebben vorige keer gelezen dat Alhagie me flink beet heeft genomen. Later hoorde ik dat hij niet alleen mij, maar ook zijn moeder in Jakaba en de zus (Fatimata) van zijn beste vriend voor de gek had gehouden. Hij had haar naar de markt in Brikama laten komen onder het mom van dat hij daar naar toe zou komen om wat geld te brengen. Fatimata was die ochtend met twee ander dames te voet vertrokken naar het centrum van Brikama op zoek naar Alhagie. In het centrum aangekomen zagen ze Alhagie niet en belden ze hem. Alhagie vertelde hen dat hij op de markt in Brikama te vinden was. Daar zoekende konden ze Alhagie niet vinden totdat ze weer met hem belden. Toen hoorden ze dat het een 1 April grap was. Vanaf het huis waar Fatimata verblijft tot aan het centrum van Brikama is toch zeker een half uur lopen. Dus hadden ze met drie dames dit hele eind voor niets gelopen.

Die dag zat ik te denken wat ik kon doen om Alhagie beet te nemen. In de avonduren hoorde ik dat hij naar Tujering moest want daar stond een bekende van hem met een kapotte auto die geholpen moest worden.. Dit is mijn kans dacht ik. Ik smeedde een plan en belde Erik, een Nederlandse jongen die in Brusubi verblijft. Erik rijdt nu tijdelijk in de auto van Alhagie. Ik vroeg Erik of hij mee wilde werken aan een 1 April grap. Daar was hij gelukkig wel voor in. Ik vroeg hem Alhagie te bellen en te zeggen dat hij een koe aangereden had en zijn hele auto in elkaar zat. Zo gezegd zo gedaan. Erik belde Alhagie, deed alsof hij erg overstuur was en vertelde hem dit verhaal. Alhagie schrok zich rot, want zijn auto is alles voor hem. Omdat het al laat was en Erik had laten weten dat hij nog thuis had kunnen komen met de auto vertelde Alhagie hem dat hij de volgende dag langs zou komen om de schade op te nemen.

Ondertussen had ik de moeder van Alhagie, Fatimata en de mensen op onze compound op de hoogte gebracht van mijn plan. Iedereen lag in een deuk, omdat ik nu probeerde Alhagie te grazen te nemen.

Laat op de avond kwam Alhagie bedremmeld thuis. Ik vroeg hem of hij die jongen met die kapotte auto nog had kunnen helpen. Ja, dat wel zei hij, maar hij was niet blij want er was nog iets anders gebeurd.

Ik vroeg, zo serieus mogelijk, wat dan? Hij zei Erik heeft een ersntig ongeluk met mijn auto gehad en daar ben ik erg van overstuur. Toen had ik het niet meer en begon keihard te lachen. Hij vroeg geirriteerd, waarom lach je hierom? Ik zei, weet je dan niet wat voor dag het is vandaag? Het is immers 1 April. Uiteindelijk was hij duidelijk opgelucht dat het maar een grap was, maar hij was er wel ingetrapt net zoals ik diezelfde ochtend toen hij en iedereen op onze compound om mij moest lachen.

Afgelopen zaterdag zijn er 50 studenten Pedagogiek van de Universiteit Amsterdam op bezoek geweest op het Youth and Community Center. Franco en ik zijn ´s morgens eerst gaan kijken of alles wel schoon was op het centrum. Niet dus, weken van te voren al gezegd dat het schoon moest zijn en daar stond Muhammed Jaiteh alleen te vegen. Waar zijn de anderen? vroeg ik. Die zijn thuis, kreeg ik als antwoord. Hoe is het mogelijk, vroeg ik me af. Is dit teamwork, verre van dat. Franco en ik hebben toen ook maar een paar vegers ter hand genomen en zijn gaan helpen. Ook een paar vrouwen had ik aan het werk gezet om het terrein achter het centrum schoon te maken.

We hadden een programma voor de groep studenten voorbereid, maar zoals alles in Gambia liep het niet zoals gepland. In de ochtenduren zijn er bij ons thuis 4 mensen begonnen met het koken van een uitgebreide lunch. Tegen enen hebben we de schalen met voedsel in Franco´s auto gezet en zijn we naar het Youth Center gereden. Kort daarna kwamen er drie grote open trucks met studenten aangereden.

Alhagie wilde GRTS, de Gambiaanse TV erbij hebben en was die op gaan halen in Kanifing.

Een aangewaaide band uit Bijelo, die we niet gepland hadden, speelde op hun trommels om de groep studenten te ontvangen. Daarna gingen zij buiten op het podium verder met hun entertainment en hebben de studenten van de lunch genoten. Daarna met hen een rondleiding door het hele centrum. Dit duurde nogal lang omdat we de groep moeilijk bij elkaar konden houden omdat een aantal van hen steeds afgeleid werden door kinderen en/of Gambiaanse jongens die het op hen hadden voorzien.

Tussen mijn uitleg door speelde ik zo nu en dan voor politie agent om de studenten hiervoor te beschermen. Na de rondleiding speelde de groep van Franco een half uur en dansten de studenten enthousiast op de klanken van de djembé s. Als laatste gaf de theatergroep nog een educatieve voorstelling. De studenten verlieten na afloop enthousiast door alles wat ze gezien hebben het centrum en reden weer weg in de drie grote open trucks. ´s Avonds had Alhagie samen met Jan van Go4Africa nog een meeting met hen en ze vertelden dat ze zeer onder de indruk waren van wat ze die middag hadden gezien.

En dan Abdu, onze kok, die me heel wat stress heeft bezorgd de afgelopen maanden. Hij kwam zijn afspraken niet na, was vaak weg en kwam niet op tijd om te koken, hij liet Sally en Houwa zijn werk opknappen. Belde me om de haverklap voor boodschappen, viel mensen lastig die op onze compound verbleven en maakte gebruik van hen voor zijn eigen pleziertjes. Nu heeft hij een Nederlander leren kennen via internet waarop hij het nu heeft voorzien. Die te aardige al wat oudere man kwam afgelopen zaterdag aan in Gambia en diezelfde avond sliep hij samen met Abdu in zijn kamer bij ons op de compound. Wij dachten er maar het onze van. Gisteren hoorden we dat deze man, ze kennen elkaar pas drie dagen, hem wil uitnodigen in Nederland. Vandaag wilde Abdu naar Dakar om zijn visum aan te vragen en hebben we hem maar meteen verteld dat hij niet meer terug hoeft te komen. Een hele opluchting voor mij en het team op onze compound.

Ik was dit weekend zo moe van alles, dat ik het even helemaal had gehad hier. Vier maanden is gewoon te lang realiseer ik me nu. Al die tijd al vele mensen om me heen, altijd aanpassen en flexibel zijn omdat niets loopt zoals gepland, en Alhagie die altijd druk is en op pad voor Jan en alleman. Dus geen privacy al maandenlang, rekening moeten houden met deze cultuur die niet de mijne is en geen tijd samen met Alhagie. Dat houdt in dat het minste of geringste me nu overstuur maakt. Gelukkig kwam Marijke binnenlopen zondagmorgen en kon ik mijn hart even luchten. Ik ben er echt aan toe om weer naar huis gaan en mijn eigen dingen weer te kunnen doen alleen of met mijn kinderen, familie en vrienden. Het is even genoeg geweest nu en ik moet de kans krijgen om weer op te laden zodat ik me de volgende keer weer voor de volle 100% in kan zetten voor alle lieve mensen hier die me zo aan mijn hart gaan.

Vanaf 18 April ben ik weer thuis en bereikbaar op 06-42794428

Bedankt allemaal voor jullie interesse en het lezen van mijn blog en tot gauw in Nederland!

Het is weer een tijdje geleden dat jullie van mij gehoord hebben, maar soms heb ik niet de gelegenheid om naar het internetcafe te gaan of is de tijd die ik heb voor het schrijven van een verhaal te kort.

Er is weer genoeg gebeurd afgelopen week. Als eerste hebben we ons terug getrokken van de theatergroep, die betrokken is bij het Youth and Community Center en van Marlies Verdonk die hen trainde. De samenwerking bleek te moeizaam en koste teveel energie. Wij als stichting vonden wel dat de theatergroep hiermee in moest stemmen gezien wij degene waren die de eerste contacten met hun gelegd had en hun beloofd had om een professionele trainer te gaan zoeken in Nederland. Jammer genoeg verliep de samenwerking met haar niet zoals verwacht. Desalniettemin was het project op zich erg geslaagd. De groep heeft genoten van de trainingen en de laatste twee weken hebben ze diverse succesvolle educatieve voorstellingen gegeven op scholen in de omgeving. Marlies is vorige week terug gevlogen naar Nederland en zal na gaan denken over eventuele verdere toekomstplannen met de theatergroep.

Camo, de man waarover ik ook schrijf in mijn boek, kwam vorige week bij ons om te vertellen dat zijn zoontje een scheermesje ingeslikt had en in het ziekenhuis lag. In Gambia lopen regelmatig Kankurangs rond die kinderen beschermen tegen kwade geesten. Sommige van hen kunnen met magie gevaarlijke dingen doen zoals o.a. het inslikken van een rij scheermesjes, die met een touwtje aan elkaar verbonden zijn. Het zoontje van Camo dacht dat hij dat ook wel zou kunnen, maar jammer genoeg belande hij daarmee in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig weer goed met hem en is afgelopen weekend weer thuis gekomen.

Het albinojongetje die laatst met zijn moeder bij mij kwam voor advies is vorige week succesvol geopereerd. Hij had een soort tumor aan zijn achterwerk zo groot als een ei. Gezien de familie die uit het binnenland komt alleen maar in lokale doktoren geloofd heeft het 8 jaar geduurd voordat ze beseften dat dit hen niet zou kunnen helpen en nu dus hebben ze de stap gezet naar een dokter in het ziekenhuis van Banjul. De dokter was helemaal verbaasd dat het jongetje al zolang rond liep met dit probleem. De operatie is geslaagd en een dag later kon hij alweer naar huis. Het jongetje blij, de moeder blij en Alhagie Bah, die familie is van de moeder. is blij. Hij kwam me dit paasweekend het hele verhaal vertellen.

Mieke, onze geit, heeft een vriendje. Sinds vorige week komt er dagelijk een mannetjes geit onze compound bezoeken. Hij heeft duidelijk verkering met Mieke. Hij is van hetzelfde soort, bijna dezelfde kleur, alleen zijn kopje is gestreept. Hij is eigenlijk best knap. Van Houwa en Alhagie Bah heb ik begrepen dat Mieke al zwanger is, maar dat kan onmogelijk van haar nieuwe vriendje zijn, want ze kennen elkaar pas een week. Dus een nieuwe liefde met nieuwe kansen!!!

Ook hebben we sinds een maand of twee drie katten op onze compound. Moederkat met twee kleintjes. Ze is bevallen achter een oude brommer die op onze compound tegen de schutting stond. De kleintjes zijn grootgebracht op de veranda tussen de spullen uit de container en nu ze wat groter zijn lopen ze los rond. Het probleem is dat de moederkat wild is en ze met niemand iets te maken wil hebben. Komt Tiger of Rik (onze honden) te dichtbij, dan valt ze aan. Komen wij te dichtbij slaat ze met haar poten en begint te grauwen. Alhagie is de katten eigenlijk beu maar ja, wat te doen, niemand die erbij in de buurt durft te komen.

Vrijdag vertrok de hele groep van Go4Africa richting Casamance en eindelijk hadden wij een weekend om een beetje tot rust te komen. De eerste twee dagen heb ik daar enorm van genoten. Met Alhagie ben ik naar familie in Sifoe geweest om een aantal zakken rijst te brengen. Dit was gesponsord door twee Brabantse dames, waarmee ik de familie vorige week heb bezocht. Deze familie heeft een half jaar geleden hun vader verloren en er is nu niemand meer die voor deze familie zorgt. Ze waren uiteraard erg dankbaar voor deze gift. Daarna nog even bij de familie van Muhammed geweest die in Brikama wonen. In de avonduren samen met Alhagie, Harry (iemand van Go4Africa die achtergebleven was), Houwa en Sally naar Senegambia om te eten en naar live muziek te luisteren. Op de terugweg nog even langs het Youth Center. Daar was een DJ programma aan de gang wat druk bezocht werd. Ook was er afgelopen week in het centrum een christelijke organisatie actief uit Amerika die gratis medicatie uitdeelden aan mensen uit Tanji en omgeving. Ze hebben aan ongeveer 1100 mensen gratis medicatie verstrekt. Dit zijn natuurlijk wel leuke dingen. Op die manier wordt het centrum wel zinvol gebruikt.

En dan Pasen. Hier is niets te merken van de feestdagen. Ze geven de mensen wel vrij en de scholen hebben vakantie, maar van het sfeertje zoals wij dat in Nederland kennen is nergens iets van te bekennen. Gistermorgen op eerste Paasdag was Alhagie niet lekker. Waarschijnlijk omdat hij een terugslag kreeg van de drukke periode die achter hem ligt. Dus lag hij tot in de middag op de bank en later moest hij naar een dorpsbijeenkomst van Jakaba. Ik vertelde hem tussen door dat ik nu toch wel heimwee had naar huis. Iedereen zat daar immers lekker aan de paasbrunch terwijl ik niet meer te eten had dan een droog stuk stokbrood. Ook onze kok was voor een paar dagen weg en er was niets anders te eten in huis. Ik kreeg hier erg slechte zin van en zag het even niet meer zitten in ´the Gambia´. Totdat ik op het idee kwam om even naar Brusubi te rijden en iets lekkers voor mezelf wilde kopen. Ik stapte in de auto en in Brusubi aangekomen zag ik in een klein supermarktje, waar ik vaak kom, zowaar versgebakken koekjes liggen op een gouden schaaltje met een geel strikje er omheen. Ik was zo blij als een kind en kon de eigenaar van de winkel (een Indier) wel een dikke kus geven (heb ik niet gedaan hoor!!). Hij was wel verrast door mijn blije reactie natuurlijk. Ik naar huis met mijn koekjes en aangekomen liet ik met trots mijn koekjes zien. Ik deelde met iedereen die aanwezig was op onze compound mijn ¨overheerlijke¨ koekjes en gaf ze een flesje frisdrank zodat ook ik met hen samen een klein beetje het gevoel van Pasen had.

Vanochtend (2e Paasdag) dacht ik lekker in bed te blijven liggen totdat Alhagie me wakker kwam maken om te vertellen dat Franco ziek was en naar me gevraagd had. Franco ziek, zei ik, oke dan ga ik direkt naar hem toe. Ik kleedde me aan zo snel als ik kon en zonder ontbijt ging ik te voet naar Franco´s compound. Ik stopte voor de zekerheid een recept antibiotica in mijn tas. Ik passeerde bij het weggaan Sally, Houwa, Alhagie en Alhagie Bah en ik vertelde hun dat ik z.s.m. terug zou komen. Iedereen knikte begrijpend! Bij Franco aangekomen zag ik Muhammed en ik vroeg hem waar Franco was. Hij vertelde me dat Franco naar het ziekenhuis was maar zo terug zou komen. Ik belde Franco en hij vertelde me dat hij onderweg was van het ziekenhuis naar huis en
dat ik op hem kon wachten. Even later komt Franco aangereden en zat met een blij gezicht achter het stuur. Zogauw hij me zag barste hij in lachten uit. Het bleek een 1 April grap te zijn waar de hele familie bij betrokken was. Het was Alhagie die achter die grap zat en thuisgekomen had hij zich verstopt omdat hij bang was dat ik hem te grazen zou nemen. Hij lag helemaal dubbel van het lachen omdat ik erin getrapt was.

Te veel om op te noemen

Ja, waar zal ik beginnen deze keer. Er gebeurd hier zoveel dat ik van elke dag wel een radioprogramma kan maken.

Vorige week vrijdag zijn er twee vrouwen (uit Oss en Valkenswaard) gearriveerd via Go4Africa waar ik veel mee doe. Ze hebben ook mijn boek gelenzen en zijn erg begaan met de mensen hier. Ze liepen ene paar dagen mee op het schooltje achter het Youth Center en vonden het helemaal geweldig. Omar, de direkteur van het schooltje is altijd erg blij met extra hulp. Gisterenmiddag ben ik met hen naar een middelbare school in Tujering geweest om het schoolgeld te betalen voor een buurjongen waarvan de ouders het niet kunnen betalen. Daarna met hen naar Sifou gereden om te praten met een gezin waarvan de vader is een paar maanden geleden is overleden voor mogelijke hulp. Het gezin heeft nog maar amper inkomsten. De moeder probeert wat bij te verdienen met haar groentetuin en de oudste zoon heeft zo nu en dan een klusje te doen. De tweede zoon gaat nog naar school en het derde kind is moeten stoppen met school toen de vader overleed. Er is immers geen geld meer voor. Naast hun schamele huisje hebben ze hebben een grote tuin met casaveplanten. Dit moet dagelijks bewaterd worden, maar voor een emmer water moeten ze een heel eind lopen. Een ander vervoersmiddel dan alleen hun voeten hebben ze niet. We zijn gaan inventariseren wat we kunnen doen voor dit gezin. De twee vrouwen hebben wat sponsorgeld van derden en dit willen ze goed besteden.

Zondag j.l. hebben we een meeting gehad met het nieuwe VDC van dit dorp om te zien hoe we met hen kunnen samenwerken  met betrekking tot het Youth and Community Center. We verwachten een heftige bijeenkomst, maar niets was minder waar. Het viel dus allemaal reuze mee en ze gaan nu de overeenkomst bekijken die we destijds met het oude VDC gemaakt hebben. Daarna zal er een nieuwe meeting komen.

Dinsdag ben ik een dagje met Alhagie op stap geweest. Dat was lang geleden gezien we het afzonderlijk erg druk hebben. In de ochtenduren hebben we wat boodschappen gedaan en in de middag zijn we familie en vrienden op gaan zoeken o.a. in Brikama. Voordat we thuis waren was het 21.00 uur en ik had reuze honger. Ik had vanaf het ontbijt niets meer gegeten behalve een rotte banaan, die Alhagie onderweg voor me gekocht had. Alhagie heeft de gewoonte om boodschappen te doen vanuit zijn auto. Hij stopt voor het winkeltje, draait het raampje open, roept wat tegen de verkoper en even later wordt de bestelling keurig aan het autoraampje afgeleverd en betaald. Voordat ik wist wat er in het grijze plastic zakje zat, waarin alles wat je hier koopt wordt verpakt, waren we alweer een kilometer verder en ontdekte ik een paar rotte bananen. Te vies om naar te kijken, maar omdat ik zo´n honger had besloot ik de beste ertussen uit te zoeken en daarmee mijn honger te stillen. De rest wilde ik niet eens aanraken en ik verzocht Alhagie om terug te rijden en beklag te doen. Maar hij wist wel een andere oplossing. De overige bananen werden uitgedeeld aan zijn familie en die waren reuze blij met deze uitzonderlijke gift!!!

Ook een meeting gehad bij Franco over de toekomstplannen die hij heeft voor zijn compound. Dingen zijn nu meer concreet geworden en we gaan er aan werken. Eefje die er ook bij was gaat helaas zondag weer naar huis. Marjella vindt het leuk om zich later in te kunnen zetten voor de PR voor het project.

Vanochtend ben ik nog een keertje meegegaan met de theatergroep die gekoppeld is aan het Youth Center, voor een optreden. Deze keer ging de reis naar een middelbare school in Mandina, een dorp wat achter Tujering ligt. Dus niet al te ver weg. De groep wordt steeds opgehaald bij het Youth center door een bushtaxi. Dus Marjella, Marlies, Muhammed Jaiteh, ik en de groep in het busje op weg naar Mandina. Dat alleen is al een hele belevenis over een km of 5 erg slechte weg. Je hotst en botst wat af in zo´n busje en je moet je met alle macht vasthouden aan de stoel voor je. Dan denk je dat je rechtdoor gaat en neemt de chauffeur plotseling een heftige bocht naar links zodat iedereen die op hetzelfde bankje zit bij elkaar op schoot beland. Maar goed we kwamen gelukkig weer veilig aan. Toen werd bepaald waar op het schoolterrein het beste gespeeld kon worden en gingen de spelers een lokaal in om zich om te kleden. De leerlingen van de school gingen diverse lokalen in en kwamen met stoelen weer naar buiten. Zo ontstond er binnen de kortste keren een waar theater.
Toen iedereen gesetteld was (zo´n 100 leerlingen) begon het toneelstuk. Ook al heb ik het al diverse keren gezien, het is elke keer weer leuk. Hoe de spelers hun best doen, de grapjes die erin verwerkt zijn en hoe de toeschouwers dan de grootste lol hebben. Maar het stuk raakt ook mensen want menigmaal zie je meisjes huilen. Waarschijnlijk omdat ze herkenning vinden in de problematiek die het theaterstuk uitbeeld. Ook met de spelers zelf doet het veel. Ik sprak vanochtend één van hen die me vertelde dat hij voorheen altijd naar muziek moest luisteren om een beetje stabiliteit in zijn leven te voelen. Nu is dat voor hem de theatergroep. Dat is geweldig leuk!

Ja, en dan is er nog Go4Africa. Alleen daarvan al kan ik wel weer een boek vol schrijven. Elke avond weer hoor ik alle verhalen die zich de rondte doen over hun belevenissen van elke dag. Soms als het me teveel wordt trek ik me terug in de woonkamer en zet ik BVN op, een Nederlands/Belgische zender. Niet zoveel bijzonders, het gaat elke dag over hetzelfde (Cyprus, Rusland, crises, failliete banken, de Paus ed.) maar zelfs dat is soms beter dan alle drukte om me heen en alle verhalen en problemen die ieder voor zich heeft.

Tot volgende week! Liefs van Petra

Balla ziek!

Gisteravond had ik een lang verslag uitgetyp op de laptop thuis en toen ik dit op wilde slaan was ik alles kwijt. Balen natuurlijk! Nu dan nog maar een poging maar gezien ik nog maar een uurtje heb voordat het donker wordt even in het kort.

Go4Africa is weer gearriveerd en brengt zoals in voorgaande jaren veel drukte met zich mee. Regelmatig hebben we 11 tot 14 mensen ´s avonds met het eten met daarnaast nog de nodige Gambianen die na ons een maaltijd gebruiken.
Vorige week dinsdag is de container geleegd, nou ja deels geleegd, gezien er nog steeds vele spullen in achter gebleven zijn voorlopig. Wij als stichting FFYP hebben alle spullen eruit kunnen halen en het nodige is al door ons verdeeld.
De kleding en instrumenten van de harmonie zijn al opgehaald. De jongeman die hiervoor kwam was er erg blij mee en komende vrijdag is er een muziekuitvoering met de gekregen kleding en ze hebben beloofd daar een foto van te maken en aan ons te geven. De kleding, kunstbloemen en speelgoed zijn verdeeld over het winkeltjes van Muhammed en het winkeltje van JJ (twee broers van Alhagie en Franco) zodat ook zij wat inkomen kunnen genereren. De tafels, stoelen en overige tuinmeubelen zijn deels al geinstalleerd op de compounds en de voetbalspullen staan nog even te wachten op de ontvangers (nog geen tijd gehad deze mensen in te schakelen).

Marlies en Marjella hebben veel succes met de theatergroep. Sinds vorige week hebben ze bijna dagelijks afspraken op scholen in de omgeving voor een voorstelling en worden ze met open armen ontvangen. De acteurs gaan het steeds leuker vinden en door het succes doen ze ondertussen of ze beroemde acteurs zijn.
Het ingestudeerde stuk houdt het volgende in: Een arm boerengezin krijgt een tweeling genaamd Houwa en Adama. Een paar jaar later gaan ze beiden naar school totdat de ouders geen geld meer hebben om hen allebei naar school te sturen en moet er een keuze worden gemaakt. Adama (de jongen) wil zijn zus een kans geven door werk te gaan zoeken, zodat hij haar schoolgeld kan betalen. Na een paar jaar wordt Adama ontslagen en wordt het steeds moeilijker voor Houwa om haar school af te maken. Uiteindelijk lukt het haar toch en haalt ze haar diploma. Ze krijgt een goede baan bij een bank en daardoor is zij in staat om voor haar familie te zorgen. Later overlijdt hun vader en nemen ze met veel verdriet afscheid van hem.
Het stuk geeft weer hoe belangrijk het is om naar school te gaan voor een betere toekomst en meer kansen. Dit is in Gambia echter niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Het is erg leuk om de acteurs te zien spelen en vooral ook om te zien hoe het publiek erop reageert. Juist als het serieus begint te worden barst het publiek in lachen uit. Je kunt zien dat mensen hier niet veel gewend zijn, want ze vinden alles leuk, zelfs als het acteerwerk soms een beetje minder is.

Vrijdagmorgen kregen we het bericht dat Balla, die ik al jaren ken en heel graag mag, ernstig ziek in het ziekenhuisje van Tanji opgenomen was. Alhagie en ik zijn er gelijk heengegaan en ik heb zelden iemand zo ziek gezien. Ik was erg ongerust over hem gezien ik mijn twijfels heb over de kennis en kunde in dit ziekenhuisje. Het is niet meer dan een medische post waar 4 bedden in staan en geen echte arts aanwezig is. Balla lag aan het infuus en ze hadden de diagnose malaria gesteld. Hij had hoge koorts, kon niets binnen houden en lag te ijlen in zijn slaap. Gelukkig heeft hij een sterk lichaam. Met Alhagie besproken of het niet beter was hem naar beter ziekenhuis te brengen, maar gezien Balla niet voor ons werkt kon hij daarover niet beslissen. Die dag ben ik 4 keer gaan kijken omdat ik erg ongerust was over zijn toestand. Bamadi, een collega van Balla bleef die nacht bij hem en ik heb erg onrustig geslapen omdat mijn gedachten steeds bij Balla waren. De volgende morgen nog voor het ontbijt weer naar Balla. Hij keek nu wat helderder uit zijn ogen maar moest nog steeds overgeven. Iedereen, hoe goed bedoeld ook, probeerde hem drinken en eten op te dringen maar alles kwam er steeds met golven weer uit. Die dag weer twee keer terug en later op de dag leek het iets beter te gaan. Zondag de derde dag, weer terug en Balla was weer zieker dan gisteren. Weer ongerust en aan
Alhagie gevraagd of hij met Kawsu wilde gaan praten over zijn toestand. Die ochtend kwam de hele familie bij elkaar om hierover te praten. Er werd gewacht tot die middag vijf uur om te zien welke beslissing de verpleegkundige zou nemen. Ik ben ook gaan kijken en zag Balla nu buiten op de veranda zitten en at een sinasappel. Hij vertelde dat hij vanaf twee uur die middag weer wat kon eten en drinken. Ik was erg opgelucht om dit nieuws te horen. Vanaf die middag ging het weer wat beter met hem en mocht hij de volgende dag naar huis. Hij was erg blij te zijn ontslagen uit dit ziekenhuisje. Vanmiddag ben ik samen met Eefje en Franco nog even geweest om hem op te zoeken maar ook vannacht heeft hij weer over moeten geven alhoewel hij nu wel zegt zich een stuk beter te voelen. Hij twijfelt alleen aan de medicatie die hij heeft en zegt zich hierbij niet goed te voelen. Ik heb dit met kinesiologie uitgetest en twee tabletten testen negatief. We hebben hem geadviseerd om deze tabletten even achterwege te laten om te zien hoe het dan gaat.

Morgen ga ik weer met Sadio (gehandicapt meisje uit Tanji) naar de orthopeed voor het passen van haar kunstbeen. We zijn benieuwd of het haar zal lukken om na drie jaar te lopen met krukken, uiteindelijk te leren lopen met haar nieuwe been.

Bij buren een paar compounds verderop heb ik een jongen ontmoet met een oogprobleem. Ook vertelde hij dat hij soms niet naar school kan omdat zijn ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Ik heb via facebook sponsors gezocht voor hem en twee mensen hebben hierop gereageerd.
Erik uit Helmond (die nu hier is) wil hem helpen met zijn oogprobleem en is gisteren al met hem naar het ziekenhuis geweest. Hij blijkt staar te hebben en ze hebben daarvoor in Gambia niet de mogelijkheid om hem hierbij te helpen. Het enige wat ze kunnen doen is hem oogdruppels meegeven en een bril aan te meten. Dit laatste is al gebeurd en morgen kunnen ze de bril op gaan halen.
Daarnaast wil een collega uit Asten de jongen gaan sponsoren voor zijn schoolgeld. De jongen die Modou heet is erg blij met de hulp evenals zijn ouders.
De vader is oud en kan niet meer werken en de moeder probeert met vijf kinderen wat geld bij te verdienen met de verkoop van vis en groenten op het strand van Tanji. Een paar maanden geleden heeft deze familie een zoontje verloren van 8 jaar oud. Daarnaast leven ze erg eenvoudig in een klein lemen huisje met aan de voorkant op de veranda een kookplaats.
Deze familie is de sponsors erg dankbaar voor hun hulp!

Albinojongetje

Vrijdag j.l. kwam er een moeder met een albinojongetje van 10 jaar oud naar me toe met de vraag of ik hen kon adviseren m.b.t. zijn gezondheid. De moeder is een tante van Alhagie Bah en het jongetje kampte al 8 jaar met een probleem.
Toen hij me zag keek hij me met grote ogen aan, want ik had immers net z´on witte huid als hij. Ik kon alleen niet rechtstreeks met hem communiceren omdat zowel de moeder als het jongetje geen Engels sprak. Hij zag er niet ziek uit constateerde ik en vroeg daarom Alhagie Bah om mij uit te leggen wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat het jongetje steeds een vieze broek had omdat er steeds bloed en een witte vloeistof uit zijn achterwerk komt en de moeder wast zich het apezuur om zijn ondergoed schoon te houden. Ik stelde wat vragen en concludeerde dat het begonnen was nadat zijn moeder gestopt was met het geven van borstvoeding nu z´on acht jaar geleden. Ik sprak met hen door dat het dan waarschijnlijk kon liggen aan de voeding die hij gebruikt. Na even gesproken te hebben vroeg Alhagie Bah of ik met hem en het jongetje naar het toilet wilde lopen zodat ik kon zien wat er aan de hand was. Nadat zijn broekje naar beneden was gedaan zag ik dat er aan zijn achterwerk een grote doorbloede bult zat zo groot als een ei. Ik schrok hier toch wel van omdat ik eerst dacht dat het bloed en de witte vloeistof die hij verloor samen kwam met zijn ontlasting. Dit bleek echter niet zo te zijn en nadat ik het gezien had begreep ik de klachten beter. Ik adviseerde om naar een goede dokter te gaan met dit probleem. Het zouden aambeien kunnen zijn, wat me een beetje onwaarschijnlijk lijkt gezien het zo groot is of misschien een gezwel. Ik vertelde hen dat ik denk dat er een operatie nodig is. Maar gezien de moeder wat geld gespaard had maar niet voldoende heeft om het jongetje te laten opereren besloot ze uiteindelijk om toch maar eerst met hem naar een lokale dokter te gaan die geneest met kruiden. Wat jammer denk ik dan, straks is ze de helft van haar gespaarde centjes kwijt aan deze lokale dokter, terwijl daar hoogstwaarschijnlijk geen beterschap te halen is en dan kan ze al helemaal niet meer naar een kundige dokter die er waarschijnlijk wel raad mee weet. Maar goed, ik moet haar keus accepteren. Het is immers haar zoon en over het algemeen geloven mensen hier meer in de kennis van lokale doktoren dan van medische artsen.

Gisteren is Go4Africa weer gearriveerd. Iedereen is goed en gezond aangekomen. Het welkom was erg groots. Heel veel kinderen zaten op de auto´s die in een kolonne binnen kwamen rijden en een politieauto met sirene reed voorop. De groep werd ontvangen door twee muziekgroepen en er ontstond spontaan een groot feest. Later op de middag gingen allen studenten en particulieren naar hun plek van bestemming en dat houdt voor ons in dat we nu met mij erbij 11 Nederlanders in huis hebben en nog eens 6 Gambianen. Dus een druk huishouden wat ik samen met Alhagie en een paar medewerkers nu run.

Ook Eefje is gisteren gearriveerd. Ze was net op tijd om Go4 Africa te zien binnenkomen. Vandaag even gezellig bijgekletst en morgen gaan we met Sadio (een gehandicapt meisje) naar de Orthopeed om haar kunstbeen te passen.

Nadat ik het gisteravond en vanochtend even niet meer zo zag zitten i.v.m. alle drukte hier (kan immers nergens geen rust vinden) had ik vanmiddag wel weer een erg leuke middag. Ik ben samen met de moeder van Alhagie naar het Youth Center gelopen waar ik was uitgenodigd door de groep vrouwen die babyvoeding maken voor ondervoede kinderen. Zij hebben van ons vorig jaar een microkrediet gekregen en doen het erg goed. Toen ze me aan zagen komen werd ik gelijk omhelst door de leidster van de groep en de andere vrouwen begonnen in een typisch Afrikaans ritme te klappen en te dansen. Ze hadden, hoorde ik later, zelfs een liedje gemaakt over hoe blij ze zijn met onze hulp. Dat was een erg warm welkom en als ik dat beleef weet ik weer waar ik het allemaal voor doe.
Ik had de moeder van Alhagie meegenomen omdat ik denk dat het ook wel iets voor haar zou kunnen zijn. De hele middag zijn de vrouwen buiten bezig geweest met het verwarmen, roeren en vermengen van de verschillende ingredienten in grote kookpotten en blauwe plastic teilen. Later gingen we naar binnen en werd het mengsel gezeefd en in plastic zakjes gedaan. Zo wordt de babyvoeding verkocht aan vrouwen met kleine kinderen. Tijdens het maken van de voeding viel het me op dat de dertien vrouwen die vandaag aanwezig waren een enorm plezier hebben met elkaar. Daarnaast praten ze met zijn dertienen tegelijk en vraag ik me soms af wie er naar wie luistert. Het veroorzaakt in elk geval een enorm kabaal en heb ik het idee dat ik tussen honderden pratende mensen zit, die ik niet kan verstaan. Aan het einde van het proces werd er nog een keer gedanst, gezongen, muziek gemaakt (twee vrouwen die in een bepaald ritme met hun handen op een tafel slaan) en gebeden en daarna kon iedereen na het maken van een 50 zakjes babyvoeding en een gezellige middag weer naar huis.

Ratten, muizen, hagedissen

Gisteren nadat ik opgestaan was voelde ik me niet lekker. Ik kan niet beschrijven wat er nou precies aan de hand was maar laten we het maar gewoon algehele malaise noemen. Moe, geen eetlust, hoofdpijn, pijnlijke spieren en een blok op mijn maag. Toen ik Alhagie in de ochtenduren tegenkwam en hij me vroeg hoe het met me ging vertelde ik hem dat ik me niet lekker voelde. Hij zei gelijk, je voelt zeker een blok op je maag. Ik wist meteen wat hij bedoelde. Ik liep weer eens rond met zijn stress en ongemakken. Wat hij ervaart en voelt neem ik over en dat is wel eens lastig. Ik sjouw dus rond met de ongemakken van anderen zonder dat ik het soms zelf weet. Dit noemen ze nou hyper sensitief.
Regelmatig voel ik dingen die Alhagie ook voelt. Slaapt hij slecht, slaap ik ook slecht. Is hij boos zoals vorige week tegen iemand van de politie ben ik verdrietig. Droomt hij, droom ik ook over hetzelfde onderwerp. Pffff, soms wel vermoeiend en lastig voor mij. Maar goed, nadat ik die ochtend met hem naar het ziekenhuis was geweest, gezien hij zich al lange tijd niet lekker voelt en we samen boodschappen hadden gedaan voor de grote invasie van Go4Africa komend weekend, ben ik op bed gaan liggen om even te slapen totdat ik wakker werd omdat ik het gevoel had dat er iemand door mijn kamer sloop. Al kijkend waar het geluid vandaan kwam zag ik op mijn tas die in de hoek van de kamer staat, een rat die mijn chocoladereep, die ik ochtend gekocht had, in de gaten kreeg. Zo gauw ik maar ietwat bewoog schoot hij weg. Dus bleef ik even stil liggen om te zien wat het beest van plan was. Daar kwam hij weer met zijn koppie boven mijn tas uit en probeerde de chocoladereep te bemachtigen. Dat gaat mooi niet door dacht ik en pakte een zaklamp van mijn nachtkastje en gooide die naar hem toe. Weg was hij weer. Ik zocht al mijn moed bij elkaar om de chocoladereep te pakken voordat ´mijn vriend´ hem te pakken had en ja hoor ik was toch slimmer dan de rat en stopte de reep in de la van mijn nachtkastje. Terug op bed bleef ik weer stil liggen en even later verscheen zijn koppie weer boven mijn tas uit. Jammer voor hem, de reep was ondertussen verdwenen maar uiteindelijk kreeg ik toch ook een beetje medelijden met hem want hij zag er best wel lief uit met dat koppie, twee kleine oortjes en glimmende oogjes.
Vorige week werden we ´s nachts wakker van geritsel tussen de gordijnen die achter het hoofdeinde van ons bed hangen. Alhagie en ik sprongen tegelijkertijd uit bed en met zaklampen probeerden we waar te nemen wat er zich in de gordijnen bevond. Alhagie trok de gordijnen achter het hoofdeinde omhoog en ik zette het op een lopen naar de andere hoek van de slaapkamer uit angst wat voor eng beest er achter vandaan zou komen. Uiteindelijk was het alleen maar een hagedis, die hier met tientallen tegelijk rondlopen op muren, schuttingen en zelfs op de muur van je slaapkamer regelmatig verschijnen. Ze doen niets en voordat je het weet lopen ze van schrik weg. Na dit nachtelijk avontuur besloten we maar weer te gaan slapen.
Vannacht om twaalf uur werd Alhagie gebeld door een man uit het dorp waarvan zijn vrouw op het punt van bevallen stond. Gezien er al dagen geen diesel meer te krijgen is in het land kon hun auto niet rijden en werd Alhagie gevraagd om de vrouw naar het lokale ziekenhuisje te brengen. Daar aangekomen bleek de baby al dood te zijn en moest de vrouw overgebracht worden naar het ziekenhuis in Banjul. Wat erg voor deze familie!







Naast dat er geen diesel meer te krijgen is, is er ook geen stroomvoorziening meer. Het berichtje wat ik nu stuur via ons internetcafe zou voorlopig het laatste berichtje kunnen zijn. Hier koop je prepaid stroom in bij Nawec (energiemaatschappij). Als dat op is ga je naar Nawec om opnieuw je stroomvoorziening op te waarderen. Dit is voorlopig niet meer mogelijk en hebben we vanaf vandaag, als dat tenminste niet snel veranderd, geen stroomvoorziening meer alleen via generatoren. Wat daarvan de reden precies is begrijp ik niet goed, maar we zullen zien.

Muhammed terug naar Barcelona

Zaterdagavond wilde Alhagie en ik naar het vliegveld rijden om zijn allerbeste vriend Muhammed uit te zwaaien, die na een verblijf van 6 weken weer terug wilde vliegen naar Barcelona, toen we onderweg een telefoontje van hem kregen. De deur van de auto waarmee hij uit Brikama wilde vertrekken was dichtgevallen met in de auto nog zijn autosleutels en zijn ticket. Dus kon hij niet vertrekken. Wat nu? ANWB service is er in Gambia immers niet. Toen Alhagie dit verhaal tegen me vertelde schoot me te binnen dat hij beter een raam in kon slaan dan dat hij zijn vlucht miste. Maar gezien Muhammed nogal in de war raakt bij dit soort situaties twijfelde hij om dit te doen. Een half uur later hoorden we dat hij nog steeds naast zijn auto stond te denken wat te doen. Alhagie schreeuwde door te telefoon dat hij een beslissing moest nemen en gewoon een ruit in moest slaan. Eindelijk stemde hij toe. Weer een half uur later arriveerde hij met zijn vrouw, een neef en een paar zussen op het vliegveld. Helemaal in de stress, maar gelukkig had hij het gehaald. De hal van het vliegveld was deze keer vol met Gambianen of wat er voor door moest gaan. De nationaliteit van iedereen is moeilijk in te schatten, waarschijnlijk waren er meerdere nationaliteiten uit andere buurlanden aanwezig. Bij de incheckbalie stonden rijen met mensen, allemaal Afrikanen die naar Barcelona wilden. Muhammed sloot aan, en wij besloten om samen met zijn familie wat te gaan drinken in de bar. Na een uur wachten ging ik eens door het raam kijken om te zien waar hij bleef, maar ik zag dat hij nog steeds op dezelfde plaats stond als waar hij aangesloten was. Hij haalde zijn schouders op toen hij me zag en hij zag er enigsinds wanhopig uit. Hij wilde immers nog even tijd hebben om afscheid te nemen van zijn familie en van ons.
Nog een uur later kwam hij gefrustreerd over het lange wachten dan eindelijk afscheid nemen en even later zag ik hem gaan. Verdrietig om wat hij achterliet, zijn vrouw, twee nog hele kleine kinderen, zijn familie en zijn beste vrienden, niet wetende wanneer hij weer terug zal komen. Hij vertelde me dat als je eenmaal iets opgebouwd hebt in Europa het dan erg moeilijk is om in Gambia nog iets op te starten. Hij moet terug om geld te verdienen voor zijn familie maar ondertussen huilt zijn hart. Ik hoop dat hij deze keer meer geluk heeft in Europa en snel een baan kan vinden.

Een week eerder nog was Muhammed boodschappen aan het doen samen met zijn zus in Brikama toen hij plotseling heel erg naar het toilet moest. Hij riep tegen zijn zus, snel ik moet naar huis! Zo vlug als ze konden stapten ze in de auto en wilden naar huis rijden toen ze plotseling een knal hoorden tegen de voorbumper. Ze stapten uit en zagen dat ze een paar emmers verf omver gereden hadden die in de tussentijd dat ze in de winkel waren voor hun auto waren neergezet. De hele auto zat aan de voorkant onder de verf, en ook nog in verschillende kleuren. De eigenaar van de betreffende verfemmers schreeuwde woedend naar hem en eiste een schadevergoeding. Maar Muhammed moest voordat hij ook maar iets kon zeggen met hoge nood ergens op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. Pas toen hij terug kwam kon hij onderhandelen over de toegebrachte schade. Zijn auto moest ook helemaal gereinigd worden en dit is natuurlijk ook niet gratis.

Zaterdagmiddag heb ik twee jonge dames van Go 4 Africa naar een andere verblijfsplek gebracht. Zij liepen stage in Sanyang Hospital en verbleven gedurende 5 weken bij ons. Vanaf vandaag gaan ze stage lopen in een ziekenhuis in Serekunda en verblijven ze in Kololi. Deze dames waren erg op zichzelf en maakten weinig contact met de Gambiaanse bevolking, wat natuurlijk erg jammer is. Ze sloten zich vaak op in hun kamer of zaten bij ons in de huiskamer achter hun laptop. Als ze zich wat meer openstelden zouden ze hier een geweldige tijd kunnen hebben, maar ja niet iedereen is hetzelfde natuurlijk.

Zondag was Alhagie uitgenodigd voor een gesprek in Kanilai door een paar erg aardige mensen die bij de overheid werken. Eén van hen was vorige week aanwezig bij het intervieuw door de lokale TV zender over Piet Forschelen uit Eindhoven. Piet had het plan had opgevat om vanuit West Gambia op zijn mountainbike naar het oosten van Gambia te fietsen en terug. Deze prestatie is interessant genoeg hier om op TV uit te zenden. Piet heeft zich bij ons op de compound voorbereid op deze lange fietstocht en is afgelopen donderdag vertrokken.
Toen deze overheidsman Alhagie vroeg wat hij allemaal deed, vond deze dat hij een zoals wij dat noemen ´gouden lintje´ verdiende. Daarom werd hij voorgedragen in Kanilai om zijn verhaal te doen.
Ik was ook meegereden en was benieuwd wat er zoal zou gebeuren. We hebben na het doen van ons verhaal te horen gekregen dat er een procedure in gang wordt gezet om wat betreft overheidswege het makkelijker voor ons te maken. Er werd mij gevraagd om een overzicht te maken over wat Alhagie allemaal doet en gedaan heeft in Gambia de afgelopen jaren.
We wachten nu met spanning af. Geweldig dat er ook in Gambia mensen zijn die zien wat we doen en daar zoveel respect voor hebben.

Jan en Trees uit Friesland die al 10 jaar bevriend zijn met Alhagie zijn vandaag na een prettig verblijf van twee weken weer vertrokken. Ook zij helpen verschillende schoolkinderen via sponsoring en zijn erg betrokken bij de vele Gambianen die ons dierbaar zijn. Ook met Houwa, een jongedame die bij ons werkt hebben ze een hele goede band opgebouwd. Samen met Houwa en Marjella heb ik ze vandaag naar het vliegveld gebracht.

Even naar de bank

Nadat Franco en ik gisteren Jan en Trees voor twee dagen naar een lodge in Kubuneh gebracht hadden, moest Franco nog even naar de bank. Bij bank één stond zo´n lange rij dat we niet eens meer binnen konden. Dan maar naar bank twee, maar ook daar lange rijen mensen. Pffff dat kan wel eens even gaan duren dachten we. Gezien er na afgelopen weekend tweer public holidays vielen is de bank 4 dagen gesloten geweest en blijkt nu iedereen geld nodig te hebben. Franco moest eerst in een rij aansluiten om te zien of er wel voldoende op zijn bankrekening stond. Hier viel de rij nogal mee, er waren immers maar drie mensen voor hem. Maar ondanks dat duurde het bijna een uur voordat hij aan de beurt was. Op een gegeven moment kwam er een jongeman binnen gelopen die dacht iedereen slim af te zijn door voor te schieten, maar jammer voor hem ging dat algauw niet door. Bijna iedereen die in de rij stond begon tegen hem te mopperen en hij droop daarop snel af en sloot zoals het hoort keurig achterin de rij aan. Een oudere man die naast mij op een stoeltje tegen de muur zat maakte van de situatie een grapje en binnen de korste keren was het keet. Vele wachtenden reageerden op het commentaar (voor mij onverstaanbaar) van de oude man en algauw onstond er een heleboel hilariteit. Deze oude man doorbrak de sfeer van verveling en maakte iedereen aan het lachen. Erg leuk was dat, dit zijn nou weer dingen die wij ons in Nederland praktisch niet voor kunnen stellen. Waar je ook moet wachten (dokter, ziekenhuis, bank) er wordt nauwelijks met elkaar gesproken.

Toen een medewerkster na een kwartier zoeken op een computer eindelijk het voor Franco benodigde bedrag tevoorschijn toverde, mocht hij weer achter in een andere lange rij aansluiten om het geld in handen te krijgen. Hij besloot daarom om naar een naast de bank gelegen Western Union kantoor te gaan, maar ook daar was de rij erg lang. Er was maar één van de drie balies open. Het systeem ging als volgt; twee of drie mensen mochten steeds in de rij aan de balie staan en de rest zat op een lange stoelenrij die tegen de muur was bevestigd. Degene die binnenkwam sloot achteraan de stoelenrij aan. Elke keer als er één persoon klaar was aan de balie, stond degene die het dichtst bij de balie zat op en verschoven alle mensen op de stoelenrij weer een plaats op. De enige man die aan de balie hielp deed zijn uiterste best, maar moest bij elke client naar de daarnaast gelegen bank lopen om geld te halen, dus dat koste nogal wat tijd. Ook wordt er nog steeds met bankboekjes gewerkt waar met de hand de bij- of afgeschreven bedragen in worden vermeld. Na weer anderhalf uur gewacht te hebben konden we eindelijk naar huis. Om even naar de bank te gaan moet je in Gambia zo ongeveer een halve dag uittrekken.

Gisteren ontving ik een mail uit Nederland van een sponsor van FFYP dat ze na een bezoek vorige week aan het Youth and Community Center (één van onze projecten in Gambia) zo enthousiast waren over ons werk in Gambia dat ze spontaan een mooi bedrag aanboden voor het repareren van de waterpompen in Jakaba en een muziekinstallatie voor gebruik in het Youth Center. Geweldig! Ik was zo blij. Heb gelijk Alhagie en Franco gebeld en ook zij waren erg blij met dit aanbod. Fijn dat er mensen zijn die ons werk zo waarderen en oog hebben voor de bezieling waarmee we dit doen voor de vele nog arme Gambianen.

Zaterdagavond ook een gesprek gehad met een jongen die ik al jaren ken en erg waardeer om zijn betrouwbaarheid en bescheidenheid. Ik wil hem al twee jaar een kans geven om iets op te bouwen maar wist niet zo goed hoe. Hij kan geweldig djembe spelen en dansen, maar al verscheidene keren zijn zijn kansen vergooid door anderen die misbruik maakten van zijn behaalde succes. Elke keer als ik hem zie ontdek ik moedeloosheid in zijn ogen en voel ik medelijden met hem. Ik had hem uitgenodigd om bij Franco te komen praten. Ook Marjella en Muhammed waren bij dat gesprek aanwezig omdat ze geinteresseerd waren in de toekomstplannen die we voor hem en voor Franco´s compound hebben. De jongen vroeg ons om een brommertje om zijn familie in het Senegalese dorp waar hij vandaan komt te kunnen helpen. In eerste instantie had ik niet het gevoel dat hij daarmee geholpen zou zijn, omdat hij dan alsnog zijn talent voor dans en muziek niet kan uiten. Ik wil hem immers kansen bieden op dit gebied. Maar toen vertelde hij me dat als zijn familie geholpen kan worden met een brommertje zodat ze met transport van mensen en goederen in hun dorp geld bij kunnen verdienen, hij vrij is van de zorgen die hij heeft voor zijn familie. Daarnaast wil hij zijn talenten ontwikkelen. Franco is toekomstplannen aan het maken voor zijn compound en ik denk dat deze jongen daar een belangrijke rol in zou kunnen spelen. Het gesprek verliep prettig en na zo´n gesprek bruis ik weer van de energie. Het is zo leuk en het geeft mij zoveel voldoening om mensen een kans te bieden en plannen daarvoor te maken.

Zondagmiddag hebben Alhagie en ik een paar uurtjes op het strand van Tanji gewandeld. Dit na drie vermoeiende dagen voor Alhagie omdat hij gevraagd was een bruiloft voor één van zijn beste vrienden te organiseren. Deze vriend woont in Spanje, maar is nu in Gambia voor twee maanden. Hij heeft een paar jaar geleden een herseninfarct gehad en was niet om staat om dat zelf te doen. Gezien het bruidspaar beiden Fula´s zijn is de bruiloft traditioneel gezien erg ingewikkeld en duurt dus maar liefst drie dagen. Alhagie huurde de stoelen voor de gasten, bracht de gasten vanuit Serekunda naar Tanji en moest midden in de nacht in de bossen ergens buiten Serekunda op zoek naar zijn vrouw, die zich daar verstopt had. Vandaaruit werd ze naar haar familiecompound in Serekunda gebracht en een dag later naar de compound waar haar man verbleef. Hier omheen speelt zich het feest dan af. Vrijdagmiddag ben ik even gaan kijken om hen te feliciteren, maar trof ik naast een compound vol met gasten alleen de bruidegom aan. Alhagie Bah, die ik al een paar jaar ken en een paar dagen bij ons was, nam me mee en samen zijn we naar het feest gegaan. Nadat ik een stoel aangeboden kreeg en plaatsnam tegenover de bruidegom, viel het me op dat hij enorm zenuwachtig was over het hele gebeuren. Ik zag hem de ene na de andere sigaret roken. Ik probeerde hem gerust te stellen maar dat hielp niet echt. Toen ik eens goed om me heen keek zag ik 6 geiten staan voor de slacht en enorme ketels met kokende rijst op brandende takken, die zo groot waren dat ze op boomstammen leken. In de hoek van de compound stond een enorme geluidsinstallatie waar zoveel lawaai uit kwam dat je niet eens met elkaar kon praten. Na een uurtje had ik het wel gezien en zat ik te bedenken hoe ik hier ongegeneerd weg kon komen. Opeens schoot me te binnen dat ik dringend naar het internetcafe moest en probeerde ik Alhagie Bah over te halen om me daar naar toe te brengen. Gelukkig kent hij me en weet hij dat ik niet zo van drukte en lawaai houdt. Dus even later zat ik in mijn eentje in het internetcafe waar ik me beter op mijn plek voelde. Een paar dagen later hoorde ik dat er 4000 mensen op de bruiloft waren geweest.

Verschil tussen Nederlanders en Gambianen

Wat me afgelopen week duidelijk werd is dat als we ons als team met heel veel liefde inzetten voor Nederlanders via het leggen van contacten, hulp, advies en steun via het bieden van onze vriendschap, het geven van inzicht in deze zo andere cultuur en onze openheid over ons leven hier,

krijgen we daarvoor met regelmaat terug: onbegrip of onverschilligheid.

Als we ons met dezelfde liefde inzetten voor Gambianen o.a. via het schenken van een paar kapotte mobieltjes en een schroevendraaiersetje, zodat een jongeman een klein inkomen kan verdienen met het repareren van mobieltjes,

krijgen we daarvoor met regelmaat terug: een gulle glimlach, een dankbare blik, woorden van waardering en respect.

Is dit misschien het resultaat van onze ´gematerialiseerde´ manier van leven of  het individualisme?

Dit moest ik even kwijt!

Ups en Downs

Afgelopen woensdag ben ik met twee studentes die met het vliegtuig aangekomen waren via stichting Go4Africa naar Serekunda gereden om wat praktische dingen te regelen voor hun verblijf van vijf maanden. Ze gaan stage lopen op de St. John´s School for the Deaf aldaar. Ze verbleven een paar dagen bij ons om te acclimatiseren en om de juiste begeleiding te krijgen wat nodig is om een prettig verblijf in Gambia te garanderen. (Jonge) mensen die hier komen en niets weten van de cultuur, de mensen en het land raken vaak in de problemen. Alles werkt hier immers anders dan in Nederland en je moet even weten wat wel en niet te doen. Vandaar dat we hen begeleiden. Alleen merken we soms dat ze niet altijd in de gaten hebben dat we dat doen om hen te beschermen tegen vervelende dingen en willen ze als ze weten dat ze uiteindelijk naar een ander adres gaan alweer snel weg om zelfstandig hun gang te gaan. Begrijpelijk natuurlijk, maar soms kan dit tot vervelende dingen leiden waarna ze uiteindelijk toch weer bij ons terecht komen als ze in de problemen raken. Na een verblijf van 4 dagen bij ons heeft Alhagie ze vrijdag naar Fajara gebracht waar ze de rest van hun verblijf een klein appartement hebben gehuurd.

Vrijdagavond hadden we weer een traditionele avond op onze compound georganiseerd. Dit was het idee van Franco en het was zoals altijd weer erg gezellig. Alle mensen op onze compound waren aanwezig, buren uit onze omgeving, de vader van Eefje met nog drie andere mensen uit Nederland, een aantal mensen van Kairoh Garden en vreemden die gewoon langs kwamen lopen. Onze compound was die avond aardig vol. Zo´n avond is met alle geluid van de trommels natuurlijk een enorm lawaai. Maar hier maakt dat niet uit. Niemand die hierover klaagt. Mensen uit de buurt komen gewoon gezellig meedoen en dansen soms met snelle en heftige bewegingen, maar altijd vrolijk tot laat in de nacht rondjes rondom het kampvuur, terwijl de anderen actief meezingen en klappen. Rondom middernacht bracht Franco de vader van Eefje met aanhang weer terug naar hun hotel.

Zaterdagavond hadden we een danswedstrijd georganiseerd in het Youth Center, waar we lang naar uitgekeken hadden. We hadden veel aan PR gedaan en er waren vele mensen uitgenodigd. Alhagie had een aantal keer contact gehad met Alu B (bekende DJ in Gambia) die ons beloofd had dat een paar jongens waarmee hij werkt zouden komen spelen en een sound systeem mee zouden brengen. Alhagie had een een vrachtwagentje geregeld om de geluidsapparatuur op te gaan halen aan het einde van de middag en ik ging op weg met JJ (broer van Alhagie en Franco) om een aantal prijzen in te kopen voor de winnaars. Een mobieltje hadden we al gekocht en we waren net onderweg op de markt van Serekunda om nog een damestas te kopen, toen Alhagie ons belde met een teleurstellende mededeling. Degene die zou komen spelen had besloten ergens anders heen te gaan (waarschijnlijk omdat hij daar meer geld dacht te verdienen) en er was daarom geen DJ en geluidssysteem voor ons meer beschikbaar. Dat hield in dat we de hele avond af moesten blazen. Het was te kort dag om nog een andere DJ te regelen. Een vreselijke teleurstelling natuurlijk voor iedereen die hierbij betrokken was. Ja, zo gaat dat hier soms. Afspraken nakomen ho maar! En elkaar aan het lijntje houden zijn ze hier erg sterk in. Nou ja, ik baalde hier gewoon vreselijk van. Toen ik thuis kwam ben ik naar mijn kamer gegaan en wilde niemand meer zien. Ook Alhagie had er flink de balen van en ging vroeg naar bed. Ik heb me die nacht afgevraagd wat ik hier doe en waarom ik het doe? Ik heb hier echter nog steeds geen antwoord op gekregen. Die nacht droomde ik wel dat ik in Nederland was. Alhagie was bij me op bezoek. Ik woonde in een groot huis met verschillende verdiepingen en de begane grond was schoon, alleen had ik al lange tijd geen mogelijkheid meer gehad om de 1e en 2e verdieping te stofzuigen en het kwam er maar niet van. Ik moest gewoon tijd hiervoor creëren, maar het lukte me steeds niet. Die droom bleef maar in mijn hoofd hangen de volgende dag, ook nadat ik nog lang in bed was gebleven om wat te doezelen en wat te lezen.
Tegen de middag had ik weer voldoende moed bij elkaar geraapt om weer onder de mensen te komen. Ik moest immers ook Jan en Trees uit Friesland van het vliegveld gaan halen.
Toen ik weer thuis kwam in gezelschap van hen, vertelde Alhagie me dat we die middag samen naar het strand in Sanyang zouden gaan om te vieren dat we vandaag officieel 5 jaar samen waren. Dat was natuurlijk wel weer een verrassing. Onderweg naar het strand vertelde ik Alhagie over mijn droom van die nacht. Hij verklaarde de betekenis ervan als volgt; ik moet me concentreren op wat in de basis werkelijk belangrijk is en me niet uit het veld laten slaan door alle (betrekkelijk onbelangrijke) dingen die ik hier tegenkom. Als ik me dit allemaal teveel aantrek zal ik nergens meer toe in staat zijn en zouden we misschien samen nog problemen kunnen krijgen terwijl al deze vervelende gebeurtenissen niets met ons samen van doen hebben. Hier heeft hij natuurlijk wel gelijk in.
Toen we bij het strand aankwamen en ik uitgestapt was en op hem stond te wachten vanwege één van de zovele telefoontjes die hij dagelijks ontvangt, kwam ook hij tien minuten later de auto uit. Ik vroeg hem waarom dat telefoontje zo lang duurde, totdat hij vertelde dat hij iets voor me geregeld had. Ik was natuurlijk nieuwsgierig en vroeg door en toen vertelde hij me dat Jeliba Kuyateh (Gambia´s bekendste koraspeler) zou komen spelen op het strand. Dat hij zijn beste vriend Muhammed met zijn vrouw en Fatimata, zijn zus, had uitgenodigd om daarna samen te barbequen op het strand. Een erg leuke verrassing natuurlijk maar daar stond ik dan in mijn doordeweekse kloffie, met een veel te wijd gelubberd T shirt en een lange broek, terwijl ik wist dat als Jeliba komt spelen iedereen uitgedost is alsof er een gala diner plaatsvindt. Dus voelde ik me even of ik zo van de boerderij kwam, maar Alhagie zei me daar niets van aan te trekken. We hadden ondanks dat een hele gezellige avond en samen met Fatimata, die getrouwd is met een Gambiaan die voor de Gambiaanse ambassade in Saoedi Arabië werkt, heb ik nog even gedanst. Zij zag eruit als een prinses met prachtige sieraden, een glitterend tasje en een hele mooie lange jurk in schitterende kleuren, en ik zag eruit als .......nou ja!
Nadat Jeliba weer verder ging voor een volgend concert hadden we besloten om met zijn allen thuis te gaan barbecueën gezien het kil werd op het strand.
Thuisgekomen had Alhagie maar liefst 7 kilo vlees ingekocht wat op de barbeque bereidt moest worden. Iedereen op onze compound kon die avond meegenieten van ´ons feestje´ en weer waren onze buren aanwezig, Muhammed en zijn vrouw, hun pasgeboren baby, drie zussen met nog een baby, een paar mensen van Kairoh Garden en natuurlijk onze gasten, Marjella, Geertje, Stephanie, Jan, Trees, Liesbeth en Jack. Een gettoblaster produceerde muziek, bierflesjes werden opengetrokken en voor de anderen werd vruchtensap geschonken totdat na een reuze gezellige avond om 1.00 uur in de nacht iedereen naar huis vertrok.

Mieke de geit was kwijt

Drie dagen geleden was Mieke onze geit opeens verdwenen. Alhagie vond het tijd worden dat zij los in de tuin zou lopen, wat ze zo nu en dan weleens deed. Maar toen ik thuis kwam van het internetcafe vertelde Houwa dat onze geit verdwenen was. Houwa en JJ zijn´s avond nog op zoek gegaan, maar omdat het al gauw donker werd hadden ze het al snel opgegeven. Dan maar afwachten tot de volgende dag, in de hoop dat ze weer terug zou komen.
Maar nee hoor, geen Mieke te bekennen. Alhagie vond het toch wel erg dat hij zijn speciale geit kwijt was en ging zondagochtend al vroeg tevoet op pad. Toen ik laat op de ochtend aan het ontbijt zat kwam plotseling een vermoeide Alhagie het restaurant in gelopen, en ja hoor met aan een touw Mieke achter hem aanslepend. Ik was helemaal verbaasd dat hij de geit weer gevonden had. Gezien de omgeving van Tanji een uitgestrekt gebied is, is het haast onmogelijk om een weg gelopen geit terug te vinden. Alhagie vertelde zijn intuitie te hebben gevolg en in de richting van Tujering was gelopen. Na veel navraag gedaan te hebben op diverse compound zag hij uiteindelijk Mieke onderweg grazen in hoog gras.
Nu leggen we Mieke voorlopig maar weer vast totdat ze meer bekend is met onze compound en de omgeving.

Zaterdag hebben Alhagie en ik een echtpaar uit Veldhoven naar Kafountine (Senegal) gebracht voor een paar dagen. Nadat we in de ochtenduren vertrokken waren en de grenspost naderden, waar we bij drie verschillende kantoortjes ons paspoort moesten laten stempelen, werden we bij het laatste kantoorje nogal intimiderend benaderd. Dit was achteraf als grapje bedoeld, maar grappig vonden we het zeker niet. Het kwam even in me op om die man een klap te verkopen, maar gezien ik mezelf dan hoogstwaarschijnlijk in nog grotere problemen breng hield ik me maar in. Het Veldhovense echtpaar vertelde onderweg dat ze blij waren dat Alhagie erbij was en dat ze niet meer terug durfden zonder ons. Op de lange weg naar Kafountine troffen we allerlei barricades aan en kwamen ons legerauto´s tegemoet met daarop soldaten met hun geweer in de aanslag. We dachten dat dit misschien kwam omdat de rebellen regelmatig actief zijn in dit gebied. Toen we uiteindelijk bij de lodge aankwamen waar het echtpaar zou logeren troffen we daar tijdens de lunch een ander Nederlands echtpaar die vertelden dat er vrijdagavond tussen 20.00 en 23.00 uur constant geschoten was in het dorp en dat er een bank overvallen was. De buit was 5 miljoen cefa´s.
Toen Alhagie en ik later op de middag weer terug reden naar Tanji hoorde ik van Alhagie dat er die avond 4 mensen bij die bankoverval vermoord waren.
En weer kwamen een vijftal legerauto´s ons tegemoet. Gelukkig deden ze ons niets maar het zag er erg angstaaanjagend uit. Ik kan me nu in elk geval voorstellen hoe een bedreiging in een Afrikaans land er ongeveer uitziet en voelt.
Weer terug bij het kantoortje was nog steeds diezelfde man in dienst die die ochtend ons probeerde te intimideren. Ik was nog steeds boos om zijn gedrag van die ochtend en ik groette hem daarom niet. Ik gaf hem mijn paspoort, en na de stempel draaide ik me om zonder iets te zeggen en liep met een rechte rug terug naar de auto, in de hoop dat hij nu begreep dat ik zijn eerdere gedrag niet op prijs stelde.

Gisteren (zondag) is Jacqueline, die nog behoorde bij het reisgezelschap van vorige week vertrokken. Ze is de afgelopen week erg actief geweest voor een gehandicapt meisje uit het dorp. We zijn met haar naar het Ministerie van Health and Welfare geweest om te informeren of ze voor dit meisje een kunstbeen aan kunnen meten. Dit is mogelijk en binnenkort gaan Alhagie en ik samen met het meisje terug om dit mogelijk te maken.
Verder zaten er die dag verschillende mensen met hulpvragen bij ons op een rij. Dit keer waren het geen Gambianen maar Nederlanders, die een project willen opstarten in Gambia. Ze komen voor advies van ons en wij doen ons best om hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.
In de middag was er een Nederlands echtpaar op bezoek die het theaterproject sponsoren. Na een gesprek en een lunch bij ons op de compound hebben we hen meegenomen naar het Youth Center en hebben ze meegekeken met een meeting en een training van de theatergroep. Ze vonden het erg interessant en boeiend om te zien. Na anderhalf uur zijn ze tevreden en verrast door het hele gebeuren terug gegaan naar hun hotel.
In de avonduren hadden we nog een afsluitend gesprek met Jan, Hannie, Loek en Yvonne over sponsoring van de kinderen in Gambia, waarvan zij de administratie doen. Een dag later zouden ze immers weer naar huis gaan. We zouden hen ontmoeten in hun hotel. Aangekomen, hoorden we dat Jan ziek was geworden. Nuomi (de vrouw die door hen gesponsord wordt) was wel bij hen. Alhagie heeft nog even met Nuomi gesproken gezien ze op dit moment veel problemen heeft met haar dochter in Engeland en kleindochter (2 jaar) die nu sinds een paar weken in Gambia is en vanwege haar paspoort niet meer terug kan naar haar moeder in Engeland. Nuomi zorgt nu voor haar kleindochter, maar de ouders van de ex-man van haar dochter eisen het kind op wat voor veel frustratie en verdriet zorgt natuurlijk.
Na een half uurtje vertrok Nuomi met een taxi en vervolgden wij ons gesprek.
Even later kreeg Alhagie een dringend telefoontje en toen hij opgehangen had was hij totaal verbijsterd. Hij had zojuist gehoord via Franco dat de moeder van Nuomi plotseling overleden was. Haar lichaam lag in het ziekenhuis van Fajikunda. Hannie, Yvonne, ik en Alhagie zijn snel in de auto gestapt en naar dit ziekenhuisje gereden. Na even navraag gedaan te hebben bleek deze info inderdaad te kloppen en zijn we doorgelopen naar het kamertje waar het lichaam van de moeder van Nuomi lag. Ze zag er goed en vredig uit.
Hier troffen we ook Nuomi totaal overstuur aan. We probeerden haar te troosten door haar vast te houden en troostende woorden te gebruiken. Haar moeder was niet ziek. De dag daarvoor had ze nog samen met Jan, Hannie, Loek en Yvonne gedanst en gelachen. Wij denken dat het een hartstilstand is geweest. De doodsoorzaak is hier maar zelden duidelijk. We zijn een tijdje bij Nuomi gebleven totdat het lichaam van haar moeder in een kist werd getild en met een auto weg werd gebracht naar de familiecompound.
Toen hebben Hannie en Yvonne in tranen afscheid van Nuomi genomen. Ze zullen haar immers een jaar lang niet meer zien, maar toch waren ze blij dat ze nog even naar het ziekenhuis zijn gegaan om het verdriet met Nuomi te kunnen delen. Vandaag wordt de moeder van Nuomi begraven en Alhagie is vanmiddag naar de begrafenis vertrokken.